We zijn weer thuis...
Inderdaad, na 3 weken stappen hebben we ons doel bereikt.
En dan is het opeens tijd om terug naar huis te gaan.
De laatste dag in Santiago zegden we 's morgens tegen elkaar dat die dag er eigenlijk te veel aan was. We hadden al een dag rondgeslenterd in de gezellige straatjes van Santiago. Voor een museumbezoek hadden we alletwee geen zin, niet na al die weken in de natuur.
Adrien wilde nog eens naar de mis om 12 u, en het was niet onze bedoeling om ook te gaan.
Maar hij stuurde ons voordat de mis begon, een berichtje dat het grote wierookvat, de botafumero ( ik heb de naam eerder verkeerd geschreven ) deze keer waarschijnlijk wel de pelgrims zou bewieroken. Wij zijn dan toch naar de mis gegaan, waar alle banken al volzet waren, zodat we achter de laatste banken bleven rechtstaan. Dezelfde kloosterzuster als de dag ervoor zong in haar eentje de mis met een hemelse stem. Toen we de trappen naar de kathedraal opliepen zegden we nog tegen elkaar dat de enige persoon die we nog graag zouden terugzien, Elke was, die we enkele dagen geleden hadden achtergelaten met kapotte voeten en ontstoken pezen.
En toen we daar een tijdje in de mis stonden, zag ik opeens in de zijbeuk een gebogen figuurtje staan dat verdacht veel op Elke leek. Ik deed teken aan Lucie en samen gingen we erheen. Het was inderdaad Elke !! Ze was net gearriveerd en was daar in de kerk op haar wandelschoenen, met rugzak en stokken, en we vielen elkaar ( alweer wenend ) in de armen. Wat een heerlijk dankbaar moment, we waren zo blij dat we toch naar de mis gekomen waren ! En bovendien, als slotakkoord werd er na de mis inderdaad met de botafumero gezwierd met geweldig orgelspel en de zuster die boven alles uitzong. Dit was een prachtig slotakkoord van onze camino !!
Velen zullen het zwaaien van die botafumero al op TV gezien hebben, maar als je er bij bent, is dat iets ongelooflijks. Er hangt een vuistdik touw van in de koepel van de kathedraal naar beneden, met daaraan dat reusachtige wierookvat. Met een man of 4 begint men dan aan het andere eind van dat touw te trekken en het wierookvat vliegt door de ganse kerk van plafond tot plafond. Het is echt indrukwekkend om te zien, en als je eronder zit wellicht ook angstaanjagend. Ik heb het zo goed als ik kon gefilmd en dat zal dan ook op onze foto-avond te zien zijn.
Na de mis toonden wij Elke de weg naar onze refugio in het klein seminarie en daarna gingen wij nog wat onwennig de toerist uithangen in Santiago.
's Avonds hebben we met Adrien en Elke nog samen gegeten, voor de laatste keer in Spanje.
Toen we terugkwamen bij het seminarie was het een prachtige avond, en bleven we nog even op de trappen zitten met het zicht op de stad en de torens van de kathedraal. De lucht was oranje-roze-rood met een heldere maansikkel, een mooi afscheid van een mooie stad.
De volgende morgen (woensdag) om 6 uur opgestaan, om te voet te vertrekken naar het busstation waar we een bus namen naar het vliegveld. Elke zwaaide ons uit aan het seminarie, Adrien zwaaide ons uit aan het busstation. Het werd een dag van wachten, veel wachten. Eerst een vliegtuig naar Madrid, daar, na 3 uur een vliegtuig naar Charleroi.
En dan waren daar onze mannen en kinderen en een paar heel trouwe supporters.
En een camino-hoofdstuk werd afgesloten.
We zijn nu 2 dagen thuis, en het afkicken is goed bezig.
Ik denk niet dat het even erg zal zijn als vorig jaar.
Toen waren we pas halfweg, het was niet áf.
Nu hebben we ons doel bereikt, we hebben wat we begonnen waren, afgewerkt.
Daarom denk ik dat het deze keer beter zal lukken om de camino uit ons hoofd te zetten.
Het is opnieuw zó mooi geweest.
Deze weg naar Santiago, deze pelgrimstocht is zo uniek dat hij nauwelijks te beschrijven is, al probeer ik dat nog met zoveel woorden.
En ik zeg het nog eens : niet Santiago is het mooiste, de weg is wat telt.
Dat zal altijd bijblijven : de ontmoetingen, de sfeer van vriendschap, de samenhorigheid, de zorg die pelgrims om elkaar hebben, het plezier, de babelse spraakverwarring, alle buen camino's van iedereen die je passeert, de schoonheid van het landschap, de schoonheid in de mensen.
Achteraf vergeet je snel de pijnlijke voeten, de vlooienbeten en de jeuk (alhoewel ik dat eerst aan Lucie zou moeten vragen ! ) de spierpijn en de regen. Ik voelde mij op de camino een echt Oosteekloos speen-varken, dat was gedurende meer dan 2 weken mijn zo mooi genoemd afval-produktie-probleem. Het heeft onze camino getekend, maar niet om zeep geholpen. Waarschijnlijk hebben jeuk en pijn er wel voor gezorgd dat we niet zoals vorig jaar een volledig "leeg" hoofd hebben gehad, maar niets kan afdoen van de schoonheid van de camino.
Ik hoop jullie supporters allemaal te mogen zien op onze volgende foto-avond, wanneer die doorgaat weet ik nog niet, misschien nog volgend jaar. Maar jullie zullen het via het parochieblad, via Oosteeklo-vandaag, of via Lucie wel vernemen.
Nog eens heel erg bedankt met jullie enthousiast mee-leven en op de voet volgen van onze tocht.
Het deed enorm deugd om je gesteund te weten door het thuisfront.
Merci nog eens aan Vicky en Sien die me de verrassing van mijn leven bezorgden.
Merci ook aan Adrien die zijn eigen verrassing niet kon verzwijgen maar toch was het evengoed een mooi moment op Monte do Gozo.
En vooral merci aan Griet die hier 3 weken lang de boel draaiende hield, niet alleen het huishouden, maar voor het eerst in haar leven ook de winkel, duizendmaal dank.
En merci aan Rik, dat hij mij zomaar voor het tweede jaar liet vertrekken voor 3 weken. Hij zegt wel dat het ook voor hem 3 heerlijk rustige weken waren zonder mij, maar zo vanzelfsprekend is het toch niet.
En Lucie, lieve schoonzus van mij, merci om je enthousiasme, merci dat je vorig jaar zei dat je meeging, want anders zou ik er alleen niet aan begonnen zijn, merci voor je compagnie, voor je geduld met je trage schoonzus, merci voor alles, het was zó mooi om dit samen te kunnen doen.
vrijdag 25 september 2009
maandag 21 september 2009
21 september
Enkele gedachten, neergeschreven toen we in de kathedraal op de mis zaten te wachten.
Het dringt nog steeds niet echt door dat dit nu is waar we zo lang naartoe leefden.
Het is meer dan duidelijk : Santiago bereiken is mooi, zeer mooi, maar de weg is het doel !
Rondom ons is het een drukte van belang. Gidsen met groepen uit alle windstreken vertellen in vele talen alle bijzonderheden over de kathedraal. Vooral het wierookvat, de reuzegrote fumeiro, wordt uitvoerig besproken. Ik hoorde dat het gebruik van dat wierook zwieren met dat enorme wierookvat ontstaan is omdat in vroeger eeuwen de pelgrims in de kathedraal mochten koken en eten. De wierook moest de geuren neutraliseren. Sedert de 16 de eeuw is dat gebruik altijd in ere gehouden. ( tot daar wat ik hoorde van een gids )
Wij voelen ons wat verloren zonder onze bottienen en zonder onze rugzak.
Wij zijn precies pelgrim-af. Wij kijken al wat jaloers naar de mensen die - net als wij gisteren - met rugzak, bottienen en stokken in de kathedraal rondlopen.
Wij kijken uit naar bekende gezichten en zijn er al verschillende tegengekomen.
Dat is telkens opnieuw een blij weerzien.
Deze morgen was het een vreemd gevoel, toen verschillende mensen in de refugio toch vroeg opstonden om te vertrekken met de rugzak. Ofwel naar Finisterre ofwel naar huis. Het was raar dat wijzelf nu eens niet in het donker alles moesten inpakken en vertrekken.
We hebben eigenlijk vooral veel geslenterd vandaag. We zijn het busstation gaan zoeken, waar we de bus naar de luchthaven zullen moeten nemen. Maar verder hebben we gewoon wat rondgeslenterd in Santiago. Een heel mooie stad trouwens, het oude deel althans. Veel smalle gezellige straatjes en heel veel rijk versierde gebouwen en kerken ( uiteraard ) Er zijn ook ongelooflijk veel trappen in de stad, of valt dat vooral een vermoeide pelgrim op ?
Alleen al in onze refugio moeten we 84 !!! trappen doen om aan ons bed te raken, en om van het seminarie naar de straat te raken heb ik ze nog niet durven tellen, dat zijn er nog veel meer.
Wat een pelgrim lijden kan ...
Dit zijn voorlopig onze eerste impressies op het einde van onze pelgrimstocht.
Later, als we een beetje bekomen zijn, volgen er beslist nog meer.
Misschien tot morgen of anders tot .... en Belgica !
Voor ik het vergeet, An De Belie, een heel gelukkige verjaardag !!
Het dringt nog steeds niet echt door dat dit nu is waar we zo lang naartoe leefden.
Het is meer dan duidelijk : Santiago bereiken is mooi, zeer mooi, maar de weg is het doel !
Rondom ons is het een drukte van belang. Gidsen met groepen uit alle windstreken vertellen in vele talen alle bijzonderheden over de kathedraal. Vooral het wierookvat, de reuzegrote fumeiro, wordt uitvoerig besproken. Ik hoorde dat het gebruik van dat wierook zwieren met dat enorme wierookvat ontstaan is omdat in vroeger eeuwen de pelgrims in de kathedraal mochten koken en eten. De wierook moest de geuren neutraliseren. Sedert de 16 de eeuw is dat gebruik altijd in ere gehouden. ( tot daar wat ik hoorde van een gids )
Wij voelen ons wat verloren zonder onze bottienen en zonder onze rugzak.
Wij zijn precies pelgrim-af. Wij kijken al wat jaloers naar de mensen die - net als wij gisteren - met rugzak, bottienen en stokken in de kathedraal rondlopen.
Wij kijken uit naar bekende gezichten en zijn er al verschillende tegengekomen.
Dat is telkens opnieuw een blij weerzien.
Deze morgen was het een vreemd gevoel, toen verschillende mensen in de refugio toch vroeg opstonden om te vertrekken met de rugzak. Ofwel naar Finisterre ofwel naar huis. Het was raar dat wijzelf nu eens niet in het donker alles moesten inpakken en vertrekken.
We hebben eigenlijk vooral veel geslenterd vandaag. We zijn het busstation gaan zoeken, waar we de bus naar de luchthaven zullen moeten nemen. Maar verder hebben we gewoon wat rondgeslenterd in Santiago. Een heel mooie stad trouwens, het oude deel althans. Veel smalle gezellige straatjes en heel veel rijk versierde gebouwen en kerken ( uiteraard ) Er zijn ook ongelooflijk veel trappen in de stad, of valt dat vooral een vermoeide pelgrim op ?
Alleen al in onze refugio moeten we 84 !!! trappen doen om aan ons bed te raken, en om van het seminarie naar de straat te raken heb ik ze nog niet durven tellen, dat zijn er nog veel meer.
Wat een pelgrim lijden kan ...
Dit zijn voorlopig onze eerste impressies op het einde van onze pelgrimstocht.
Later, als we een beetje bekomen zijn, volgen er beslist nog meer.
Misschien tot morgen of anders tot .... en Belgica !
Voor ik het vergeet, An De Belie, een heel gelukkige verjaardag !!
zondag 20 september 2009
19 + 20 september WIJ ZIJN IN SANTIAGO !!!
Dit verslag typ ik inderdaad vanuit het klein seminarie in Santiago.
Maar eerst nog eens naar gisteren :
19 september
We hebben allebei zeer slecht geslapen in onze mooie locatie. Er was veel beweging vannacht van mensen die naar de wc moesten en de houten stapelbedden kraakten verschrikkelijk. Maar toch is de refugio een absolute aanrader ( noteren hé Gilbert ! ) We zijn nogal laat aangezet, er zijn toch niet meer zoveel kilometers te doen. Eerst koffie en een croissant naast de refugio en weg waren we. Het was een gemakkelijke etappe, nog steeds behoorlijk op en neer, maar niet meer zo lastig als de vorige dagen. Eens voorbij Arzua begon het te regenen. We hadden weer geluk dat we net in een bar zaten toen het begon, zodat we daar de poncho's konden aandoen. ( We gaan hier precies van de ene bar naar de andere als je mijn verslagen leest ) De regen zag er menens uit, en het heeft ook wel 4 uur aan een stuk goed doorgeregend. De paden werden beekjes, zo hebben we dat ook eens meegemaakt. Maar als ik mag kiezen, geef mij dan toch maar de hitte, dan kan je aan ieder kraantje afkoeling vinden. Regen is goed voor even, maar niet voor lang. Het wordt dan ook een probleem om de kleren droog te krijgen tegen de volgende dag. Daar moesten we de twee eerste weken niet bang voor zijn.
We zijn gestopt in Santa Irene, op 21 km van Santiago. Wij hebben het zekere voor het onzekere genomen. Het volgende dorp, Pedrouzo, blijkt altijd snel vol te zitten en in Santa Irene was nog plaats en wij waren koud en nat. Nog voor onze douche zijn we eerst gaan eten om ons daarna niet meer te moeten verzetten. Om te eten moesten we namelijk 1 km terugkeren naar het dorp waar we eerder al gepasseerd waren. Maar we waren dit keer niet zo moe, andere dagen zou het niet altijd gelukt zijn. Na het eten zijn we, nog steeds in gezelschap van Mila, teruggekeerd, hebben gedouched en zijn al om 16.15 u in bed gekropen. Ik was moe na de slechte nacht maar kon toch niet slapen, overdag lukt het me gewoon niet. Na een uurtje dan maar opgestaan om het dagboek te schrijven. Weer geen internet beschikbaar.
20 september.
Vorige nacht zeer goed geslapen in Santa Irene. Laat wakker geworden, om 7.20 u, dus ook laat op stap. Het ging helemaal niet goed vandaag, ik moest me voortslepen, zowel bergop als bergaf. Lucie en Mila waren dan ook al snel uit het zicht verdwenen, maar ik gaf er niet om, om alleen te lopen. De laatste dag , een vreemde dag...
Steeds mooie paden, opnieuw veel eucalyptusbossen en van die sprookjesachtige met mos begroeide dooreengekronkelde bomen. Tot vlakbij Santiago, tot op ongeveer 5 km was het lopen in het groen. Zelfs naast het vliegveld was het mooi lopen. In Burgos was dat even anders !
En toch was het een lastige dag. Ik liep als met de handrem op.
Was dat het misschien ?
Afremmen omdat het bijna gedaan was ?
Samen met Mila kwam ik op Monte do Gozo aan, de berg van vreugde, waar de pelgrims voor het eerst de torens van de kathedraal te zien krijgen. En vreugde was er, want Adrien, onze camino-vriend-voor-het-leven-uit-Limburg kwam ons tegemoet !
Wat een blij weerzien !!
Met z'n 4 zijn we dan de laatste 4 km naar Santiago gegaan.
Zeer lange kilometers waren dat, want Santiago is een grote stad met een grote moderne voorstad waar geen eind aan leek te komen. Maar dan uiteindelijk toch de oude stad en vooral .... de kathedraal !
Daar stapt een mens dan 3 weken lang naartoe en opeens is je doel bereikt.
Dan ben je de emoties even niet meer de baas.
We zijn in huilen uitgebarsten toen we aankwamen en elkaar in de armen gevallen.
Want op dat moment gaat er van alles door je hoofd. Je hebt het gehaald ! maar ook : Het is voorbij ! Het is in elk geval een onbeschrijfelijk moment.
We zijn de 33 trappen naar de kathedraal opgegaan ( lees : gestrompeld ) en werden er stil bij al dat moois. Morgen gaan we naar de mis van 12 uur en zullen de kathedraal uitgebreider bekijken. Vandaag zijn we nog onze Compostela gaan halen, ons diploma dat we de weg afgelegd hebben. En na ons avondmaal is het nu weer hoog tijd om het thuisfront in te lichten over ons doen en laten. Ik moet iedereen veel groeten doen van Lucie, die ligt wellicht al te slapen als een roos. We liggen hier inderdaad in het klein seminarie in Santiago voor 3 nachten. Hier kunnen meer dan 200 pelgrims terecht. Wij liggen in een grote slaapzaal op de derde verdieping en er zijn heeeeeel veeeeeeeel trappen te doen tot aan ons bed.
