Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


vrijdag 22 juli 2011

vrijdag 22 juli 2011

Lucie is net op het vliegtuig gestapt ( 19.45 u ) .
Vandaag hebben ze 3 km gewandeld, en dan heeft het Oostenrijks-Duitse gezelschap Lucie aan de bushalte achtergelaten en is verdergewandeld. Lucie moest nog 2 uur wachten op de bus.
Ze is naar het meer gestapt en heeft daar genoten van het zonnetje in afwachting van de bus. Dan anderhalf uur op de bus naar Santander. Daar aangekomen heeft Lucie kaas, brood en wijn gekocht en dat opgegeten op een bankje aan de kade. Met naast haar enkele muziekanten ( wat wil een mens nog meer ). Lucie wou ook nog even naar de kathedraal, maar die was gesloten.
Dan nog maar een terrasje gedaan met een glaasje wijn. Daar heeft ze ook Elke weer ontmoet die samen met haar vanavond terugkeert naar Belgie, en die morgen doorreist naar Duitsland. Elke en Lucie is geen beste combinatie gebleken tijdens deze camino, een geluk dat het gezelschap van Oostenrijkers, Fransen, Duitser en Spanjaard op haar weg is gekomen. Ik heb Lucie nu dagelijks gehoord aan de telefoon, maar ben toch heel, heel erg benieuwd naar meer verhalen, want die komen er zeker nog. En als het mag, zet ik die ook nog op de blog. En dan wordt het aftellen naar mijn eigen nieuwe camino.

donderdag 21 juli 2011

donderdag 21 juli 2011

Nationale feestdag in ons Belgenland, en Lucie heeft in España de laatste grote etappe gelopen. Vandaag was dat toch weer zo'n 25 km. Voor zover ik het goed begrepen heb, denk ik dat ze nu in Pesués zijn. Daar hebben ze voor de eerste keer een hotelletje genomen om in stijl de laatste avond samen door te brengen. Een klein beetje luxe om Lucie's camino af te sluiten mag wel, vind ik. Vandaag hebben ze wel even hun hart vastgehouden toen op hun pad opeens een wilde stier opdook die woeste buitelingen maakte. Ze waren echt wel bang zei Lucie, maar gelukkig is de stier op tijd afgeslagen in de richting van een groep koeien, en onze wandelaars hebben zich snel uit de voeten gemaakt. Morgen komt er voor Lucie dan een korte wandeldag, want in het volgende dorp, Unquera, zullen Zitta, Hans en Erich haar op de bus (of trein) zetten naar Santander. Dat zal potverdorie een ongelooflijk zwaar moment zijn, dat afscheid nemen. Door deze mensen heeft Lucie een prachtige camino gewandeld, veel plezier gehad en een hele goede compagnie gehad. Ik weet nog hoe lastig het was om in 2008 afscheid te nemen van Adrien en Guy, onze Limburgse maatjes, toen in Frómista. Wij moesten terug, maar ons hart ging mee met hen verder op pad. En dat zal voor Lucie weer het geval zijn. Ik wens haar veel courage ! Lucie heeft mij nog een opdracht gegeven vandaag, en dat is : Marc Panier feliciteren die opa is geworden van een lieve kleindochter Linde. Proficiat Marc vanwege Lucie ( en uiteraard ook van mij )

woensdag 20 juli 2011

woensdag 20 juli 2011

Ik heb net Lucie aan de lijn gehad en ze was zeer tevreden over de wandeling vandaag. Ze waren laat op stap deze morgen, want ze konden pas om acht uur ontbijten. Het was een zeer mooie wandeling vandaag, met af en toe uitzicht op de oceaan, geen regen, lekker warm, zelf tamelijk warm om te wandelen. In de voormiddag zijn ze door Santilliana del Mar gewandeld, één van de best bewaarde momumentale stadjes van Spanje. In de 19° eeuw ontdekte de adel het stadje en liet er prachtige huizen bouwen om er de zomer door te brengen. Vele herenhuizen en paleizen, gebouwd door terugkerende emigranten versieren de stad. Lucie vond het ook een pareltje. Ondanks het late vertrekuur zijn ze toch nog een goede 25 km op stap geweest. Onderweg kwamen ze al verschillende keren een hond tegen met bottienekes aan. Elke avond worden de bottienekes uitgespoeld en aan de wasdraad gehangen. Deze avond slaapt het gezelschap dus in Comillas in .... de gevangenis !! 't Is eens wat anders .... ! Lucie en compagnie hebben net gezellig een terrasje gedaan en gaan straks samen eten. Intussen zijn ook de plannen voor de terugkeer veranderd : Lucie gaat avontuurlijk het lot tarten en toch pas op vrijdag stoppen met wandelen, op vrijdag de bus of trein nemen naar Santander, en op vrijdagavond het vliegtuig naar huis. Laat ons hopen dat ze op tijd op de luchthaven geraakt, eigenlijk ben ik er wel gerust in, het is een groot meisje hé ! En in elk geval is ze tijdens deze camino vééééél avontuurlijker geworden. Dat belooft...