Mensen thuis : wij hebben het gehaald, wij zijn in Santiago, wij hebben 425 km gestapt om ons doel te bereiken en het is ons gelukt !!!!
Morgen of een van de volgende dagen meer over Santiago.
Het lijkt me een pracht van een stad en bij avond heel gezellig.
Voor vandaag : slaapwel allemaal
Het is genoeg geweest, ik kruip ook onder de lakens.
Maar eerst nog eens naar gisteren :
19 september
We hebben allebei zeer slecht geslapen in onze mooie locatie. Er was veel beweging vannacht van mensen die naar de wc moesten en de houten stapelbedden kraakten verschrikkelijk. Maar toch is de refugio een absolute aanrader ( noteren hé Gilbert ! ) We zijn nogal laat aangezet, er zijn toch niet meer zoveel kilometers te doen. Eerst koffie en een croissant naast de refugio en weg waren we. Het was een gemakkelijke etappe, nog steeds behoorlijk op en neer, maar niet meer zo lastig als de vorige dagen. Eens voorbij Arzua begon het te regenen. We hadden weer geluk dat we net in een bar zaten toen het begon, zodat we daar de poncho's konden aandoen. ( We gaan hier precies van de ene bar naar de andere als je mijn verslagen leest ) De regen zag er menens uit, en het heeft ook wel 4 uur aan een stuk goed doorgeregend. De paden werden beekjes, zo hebben we dat ook eens meegemaakt. Maar als ik mag kiezen, geef mij dan toch maar de hitte, dan kan je aan ieder kraantje afkoeling vinden. Regen is goed voor even, maar niet voor lang. Het wordt dan ook een probleem om de kleren droog te krijgen tegen de volgende dag. Daar moesten we de twee eerste weken niet bang voor zijn.
We zijn gestopt in Santa Irene, op 21 km van Santiago. Wij hebben het zekere voor het onzekere genomen. Het volgende dorp, Pedrouzo, blijkt altijd snel vol te zitten en in Santa Irene was nog plaats en wij waren koud en nat. Nog voor onze douche zijn we eerst gaan eten om ons daarna niet meer te moeten verzetten. Om te eten moesten we namelijk 1 km terugkeren naar het dorp waar we eerder al gepasseerd waren. Maar we waren dit keer niet zo moe, andere dagen zou het niet altijd gelukt zijn. Na het eten zijn we, nog steeds in gezelschap van Mila, teruggekeerd, hebben gedouched en zijn al om 16.15 u in bed gekropen. Ik was moe na de slechte nacht maar kon toch niet slapen, overdag lukt het me gewoon niet. Na een uurtje dan maar opgestaan om het dagboek te schrijven. Weer geen internet beschikbaar.
20 september.
Vorige nacht zeer goed geslapen in Santa Irene. Laat wakker geworden, om 7.20 u, dus ook laat op stap. Het ging helemaal niet goed vandaag, ik moest me voortslepen, zowel bergop als bergaf. Lucie en Mila waren dan ook al snel uit het zicht verdwenen, maar ik gaf er niet om, om alleen te lopen. De laatste dag , een vreemde dag...
Steeds mooie paden, opnieuw veel eucalyptusbossen en van die sprookjesachtige met mos begroeide dooreengekronkelde bomen. Tot vlakbij Santiago, tot op ongeveer 5 km was het lopen in het groen. Zelfs naast het vliegveld was het mooi lopen. In Burgos was dat even anders !
En toch was het een lastige dag. Ik liep als met de handrem op.
Was dat het misschien ?
Afremmen omdat het bijna gedaan was ?
Samen met Mila kwam ik op Monte do Gozo aan, de berg van vreugde, waar de pelgrims voor het eerst de torens van de kathedraal te zien krijgen. En vreugde was er, want Adrien, onze camino-vriend-voor-het-leven-uit-Limburg kwam ons tegemoet !
Wat een blij weerzien !!
Met z'n 4 zijn we dan de laatste 4 km naar Santiago gegaan.
Zeer lange kilometers waren dat, want Santiago is een grote stad met een grote moderne voorstad waar geen eind aan leek te komen. Maar dan uiteindelijk toch de oude stad en vooral .... de kathedraal !
Daar stapt een mens dan 3 weken lang naartoe en opeens is je doel bereikt.
Dan ben je de emoties even niet meer de baas.
We zijn in huilen uitgebarsten toen we aankwamen en elkaar in de armen gevallen.
Want op dat moment gaat er van alles door je hoofd. Je hebt het gehaald ! maar ook : Het is voorbij ! Het is in elk geval een onbeschrijfelijk moment.
We zijn de 33 trappen naar de kathedraal opgegaan ( lees : gestrompeld ) en werden er stil bij al dat moois. Morgen gaan we naar de mis van 12 uur en zullen de kathedraal uitgebreider bekijken. Vandaag zijn we nog onze Compostela gaan halen, ons diploma dat we de weg afgelegd hebben. En na ons avondmaal is het nu weer hoog tijd om het thuisfront in te lichten over ons doen en laten. Ik moet iedereen veel groeten doen van Lucie, die ligt wellicht al te slapen als een roos. We liggen hier inderdaad in het klein seminarie in Santiago voor 3 nachten. Hier kunnen meer dan 200 pelgrims terecht. Wij liggen in een grote slaapzaal op de derde verdieping en er zijn heeeeeel veeeeeeeel trappen te doen tot aan ons bed.
Mensen thuis : wij hebben het gehaald, wij zijn in Santiago, wij hebben 425 km gestapt om ons doel te bereiken en het is ons gelukt !!!!
Morgen of een van de volgende dagen meer over Santiago.
Het lijkt me een pracht van een stad en bij avond heel gezellig.
Voor vandaag : slaapwel allemaal
Het is genoeg geweest, ik kruip ook onder de lakens.
vrijdag 18 september 2009
17 + 18 september
Gisteren 17 september dus, tamelijk laat vertrokken, rond 8 uur want het was toch voor een korte tocht. De refugio waar we die nacht geslapen hadden was de properste die we op gans de camino gezien hebben. Portomarin is een dorp dat nog niet zo lang geleden volledig heropgebouwd werd, omdat de oude huizen verdwenen onder het water van een stuwmeer.
De kerk werd steen voor steen afgebroken en op de nieuwe plek heropgebouwd.
Direct na de start over de voetgangersbrug van de stuw, doken we alweer het bos in voor meteen een ferme klim. Mooie vergezichten hebben we niet gezien vandaag, want we liepen letterlijk met ons hoofd in de wolken, maar we startten droog. Na de klim door het bos ging het pad bijna gans de tijd evenwijdig aan de baan, maar meestal niet vlak ernaast.Rond 11 uur begon het te regenen toen we net in Hospital de la Cruz waren. We doken daar de bar binnen voor een warme chocomelk ( wie had dat vorige week kunnen denken ) en om de poncho aan te doen. Het regende een uur of drie en daarna bleef het erg bewolkt. Toen we bij het dorp Airexe aankwamen waar we van plan waren te overnachten, na 17.7 km, was het pas 13 u en het was er bijzonder druk. Een of ander feest in het dorp. Ik liet de keuze aan Lucie om al dan niet verder te gaan, want zij had gisteren de slechtste voeten. Maar Lucie ging door, en dat wilde zeggen : 7.4 km verder naar Palas de Rei. Onderweg zag ik ineens een man voor ons lopen die zowat dezelfde stijl van wandelen had als Mila, de Tsjech, onze vriend uit onze eerste caminoweek. Maar de man liep sneller. Maar het was inderdaad Mila ! Wat een blij weerzien met omhelzingen en een dikke knuffel en een hele hoop Tsjechisch gebabbel waar wij niets van begrepen, maar het was duidelijk dat hiij ook blij was ons terug te zien. Hijj besliste om samen met ons naar Palas de Rei te gaan, maar toen we daar kwamen, was de eerste albergue gesloten wegens werken ( wat een idee in volle pelgrimsseizoen ! ). De tweede albergue was al volzet en wij gingen op zoek naar een prive pension want wij wilden beslist niet meer verder, wij hadden er al 25 km opzitten. Op dat moment besliste Mila om toch nog wat verder te gaan naar een volgend dorp. We namen afscheid in de hoop hem in Santiago terug te zien. Wij vonden een klein pension waar we nu eens een kamertje hadden voor ons beiden alleen. Na alle grote slaapzalen is dat opeens een enorme luxe. Lucie kroop meteen in bed want ze was doodop, ikzelf had precies nog wat reserve, een goede dag gehad dus. In Palas de Rei is eigenlijk niets te zien, de naam zou anders doen vermoeden, we waren erdoorheen voor we het beseften en we moesten terugkeren om slaapplaats te vinden. Om 19 u gaan eten want het was dan al geleden van 11 u 's morgens en ik viel haast van mijn stokje van de honger.
18 september.
We hebben goed geslapen in onze kamer van twee en opnieuw tamelijk laat op stap, iets na 8 u .
Het was zeer nevelig maar droog, vergezichten konden we echter vergeten. Galicie verstopt zich voor ons, nu weten we wel waarom het hier zo groen is. Vandaag zijn we in de provincie O Coruña gekomen. In de eerste bar die we vandaag tegenkwamen in Xan Julian, brandde de open haard al ( met de voordeur open ) en het deed al deugd. Het waren weer bijzonder mooie paden vandaag, nog altijd met die ongelooflijk mooie correidores en vanaf nu liepen we ook heel vaak door eucalyptusbossen. Wat een heerlijke geur ! Heel vreemde bomen zijn het met meterslange afhangende slierten van hun afbladderende stammen. Ze hangen omlaag als lianen en het leek bij momenten net alsof we in een oerwoud liepen. De plek waar we vandaag hoopten te overnachten, Castañeda, daar vingen we weer bot. Completo, volzet.
Dus maar weer verder, wij die een kort traject gingen lopen vandaag, zijn verdorie geeindigd in Ribadiso da Baixo met 26 km in de benen. We zijn nu op 40 km van Santiago, het komt nu wel heel dichtbij. Nog 2 dagtochten en de camino is een feit, het is bijna niet te geloven. Onderweg vandaag kwamen we opnieuw onze maat Mila tegen, en nu zijn we samen met hem in de refugio hier in Ribadiso da Baixo, en we hebben net samen gegeten. En weer heel wat afgelachen met alle spraakverwarring en tekeningetjes op het tafelpapier.Gans dit internationale gebeuren is gewoon zalig. In de namiddag is de zon er ook weer doorgekomen en meteen was het weer lekker warm. Als we de nieuwsberichten zien, is het voor de rest van Spanje zo goed niet.
De refugio hier is een echte aanrader, midden in het groen, verschillende gebouwtjes aan een riviertje. Wat wil een mens nog meer.
Onderweg loop ik telkens te denken : dit moet ik op de blog vertellen, of dat mag ik niet vergeten. Maar 's avonds weet ik allang niet meer wat dat allemaal was, en schrijf ik gewoon een opsomming van de gebeurtenissen op. De diepere gedachten zijn voor onderweg...
Een weg die naar zijn einde loopt.
Een prachtweg ....
Aan allen die nog een beetje twijfelen, de camino stappen of niet : doe het !
Het is een lastige tocht, het is een prachtige tocht.
Lucie en ik zouden dit voor geen geld hebben willen missen, ondanks de beten, ondanks alle andere miserie, deze tocht is het dubbel en dik waard !!
De kerk werd steen voor steen afgebroken en op de nieuwe plek heropgebouwd.
Direct na de start over de voetgangersbrug van de stuw, doken we alweer het bos in voor meteen een ferme klim. Mooie vergezichten hebben we niet gezien vandaag, want we liepen letterlijk met ons hoofd in de wolken, maar we startten droog. Na de klim door het bos ging het pad bijna gans de tijd evenwijdig aan de baan, maar meestal niet vlak ernaast.Rond 11 uur begon het te regenen toen we net in Hospital de la Cruz waren. We doken daar de bar binnen voor een warme chocomelk ( wie had dat vorige week kunnen denken ) en om de poncho aan te doen. Het regende een uur of drie en daarna bleef het erg bewolkt. Toen we bij het dorp Airexe aankwamen waar we van plan waren te overnachten, na 17.7 km, was het pas 13 u en het was er bijzonder druk. Een of ander feest in het dorp. Ik liet de keuze aan Lucie om al dan niet verder te gaan, want zij had gisteren de slechtste voeten. Maar Lucie ging door, en dat wilde zeggen : 7.4 km verder naar Palas de Rei. Onderweg zag ik ineens een man voor ons lopen die zowat dezelfde stijl van wandelen had als Mila, de Tsjech, onze vriend uit onze eerste caminoweek. Maar de man liep sneller. Maar het was inderdaad Mila ! Wat een blij weerzien met omhelzingen en een dikke knuffel en een hele hoop Tsjechisch gebabbel waar wij niets van begrepen, maar het was duidelijk dat hiij ook blij was ons terug te zien. Hijj besliste om samen met ons naar Palas de Rei te gaan, maar toen we daar kwamen, was de eerste albergue gesloten wegens werken ( wat een idee in volle pelgrimsseizoen ! ). De tweede albergue was al volzet en wij gingen op zoek naar een prive pension want wij wilden beslist niet meer verder, wij hadden er al 25 km opzitten. Op dat moment besliste Mila om toch nog wat verder te gaan naar een volgend dorp. We namen afscheid in de hoop hem in Santiago terug te zien. Wij vonden een klein pension waar we nu eens een kamertje hadden voor ons beiden alleen. Na alle grote slaapzalen is dat opeens een enorme luxe. Lucie kroop meteen in bed want ze was doodop, ikzelf had precies nog wat reserve, een goede dag gehad dus. In Palas de Rei is eigenlijk niets te zien, de naam zou anders doen vermoeden, we waren erdoorheen voor we het beseften en we moesten terugkeren om slaapplaats te vinden. Om 19 u gaan eten want het was dan al geleden van 11 u 's morgens en ik viel haast van mijn stokje van de honger.
18 september.
We hebben goed geslapen in onze kamer van twee en opnieuw tamelijk laat op stap, iets na 8 u .
Het was zeer nevelig maar droog, vergezichten konden we echter vergeten. Galicie verstopt zich voor ons, nu weten we wel waarom het hier zo groen is. Vandaag zijn we in de provincie O Coruña gekomen. In de eerste bar die we vandaag tegenkwamen in Xan Julian, brandde de open haard al ( met de voordeur open ) en het deed al deugd. Het waren weer bijzonder mooie paden vandaag, nog altijd met die ongelooflijk mooie correidores en vanaf nu liepen we ook heel vaak door eucalyptusbossen. Wat een heerlijke geur ! Heel vreemde bomen zijn het met meterslange afhangende slierten van hun afbladderende stammen. Ze hangen omlaag als lianen en het leek bij momenten net alsof we in een oerwoud liepen. De plek waar we vandaag hoopten te overnachten, Castañeda, daar vingen we weer bot. Completo, volzet.
Dus maar weer verder, wij die een kort traject gingen lopen vandaag, zijn verdorie geeindigd in Ribadiso da Baixo met 26 km in de benen. We zijn nu op 40 km van Santiago, het komt nu wel heel dichtbij. Nog 2 dagtochten en de camino is een feit, het is bijna niet te geloven. Onderweg vandaag kwamen we opnieuw onze maat Mila tegen, en nu zijn we samen met hem in de refugio hier in Ribadiso da Baixo, en we hebben net samen gegeten. En weer heel wat afgelachen met alle spraakverwarring en tekeningetjes op het tafelpapier.Gans dit internationale gebeuren is gewoon zalig. In de namiddag is de zon er ook weer doorgekomen en meteen was het weer lekker warm. Als we de nieuwsberichten zien, is het voor de rest van Spanje zo goed niet.
De refugio hier is een echte aanrader, midden in het groen, verschillende gebouwtjes aan een riviertje. Wat wil een mens nog meer.
Onderweg loop ik telkens te denken : dit moet ik op de blog vertellen, of dat mag ik niet vergeten. Maar 's avonds weet ik allang niet meer wat dat allemaal was, en schrijf ik gewoon een opsomming van de gebeurtenissen op. De diepere gedachten zijn voor onderweg...
Een weg die naar zijn einde loopt.
Een prachtweg ....
Aan allen die nog een beetje twijfelen, de camino stappen of niet : doe het !
Het is een lastige tocht, het is een prachtige tocht.