dinsdag 19 juli 2011

dinsdag 19 juli 2011

Vorige nacht heeft Lucie bijzonder slecht geslapen, de bedden kraakten ongelooflijk, ze heeft het idee dat ze geen oog heeft dichtgedaan. Deze morgen hebben ze vanuit Santander de trein genomen naar het 25 km verder gelegen Mogro, om zo de voorsteden van Santander te vermijden. Vanuit Mogro zijn ze dan beginnen wandelen, maar het was tot nog toe het allerminste traject. En bovendien heeft het vandaag ferm geregend en heel erg veel gewaaid. Bij momenten was het alsof we gingen weggeblazen worden, vertelt Lucie. Ze zijn gestrand 20 km verder in Queveda. Daar is plaats in de refugio voor 60 pelgrims en deze avond waren ze nog maar met 8, dus het is er rustig. Na aankomst hebben ze gedoucht, een wijntje gedronken en daarna een hele tijd geslapen, om de schade van vannacht in te halen. Vanavond en morgenvroeg kunnen ze eten in de refugio, dus ze moeten niet meer de weg op. Als het regent is dat ook niet erg aangenaam. ( dat kunnen wij hier in Belgie volmondig beamen ! )

maandag 18 juli 2011

maandag 18 juli 2011

Deze morgen zijn de lustige stappers vertrokken uit Güemes, waar ze twee nachten geslapen hebben. Gisterenavond zaten ze daar aan tafel in een internationaal gezelschap van 40 man. Zitta was beter deze morgen maar nog niet 100 %, dus ze hebben op het gemak gewandeld en heel erg genoten van de natuur. Ze hebben de kustweg genomen, fantastisch mooi, zei Lucie, met het geklots van de golven tegen de rotsen. Het weer was mooi, warm maar bewolkt, dus prachtig wandelweer. Na 21 km waren ze toch tegen de middag al in Santander. Vlak voor Santander moesten ze opnieuw de overzetboot nemen en die overvaart duurde een half uur. Dat was een half uur puur genieten, zei Lucie. Na het inschrijven in de refugio van Santander hebben ze in een open dubbeldek-bus een rondrit gemaakt van één uur in Santander. Dat is natuurlijk de ideale manier om op korte tijd een overzicht te hebben van al het moois van een stad. Ze hebben weer lekker gegeten, en in de vooravond gingen ze nog de kathedraal bezoeken. En eindelijk voor de eerste keer een kaarsje kunnen laten branden. Lucie zegt dat de meeste kerken op hun tocht gesloten waren, ofwel hadden ze geen kaarsjes maar van die electrische lichtjes die beginnen te flikkeren als je centen in de offerblok steekt. En dat noem ik inderdaad ook geen kaarsjes. Lucie stapt morgen dus door met het ganse gezelschap ( de fransen zijn naar huis ) dus blijven enkel het Oostenrijkse koppel Zitta en Hans over, en de Duitser Erich. Op 21 juli neemt ze de bus terug naar Santander en de volgende dag komt ze (hopelijk) naar huis

zondag 17 juli 2011

zondag 17 juli 2011

Deze morgen was er reeds een bericht van Lucie.
Zitta is gisteren ziek geworden en deze morgen was ze nog niet goed genoeg om verder te gaan. Daarom hebben ze besloten om vandaag in de albergue in Güemes te blijven. Alleen zieke pelgrims mogen dat, maar aangezien ze in groep wandelen zullen ze allemaal mogen blijven.
Lucie, Hans en Erich hebben aangeboden om vandaag in de albergue te helpen werken, en toen Lucie het bericht insprak waren ze aan de opkuis bezig. Ze hadden elk een muts opgezet en hadden al kreupel gelegen van het lachen. Het is een supertoffe albergue zei Lucie gisteravond nog. Ze hadden daar gisterenmiddag en gisteravond gegeten en toen de hospitalero hoorde van de zieke Zitta, begonnen ze meteen een brouwseltje te maken om snel te beteren. En dat allemaal tegen donativo ( vrije bijdrage ). Er was gisterenavond zo'n 50 man in de albergue en de sfeer zat er goed in. In elk geval zal de kuisploeg dus vandaag zijn bijdrage leveren aan hun verlengd verblijf. Wellicht vanavond meer nieuws...

zaterdag 16 juli 2011

zaterdag 16 juli 2011

Fernando heeft vandaag woorden gehad met Zitta en is er van onder. Lucie heeft er enkele traantjes voor gelaten want Fernando was de macho-charmeur en optimist-clown van het gezelschap. ( zo heb ik het althans begrepen uit de dagelijkse telefoontjes ) Maar Lucie relativeert : ook dat is de camino, zegt ze. Jammer wel dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen, dat was het lastigste. Maar... Lucie vervolgt :"wij zijn nu in Güemes, een ongelooflijk toffe plek, dat maakt veel weer goed. De was hangt te drogen, we hebben lekker gegeten wat de hospitalero voor ons heeft klaargemaakt ". Ook in de stapgids wordt Güemes vermeld als een plek waar nog de gastvrijheid heerst met de ware Jacobusgeest in de herberg van Don Ernesto, de plaatselijke pastoor. Lucie hielp me er ook nog aan herinneren dat ons stapmaatje Adrien uit Limburg vandaag jarig is. Hoe zouden we die kunnen vergeten ! Onze vriend voor 't leven wensen wij beiden hierbij nog eens een hele gelukkige verjaardag ! Hele dikke knuffel Adrien !!

vrijdag 15 juli 2011

vrijdag 15 juli 2011

Alweer een vrolijke Lucie aan de lijn gehad.
Vandaag zijn ze na 21,6 km aangekomen in Santoña. Voor de eerste keer dit jaar was voor hen de refugio volzet, maar.... er staan tenten opgezet voor de pelgrims. Dus slaapt Lucie vannacht in een tent. De tenten zijn ingericht voor 5 personen en er liggen matrassen op de grond. Lucie ligt in een tent met het Franse koppel Christian en Dorothy. Toen ze in de refugio van gisteren aankwamen was het nog zeer rustig, maar toen het later werd kwamen er meer en meer pelgrims, en het leek op den duur wel een mierennest zei Lucie. Het wordt dus stilaan drukker op de camino. Gisteravond heeft Fernando voor het ganse gezelschap gekookt. Deze morgen hebben ze al hun eten bijeen gelegd en alles verdeeld, dat was zeer tof. Vandaag scheen de zon opnieuw de ganse dag, volgens Lucie krijgen ze al een mooi kleurtje. De tocht ging vandaag aanvankelijk veel over asfalt maar later weer langs de kust en op een bepaald moment moesten ze met de boot overgezet worden van Laredo naar Santoña. De oceaan heeft daar vaak diepe inhammen in het land. In Laredo konden ze wandelen over de strandpromenade of op het strand, maar Lucie en Fernando hebben met de voetjes in het water gelopen, pootje badend in de oceaan. Moet een mooi zicht geweest zijn met elk een zware rugzak om. Lucie heeft nog eens herhaald hoe ontspannen ze wel is, en hoeveel plezier ze al gehad heeft met haar fijne gezelschap. Het fototoestel doet het nog steeds niet, maar nu heeft ze wel enkele privé fotografen, zegt Lucie.

donderdag 14 juli 2011

donderdag 14 juli 2011

Terwijl hier de godganse dag het water met bakken uit de hemel viel, heeft Lucie in Noord-Spanje 23,2 km gewandeld in een stralend zonnetje. Ze sms'te mij : " het was een ongelooflijk schone dag, prachtige uitzichten langs de kust, wandelen tussen de koeien, en de zon scheen de ganse dag. " Ze heeft bijna gans de dag zonder wandelstokken gelopen, is eens iets anders, zei ze. En ze hebben zichzelf getrakteerd op een heerlijke, dubbel en dik verdiende, maaltijd. Ze zijn vandaag aangekomen in Islares, dat wil zeggen dat ze zondag in Santander zullen zijn. Dat zijn 5 dagen te vroeg ! Lucie is van plan om met de compagnie verder te stappen en één dag vóór het vliegtuig vertrekt, terug te keren naar Santander met bus of trein. Dat zou ik ook doen in haar plaats want ik denk dat strandvakantie nemen niet lukt als je in gedachten meewandelt met de anderen.