Lucie en ik zouden dit voor geen geld hebben willen missen, ondanks de beten, ondanks alle andere miserie, deze tocht is het dubbel en dik waard !!
woensdag 16 september 2009
14 + 15 + 16 september
Inderdaad, 3 internetloze dagen, we hebben jullie in de pijn gelaten hé !!!
Laten we beginnen met
14 september
Slecht ingeslapen gisteren, een namiddagslaapje is dus niet aan te raden voor mij.
We waren opnieuw een beetje vóór 7 in het donker op weg. Het was frisjes, gelukkig maar.
Want tot in Las Herrerias was het goed te doen, om 8.15 u was ik daar, maar daar begon de klim naar eerst La Faba en dan O Cebreiro. Het was inderdaaad zeer zwaar, we waren gelukkig al 2 weken ingelopen. Anders zou het even erg geweest zijn als de eerste dag vorig jaar toen we de Pyreneën in moesten. Maar het was een héél, heel mooi lastig pad. Vanaf La Faba was het bovendien een "mest"pad, de stront liep daar gewoon van in de stal over straat naar beneden !( een mens zou van minder jaloers worden, ik toch in elk geval wel, met mijn afval-productie-probleem - als dat niet proper gezegd is hé ! ) In La Faba had ik ook de chance om een mooie kudde koeien te zien die van de stal naar de wei geleid werden, dwars door het dorp. Na een koffie-en sanitaire stop in de enige bar daar, ging het verder naar O Cebreiro. Lucie wachtte me op in het dorp ervoor, in Laguna de Castilla, ook daar weer een koffietje en een cake-je ( als ontbijt hadden we enkel een Yochurtje en een banaan gegeten ) En dan het laatste stuk omhoog tot O Cebreiro, waar we rond 12 u aankwamen. Ik heb er dus 3 u en 3/4 over gedaan om boven te geraken. Het was zwaar ( het zweet regende ons af ) maar zeer mooi ! O Cebreiro is een heel speciaal plekje met de ronde palozzo's met hun rieten dak, een pracht van een sober kerkje waar heel stemmige muziek speelde. We aten daar een lekkere grote kom soep en we konden er weer tegen voor enkele kilometer. We stapten nog 8.5 km tot Alto de Poio waar we stopten aan de albergue. Er staan maar 3 huizen waarvan 2 restaurants met in 1 ervan een slaapplaats voor zo'n 20 pelgrims in een achterbouwtje met schimmel op de muren. Maar na de refugio in Manjarin is alles luxe voor ons ! Het laatste stuk tot Alto de Poio was ook zeer venijnig, de albergue ligt echter meteen als je bovenkomt op je te wachten. Het is heel koud en winderig hierboven, we zitten boven de 1300m en het zal wellicht ook koud zijn om morgen te vertrekken.
We zijn vandaag, na Laguna de Castilla, ook Galicië binnengestapt, het groene Galicië.
Vanaf nu staat er iedere 500 mtr een paaltje met de afstand tot Santiago. We zitten nu aan nog 146 km te gaan, het komt stilaan dichterbij.
Het was jaarmarkt vandaag in Oosteeklo en Sofietje Wauters kwam naar huis.
En wij stapten 20 km.
15 september
Tamelijk laat aangezet, zo rond 8 uur.
De kleren die gisteren gewassen waren, waren (voor de eerste keer tijdens de camino) niet droog vanmorgen, en ik heb ze dan maar in een plastieken zak meegenomen. In het eerste dorp, Fonfria, hebben we in een leuke kleine sobere bar, waar klassieke muziek speelde, een warme chocomelk gedronken en een stuk Santiagotaart gegeten als ontbijt. Geen paniek, het is niet onze gewoonte geworden om van 's morgens vroeg aan de taart te zitten, maar er was daar gewoon geen alternatief. Trouwens, even terzijde, zowel bij mij als bij Lucie begint de broek af te zakken, gelukkig hebben we de rugzakriem om ze op te houden, anders liepen we hier nogal te zien hé !!! Verwacht echter geen wonderen, als ik een groot raam passeer, om mij eens te spiegelen zie ik nog geen verschil. Lucie zegt dat ze op Christoph begint te lijken, met de broek afgezakt á la Christoph.
Terug naar onze dagetappe nu.
We vertrokken dus uit die kleine bar en trokken naar Triacastela.
Eerst liep het voetpad evenwijdig maar hoger dan de baan, maar daarna ging het over correidores. Ik had geen idee wat dat waren, toen ik dat las in ons boekje, maar het zijn prachtige holle wegen waarlangs het vee naar de weiden gedreven wordt. Je loopt er onder een prachtig bladerdak van vooral reusachtige kastanje- en eikenbomen, heerlijk als het warm is.
Dat was echter niet het geval, het was heel bewolkt en behoorlijk fris. We hebben urenlang met onze fleece aangelopen, want dat was nodig.
Om half 12 waren we in Triacastela waar we een reusachtige bocadillo aten voor we verder gingen. We kozen voor de alternatieve weg via het Benediktijnenklooster van Samos. Eerst liep het pad naast de baan, maar daarna doken we opnieuw de struiken in en waren er weer die prachtige correidores, zo´n 6 km lang tot in Samos. We kwamen door enkele piepkleine dorpjes, soms maar 3 huizen en een kerk. Het mooiste dorp dat ik tot nog toe op de ganse camino zag, is San Cristobo do Real. Onvoorstelbaar mooi, oud, rustig, schaapjes, een helder klaterend beekje dwars door het dorp. Maar geen mens te zien, alleen veel honden en katten. De honden zijn niet gevaarlijk, ze doen met moeite één oog open als je passeert. Achter ieder hoekje wou ik een foto nemen om iets van al dat moois mee te nemen naar huis.
Het was een lange weg naar Samos, 5 kilometer langer dan de gewone camino-route. (Maar wij draaien onze hand niet om voor 5 km min of meer hé !) Het was steeds stijgen en dalen en de voeten en knieën deden op den duur veel pijn. Vooral het afdalen ging moeizaam, stijgen is veel gemakkelijker. En dan was er eindelijk het zicht op Samos. Wat een klooster !! En net op dat moment begonnen de klokken te luiden, alsof ze ons wilden verwelkomen. We zijn ons meteen gaan inschrijven in de refugio in het klooster, een douche genomen, onze was gedaan en daarna in de bar rechtover het klooster een lekkere kom soep gaan eten. We hebben een rondleiding meegedaan in het klooster, een prachtig gebouw, en daarna waren er de vespers in het gregoriaans. We hebben allebei voor het eerst in dagen heerlijk geslapen, het bed boven mij was onbeslapen en ik heb het matras boven op mijn eigen matras gelegd, ik lag dus lekker zacht.
Lucie en ik zijn er beiden van overtuigd dat Galicië het mooiste stuk van de ganse camino is, zoiets moois hebben we eerder niet gezien, ook vorig jaar niet. Ik ga trouwens geen kaartjes sturen dit jaar, ik heb er al veel gezien, maar geen enkel geeft weer wat wij hier zien. Wij nodigen jullie hierbij uit naar onze volgende foto-avond, die zal een beter idee geven van al het moois dat hier te zien is.
16 september ( Spain in the rain )
Deze morgen om half 7 heeft Lucie mij wakker gemaakt, eerst gaan ontbijten in de bar rechtover het klooster, en om half 8 vertrokken we. Maar wat bleek ? Het regende zowaar !!!!
Voor de eerste keer in onze camino-geschiedenis regende het !
En blij dat we waren, nu konden we tenminste onze poncho's eens uittesten. Ze zijn waterdicht...
Het regende tot 11 uur ongeveer en dan kon de poncho weer uit.
Het bleef echter de ganse dag wispelturig weer, zon, wind, regen, we hebben alles gehad, tot even gedonder toe. Maar Galicië blijft mooi, zelfs Spain in the rain mag er zijn.
We vertrokken uit Samos opnieuw door die heerlijk correidores, en deze keer hielden ze de regen een beetje tegen, je liep er bijna droog onder dat dichte bladerdak. We hebben hier al ongelooflijk mooie bomen gezien, ik let nochtans nooit zo erg veel op bomen, maar deze exemplaren zijn echte juwelen. Rond de middag waren we in Sarria, waar we een lekkere pizza aten. Intussen kwamen we dichter en dichter bij de kilometerpaal van 100 km tot Santiago.
Die kilometerpaal staat in Brea en daar is ook een hele kleine prive-albergue waar we gehoopt hadden te kunnen slapen. We hadden er daar dan al 27 km opzitten. Maar toen Lucie er vóór mij aankwam was er maar één bed meer vrij. En wij waren voor vandaag aan het eind van ons latijn. Er waren ook nog 2 Duitse dames gearriveerd die ook niet meer verder konden, de hospitalera had getelefoneerd naar de volgende refugio, maar diewas ook al volzet. De eerstvolgende vrije albergue was 10 km verder, en dat zag niemand meer zitten. En toen hebben wij iets heel on-pelgrimachtig gedaan : we hebben eeen taxi laten komen om ons die 10 km verder te brengen !!!
Nu doen we jullie nogal eens verschieten hé, dat we zoiets durven doen.
Voor ons zijn die 10 gemiste kilometer weer een extra reden om de camino nog eens over te doen !!!
De taxi bracht ons dus naar Portomarín en geloof het of niet, de grote gemeentelijke refugio was volzet, de tweede op onze zoektocht ook, maar we hebben er nog een gevonden die heel nieuw en zeer proper is en waar 120 bedden staan in grote slaapzalen.
We hebben vandaag ook ontdekt dat onze Limburgse vriend-voor-het-leven Adrien ook weer op de camino zit. De sloeber had dat mooi verzwegen. Lucie had me nochtans gezegd : je zult wel zien, hij zal er zijn als we aankomen. Lucie is dus beter in het begrijpen van hints, ikzelf geloofde er niet in. Maar Adrien is dus bezig aan de camino Portugés. Wie zijn verhaal wil lezen kan dat op : adrienstapvoorstap.blogspot.com
Hopelijk zien we elkaar dus terug in Santiago, wat een orgelpunt zou dat zijn.
Straks gaan we nog iets eten in Portomarín en een grande cerveza drinken, ik begin het te leren.
Marijn hou je maar vast, ik drink je nog onder tafel !
Aan al onze supporters, dank voor jullie berichtjes
Aan Jan, Willy en Patty : Lucie loopt reeds 4 dagen op haar Teva-sandalen om de tenen vrij te houden. Ze heeft nog maar eens een teennageltje uitgetrokken omdat er een blaar onder zat.
Bedankt voor de tip om op sandalen te lopen, het blijkt zalig te zijn.
Vicky jong, als je ooit in Galicië bent, dan weet je niet waar eerst kijken, dit is zoooooo mooi !
De weiden zijn hier door muurtjes van elkaar gescheiden, muurtjes van opgestapelde stenen, ik denk dat het als in Ierland of Schotland moet zijn, maar dat is van horen zeggen.
Ik dacht vandaag even dat ik in het land van de Hobbits was ( ik kan op de naam niet komen ) zo sprookjesachtig zag het er allemaal uit.
Dat "zichzelf tegenkomen" waar iedereen het over heeft, is tot nog toe nog niet gebeurd. Maar we hebben nog een week de tijd, wie weet wat ons nog te wachten staat.
Slaapwel allemaal en bij leven en welzijn ( ik ben dus grote fan van Jos Gijsen) tot volgende keer
Laten we beginnen met
14 september
Slecht ingeslapen gisteren, een namiddagslaapje is dus niet aan te raden voor mij.
We waren opnieuw een beetje vóór 7 in het donker op weg. Het was frisjes, gelukkig maar.
Want tot in Las Herrerias was het goed te doen, om 8.15 u was ik daar, maar daar begon de klim naar eerst La Faba en dan O Cebreiro. Het was inderdaaad zeer zwaar, we waren gelukkig al 2 weken ingelopen. Anders zou het even erg geweest zijn als de eerste dag vorig jaar toen we de Pyreneën in moesten. Maar het was een héél, heel mooi lastig pad. Vanaf La Faba was het bovendien een "mest"pad, de stront liep daar gewoon van in de stal over straat naar beneden !( een mens zou van minder jaloers worden, ik toch in elk geval wel, met mijn afval-productie-probleem - als dat niet proper gezegd is hé ! ) In La Faba had ik ook de chance om een mooie kudde koeien te zien die van de stal naar de wei geleid werden, dwars door het dorp. Na een koffie-en sanitaire stop in de enige bar daar, ging het verder naar O Cebreiro. Lucie wachtte me op in het dorp ervoor, in Laguna de Castilla, ook daar weer een koffietje en een cake-je ( als ontbijt hadden we enkel een Yochurtje en een banaan gegeten ) En dan het laatste stuk omhoog tot O Cebreiro, waar we rond 12 u aankwamen. Ik heb er dus 3 u en 3/4 over gedaan om boven te geraken. Het was zwaar ( het zweet regende ons af ) maar zeer mooi ! O Cebreiro is een heel speciaal plekje met de ronde palozzo's met hun rieten dak, een pracht van een sober kerkje waar heel stemmige muziek speelde. We aten daar een lekkere grote kom soep en we konden er weer tegen voor enkele kilometer. We stapten nog 8.5 km tot Alto de Poio waar we stopten aan de albergue. Er staan maar 3 huizen waarvan 2 restaurants met in 1 ervan een slaapplaats voor zo'n 20 pelgrims in een achterbouwtje met schimmel op de muren. Maar na de refugio in Manjarin is alles luxe voor ons ! Het laatste stuk tot Alto de Poio was ook zeer venijnig, de albergue ligt echter meteen als je bovenkomt op je te wachten. Het is heel koud en winderig hierboven, we zitten boven de 1300m en het zal wellicht ook koud zijn om morgen te vertrekken.
We zijn vandaag, na Laguna de Castilla, ook Galicië binnengestapt, het groene Galicië.
Vanaf nu staat er iedere 500 mtr een paaltje met de afstand tot Santiago. We zitten nu aan nog 146 km te gaan, het komt stilaan dichterbij.
Het was jaarmarkt vandaag in Oosteeklo en Sofietje Wauters kwam naar huis.
En wij stapten 20 km.
15 september
Tamelijk laat aangezet, zo rond 8 uur.
De kleren die gisteren gewassen waren, waren (voor de eerste keer tijdens de camino) niet droog vanmorgen, en ik heb ze dan maar in een plastieken zak meegenomen. In het eerste dorp, Fonfria, hebben we in een leuke kleine sobere bar, waar klassieke muziek speelde, een warme chocomelk gedronken en een stuk Santiagotaart gegeten als ontbijt. Geen paniek, het is niet onze gewoonte geworden om van 's morgens vroeg aan de taart te zitten, maar er was daar gewoon geen alternatief. Trouwens, even terzijde, zowel bij mij als bij Lucie begint de broek af te zakken, gelukkig hebben we de rugzakriem om ze op te houden, anders liepen we hier nogal te zien hé !!! Verwacht echter geen wonderen, als ik een groot raam passeer, om mij eens te spiegelen zie ik nog geen verschil. Lucie zegt dat ze op Christoph begint te lijken, met de broek afgezakt á la Christoph.
Terug naar onze dagetappe nu.
We vertrokken dus uit die kleine bar en trokken naar Triacastela.
Eerst liep het voetpad evenwijdig maar hoger dan de baan, maar daarna ging het over correidores. Ik had geen idee wat dat waren, toen ik dat las in ons boekje, maar het zijn prachtige holle wegen waarlangs het vee naar de weiden gedreven wordt. Je loopt er onder een prachtig bladerdak van vooral reusachtige kastanje- en eikenbomen, heerlijk als het warm is.
Dat was echter niet het geval, het was heel bewolkt en behoorlijk fris. We hebben urenlang met onze fleece aangelopen, want dat was nodig.
Om half 12 waren we in Triacastela waar we een reusachtige bocadillo aten voor we verder gingen. We kozen voor de alternatieve weg via het Benediktijnenklooster van Samos. Eerst liep het pad naast de baan, maar daarna doken we opnieuw de struiken in en waren er weer die prachtige correidores, zo´n 6 km lang tot in Samos. We kwamen door enkele piepkleine dorpjes, soms maar 3 huizen en een kerk. Het mooiste dorp dat ik tot nog toe op de ganse camino zag, is San Cristobo do Real. Onvoorstelbaar mooi, oud, rustig, schaapjes, een helder klaterend beekje dwars door het dorp. Maar geen mens te zien, alleen veel honden en katten. De honden zijn niet gevaarlijk, ze doen met moeite één oog open als je passeert. Achter ieder hoekje wou ik een foto nemen om iets van al dat moois mee te nemen naar huis.
Het was een lange weg naar Samos, 5 kilometer langer dan de gewone camino-route. (Maar wij draaien onze hand niet om voor 5 km min of meer hé !) Het was steeds stijgen en dalen en de voeten en knieën deden op den duur veel pijn. Vooral het afdalen ging moeizaam, stijgen is veel gemakkelijker. En dan was er eindelijk het zicht op Samos. Wat een klooster !! En net op dat moment begonnen de klokken te luiden, alsof ze ons wilden verwelkomen. We zijn ons meteen gaan inschrijven in de refugio in het klooster, een douche genomen, onze was gedaan en daarna in de bar rechtover het klooster een lekkere kom soep gaan eten. We hebben een rondleiding meegedaan in het klooster, een prachtig gebouw, en daarna waren er de vespers in het gregoriaans. We hebben allebei voor het eerst in dagen heerlijk geslapen, het bed boven mij was onbeslapen en ik heb het matras boven op mijn eigen matras gelegd, ik lag dus lekker zacht.
Lucie en ik zijn er beiden van overtuigd dat Galicië het mooiste stuk van de ganse camino is, zoiets moois hebben we eerder niet gezien, ook vorig jaar niet. Ik ga trouwens geen kaartjes sturen dit jaar, ik heb er al veel gezien, maar geen enkel geeft weer wat wij hier zien. Wij nodigen jullie hierbij uit naar onze volgende foto-avond, die zal een beter idee geven van al het moois dat hier te zien is.
16 september ( Spain in the rain )
Deze morgen om half 7 heeft Lucie mij wakker gemaakt, eerst gaan ontbijten in de bar rechtover het klooster, en om half 8 vertrokken we. Maar wat bleek ? Het regende zowaar !!!!
Voor de eerste keer in onze camino-geschiedenis regende het !
En blij dat we waren, nu konden we tenminste onze poncho's eens uittesten. Ze zijn waterdicht...
Het regende tot 11 uur ongeveer en dan kon de poncho weer uit.
Het bleef echter de ganse dag wispelturig weer, zon, wind, regen, we hebben alles gehad, tot even gedonder toe. Maar Galicië blijft mooi, zelfs Spain in the rain mag er zijn.
We vertrokken uit Samos opnieuw door die heerlijk correidores, en deze keer hielden ze de regen een beetje tegen, je liep er bijna droog onder dat dichte bladerdak. We hebben hier al ongelooflijk mooie bomen gezien, ik let nochtans nooit zo erg veel op bomen, maar deze exemplaren zijn echte juwelen. Rond de middag waren we in Sarria, waar we een lekkere pizza aten. Intussen kwamen we dichter en dichter bij de kilometerpaal van 100 km tot Santiago.
Die kilometerpaal staat in Brea en daar is ook een hele kleine prive-albergue waar we gehoopt hadden te kunnen slapen. We hadden er daar dan al 27 km opzitten. Maar toen Lucie er vóór mij aankwam was er maar één bed meer vrij. En wij waren voor vandaag aan het eind van ons latijn. Er waren ook nog 2 Duitse dames gearriveerd die ook niet meer verder konden, de hospitalera had getelefoneerd naar de volgende refugio, maar diewas ook al volzet. De eerstvolgende vrije albergue was 10 km verder, en dat zag niemand meer zitten. En toen hebben wij iets heel on-pelgrimachtig gedaan : we hebben eeen taxi laten komen om ons die 10 km verder te brengen !!!
Nu doen we jullie nogal eens verschieten hé, dat we zoiets durven doen.
Voor ons zijn die 10 gemiste kilometer weer een extra reden om de camino nog eens over te doen !!!
De taxi bracht ons dus naar Portomarín en geloof het of niet, de grote gemeentelijke refugio was volzet, de tweede op onze zoektocht ook, maar we hebben er nog een gevonden die heel nieuw en zeer proper is en waar 120 bedden staan in grote slaapzalen.
We hebben vandaag ook ontdekt dat onze Limburgse vriend-voor-het-leven Adrien ook weer op de camino zit. De sloeber had dat mooi verzwegen. Lucie had me nochtans gezegd : je zult wel zien, hij zal er zijn als we aankomen. Lucie is dus beter in het begrijpen van hints, ikzelf geloofde er niet in. Maar Adrien is dus bezig aan de camino Portugés. Wie zijn verhaal wil lezen kan dat op : adrienstapvoorstap.blogspot.com
Hopelijk zien we elkaar dus terug in Santiago, wat een orgelpunt zou dat zijn.
Straks gaan we nog iets eten in Portomarín en een grande cerveza drinken, ik begin het te leren.
Marijn hou je maar vast, ik drink je nog onder tafel !
Aan al onze supporters, dank voor jullie berichtjes
Aan Jan, Willy en Patty : Lucie loopt reeds 4 dagen op haar Teva-sandalen om de tenen vrij te houden. Ze heeft nog maar eens een teennageltje uitgetrokken omdat er een blaar onder zat.
Bedankt voor de tip om op sandalen te lopen, het blijkt zalig te zijn.
Vicky jong, als je ooit in Galicië bent, dan weet je niet waar eerst kijken, dit is zoooooo mooi !
De weiden zijn hier door muurtjes van elkaar gescheiden, muurtjes van opgestapelde stenen, ik denk dat het als in Ierland of Schotland moet zijn, maar dat is van horen zeggen.
Ik dacht vandaag even dat ik in het land van de Hobbits was ( ik kan op de naam niet komen ) zo sprookjesachtig zag het er allemaal uit.
Dat "zichzelf tegenkomen" waar iedereen het over heeft, is tot nog toe nog niet gebeurd. Maar we hebben nog een week de tijd, wie weet wat ons nog te wachten staat.
Slaapwel allemaal en bij leven en welzijn ( ik ben dus grote fan van Jos Gijsen) tot volgende keer
zondag 13 september 2009
12 en 13 september
Lag het aan de wierook bij Tomás of aan het extra namiddagslaapje ?
In elk geval liepen we gisteren als een treintje.
Vroeg vertrokken uit Molinaseca, om 7.15 u en om 12 u waren we al meer dan 15 km verder in Fuentes Nuevas. Toen waren we al Ponferrada gepasseerd met zijn tempelierskasteel, zeer imposant ! En een mooie basilica waar stemmige klassieke muziek speelde. In het kerkje van Columbrianos werd alles klaargemaakt voor een huwelijk en in Fuentes Nuevas waren we getuige van een doopsel. Daar aten we ook een lekkere bocadillo, een half stokbrood met een omelet ertussen, dan kan je er weer een tijdje tegen. In Columbrianos moesten we Elke achterlaten, die kon niet meer, ze was op en ze wilde op eigen tempo traag verder gaan zover ze kon. Elke is een 68-jarige uit Regensburg die in haar eentje de camino stapt vanuit St.Jean pied de Port, dat wil zeggen dat ze er al 600 km heeft op zitten, chapeau !
Vanaf Camponaraya doken we de wijnvelden in, het was er zo'n lieflijk glooiend landschap dat op een bepaald moment de tranen zomaar over mijn wangen liepen. Wordt een mens misschien emotioneel van vermoeidheid ? Want mijn traantjes zitten wel steeds klaar voor gebruik, alhoewel ik moet zeggen dat ik nauwelijks vermoeidheid voelde.
De wijnvelden strekten zich uit tot Cacabellos, waar we stopten aan de Albergue Municipal. Even twijfelden we eraan om tot Villafranca del Bierzo te gaan, maar dat was nog 8.6 km verder en we hadden er al 23 gedaan, dus we hebben maar niets geforceerd. De albergue is heel speciaal ingericht, het zijn allemaal couchetjes van 2 bedden rondom een prachtige kerk. Waarschijnlijk was waar wij nu liggen vroeger het kerkhof want de couchetjes zijn opgebouwd tegen een muur die rond de kerk liep. In ieder geval een pracht van een lokatie !
Elke, die wij onderweg moesten achterlaten, arriveerde ook nog, uitgeput, maar ze is er geraakt. Ik begrijp het nog steeds niet, met de toestand van haar voeten zou ik geen km meer kunnen gaan denk ik. En ook de Italiaan Pino ( Vicky weet wel wie dat is ) en zijn Duitse medestapster Sybille zijn zich even komen draaien, maar zij zijn verder gestapt naar Villafranca.
Wij hebben intussen de kaap van 200 km overschreden. Vanaf Cacabellos zijn er volgens ons boekje nog 191 km te gaan. Dat wil zeggen dat we er al 234 in de benen hebben. En die benen voelen nog steeds behoorlijk goed aan. De spierpijn valt best mee, en er zijn ook geen nieuwe blaren bijgekomen op de voeten. De oude vellen zijn verdwenen en de nieuwe doen het prima. De jeuk van Lucie is EINDELIJK ook veel beter. Gelukkig maar wnt dat zette een domper op haar ganse camino. Nu is ze alleen wat suf van de medicijnen, maar op die manier kan ik haar tenminste steeds bijbenen. Het weer is nog steeds stralend, in de namiddag een beetje té, maar alleszins beter dan regen !
13 september
Deze morgen zéér vroeg weg, reeds vóór 7 uur, in het donker.
En vóór 9 uur waren we al in Villafranca del Bierzo. Ook daar weer zeer mooie kerken ( inderdaad tante Ria, dit lijkt wel een kerkentocht ), maar dat zijn nu eenmaal de meest opvallende en mooiste gebouwen. De kleintjes vaak stemmiger dan de grote.
Vandaag wilden we graag nog een stukje inhalen van de 8 km die we eerder deze week vroeger gestopt waren. Het was voorlopig het laatste tamelijk vlak stuk.
Morgen staat O Cebreiro op het menu, en dat zal wel andere koek zijn. Volgens Adrien is dat net zo erg als de klim in de Pyreneën vorig jaar, dat belooft !
We hebben vandaag dus veel gestapt, we komen aan 25 km, maar dat was genoeg, het laatste stuk was op automatische piloot. We zijn nu in Vega de Valcarce in de gemeentelijke herberg. Vandaag was het vervelend lopen, kilometers lang vlak naast een weg, soms zeer druk. En steeds onder de autostrade door. De omgeving is echter steeds zeer mooi, rondom in de groene bergen. We zijn daarnet op een terras eentje gaan drinken met Helmut uit Wenen, die ook in Wenen zijn camino begon. Hij heeft er al 3600 km opzitten. En met Elias van 65 jaar uit Dordmund die in St.Jean gestart is. Ze hebben elkaar daar ontmoet en wandelen nu al 3 weken samen. Vanavond gaan we samen met hen en een koppel uit Canada uit eten. En best vroeg naar bed om fris te zijn voor de klim van morgen. Als er morgen in de albergue internet is, dat breng ik morgen verslag uit, als ik dan nog adem heb. En anders is het overmorgen. Nog een mooie zondag allemaal en niet te zat op de jaarmarkt hé !
In elk geval liepen we gisteren als een treintje.
Vroeg vertrokken uit Molinaseca, om 7.15 u en om 12 u waren we al meer dan 15 km verder in Fuentes Nuevas. Toen waren we al Ponferrada gepasseerd met zijn tempelierskasteel, zeer imposant ! En een mooie basilica waar stemmige klassieke muziek speelde. In het kerkje van Columbrianos werd alles klaargemaakt voor een huwelijk en in Fuentes Nuevas waren we getuige van een doopsel. Daar aten we ook een lekkere bocadillo, een half stokbrood met een omelet ertussen, dan kan je er weer een tijdje tegen. In Columbrianos moesten we Elke achterlaten, die kon niet meer, ze was op en ze wilde op eigen tempo traag verder gaan zover ze kon. Elke is een 68-jarige uit Regensburg die in haar eentje de camino stapt vanuit St.Jean pied de Port, dat wil zeggen dat ze er al 600 km heeft op zitten, chapeau !
Vanaf Camponaraya doken we de wijnvelden in, het was er zo'n lieflijk glooiend landschap dat op een bepaald moment de tranen zomaar over mijn wangen liepen. Wordt een mens misschien emotioneel van vermoeidheid ? Want mijn traantjes zitten wel steeds klaar voor gebruik, alhoewel ik moet zeggen dat ik nauwelijks vermoeidheid voelde.
De wijnvelden strekten zich uit tot Cacabellos, waar we stopten aan de Albergue Municipal. Even twijfelden we eraan om tot Villafranca del Bierzo te gaan, maar dat was nog 8.6 km verder en we hadden er al 23 gedaan, dus we hebben maar niets geforceerd. De albergue is heel speciaal ingericht, het zijn allemaal couchetjes van 2 bedden rondom een prachtige kerk. Waarschijnlijk was waar wij nu liggen vroeger het kerkhof want de couchetjes zijn opgebouwd tegen een muur die rond de kerk liep. In ieder geval een pracht van een lokatie !
Elke, die wij onderweg moesten achterlaten, arriveerde ook nog, uitgeput, maar ze is er geraakt. Ik begrijp het nog steeds niet, met de toestand van haar voeten zou ik geen km meer kunnen gaan denk ik. En ook de Italiaan Pino ( Vicky weet wel wie dat is ) en zijn Duitse medestapster Sybille zijn zich even komen draaien, maar zij zijn verder gestapt naar Villafranca.
Wij hebben intussen de kaap van 200 km overschreden. Vanaf Cacabellos zijn er volgens ons boekje nog 191 km te gaan. Dat wil zeggen dat we er al 234 in de benen hebben. En die benen voelen nog steeds behoorlijk goed aan. De spierpijn valt best mee, en er zijn ook geen nieuwe blaren bijgekomen op de voeten. De oude vellen zijn verdwenen en de nieuwe doen het prima. De jeuk van Lucie is EINDELIJK ook veel beter. Gelukkig maar wnt dat zette een domper op haar ganse camino. Nu is ze alleen wat suf van de medicijnen, maar op die manier kan ik haar tenminste steeds bijbenen. Het weer is nog steeds stralend, in de namiddag een beetje té, maar alleszins beter dan regen !
13 september
Deze morgen zéér vroeg weg, reeds vóór 7 uur, in het donker.
En vóór 9 uur waren we al in Villafranca del Bierzo. Ook daar weer zeer mooie kerken ( inderdaad tante Ria, dit lijkt wel een kerkentocht ), maar dat zijn nu eenmaal de meest opvallende en mooiste gebouwen. De kleintjes vaak stemmiger dan de grote.
Vandaag wilden we graag nog een stukje inhalen van de 8 km die we eerder deze week vroeger gestopt waren. Het was voorlopig het laatste tamelijk vlak stuk.
Morgen staat O Cebreiro op het menu, en dat zal wel andere koek zijn. Volgens Adrien is dat net zo erg als de klim in de Pyreneën vorig jaar, dat belooft !
We hebben vandaag dus veel gestapt, we komen aan 25 km, maar dat was genoeg, het laatste stuk was op automatische piloot. We zijn nu in Vega de Valcarce in de gemeentelijke herberg. Vandaag was het vervelend lopen, kilometers lang vlak naast een weg, soms zeer druk. En steeds onder de autostrade door. De omgeving is echter steeds zeer mooi, rondom in de groene bergen. We zijn daarnet op een terras eentje gaan drinken met Helmut uit Wenen, die ook in Wenen zijn camino begon. Hij heeft er al 3600 km opzitten. En met Elias van 65 jaar uit Dordmund die in St.Jean gestart is. Ze hebben elkaar daar ontmoet en wandelen nu al 3 weken samen. Vanavond gaan we samen met hen en een koppel uit Canada uit eten. En best vroeg naar bed om fris te zijn voor de klim van morgen. Als er morgen in de albergue internet is, dat breng ik morgen verslag uit, als ik dan nog adem heb. En anders is het overmorgen. Nog een mooie zondag allemaal en niet te zat op de jaarmarkt hé !
vrijdag 11 september 2009
10 en 11 september
10 september - wat een dag !
Deze morgen opgestaan om 6 uur en om 7.15 u waren we op weg.
Na 4 km El Ganso waar nog niets open was en pas in Rabanal del Camino konden we iets eten, na 11 km stappen.
Maar mooi, mooi ! Wat een pracht van een weg en wat een uitzichten telkens.
Het werd opnieuw warm, zeer warm, maar er was meer schaduw onderweg en daardoor was de hitte draaglijker.
Na Rabanal kwam Foncebadon, een dorp dat net als Rabanal 15 jaar geleden nog een uitgestorven spookdorp was. Maar door de heropleving van de camino kregen deze dorpen een tweede leven. Er zijn nog steeds meer ruïnes dan huizen, maar je waant je er zó in de sfeer van de middeleeuwen. Nu zijn er 3 albergues en 1 bar in het dorp. We dronken wat aan één van de albergues, waar het ook zeer gezellig leek om te blijven, maar ik wilde verder naar het Cruz de Ferro dat slechts 2 km verder was. De benen en voetenvoelden nog goed, ook van Lucie, dus waarom dan al stoppen. Elke uit Regensburg, die met ons meeliep, twijfelde om verder te gaan, maar ging uiteindelijk toch mee.
Na de laatste klim kwamen we dan aan het kruis met onze steen. Voor mij was dat een heel emotioneel moment, ik liep al met tranen in de ogen van toen ik het kruis zag. Ik dacht aan alle mensen wiens naam op de steen stond en kon alleen maar hopen dat dit gebaar iets van hun zorgen kon verlichten. Ik heb de steen daar tussen de honderdduizend anderen neergelegd en ben daarna even aan de kapel gaan zitten ( snotteren ) Lucie heeft mij daar wat tijd alleen gegeven, ze had gemerkt dat ik dat wou, wij begrijpen elkaar ook zonder woorden, wat een team ! Na een half uurtje of zo gingen we verder naar Manjarin, waar we aankwamen in de refugio van Tomás. Dat is het enige "huis" in een dorp van ruïnes. Refugio is waarschijnlijk geen goed woord, barak is beter, de hospitalero noemt het een monasterio (abdij). Het is een samengeschoten boeltje met balken en planken en golfplaten en bashen en als we daar geen vlooien opdeden, zouden we heel kontent zijn. er was geen douche, geen wc maar een plank met een gat erin (aan de overkant van de straat) en na het kakske moest je kalk strooien, geen stromend water, electriciteit van een zonnepaneel. Ons wassen was buiten, met water uit een grote bidon in een kuipje gieten. We sliepen op zolder waar we net niet konden rechtstaan op matrassen op de grond. Je hoorde ieder woord dat in de keuken eronder gezegd werd en op zolder prikten mijn ogen van de ajuin die in de keuken versnden werd. Toen Lucie langs de trap op zolder kwam, liep ze met haar hoofd knal tegen een balk aan en sloeg achterover, half over het trapgat ! Ik ben nog nooit zo rap rechtgesprongen, was me dat verschieten. Lucie zal wel de grootste adrenalinestoot gehad hebben, ik dacht begot dat ze terug naar beneden zou vallen. Maar behalve een buil heeft ze er niets van overgehouden alhoewel we toch even vreesden voor een hersenschudding.
Tomás wil een refugio die de sfeer van de eerste pelgrims aanhoud en dat lukt hem perfect, zijn motto is gastvrijheid voor iedereen. Enkel de basisbehoeften tellen, een matras, een dak boven het hoofd en voedsel. Er werd dan ook gekookt voor ons gisteren, en alles tegen vrije bijdrage.
's Avonds kwamen nog meer mensen aan die allemaal bij die refugio hoorden, er was mooie klassieke muziek en wierookgeur. En opeens werd de bel geluid en was er een ceremonie van de tempeliers met gebruik van zwaarden maar waar wij jammer genoeg niet veel van begrepen.
Ze droegen het beeld van O.L.Vrouw dat gans de tijd buiten had gestaan, terug naar binnen, en de ceremonie was afgelopen. Ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt, dat ik de sfeer van de eerste pelgrims heb geproeft, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het als moderne mens moeilijk heb om in de vuiligheid te leven, want vuil was het er beslist. En die knop in mijn hoofd is zo moeilijk om te draaien, ik was dan ook blij dat ik deze morgen daar ( zonder vlooienbeten) kon vertrekken.
De zware dag omhoog waar ik zo bang voor was, ging eigenlijk behoorlijk vlot, en de natuur rondom is gewoon overweldigend.
11 september.
Deze morgen dus vertrokken bij Tomás na het ontbijt daar. We mochten vóór half acht niet opstaan, dat is het reglement daar en dat wil dus zeggen dat we eindelijk véél te laat op pad waren, om half negen pas. En het werd snel warm, héél warm . We moesten nog heel even een stukje omhoog vandaag, maar daarna was het de ganse dag afdalen. En dat was niet gezeverd, geloof me vrij, ik zou liever omhoog gaan dan nog een dag van dit. Ik had de knieverbanden aangedaan maar toch was het nog behoorlijk zwaar. En dan die hitte daarbij ! We waren vandaag van plan om tot in Ponferrado te gaan, maar we zijn gestopt in Molinaseca, één dorp en 8 km ervoor. We waren óp en de voeten deden pijn. Het was nochtans een prachtig traject opnieuw vandaag, we zagen nauwelijks asfaltweg, behalve om over te steken. We zaten rondom in de bergen en na iedere bocht was het nóg mooier om te zien. Alleen jammer dat je niet gans de tijd kan rondkijken want dan breek je je benen op die rotsige paadjes. Want het waren inderdaad rotsen en grote en kleine keien waar we op liepen en ook dat is lastig aan de voeten. Amaai die kleine teen, maar alléé, als het dat maar is. We zijn dus gestopt in Molinaseca, een mooi dorpje, de albergue ligt aan het eind van het dorp en ik was van plan om nog eens terug te keren naar het dorp om de 2 mooie kerken te bezoeken en door de gezellige straatjes te lopen. Maar na de douche en het wassen van de kleren zijn we eerst even op bed gaan liggen om wat te rusten en we zijn pas wakker geworden om kwart na 7. En het eten was om half 8. Dus zal ik volgend jaar nog eens moeten terugkomen om het dorp te bezoeken ! Onderweg was El Acebo ook al zo´n mooi plaatsje om eens van dichterbij te bekijken, en ook daar zijn we slechts gestopt om wat te drinken. Toen zaten Lucie en Elke al een half uurtje te wachten op mij, ik ben zéér traag in het afdalen, bang om voeten om te slaan, en Lucie huppelt zowat naar beneden ( net als Rik ).
Ik zal maar beter stoppen nu en opnieuw gaan slapen, blijkbaar hadden we de rust hard nodig.
Maar waar we nu lopen, dat is toch de camino op z'n mooist.
En vanavond aten we in het gezelschap van een Bruggeling, van 2 Fransen uit Duinkerke, 2 Canadezen, 2 dames uit Koblenz aan de Moezel en een Japanees. Het was weer een bont gezelschap. Alléé, slaapwel allemaal, Marleen, je moet niet bang zijn, Lucie en ik zitten samen al aan meer dan 1000 foto's, we zullen weer flink moeten selecteren.
Bij leven en welzijn, tot volgende keer
Dikke caminoknuffel van Lucie en Caroline
Deze morgen opgestaan om 6 uur en om 7.15 u waren we op weg.
Na 4 km El Ganso waar nog niets open was en pas in Rabanal del Camino konden we iets eten, na 11 km stappen.
Maar mooi, mooi ! Wat een pracht van een weg en wat een uitzichten telkens.
Het werd opnieuw warm, zeer warm, maar er was meer schaduw onderweg en daardoor was de hitte draaglijker.
Na Rabanal kwam Foncebadon, een dorp dat net als Rabanal 15 jaar geleden nog een uitgestorven spookdorp was. Maar door de heropleving van de camino kregen deze dorpen een tweede leven. Er zijn nog steeds meer ruïnes dan huizen, maar je waant je er zó in de sfeer van de middeleeuwen. Nu zijn er 3 albergues en 1 bar in het dorp. We dronken wat aan één van de albergues, waar het ook zeer gezellig leek om te blijven, maar ik wilde verder naar het Cruz de Ferro dat slechts 2 km verder was. De benen en voetenvoelden nog goed, ook van Lucie, dus waarom dan al stoppen. Elke uit Regensburg, die met ons meeliep, twijfelde om verder te gaan, maar ging uiteindelijk toch mee.
Na de laatste klim kwamen we dan aan het kruis met onze steen. Voor mij was dat een heel emotioneel moment, ik liep al met tranen in de ogen van toen ik het kruis zag. Ik dacht aan alle mensen wiens naam op de steen stond en kon alleen maar hopen dat dit gebaar iets van hun zorgen kon verlichten. Ik heb de steen daar tussen de honderdduizend anderen neergelegd en ben daarna even aan de kapel gaan zitten ( snotteren ) Lucie heeft mij daar wat tijd alleen gegeven, ze had gemerkt dat ik dat wou, wij begrijpen elkaar ook zonder woorden, wat een team ! Na een half uurtje of zo gingen we verder naar Manjarin, waar we aankwamen in de refugio van Tomás. Dat is het enige "huis" in een dorp van ruïnes. Refugio is waarschijnlijk geen goed woord, barak is beter, de hospitalero noemt het een monasterio (abdij). Het is een samengeschoten boeltje met balken en planken en golfplaten en bashen en als we daar geen vlooien opdeden, zouden we heel kontent zijn. er was geen douche, geen wc maar een plank met een gat erin (aan de overkant van de straat) en na het kakske moest je kalk strooien, geen stromend water, electriciteit van een zonnepaneel. Ons wassen was buiten, met water uit een grote bidon in een kuipje gieten. We sliepen op zolder waar we net niet konden rechtstaan op matrassen op de grond. Je hoorde ieder woord dat in de keuken eronder gezegd werd en op zolder prikten mijn ogen van de ajuin die in de keuken versnden werd. Toen Lucie langs de trap op zolder kwam, liep ze met haar hoofd knal tegen een balk aan en sloeg achterover, half over het trapgat ! Ik ben nog nooit zo rap rechtgesprongen, was me dat verschieten. Lucie zal wel de grootste adrenalinestoot gehad hebben, ik dacht begot dat ze terug naar beneden zou vallen. Maar behalve een buil heeft ze er niets van overgehouden alhoewel we toch even vreesden voor een hersenschudding.
Tomás wil een refugio die de sfeer van de eerste pelgrims aanhoud en dat lukt hem perfect, zijn motto is gastvrijheid voor iedereen. Enkel de basisbehoeften tellen, een matras, een dak boven het hoofd en voedsel. Er werd dan ook gekookt voor ons gisteren, en alles tegen vrije bijdrage.
's Avonds kwamen nog meer mensen aan die allemaal bij die refugio hoorden, er was mooie klassieke muziek en wierookgeur. En opeens werd de bel geluid en was er een ceremonie van de tempeliers met gebruik van zwaarden maar waar wij jammer genoeg niet veel van begrepen.
Ze droegen het beeld van O.L.Vrouw dat gans de tijd buiten had gestaan, terug naar binnen, en de ceremonie was afgelopen. Ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt, dat ik de sfeer van de eerste pelgrims heb geproeft, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het als moderne mens moeilijk heb om in de vuiligheid te leven, want vuil was het er beslist. En die knop in mijn hoofd is zo moeilijk om te draaien, ik was dan ook blij dat ik deze morgen daar ( zonder vlooienbeten) kon vertrekken.
De zware dag omhoog waar ik zo bang voor was, ging eigenlijk behoorlijk vlot, en de natuur rondom is gewoon overweldigend.
11 september.
Deze morgen dus vertrokken bij Tomás na het ontbijt daar. We mochten vóór half acht niet opstaan, dat is het reglement daar en dat wil dus zeggen dat we eindelijk véél te laat op pad waren, om half negen pas. En het werd snel warm, héél warm . We moesten nog heel even een stukje omhoog vandaag, maar daarna was het de ganse dag afdalen. En dat was niet gezeverd, geloof me vrij, ik zou liever omhoog gaan dan nog een dag van dit. Ik had de knieverbanden aangedaan maar toch was het nog behoorlijk zwaar. En dan die hitte daarbij ! We waren vandaag van plan om tot in Ponferrado te gaan, maar we zijn gestopt in Molinaseca, één dorp en 8 km ervoor. We waren óp en de voeten deden pijn. Het was nochtans een prachtig traject opnieuw vandaag, we zagen nauwelijks asfaltweg, behalve om over te steken. We zaten rondom in de bergen en na iedere bocht was het nóg mooier om te zien. Alleen jammer dat je niet gans de tijd kan rondkijken want dan breek je je benen op die rotsige paadjes. Want het waren inderdaad rotsen en grote en kleine keien waar we op liepen en ook dat is lastig aan de voeten. Amaai die kleine teen, maar alléé, als het dat maar is. We zijn dus gestopt in Molinaseca, een mooi dorpje, de albergue ligt aan het eind van het dorp en ik was van plan om nog eens terug te keren naar het dorp om de 2 mooie kerken te bezoeken en door de gezellige straatjes te lopen. Maar na de douche en het wassen van de kleren zijn we eerst even op bed gaan liggen om wat te rusten en we zijn pas wakker geworden om kwart na 7. En het eten was om half 8. Dus zal ik volgend jaar nog eens moeten terugkomen om het dorp te bezoeken ! Onderweg was El Acebo ook al zo´n mooi plaatsje om eens van dichterbij te bekijken, en ook daar zijn we slechts gestopt om wat te drinken. Toen zaten Lucie en Elke al een half uurtje te wachten op mij, ik ben zéér traag in het afdalen, bang om voeten om te slaan, en Lucie huppelt zowat naar beneden ( net als Rik ).
Ik zal maar beter stoppen nu en opnieuw gaan slapen, blijkbaar hadden we de rust hard nodig.
Maar waar we nu lopen, dat is toch de camino op z'n mooist.
En vanavond aten we in het gezelschap van een Bruggeling, van 2 Fransen uit Duinkerke, 2 Canadezen, 2 dames uit Koblenz aan de Moezel en een Japanees. Het was weer een bont gezelschap. Alléé, slaapwel allemaal, Marleen, je moet niet bang zijn, Lucie en ik zitten samen al aan meer dan 1000 foto's, we zullen weer flink moeten selecteren.
Bij leven en welzijn, tot volgende keer
Dikke caminoknuffel van Lucie en Caroline
woensdag 9 september 2009
8 en 9 september
Gisteren 8 september waren we al vroeg op ondanks de fiesta. Om 7.15 u waren we al op weg na een koffie in de bar. En heerlijk : met z'n vieren. Ik genoot van elk moment met Vicky en Sien, en ik denk dat ik best mag zeggen dat ook zij met volle teugen genoten hebben. Vicky en Sien zijn dus de ganse etappe met ons meegstapt. Op sandalen weliswaar want Vicky was "vergeten " te zeggen aan Sien dat het eigenlijk wel de bedoeling was om een stuk mee te wandelen. Daarom meme Sien : CHAPEAU ZULLE !!!!! Ik zelf stapte ook iets beter dan de vorige dag en het was uiteraard bijzonder plezierig om Vicky en Sien erbij te hebben. We namen de alternatieve route naar Santibañez de Valdeiglesias, dat was gelukkig nog eens een zeer mooi traject na de vorige dagen langs die baan.
Het stuk tussen Orbigo en Santibañez was gewoonweg prachtig. Het begint hier al heuvelachtig te worden en dat was ons Vicky haar ding. We zijn aangekomen in de enige albergue hier maar het was gelukkig geen probleem voor Vicky en Sien om er ook te verblijven. Het was een heel gezellige albergue in een voormalige pastorie. De italiaanse hospitalero kookte voor ons want de enige bar in het dorp was gesloten. We kregen een heerlijk maal voorgeschoteld,
buiten in de tuin aan lange tafels onder de bomen. Met verschillende nationaliteiten rond de tafel en een babelse spraakverwarring van talen. Dit is heerlijk : de buur rechtover is Italiaan ( Pino ) en wil dat je spaans spreekt, de buur rechts van je is Duits en daar spreek je duits mee en links zat Sien en dat was dan op z'n uesteklues. Verder zaten er nog Fransen uit Bretagne en nog een koppel Ieren. Dit is de camino op z'n best, die verbroedering aan tafel. Een valse noot aan de avond was dat er opnieuw kruipende beestjes ontdekt werden op onze kamer ( in bed ) en alles werd nog eens bespoten en ververst voor we in bed konden maar helemaal gerust waren we er toch niet in. Vooral Lucie niet uiteraard. Maar allée, we hebben het overleefd.
9 september.
Een bijzondere dag vandaag 09-09-09.
Maar een dag met een emotioneel begin, want Vicky en Sien keerden terug naar huis. Het was even een zeer lastig moment toen we om 8 u elk in een andere richting vertrokken. Vicky en Sien naar de bushalte richting Leon en wij te voet richting Astorga. Het was opnieuw een prachtig stuk camino dat we onder de voeten kregen vandaag. Eèn van de mooiste stukken die ik zag tot nog toe. Halverwege de ochtend kwamen we in the middle of nowhere een kraampje tegen van de casa de diocese waar gratis ( tegen vrije bijdrage ) koffie, water, fruitsap, limonade, allerlei fruit en cake te krijgen was. Ze waren het kraam nog in elkaar aan het timmeren, en iedereen stopte er natuurlijk. Het was intussen al zeer warm geworden en het werd steeds warmer. Astorga, waar we om 12 u aankwamen is een heel gezellige stad met een mooie kathedraal ( in de steigers ) en ernaast het Palacio de Gaudi. Wat een gebouw !! Ik heb op verzoek van Griet veel foto's genomen.
Na Astorga waren er nog 10 km te gaan, maar het waren lastige km, omwille van de grote hitte vooral. En er kwam echt geen eind aan dat pad, ik liep te sterven waar ik liep, de voeten deden behoorlijk pijn. Ik was dan ook zeer blij om het kerktorentje van Sancta Calina de Somoza te zien. Lucie stond er al te wachten aan de albergue met een frisse cola voor mij en die smaakte ongelooflijk. De albergue is deze keer zeer proper, we liggen op de kamer met Elke uit Regensburg - Duitsland en met Michel uit Clermont-Ferrand - Frankrijk en met een clubje Nederlanders uit Maastricht die geschminkt en wel de camino stappen. Begrijpe wie het begrijpen kan..
We zijn gaan eten met Michel en Elke en vanavond waren hier opeens donkere rookwolken te zien van een gras-struikbrand enkele kilometer terug. Alles is geblust met een blushelikopter en een blusvliegtuig die af-en aanvlogen.
Intussen is het weeral bijna 10 uur en hoog tijd om in bed te kruipen, want morgen is een zware dag. Morgen gaat het traject naar het Cruz de Ferro, het hoogste punt van de camino, we trekken dus de bergen in, en voor mij zal dat afzien worden. Bovendien wordt voor morgen nog warmer weer voorspeld en we zullen dus best heel vroeg vertrekken om voor de grootste hitte zo ver en zo hoog mogelijk te zijn. Morgen laat ik dus mijn steen achter aan het kruis. Dat zal een beetje minder gewicht in de rugzak zijn, maar ik blijf jullie in het hart allemaal meedragen, tot in Santiago als 't God belieft.
Vicky, nog eens heel, heel erg bedankt voor de prachtige verrassing en ook meme Sien, want zonder jou was Vicky hier ook niet geweest. Het waren 2 heerlijk dagen voor mij.
Griet, ik hoor wel dat je dat goed doet in de winkel, nu mag ik ieder jaar op stap gaan zeker ? :)
Aan alle andere supporters, bedankt voor de leuke reacties, dat doet deugd om hier te lezen.
Marie Rose, mijn spaans ik beter dan ik dacht, ze begrijpen in de meeste gevallen toch wat ik zeg, al is het soms met handen en voeten dat ik het moet uitleggen, en vervoeg ik waarschijnlijk geen enkel werkwoord, het lukt !
Bij leven en welzijn, tot aan de volgende computer. Waarschijnlijk niet morgen want in de enige albergue in Manjarin, waar wij heengaan, is zelfs geen stromend water, dus heel waarschijnlijk ook geen internet.
Het stuk tussen Orbigo en Santibañez was gewoonweg prachtig. Het begint hier al heuvelachtig te worden en dat was ons Vicky haar ding. We zijn aangekomen in de enige albergue hier maar het was gelukkig geen probleem voor Vicky en Sien om er ook te verblijven. Het was een heel gezellige albergue in een voormalige pastorie. De italiaanse hospitalero kookte voor ons want de enige bar in het dorp was gesloten. We kregen een heerlijk maal voorgeschoteld,
buiten in de tuin aan lange tafels onder de bomen. Met verschillende nationaliteiten rond de tafel en een babelse spraakverwarring van talen. Dit is heerlijk : de buur rechtover is Italiaan ( Pino ) en wil dat je spaans spreekt, de buur rechts van je is Duits en daar spreek je duits mee en links zat Sien en dat was dan op z'n uesteklues. Verder zaten er nog Fransen uit Bretagne en nog een koppel Ieren. Dit is de camino op z'n best, die verbroedering aan tafel. Een valse noot aan de avond was dat er opnieuw kruipende beestjes ontdekt werden op onze kamer ( in bed ) en alles werd nog eens bespoten en ververst voor we in bed konden maar helemaal gerust waren we er toch niet in. Vooral Lucie niet uiteraard. Maar allée, we hebben het overleefd.
9 september.
Een bijzondere dag vandaag 09-09-09.
Maar een dag met een emotioneel begin, want Vicky en Sien keerden terug naar huis. Het was even een zeer lastig moment toen we om 8 u elk in een andere richting vertrokken. Vicky en Sien naar de bushalte richting Leon en wij te voet richting Astorga. Het was opnieuw een prachtig stuk camino dat we onder de voeten kregen vandaag. Eèn van de mooiste stukken die ik zag tot nog toe. Halverwege de ochtend kwamen we in the middle of nowhere een kraampje tegen van de casa de diocese waar gratis ( tegen vrije bijdrage ) koffie, water, fruitsap, limonade, allerlei fruit en cake te krijgen was. Ze waren het kraam nog in elkaar aan het timmeren, en iedereen stopte er natuurlijk. Het was intussen al zeer warm geworden en het werd steeds warmer. Astorga, waar we om 12 u aankwamen is een heel gezellige stad met een mooie kathedraal ( in de steigers ) en ernaast het Palacio de Gaudi. Wat een gebouw !! Ik heb op verzoek van Griet veel foto's genomen.
Na Astorga waren er nog 10 km te gaan, maar het waren lastige km, omwille van de grote hitte vooral. En er kwam echt geen eind aan dat pad, ik liep te sterven waar ik liep, de voeten deden behoorlijk pijn. Ik was dan ook zeer blij om het kerktorentje van Sancta Calina de Somoza te zien. Lucie stond er al te wachten aan de albergue met een frisse cola voor mij en die smaakte ongelooflijk. De albergue is deze keer zeer proper, we liggen op de kamer met Elke uit Regensburg - Duitsland en met Michel uit Clermont-Ferrand - Frankrijk en met een clubje Nederlanders uit Maastricht die geschminkt en wel de camino stappen. Begrijpe wie het begrijpen kan..
We zijn gaan eten met Michel en Elke en vanavond waren hier opeens donkere rookwolken te zien van een gras-struikbrand enkele kilometer terug. Alles is geblust met een blushelikopter en een blusvliegtuig die af-en aanvlogen.
Intussen is het weeral bijna 10 uur en hoog tijd om in bed te kruipen, want morgen is een zware dag. Morgen gaat het traject naar het Cruz de Ferro, het hoogste punt van de camino, we trekken dus de bergen in, en voor mij zal dat afzien worden. Bovendien wordt voor morgen nog warmer weer voorspeld en we zullen dus best heel vroeg vertrekken om voor de grootste hitte zo ver en zo hoog mogelijk te zijn. Morgen laat ik dus mijn steen achter aan het kruis. Dat zal een beetje minder gewicht in de rugzak zijn, maar ik blijf jullie in het hart allemaal meedragen, tot in Santiago als 't God belieft.
Vicky, nog eens heel, heel erg bedankt voor de prachtige verrassing en ook meme Sien, want zonder jou was Vicky hier ook niet geweest. Het waren 2 heerlijk dagen voor mij.
Griet, ik hoor wel dat je dat goed doet in de winkel, nu mag ik ieder jaar op stap gaan zeker ? :)
Aan alle andere supporters, bedankt voor de leuke reacties, dat doet deugd om hier te lezen.
Marie Rose, mijn spaans ik beter dan ik dacht, ze begrijpen in de meeste gevallen toch wat ik zeg, al is het soms met handen en voeten dat ik het moet uitleggen, en vervoeg ik waarschijnlijk geen enkel werkwoord, het lukt !
Bij leven en welzijn, tot aan de volgende computer. Waarschijnlijk niet morgen want in de enige albergue in Manjarin, waar wij heengaan, is zelfs geen stromend water, dus heel waarschijnlijk ook geen internet.
maandag 7 september 2009
6 + 7 september
VICKY IS HIER !!!!!!!!
Maar eerst gisteren.
De tijd die we gewonnen hadden door 6 km extra te stappen, hebben we volledig verslapen.
We hebben niets gehoord van andere pelgrims die opstonden en we werden zelf pas wakker om 5 voor 8 ! We waren dus pas laat op weg. We waren voorbereid op een lelijke weg naar Leon maar het viel al bij al best mee. Bovendien zagen we plots, tijdens een zware afdaling in wat wel duinen leken, de kathedraal van Leon in de verte. Heel mooi ! De wandeling door de voorstad duurde ook niet zo lang en eens voorbij de oude stadsmuur waren we snel aan de albergue van de zusters van Sancta Maria. Maar dan begon voor Lucie de grote miserie. De hospitaleros zagen de beten op haar arm en vroegen wat dat was. Toen we het vertelden stonden ze erop om nog eens al Lucies kleren en haar slaapzak te wassen, en zelfs de kleren die ze aanhad ! De rugzak en alles wat erin zat moest gedesinfecteerd worden. Eerder mochten we er niet in ! Lucie zat echt in zak en as en de traantjes bleven stromen. De hospitalera bracht kleren voor Lucie en alles ging in de wasmachine. Intussen kon Leon voor Lucie de pot op, ze was niet van plan om één voet in de stad te zetten. Maar ik zei dat ik zonder haar ook niet ging maar dat ik wel per sé de stad wou zien. Na een tijdje bekoelde alles wat en toen de kleren gewassen en gedroogd waren, zijn we toch nog de stad ingetrokken.Leon is een prachtstad ! Uiteraard de kathedraal en andere kerken, maar er zijn enorm veel rijk versierde gebouwen en smalle pittoreske straatjes vol balkonnetjes en bloemen enz.... Overal zijn pleintjes met bomen en na iedere hoek was een nieuwe verwondering. De kathedraal is beroemd voor zijn glasramen. er zouden 1800 m2 glasramen zijn en ze zijn inderdaad prachtig. Gisteravond om half 10 was er pelgrimszegen in de kapel bij de zusters, een mooi en stemmig moment van bezinning. Lucie lag toen al in bed, ze had een veelbewogen dag achter de rug. Maar ondanks de slechte start in Leon, is de std zeer erg meegevallen. Een parel van een stad !
En dan nu vandaag ....
Deze mrgen was het buitengaan van Leon verschrikkelijk. we hebben uitlaatgassen ingeademd voor weken ! Het was kilometers lang op een superdrukke baan lopen, en ik raakte voor geen meter vooruit. Het was ook al vroeg zeer warm. Na Virgen del Camino begon het een beetje te beteren, toen namen we de alternatieve weg naar Villar de Mazarife. Die weg leidde ons door het land naar onze eindbestemming van vandaag. 4 km voor Villar de Mazarife was er eindelijk een bar na 10 km niets, en toen we daar aankwamen hoorde ik ineens mijn naam brullen, en wie vloog er op mij af ? ONS VICKY !!!!!! Inderdaad, ons Vicky ( mijn jongste zus voor wie dat niet mocht weten ) was om ende were eens naar Spanje afgezakt samen met meme Sien ( haar schoonmoeder voor wie dat niet mocht weten ) om haar zuster Caroline eens te verrassen. En of die verrassing geslaagd is !! We hebben me daar toch staan snotteren op dat plein dat het niet schoon meer was. Maar wat een vreugde, wat een vreugde,´'t is alsof ik haar in geen jaren gezien had. Maar wie verwacht nu ook opeens om zijn zus op de camino te zien, als je ze even tevoren nog aan de telefoon hebt in Belgie ( zogezegd ). Aléé, Vicky en Sien gaan morgen met ons mee een etappe wandelen en woensdag keren ze terug naar huis. Ik ben nu al bang voor woensdag.
Deze avond hadden we een ongelooflijk buitenkansje : iemand die samen met ons in het pelgrimsrestaurant zat was jarig en nodigde ons uit om in de albergue Jesus naar een fiesta te komen. Daar waren 3 mannen met gitaren, een blokfluit en jembe. Het was een heerlijke avond met zang en muziek, we hebben er allemaal van genoten. Het is intussen al veel te laat geworden en nu wil ik echt in bed. Meer verhalen over de mini-camino van Vicky en Sien volgen dus later nog. Sofietje Wauters : voor jou een heel gelukkige 20 e verjaardag van op de camino !
Griet lotteke : veel chance met het winkel openhouden vanaf morgen hé, ik zal duimen.
Enne .... merci hé !!!
Maar eerst gisteren.
De tijd die we gewonnen hadden door 6 km extra te stappen, hebben we volledig verslapen.
We hebben niets gehoord van andere pelgrims die opstonden en we werden zelf pas wakker om 5 voor 8 ! We waren dus pas laat op weg. We waren voorbereid op een lelijke weg naar Leon maar het viel al bij al best mee. Bovendien zagen we plots, tijdens een zware afdaling in wat wel duinen leken, de kathedraal van Leon in de verte. Heel mooi ! De wandeling door de voorstad duurde ook niet zo lang en eens voorbij de oude stadsmuur waren we snel aan de albergue van de zusters van Sancta Maria. Maar dan begon voor Lucie de grote miserie. De hospitaleros zagen de beten op haar arm en vroegen wat dat was. Toen we het vertelden stonden ze erop om nog eens al Lucies kleren en haar slaapzak te wassen, en zelfs de kleren die ze aanhad ! De rugzak en alles wat erin zat moest gedesinfecteerd worden. Eerder mochten we er niet in ! Lucie zat echt in zak en as en de traantjes bleven stromen. De hospitalera bracht kleren voor Lucie en alles ging in de wasmachine. Intussen kon Leon voor Lucie de pot op, ze was niet van plan om één voet in de stad te zetten. Maar ik zei dat ik zonder haar ook niet ging maar dat ik wel per sé de stad wou zien. Na een tijdje bekoelde alles wat en toen de kleren gewassen en gedroogd waren, zijn we toch nog de stad ingetrokken.Leon is een prachtstad ! Uiteraard de kathedraal en andere kerken, maar er zijn enorm veel rijk versierde gebouwen en smalle pittoreske straatjes vol balkonnetjes en bloemen enz.... Overal zijn pleintjes met bomen en na iedere hoek was een nieuwe verwondering. De kathedraal is beroemd voor zijn glasramen. er zouden 1800 m2 glasramen zijn en ze zijn inderdaad prachtig. Gisteravond om half 10 was er pelgrimszegen in de kapel bij de zusters, een mooi en stemmig moment van bezinning. Lucie lag toen al in bed, ze had een veelbewogen dag achter de rug. Maar ondanks de slechte start in Leon, is de std zeer erg meegevallen. Een parel van een stad !
En dan nu vandaag ....
Deze mrgen was het buitengaan van Leon verschrikkelijk. we hebben uitlaatgassen ingeademd voor weken ! Het was kilometers lang op een superdrukke baan lopen, en ik raakte voor geen meter vooruit. Het was ook al vroeg zeer warm. Na Virgen del Camino begon het een beetje te beteren, toen namen we de alternatieve weg naar Villar de Mazarife. Die weg leidde ons door het land naar onze eindbestemming van vandaag. 4 km voor Villar de Mazarife was er eindelijk een bar na 10 km niets, en toen we daar aankwamen hoorde ik ineens mijn naam brullen, en wie vloog er op mij af ? ONS VICKY !!!!!! Inderdaad, ons Vicky ( mijn jongste zus voor wie dat niet mocht weten ) was om ende were eens naar Spanje afgezakt samen met meme Sien ( haar schoonmoeder voor wie dat niet mocht weten ) om haar zuster Caroline eens te verrassen. En of die verrassing geslaagd is !! We hebben me daar toch staan snotteren op dat plein dat het niet schoon meer was. Maar wat een vreugde, wat een vreugde,´'t is alsof ik haar in geen jaren gezien had. Maar wie verwacht nu ook opeens om zijn zus op de camino te zien, als je ze even tevoren nog aan de telefoon hebt in Belgie ( zogezegd ). Aléé, Vicky en Sien gaan morgen met ons mee een etappe wandelen en woensdag keren ze terug naar huis. Ik ben nu al bang voor woensdag.
Deze avond hadden we een ongelooflijk buitenkansje : iemand die samen met ons in het pelgrimsrestaurant zat was jarig en nodigde ons uit om in de albergue Jesus naar een fiesta te komen. Daar waren 3 mannen met gitaren, een blokfluit en jembe. Het was een heerlijke avond met zang en muziek, we hebben er allemaal van genoten. Het is intussen al veel te laat geworden en nu wil ik echt in bed. Meer verhalen over de mini-camino van Vicky en Sien volgen dus later nog. Sofietje Wauters : voor jou een heel gelukkige 20 e verjaardag van op de camino !
Griet lotteke : veel chance met het winkel openhouden vanaf morgen hé, ik zal duimen.
Enne .... merci hé !!!
zaterdag 5 september 2009
5 september
Lucie wil dat ik vooreerst al schrijf dat ze mij proficiat wenst omdat ze mij vanmorgen niet moest wakker maken: Caroline was zelfs al voor Lucie uit bed - een unicum - en dat werpt blijkbaar zijn vruchten af want we hebben vandaag 6 km meer gedaan dan voorzien was in onze planning.
Caroline was blijkbaar niet te stoppen, een superdag blijkbaar. Lucie kon niet meer, maar Caroline heeft haar meegesleurd ( en dat zegt ze nu pas ! ) Misschien ligt het aan het pilletje dat Caroline gisteravond nam om ontstekingen te voorkomen. Ze heeft toch iets geleerd van Lucie vorig jaar- niet wachten tot het bijna te laat is. Bovendien praat Caroline veel te veel over "k.kken", k.kske hier, k.kske daar, Lucie raakt bijna de tel kwijt, maar allé Caroline heeft dat blijkbaar nodig. Zo heeft iedereen zijn gebreken. Zolang we papier genoeg meehebben is er geen probleem. En desnoods is gras ook voldoende. Tot hier dus Lucie .
We waren dus inderdaad vroeg deze morgen. Na het ontbijt in de refugio bij Gabriel - een supersympathieke hospitalero, waren we al op pad om 7.20 u, het vlotte heel goed en we waren reeds om 12 u in Mansilla de las Mulas.
Dat is het dorp (stadje) waar we van plan waren om te overnachten, maar aangezien we zo vroeg waren, en de benen en voeten nog goed aanvoelden, besloten we om nog 6 km verder te gaan naar Puente de Villarente. Op die manier zullen we morgen al heel vroeg in Leon zijn en hebben we daar een zee van tijd om de stad te bezoeken. We liepen opnieuw de ganse weg over een pad vlak naast diezelfde baan van gisteren en eergisteren, aangenaam is anders, maar het gaat wel snel. Het was deze morgen frisjes om te vertrekken, met een mooie volle maan, en even later een even mooie zonsopgang, en later werd het opnieuw lekker warm.
De refugio waar we nu zitten is een private albergue in voormalige stallen. Er is hier bijna niemand, wij waren nummer 2 en 3 ! En dat voor 64 bedden. Ik denk dat we intussen met een man of 10 zijn. Wat een luxe om niet te moeten wachten aan douche, wc of internet. Bovendien is hier een binnentuin met palmbomen, een knoestige olijfboom en met LIGZETELS !! Zaaaalig !
Ik veronderstel dat dit niet echt pelgrim-achtig klinkt maar we mogen onszelf toch wel eens verwennen nietwaar. We verzetten dus vandaag geen voet meer, we kunnen hier zelfs eten vanavond en ook morgenvroeg ontbijten. Alleen jammer dat de meesten zijn achtergebleven in Mansilla de las Mulas, ook onze nieuwe vrienden, hopelijk zien we ze morgen weer in Leon.
Ik ga nog even in de tuin in de zetel liggen, en daarna eten we op ons dooie gemakske ons pelgrimsmenu en daarna nog een k.kske en in bed.
Hopelijk tot morgen.
Met de voeten gaat intussen alles goed, geen nieuwe vellen, geen nieuwe blaren.
Caroline was blijkbaar niet te stoppen, een superdag blijkbaar. Lucie kon niet meer, maar Caroline heeft haar meegesleurd ( en dat zegt ze nu pas ! ) Misschien ligt het aan het pilletje dat Caroline gisteravond nam om ontstekingen te voorkomen. Ze heeft toch iets geleerd van Lucie vorig jaar- niet wachten tot het bijna te laat is. Bovendien praat Caroline veel te veel over "k.kken", k.kske hier, k.kske daar, Lucie raakt bijna de tel kwijt, maar allé Caroline heeft dat blijkbaar nodig. Zo heeft iedereen zijn gebreken. Zolang we papier genoeg meehebben is er geen probleem. En desnoods is gras ook voldoende. Tot hier dus Lucie .
We waren dus inderdaad vroeg deze morgen. Na het ontbijt in de refugio bij Gabriel - een supersympathieke hospitalero, waren we al op pad om 7.20 u, het vlotte heel goed en we waren reeds om 12 u in Mansilla de las Mulas.
Dat is het dorp (stadje) waar we van plan waren om te overnachten, maar aangezien we zo vroeg waren, en de benen en voeten nog goed aanvoelden, besloten we om nog 6 km verder te gaan naar Puente de Villarente. Op die manier zullen we morgen al heel vroeg in Leon zijn en hebben we daar een zee van tijd om de stad te bezoeken. We liepen opnieuw de ganse weg over een pad vlak naast diezelfde baan van gisteren en eergisteren, aangenaam is anders, maar het gaat wel snel. Het was deze morgen frisjes om te vertrekken, met een mooie volle maan, en even later een even mooie zonsopgang, en later werd het opnieuw lekker warm.
De refugio waar we nu zitten is een private albergue in voormalige stallen. Er is hier bijna niemand, wij waren nummer 2 en 3 ! En dat voor 64 bedden. Ik denk dat we intussen met een man of 10 zijn. Wat een luxe om niet te moeten wachten aan douche, wc of internet. Bovendien is hier een binnentuin met palmbomen, een knoestige olijfboom en met LIGZETELS !! Zaaaalig !
Ik veronderstel dat dit niet echt pelgrim-achtig klinkt maar we mogen onszelf toch wel eens verwennen nietwaar. We verzetten dus vandaag geen voet meer, we kunnen hier zelfs eten vanavond en ook morgenvroeg ontbijten. Alleen jammer dat de meesten zijn achtergebleven in Mansilla de las Mulas, ook onze nieuwe vrienden, hopelijk zien we ze morgen weer in Leon.
Ik ga nog even in de tuin in de zetel liggen, en daarna eten we op ons dooie gemakske ons pelgrimsmenu en daarna nog een k.kske en in bed.
Hopelijk tot morgen.
Met de voeten gaat intussen alles goed, geen nieuwe vellen, geen nieuwe blaren.
vrijdag 4 september 2009
4 september
We zitten voor het moment in El Burgo Ranero.
Gisteren nog Sahagun bezocht en daar waren echt wel enkele pareltjes van kerken te zien.
Van het klooster van San Benito blijft enkel de ruine over, met nog wel een heel mooie toren. En de inrijpoort van het klooster is er ook nog, de prachtige arc de San Benito, de straat loopt er
onderdoor. Ik weet dat ik over niet veel anders spreek dan van kerken, kloosters en abdijen, maar op deze weg zijn dat de architecturale pareltjes. Er zijn weinig andere gebouwen te zien waar de bouwmeesters zoveel fantasie voor gebruikt hebben.
We gingen vroeg slapen gisteravond en deze morgen waren we opnieuw rond 7.3o u op weg.
Lucie heeft van niets geen last, behalve van de vlooien ! Lieve help, deze morgen had ze tientallen beten, ze was er niet goed van. Ze had gisteren een mooi plekje gevonden op een matras op de grond, en dat was blijkbaar de prijs van dat mooie plekje in dat mooie kerkje ! De hospitalera van de refugio waar we nu zijn heeft Lucies kleren en slaapzak in de wasmachine gestopt en alles op 60 graden gewassen, hopelijk kunnen die beestjes daar niet tegen.
Deze morgen waren we dus weer vroeg op weg. We stonden voor de keuze vandaag : ofwel een Romeinse heirweg volgen die volledig in het open land loopt, maar geen enkel dorp aandoet, ofwel de gewone camino die enkele dorpen passeert. In het eerste geval was er enkel een refugio op 12 km en morgen moesten we dan 25 km stappen zonder een dorp te zien.
We hebben veiligheidshalve voor de gewone camino gekozen, maar dan moesten we er wel bijnemen dat het pad zowat de hele tijd vlak naast een ( weliswaar zeer rustige ) baan liep.
Het ging weer zeer vlot vandaag, we waren al voor 13 u. in El Burgo Ranero en er was gelukkig nog plaats in de Albergue municipal. Een kleine albergue met slechts 24 bedden en met hele sympatieke hospitaleros. We hebben hier rechtover om 14 u al een pelgrimsmenu kunnen eten en we zullen dus voor een keer niet met een volle maag in bed moeten, wat een opluchting.
Ondertussen maakten we al kennis met vele medepelgrims : Carolina en Gina uit Barcelona, Dietmar uit Munster- Duitsland, nog een jong duits koppeltje uit Berlijn, en onze nieuwe vriend : Mila uit Tsjechie. De man is 72, hij spreekt 2 woorden engels, 2 woorden duits en 2 woorden spaans. Hij spreekt vlot tjechisch en russisch en dat is nu net wat wij niet kunnen, en toch hebben wij deze namiddag al enkele uren met elkaar zitten "praten". Dit is heerlijk, dit is de camino, zonder woorden en met veel spraakverwarring en plezier elkaar toch begrijpen.
Hij was ooit 1 keer in Brussel voor 2 dagen, als vliegtuigmekanieker mee met het vliegtuig waar president Havel mee naar Brussel vloog. Maar manneken pis herinnerde hij zich nog !
En dat hebben wij allemaal verstaan zonder dezelfde taal te spreken !
Morgen gaat de weg naar Mansilla de las Mulas, als er daar internet voorhanden is, volgt er ook een verslag. Iemand zei dat Lucie ook wel eens iets mocht schrijven, welnu ik heb volledige volmacht gekregen, Lucie is er zeer gerust in. Ze zegt : ik zal dat achteraf wel lezen.
Momenteel ligt ze te rusten maar ik weet dus dat ik jullie ook in haar naam vele groeten mag doen. Het weer is hier nog steeds prachtig, ik ga jullie eens allemaal jaloers maken, het zonnetje schijnt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Sommigen vroegen mij wat ik dan wel misdaan had om zo'n boetetocht te willen doen.
Wel, ik vraag me eerder af waar ik het verdiend heb dat ik voor het tweede jaar op rij in zulke goede omstandigheden deze tocht MAG en KAN doen.
Lieve supporters : bij leven en welzijn , tot morgen 1
ps. Ronaldo, je naam kan er best nog bij op mijn steen, er is nog ruimte voor velen !
Gisteren nog Sahagun bezocht en daar waren echt wel enkele pareltjes van kerken te zien.
Van het klooster van San Benito blijft enkel de ruine over, met nog wel een heel mooie toren. En de inrijpoort van het klooster is er ook nog, de prachtige arc de San Benito, de straat loopt er
onderdoor. Ik weet dat ik over niet veel anders spreek dan van kerken, kloosters en abdijen, maar op deze weg zijn dat de architecturale pareltjes. Er zijn weinig andere gebouwen te zien waar de bouwmeesters zoveel fantasie voor gebruikt hebben.
We gingen vroeg slapen gisteravond en deze morgen waren we opnieuw rond 7.3o u op weg.
Lucie heeft van niets geen last, behalve van de vlooien ! Lieve help, deze morgen had ze tientallen beten, ze was er niet goed van. Ze had gisteren een mooi plekje gevonden op een matras op de grond, en dat was blijkbaar de prijs van dat mooie plekje in dat mooie kerkje ! De hospitalera van de refugio waar we nu zijn heeft Lucies kleren en slaapzak in de wasmachine gestopt en alles op 60 graden gewassen, hopelijk kunnen die beestjes daar niet tegen.
Deze morgen waren we dus weer vroeg op weg. We stonden voor de keuze vandaag : ofwel een Romeinse heirweg volgen die volledig in het open land loopt, maar geen enkel dorp aandoet, ofwel de gewone camino die enkele dorpen passeert. In het eerste geval was er enkel een refugio op 12 km en morgen moesten we dan 25 km stappen zonder een dorp te zien.
We hebben veiligheidshalve voor de gewone camino gekozen, maar dan moesten we er wel bijnemen dat het pad zowat de hele tijd vlak naast een ( weliswaar zeer rustige ) baan liep.
Het ging weer zeer vlot vandaag, we waren al voor 13 u. in El Burgo Ranero en er was gelukkig nog plaats in de Albergue municipal. Een kleine albergue met slechts 24 bedden en met hele sympatieke hospitaleros. We hebben hier rechtover om 14 u al een pelgrimsmenu kunnen eten en we zullen dus voor een keer niet met een volle maag in bed moeten, wat een opluchting.
Ondertussen maakten we al kennis met vele medepelgrims : Carolina en Gina uit Barcelona, Dietmar uit Munster- Duitsland, nog een jong duits koppeltje uit Berlijn, en onze nieuwe vriend : Mila uit Tsjechie. De man is 72, hij spreekt 2 woorden engels, 2 woorden duits en 2 woorden spaans. Hij spreekt vlot tjechisch en russisch en dat is nu net wat wij niet kunnen, en toch hebben wij deze namiddag al enkele uren met elkaar zitten "praten". Dit is heerlijk, dit is de camino, zonder woorden en met veel spraakverwarring en plezier elkaar toch begrijpen.
Hij was ooit 1 keer in Brussel voor 2 dagen, als vliegtuigmekanieker mee met het vliegtuig waar president Havel mee naar Brussel vloog. Maar manneken pis herinnerde hij zich nog !
En dat hebben wij allemaal verstaan zonder dezelfde taal te spreken !
Morgen gaat de weg naar Mansilla de las Mulas, als er daar internet voorhanden is, volgt er ook een verslag. Iemand zei dat Lucie ook wel eens iets mocht schrijven, welnu ik heb volledige volmacht gekregen, Lucie is er zeer gerust in. Ze zegt : ik zal dat achteraf wel lezen.
Momenteel ligt ze te rusten maar ik weet dus dat ik jullie ook in haar naam vele groeten mag doen. Het weer is hier nog steeds prachtig, ik ga jullie eens allemaal jaloers maken, het zonnetje schijnt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.
Sommigen vroegen mij wat ik dan wel misdaan had om zo'n boetetocht te willen doen.
Wel, ik vraag me eerder af waar ik het verdiend heb dat ik voor het tweede jaar op rij in zulke goede omstandigheden deze tocht MAG en KAN doen.
Lieve supporters : bij leven en welzijn , tot morgen 1
ps. Ronaldo, je naam kan er best nog bij op mijn steen, er is nog ruimte voor velen !
donderdag 3 september 2009
3 september - GRIET WORDT 19 VANDAAG !!!!!!
Inderdaad, voor het tweede jaar op rij moet Griet haar verjaardag vieren zonder moeder !
Die moeders van tegenwoordig toch hé, ze zijn niet in hun kot te houden.
Nogmaals een heeeeeeeele dikke zoen en proficiat hé lotteken !!
Nu het verslag van onze tocht vandaag.
Deze morgen eerst ontbeten waar we gisteravond gegeten hebben in de plaatselijke bar en om 7.30 u op weg. Lekker fris om te starten maar het zonnetje was er al snel.
Rond 8 uur gebeld naar Griet, toch maar triestig, zo feleciteren op afstand, en je dochter nog wel.
Vicky belde ook nog vanmorgen om te horen hoe het ons verging.
Het tempo zat er goed in vandaag, het is nog steeds behoorlijk "vlak".
We waren al om kwart voor 10 in Terradillos de Templarios en dat was toch zo'n kleine 10 km. Het eerste stuk na Terradillos was heel mooi, zacht golvend en ver van alle verkeer.
We kwamen door Moratinos, een dorp met een heel mooi kerkje en een heuvel met precies allemaal deurtjes in. Het oude mannetje in de kerk vertelde dat het bodegas waren, waar zijn groot- en overgrootouders de wijn en kaas en hesp in bewaarden en waar zelfs in de winter geslapen werd omdat de temperatuur er dan beter was dan in de huizen.
Daarna kwamen we in San Nicolas, behoorlijk anders van formaat dan het Belgische Sint Niklaas ! Zeer rustig daar met opnieuw een eeuwenoud kerkje en aan de refugio bij de kerk aten wij een lekkere bocadillo. Na San Nicolas stuurden de gele pijlen ons tot vlak naast de autoweg, een zeer vervelend lopen en dat nog voor zo'n 8 km lang. Bovendien is het behoorlijk deprimerend om in de richting van een stad te lopen. Je ziet niets dan loodsen en lelijke gebouwen van de voorstad. Meestal torent daar dan wel de kerktoren bovenuit, maar vandaag was dat niet zo. Het werd dan ook tijd dat we er waren vandaag. Sahagun schijnt nochtans de moeite waard te zijn. Stadsbezoek is voor straks. Eerst wat rusten terwijl de was tegen de muur van de kerk hangt te drogen. We liggen hier inderdaad in een 16 e eeuwse kerk, het kader mag er zijn ! En het is zooooo rustig hier onder die eeuwenoude gewelven, dat de vermoeide voeten snel vergeten zijn. Als straks na ons stadsbezoek, de computer hier vrij is vertel ik iets meer over Sahagun en anders zal dat voor een andere keer zijn. Dank voor alle leuke reacties op deze blog, het doet deugd om te weten hoe er met ons meegeleefd wordt. Tot binnenkort !
Die moeders van tegenwoordig toch hé, ze zijn niet in hun kot te houden.
Nogmaals een heeeeeeeele dikke zoen en proficiat hé lotteken !!
Nu het verslag van onze tocht vandaag.
Deze morgen eerst ontbeten waar we gisteravond gegeten hebben in de plaatselijke bar en om 7.30 u op weg. Lekker fris om te starten maar het zonnetje was er al snel.
Rond 8 uur gebeld naar Griet, toch maar triestig, zo feleciteren op afstand, en je dochter nog wel.
Vicky belde ook nog vanmorgen om te horen hoe het ons verging.
Het tempo zat er goed in vandaag, het is nog steeds behoorlijk "vlak".
We waren al om kwart voor 10 in Terradillos de Templarios en dat was toch zo'n kleine 10 km. Het eerste stuk na Terradillos was heel mooi, zacht golvend en ver van alle verkeer.
We kwamen door Moratinos, een dorp met een heel mooi kerkje en een heuvel met precies allemaal deurtjes in. Het oude mannetje in de kerk vertelde dat het bodegas waren, waar zijn groot- en overgrootouders de wijn en kaas en hesp in bewaarden en waar zelfs in de winter geslapen werd omdat de temperatuur er dan beter was dan in de huizen.
Daarna kwamen we in San Nicolas, behoorlijk anders van formaat dan het Belgische Sint Niklaas ! Zeer rustig daar met opnieuw een eeuwenoud kerkje en aan de refugio bij de kerk aten wij een lekkere bocadillo. Na San Nicolas stuurden de gele pijlen ons tot vlak naast de autoweg, een zeer vervelend lopen en dat nog voor zo'n 8 km lang. Bovendien is het behoorlijk deprimerend om in de richting van een stad te lopen. Je ziet niets dan loodsen en lelijke gebouwen van de voorstad. Meestal torent daar dan wel de kerktoren bovenuit, maar vandaag was dat niet zo. Het werd dan ook tijd dat we er waren vandaag. Sahagun schijnt nochtans de moeite waard te zijn. Stadsbezoek is voor straks. Eerst wat rusten terwijl de was tegen de muur van de kerk hangt te drogen. We liggen hier inderdaad in een 16 e eeuwse kerk, het kader mag er zijn ! En het is zooooo rustig hier onder die eeuwenoude gewelven, dat de vermoeide voeten snel vergeten zijn. Als straks na ons stadsbezoek, de computer hier vrij is vertel ik iets meer over Sahagun en anders zal dat voor een andere keer zijn. Dank voor alle leuke reacties op deze blog, het doet deugd om te weten hoe er met ons meegeleefd wordt. Tot binnenkort !
woensdag 2 september 2009
1 en 2 september
Op 1 september zijn we stipt op tijd vertrokken naar Fromista, waar we om 10.45 u aankwamen.
Wat een weerzien, het was als thuiskomen - hoe vreemd dat ook mag klinken voor onze thuisbasis. Er waren zelfs even vreugdetraantjes en een indianenkreet van Lucie ! Onze eerste opdracht was de stok van Gilbert gaan zoeken ( en groeten ) in de refugio in Fromista. Helaas Gilbert, we moeten het antwoord schuldig blijven, want de poort was toe tot 12.30 u. en wij stonden te popelen om te starten aan onze camino. Na een stempel in de prachtige romaanse kerk San Martin van Fromista vlogen we er dus in. Het was zalig warm wandelweer, met gelukkig wat wind, anders was het bakken geweest. Het was een heerlijk gevoel om hier opnieuw te wandelen, het lijkt pas enkele weken geleden in plaats van 11 maanden. Gewoon de draad weer opnemen waar we gestopt waren. We hebben niet zoveel km gestapt, slechts 13.5 tot in Villalcazar de Sirga, een heel rustig, heel mooi dorp vlak vóór Carrion de los Condes. Er is een kleine refugio op een zalig pleintje vol bomen en banken. In het dorpje staat ook een eeuwenoude reusachtige tempelierskerk. Prachtig in haar soberheid. Het was ooit de belangrijkste tempelierskerk op de camino en het is eraan te zien. Het is bovendien ook een internetloos dorp. Dat moet zowat een unicum zijn in Europa denk ik. We hebben een heerlijke rustige namiddag doorgebracht op de banken onder de platanen. Met gefluit van ontelbare vogeltjes zomaar gratis voor niets erbij. De toestand van de voeten is maar twijfelachtig, het verstuiken voel ik nog nauwelijks maar ik heb al aan beide voeten blaren ! en dat na slechts 13.5 km. Het zijn precies wel oude blaren die nu hun vel lossen, want er zit al een teer nieuw velleken onder, gelukkig maar, laat ons hopen dat dat velleken stand houdt !
We hebben ons vaak lopen afvragen hoe al onze eerste-schooldag-familie dat zou stellen.
Hoe hebben Bas en Louisa dat gedaan in het eerste leerjaar ? En Emiel in de eerste kleuterklas ?
En Nora en....... ook voor hen is een groot avontuur begonnen dat veel langer zal duren dan het onze.
Vanmorgen, na een eerder rusteloze nacht, zowel voor Lucie als voor mij ( en dan zijn er van die limburgers die je een stuk in de nacht nog sms'jes sturen :-), zijn we mooi op tijd vertrokken voor een traject van 23 km. Na 6 km kwamen we in Carrion de los condes, een heel mooi klein stadje met enkele zeer mooie kerken, en het klooster van Santa Clara waar net de mis bezig was toen we binnenkwamen in de kleine kloosterkerk. Het fijne gezang van de zusters ( achter tralies) deed heel onwerkelijk aan. We zijn even gebleven, maar dan toch verdergegaan, we hadden nog een lange weg voor de boeg. En het is een lange rechte weg van Carrion de los Condes tot hier, Calzadilla de la Cueza. Het waren 17 km rechtdoor, eerst naast een autoweg, daarna een keienpad ( dat kenden we nog van vorig jaar, dat genre paden ), maar geen huis, geen dorp,...
niets voor 17 km lang. Bovendien was het zonnetje ook vandaag weer op het appèl, ook gelukkig weer met wat wind erbij. Het pad van vandaag wordt het lange pad genoemd en nu weet ik waarom, er komt precies geen eind aan. En het dorp waar we dan eindelijk moesten zijn ligt in een kom zodat je het maar op het allerlaatste nippertje ziet. Maar we zijn er, met nog wat meer vellen aan de voeten, maar het is te doen, zolang het er zo erg niet uitziet als Rik zijn voeten na zijn stapvakantie ben ik al content. Lucie is nog niet op "kruissnelheid" gekomen, ze wandelt nog steeds in mijn zicht, maar dat zal zo niet blijven denk ik. Lucie ligt nu te slapen terwijl ik dit schrijf, de was hangt in zon en wind te drogen, vanavond kunnen we hier ons pelgrimsmenu eten, wat wil een mens nog meer. In de refugio waar we nu zijn is zelfs een zwembad, dat is ook uniek op de camino denk ik, maar wij hebben geen badpak mee, en dan zo'n mooi weer zijn, komt dat tegen !
Groeten aan iedereen thuis die met ons meeleeft en alvast een heeeeeeeele dikke knuffel aan ons Griet die morgen jarig is. En 19 dikke zoenen van mama - van verre ....
Wat een weerzien, het was als thuiskomen - hoe vreemd dat ook mag klinken voor onze thuisbasis. Er waren zelfs even vreugdetraantjes en een indianenkreet van Lucie ! Onze eerste opdracht was de stok van Gilbert gaan zoeken ( en groeten ) in de refugio in Fromista. Helaas Gilbert, we moeten het antwoord schuldig blijven, want de poort was toe tot 12.30 u. en wij stonden te popelen om te starten aan onze camino. Na een stempel in de prachtige romaanse kerk San Martin van Fromista vlogen we er dus in. Het was zalig warm wandelweer, met gelukkig wat wind, anders was het bakken geweest. Het was een heerlijk gevoel om hier opnieuw te wandelen, het lijkt pas enkele weken geleden in plaats van 11 maanden. Gewoon de draad weer opnemen waar we gestopt waren. We hebben niet zoveel km gestapt, slechts 13.5 tot in Villalcazar de Sirga, een heel rustig, heel mooi dorp vlak vóór Carrion de los Condes. Er is een kleine refugio op een zalig pleintje vol bomen en banken. In het dorpje staat ook een eeuwenoude reusachtige tempelierskerk. Prachtig in haar soberheid. Het was ooit de belangrijkste tempelierskerk op de camino en het is eraan te zien. Het is bovendien ook een internetloos dorp. Dat moet zowat een unicum zijn in Europa denk ik. We hebben een heerlijke rustige namiddag doorgebracht op de banken onder de platanen. Met gefluit van ontelbare vogeltjes zomaar gratis voor niets erbij. De toestand van de voeten is maar twijfelachtig, het verstuiken voel ik nog nauwelijks maar ik heb al aan beide voeten blaren ! en dat na slechts 13.5 km. Het zijn precies wel oude blaren die nu hun vel lossen, want er zit al een teer nieuw velleken onder, gelukkig maar, laat ons hopen dat dat velleken stand houdt !
We hebben ons vaak lopen afvragen hoe al onze eerste-schooldag-familie dat zou stellen.
Hoe hebben Bas en Louisa dat gedaan in het eerste leerjaar ? En Emiel in de eerste kleuterklas ?
En Nora en....... ook voor hen is een groot avontuur begonnen dat veel langer zal duren dan het onze.
Vanmorgen, na een eerder rusteloze nacht, zowel voor Lucie als voor mij ( en dan zijn er van die limburgers die je een stuk in de nacht nog sms'jes sturen :-), zijn we mooi op tijd vertrokken voor een traject van 23 km. Na 6 km kwamen we in Carrion de los condes, een heel mooi klein stadje met enkele zeer mooie kerken, en het klooster van Santa Clara waar net de mis bezig was toen we binnenkwamen in de kleine kloosterkerk. Het fijne gezang van de zusters ( achter tralies) deed heel onwerkelijk aan. We zijn even gebleven, maar dan toch verdergegaan, we hadden nog een lange weg voor de boeg. En het is een lange rechte weg van Carrion de los Condes tot hier, Calzadilla de la Cueza. Het waren 17 km rechtdoor, eerst naast een autoweg, daarna een keienpad ( dat kenden we nog van vorig jaar, dat genre paden ), maar geen huis, geen dorp,...
niets voor 17 km lang. Bovendien was het zonnetje ook vandaag weer op het appèl, ook gelukkig weer met wat wind erbij. Het pad van vandaag wordt het lange pad genoemd en nu weet ik waarom, er komt precies geen eind aan. En het dorp waar we dan eindelijk moesten zijn ligt in een kom zodat je het maar op het allerlaatste nippertje ziet. Maar we zijn er, met nog wat meer vellen aan de voeten, maar het is te doen, zolang het er zo erg niet uitziet als Rik zijn voeten na zijn stapvakantie ben ik al content. Lucie is nog niet op "kruissnelheid" gekomen, ze wandelt nog steeds in mijn zicht, maar dat zal zo niet blijven denk ik. Lucie ligt nu te slapen terwijl ik dit schrijf, de was hangt in zon en wind te drogen, vanavond kunnen we hier ons pelgrimsmenu eten, wat wil een mens nog meer. In de refugio waar we nu zijn is zelfs een zwembad, dat is ook uniek op de camino denk ik, maar wij hebben geen badpak mee, en dan zo'n mooi weer zijn, komt dat tegen !
Groeten aan iedereen thuis die met ons meeleeft en alvast een heeeeeeeele dikke knuffel aan ons Griet die morgen jarig is. En 19 dikke zoenen van mama - van verre ....
maandag 31 augustus 2009
31 augustus Valladolid
Half 10 ·s avonds. We zijn veilig geland en reeds in ons eerste en enige hotel.
Morgenvroeg nemen we de trein naar Fromista en vanaf dan zijn we echt ONDERWEG.
Caroline heeft deze middag een vliegende start genomen, ze wou de grond aan Lucie·s voordeur nog eens kussen en heeft zich er maar direct op de grond gelegd. Jammer voor de rechtervoet die nu wat tegenwerkt, maar dat komt wel in orde. Het scheelde dus niet veel of onze camino was al gedaan nog voor hij begonnen was. Toegekomen in het hotel bleek dan ook nog dat de spierzalf uitgelopen was over al de andere medicijnen, behalve op mijn benen!
We zijn dus goed begonnen nietwaar.
Aan al onze supporters : slaapwel nu en tot .....
Morgenvroeg nemen we de trein naar Fromista en vanaf dan zijn we echt ONDERWEG.
Caroline heeft deze middag een vliegende start genomen, ze wou de grond aan Lucie·s voordeur nog eens kussen en heeft zich er maar direct op de grond gelegd. Jammer voor de rechtervoet die nu wat tegenwerkt, maar dat komt wel in orde. Het scheelde dus niet veel of onze camino was al gedaan nog voor hij begonnen was. Toegekomen in het hotel bleek dan ook nog dat de spierzalf uitgelopen was over al de andere medicijnen, behalve op mijn benen!
We zijn dus goed begonnen nietwaar.
Aan al onze supporters : slaapwel nu en tot .....
zondag 30 augustus 2009
Morgen is het zover !
Inderdaad, nog één keer slapen en we zijn weer weg.
Vandaag nog een laatste keer gewassen en gedroogd, de bottienen ingevet,
de rugzak nog eens helemaal uitgeleegd en weer ingevuld.
Ik loop al rond met een camino-coupken ( = superkort ), de laatste namen zijn bijgeschreven op mijn steen voor het Cruz de Ferro, met andere woorden ... ik ben er helemaal klaar voor !
Mijn volgend bericht komt wellicht vanuit Spanje.
Tot binnenkort van op de camino.
Vandaag nog een laatste keer gewassen en gedroogd, de bottienen ingevet,
de rugzak nog eens helemaal uitgeleegd en weer ingevuld.
Ik loop al rond met een camino-coupken ( = superkort ), de laatste namen zijn bijgeschreven op mijn steen voor het Cruz de Ferro, met andere woorden ... ik ben er helemaal klaar voor !
Mijn volgend bericht komt wellicht vanuit Spanje.
Tot binnenkort van op de camino.
vrijdag 21 augustus 2009
Een steen voor het Cruz de Ferro
Het is traditie dat pelgrims een steentje van thuis, als symbool van alle lasten en zorgen, meedragen op hun tocht naar Santiago. Aan het Cruz de Ferro ( of Cruz de Hierro ), het ijzeren kruis, worden deze steentjes achtergelaten , symbolisch dus zich bevrijden van alle lasten en zorgen door het stappen van deze pelgrimstocht. Deze plaats is ook de hoogste plek van de ganse camino.
Vorig jaar raapte ik de laatste dag van de tocht een steen op ( zie foto rechts ), bracht hem mee naar huis, en zal hem dit jaar bij het kruis neerleggen. Alle mensen die graag hun lasten en zorgen aan deze steen willen toevertrouwen, kunnen hun naam op de steen zetten ( of laten zetten ), hij is groot genoeg. Zo hopen wij door onze tocht ook een beetje ieders zorgen mee te helpen dragen.
De steen ligt dus bij Caroline, nog tot maandag 31 augustus, daarna is hij samen met ons ONDERWEG
Vorig jaar raapte ik de laatste dag van de tocht een steen op ( zie foto rechts ), bracht hem mee naar huis, en zal hem dit jaar bij het kruis neerleggen. Alle mensen die graag hun lasten en zorgen aan deze steen willen toevertrouwen, kunnen hun naam op de steen zetten ( of laten zetten ), hij is groot genoeg. Zo hopen wij door onze tocht ook een beetje ieders zorgen mee te helpen dragen.
De steen ligt dus bij Caroline, nog tot maandag 31 augustus, daarna is hij samen met ons ONDERWEG
donderdag 20 augustus 2009
Nog maar 12 keer slapen
Ik hoorde net van Lucie dat niemand kan reageren op hetgeen ik schreef op onze blog.
Daarom eens deze test of het via deze weg wel lukt.
Als iemand dit leest, graag even reageren dus, dan heb ik zekerheid.
En verder... tot binnenkort.
Daarom eens deze test of het via deze weg wel lukt.
Als iemand dit leest, graag even reageren dus, dan heb ik zekerheid.
En verder... tot binnenkort.
Abonneren op:
Posts (Atom)
ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino
De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet
een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky
Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013
Cruz de Ferro 2014
Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
a.jpg)