woensdag 13 juli 2011

woensdag 13 juli 2011

Lucie heeft vanavond nog eens herhaald wat een toffe dag het gisteren was in Bilbao. Vandaag ging het stappen wat moeizamer dan anders, zei ze, ze was moe. Maar toen ik vroeg waar ze nu waren ( ik dacht Portugalete, zoals voorzien ) zei ze me dat ze nu in Pobeña waren. Dat is verdorie een wandeling van meer dan 30 km geweest !! Geen wonder dat ze wat moe was !
Het heeft bovendien vandaag behoorlijk wat geregend, ze waren door en door nat. Maar tegen de avond scheen de zon alweer. Ze hebben vandaag een alternatieve route genomen die wat vlakker is dan de officiële route. Die alternatieve route is een speciaal aangelegde weg met twee baanvakken voor fietsers en een strook voor wandelaars. En auto's kunnen en mogen die weg niet op. En dat voor vele kilometers lang. Om 13.00 u waren ze al aangekomen, hoe ze dat doen weet ik niet hoor, wat een tempo ! Lucie vertelde wel dat ze alle dagen om 6 uur opstaan en dat ze meestal al om kwart vóór zeven op weg zijn, met het ontbijt al achter de kiezen. Ik weet uit ervaring dat dat voor Lucie geen probleem is. ( ik ben niet zo'n vroege vogel ! )Ze was blij dat ze weer zicht op zee gekregen hebben tijdens het laatste stuk van de etappe. De groep is ook nog aangegroeid met Christian en Dorothy, een koppel uit Frankrijk. Wat Lucie ook nog vertelde en dat was wel bijzonder, dat is dat ze de slaapzak nog geen enkele keer heeft nodig gehad. Alle refugio's ( albergues ) hebben zeer propere lakens en ook dekens. Maar die laatste zijn meestal niet eens nodig omdat het lekker warm is om te slapen. Het zijn wel kleine albergues en vaak staan er veel bedden op één kamer. Maar heel erg proper, zegt ze. Wij hebben de vorige keer anders meegemaakt .... Hoever ze nu morgen zullen stappen ? Ik heb geen idee, ik verschiet van niets meer na vandaag ! Morgen meer nieuws.
O ja, het fototoestel weigert nog steeds dienst, de lens gaat niet meer open. Dat is brute pech.

dinsdag 12 juli 2011

dinsdag 12 juli 2011

Deze middag reeds kreeg ik een berichtje van Lucie dat ze al in Bilbao was. Het Oostenrijkse koppel Hans (62) en Zitta (63) hebben de trein genomen om snel in Bilbao te zijn en een ganse dag te hebben om de stad te bezoeken. Lucie is samen met de Spanjaard Fernando ( 60 ) en de Duitser Erich ( 73) als een echte pelgrim te voet gegaan. En zoals hij beloofd had is Fernando de privégids geweest in Bilbao. Lucie heeft net opnieuw een berichtje gestuurd, ze zijn momenteel spaghetti aan het smullen. Het was een heel toffe dag, zegt ze, en ze heeft vele mooie foto's genomen. ( en nu weigert haar toestel dienst !)
Morgen is er een etappe van 17,7 km naar Portugalete.

maandag 11 juli 2011

maandag 11 juli 2011

11 juli, Vlaamse feestdag en Lucie wandelde vandaag van Gernika naar Lezama, 20,5 km.
Een bewolkte dag aanvankelijk, maar later kwam de zon erdoor en werd het zeer warm. Lucie schat dat het deze namiddag toch zo'n 32 à 33 ° werd, en dat is warm om te wandelen.
Maar tegen 14.30 u waren ze toch al in de albergue aangekomen. Vanavond is ook Elke in het dorp gearriveerd. Morgen is er een korte etappe naar Bilbao, slechts 13,3 km maar dat is net goed want in Bilbao zal er veel te bekijken zijn. De Spanjaard Fernando zal in Bilbao voor gids spelen heeft hij beloofd.

zondag 10 juli 2011

zondag 10 juli 2011

"Een ongelooflijke supertoffe dag, mijn tocht kan nu al niet meer stuk, gewoon door de etappe van vandaag !" Dit zijn de woorden van Lucie daarnet aan de telefoon.
En het was nochtans een hele lange wandeldag vandaag, een kleine 25 km tot in Gernika.
Gernika is jammerlijk bekend geworden door het bombardement dat Duitse vliegtuigen uitvoerden in 1937 tijdens de Spaanse burgeroorlog. Daar is Lucie vandaag dus gestrand, na een prachtige dag. Ze heeft Elke nog een paar keer gezien vandaag, maar weet niet of ze tot Gernika gegaan is. De club waar ze mee op stap is, daar amuseert ze zich kostelijk mee. Ze hebben vandaag hun kleren allemaal samen in de wasmachine gestoken en toen ik belde waren ze de was aan het afhalen. En daarna gingen ze nog even ... WANDELEN !! Het schilderij van Picasso bekijken dat deze gemaakt heeft over het bombardement. En dan samen nog een hapje eten.
Morgen staat er 20,5 km op het programma, een dag met opnieuw enkele cols en een lange afdaling.

zaterdag 9 juli 2011

zaterdag 9 juli 2011

Sedert deze morgen wandelen Elke en Lucie elk apart. Elke had al enkele keren aangegeven om toch graag alleen te wandelen, wat natuurlijk niet fijn was voor Lucie. Toen ze deze morgen aan het ontbijt zaten, vroeg de leuke compagnie ( waar ik eerder al over sprak ) aan Lucie of ze meegingen. Lucie zei nee, omdat Elke nog niet klaar was, maar die deed teken van 'ga maar ' en Lucie is meegetrokken met het andere groepje. Wellicht was dit de beste oplossing voor beiden. Ik had Lucie net aan de telefoon en ze klonk zeer blij en eigenlijk ook opgelucht dat ze haar draai gevonden had. Ze is nu op stap met de Duitser Erich, de Spanjaard Fernando, en de Oostenrijkers Hans en zijn echtgenote Zitta. Ze hebben vandaag 19,2 km gestapt tot in Markina-Xemein. Het was een zeer mooie, maar zeer lastige tocht. Heel erg steil omhoog deze morgen en zeer glibberig en glad en steil naar beneden naar het eindpunt. Intussen is Elke ook aangekomen in Markina-Xemein maar ligt in een andere refugio waar ze het laatste vrije bed had. Zo hebben we haar op onze vorig camino leren kennen : taai en zeer volhardend ! Wat een sterke vrouw ! En dat voor iemand van 71, chapeau. Morgen wandelt Lucie samen met haar Spaans-Duits-Oostenrijkse compagnie naar Gernica, dat is weer 24,6 km. Maar er is geen refugio vóór Gernica. Volgens de stapgids zal het wel een iets gemakkelijkere etappe zijn. Morgen weten we meer ...

vrijdag 8 juli 2011

vrijdag 8 juli 2011

Daarnet Lucie aan de telefoon gehad vanuit Deba, een kuststadje dat in de zomer heel levendig is. Het was dus weer een etappe vandaag van 21,3 km. Lucie vertelde dat het ongelooflijk mooi wandelen is, zo langs de kust. Het was wel opnieuw een zware etappe, vanaf de zeespiegel naar boven de 300 mtr en terug naar zeeniveau. Dat is afzien. Des te meer, zei Lucie, omdat het vandaag zeer zonnig was en daardoor nog lastiger om te wandelen.
Lucie mist een beetje de camino-sfeer van de camino Francés. Die is nauwelijks terug te vinden op de camino del Norte. Weinig kerkjes onderweg, nauwelijks bars en veel minder pelgrims.
Maar dat wordt dan goedgemaakt door de ongelooflijk mooie natuur. Toen ik belde was Elke naar de kerk, Lucie ging met enkele fransen eten, en Elke zou nakomen. Lucie en Elke hielden hetzelfde tempo aan vandaag, maar tegen het einde van de etappe zaten ze er alletwee door. Morgen is er een etappe van 19,2 km voorzien, maar het zal ook niet in de kleren kruipen want morgen moeten ze van zeeniveau naar bijna 500 mtr hoogte en terug naar beneden.

donderdag 7 juli 2011

donderdag 7 juli 2011

Lucie was gisteravond zo pessimistisch dat ik er vandaag ook niet gerust in was.
Maar het was nodeloze onrust. In plaats van 15,4 hebben de dames vandaag 21,1 km afgelegd.
En om half 2 waren ze al op hun eindbestemming ' Zarautz' aangekomen. Aangezien de refugio pas om 16.00 u open ging was er tijd zat om een terrasje te doen. Toen ik Lucie belde zat ze dan ook met een wijntje op een terrasje aan zee. Wat wil een mens nog meer !
Toen ze deze morgen vertrokken, miezerde het een beetje ( muggenpis zegt Lucie ), later werd het gewoon bewolkt, en dus weer ideaal wandelweer. Toen ik Lucie aan de lijn had deze namiddag kwam de zon erdoor. Het was opnieuw een prachtige wandeldag, steeds met uitzichten op de oceaan. Lucie klonk vandaag al heel wat vrolijker dan gisteren, maar als ze aan dit tempo verdergaan zijn ze een week te vroeg in Santander !

woensdag 6 juli 2011

woensdag 6 juli 2011

Deze morgen waren Lucie en Elke om 7 uur al aan het wandelen. Het was een bewolkte dag maar juist daardoor aangenaam wandelweer. Lucie vertelde me dat het een prachtig traject was vandaag. Toen de voorziene 16.7 km gestapt waren, wou Elke verder gaan, 8 km extra naar het volgende dorp vond ze goed haalbaar. Maar toen Lucie mij belde lag Elke wel zowat te sterven in bed. Ze is zelfs niet meegegaan om te eten. Douchen en meteen in bed. Alles deed pijn : benen, voeten, en vooral de schouders. Het verder stappen vandaag was dus toch niet zo'n goed idee. Lucie is bezorgd voor morgen. Intussen zijn ze in een leuke compagnie terecht gekomen van enkele Spanjaarden en Oostenrijkers en Lucie hoopt dat ze bij die groep kunnen blijven. Ze zijn dus vandaag gegaan tot San Sebastian. De etappe voor morgen zal ofwel 15,4 km ofwel 21,1 km zijn. Laat ons hopen dat Elke genoeg gerecupereerd is om samen met de leuke compagnie verder op te trekken. Tot morgen

dinsdag 5 juli 2011

dinsdag 5 juli 2011

Deze morgen vroeg zijn de lustige stappers vertrokken. Marc bracht hen naar Charleroi en om 10.50 u kreeg ik bericht van Lucie dat ze klaarzaten om op te stijgen. En reeds om 12.46 u was daar het bericht " geland ". Intussen zijn ze per trein van Biarritz naar Irun gespoord en hebben hun intrek genomen in de refugio daar. Ze waren de negende en tiende pelgrim om in te schrijven, het was er rustig, dus de kans is groot dat het niet zo druk zal zijn op de camino del Norte.
Dat is natuurlijk fijn, als je niet bang moet zijn om geen bed meer te vinden bij aankomst.
Lucie en Elke zijn vanavond in de supermarkt meloen, stokbrood en hesp gaan kopen en hebben dat gezellig onder de bomen opgegeten. De sfeer zit er goed in bij het tweetal. Het is er behoorlijk warm, zegt Lucie, dus morgen gaan ze vroeg op pad om de grootste hitte te vermijden.
Morgen zijn ze van plan om 16.7 km te wandelen van Irun tot Pasajes De San Juan. Het begint al met een ferme klim in de ochtend, van 0 naar 250 m hoog en later naar 300 m. Pasajes de San Juan ligt dan opnieuw op zeeniveau, dat wordt dus ook weer een lastige afdaling om de dag af te sluiten. Volgens de stapgids is Pasajes de San Juan een van de meest authentieke en best bewaarde kustdorpen in de regio. Maar daarover morgen meer.

maandag 4 juli 2011

maandag 4 juli 2011

Na een lange vermoeiende treinreis is Elke om 18.15 u aangekomen in Gent Sint Pieters.
Lucie, Peter en ikzelf wachtten haar daar op. Het was een blij weerzien na 2 jaar, Elke was nog geen haar veranderd. Samen zijn we naar Sint Niklaas gereden waar Lucie ons nog vergast heeft op een heerlijk avondmaal. Het was fijn om nog eens bij te praten en herinneringen op te halen.
Morgenvroeg is het zover, de 2 "crazy women" zoals ze zichzelf noemen, gaan weer op pad.
Het ga ze goed, ze hebben mijn zegen.
Ik wou dat ik erbij was.
Buen Camino Lucie en Elke

zaterdag 2 juli 2011

zaterdag 2 juli 2011

Maandagavond komt Elke aan in Belgie en dinsdagmorgen vliegt het tweetal naar Biarritz om daar een vervolg te breien aan hun caminoverhaal.
Het schrijven ervan neem ik voor mijn rekening.
De rugzak staat klaar (al lang ) , de schoenen zijn ingelopen, de medicijnen genomen, laat de vlooien nu maar komen !
Lucie kan ze allen de baas !

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet