Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


zondag 28 juli 2013

28 juli vanuit Rabanal del camino

Gisteren hebben we onze grenzen verlegd. We waren van plan om tot Santibañez de Valdeiglesias te gaan, dat was ongeveer 19,5 km, maar toen we daar waren was het nog vroeg en onze benen voelden nog goed, dus zijn we maar verder gegaan tot Astorga, en dat maakte het een etappe van 30 ! km. Maar het is ons gelukt, alhoewel het hoog tijd was dat Astorga in zicht  kwam. Het was gisteravond Romeinse fiesta in Astorga, de ganse stad liep vol romeinen en romeinse soldaten en romeinse vrouwen. Een heel leuk en mooi gezicht, zowat iedereen liep verkleed. Er was ook een marktje op een plein en ook daar waren de marktkramers romeinen. Er moet ook een romeins dorp gestaan hebben maar we hadden de courage niet meer om het te gaan zoeken. We zijn tamelijk vroeg gaan slapen, we hadden het nodig.
En deze morgen toen we vertrokken kwamen we nog de laatste ( dapperste ?) romeinen tegen !
Vandaag ging onze tocht naar Rabanal del Camino, een dorp dat 30 jaar geleden zowat uitgestorven was, maar door de camino volledig heropgeleefd is. Het was onze laatste stapdag en eigenlijk zijn we  wel content dat we naar huis mogen. De spieren doen pijn, af en toe komt een kramp opzetten, Vicky kampt met diarree en ikzelf heb al 2 dagen tandpijn en ben deze morgen opgestaan met een opgezwollen wang en bovenlip ( het schijnt heel mooi te zijn, ik lijk op een rat nu zegt Griet ) Morgen nemen we dus bus, trein, taxi en vliegtuig en als Jeroen de overzet neemt in het naar huis rijden, dan nemen we ook de boot.
Ons voorlaatste stuk camino zit erop, volgend jaar wenkt Santiago....

vrijdag 26 juli 2013

26 juli vanuit Villar de Mazarife

Ola amigos !
Gisteren in Leon mochten we gratis op internet, maar het is er gewoon niet van gekomen. We hadden een heerlijke dag in Leon en wel omdat we "oude" bekenden tegen het lijf liepen. Maar laat ik in de ochtend beginnen. We sliepen in Puente de Villarente in de Albergue Pelayo, heerlijk rustig en we werden dus niet vanzelf wakker. Gevolg : slechts om  half 9 op pad. Maar aangezien we slechts 12 km moesten gaan tot Leon was dat niet erg. Klokslag 12 uur waren we aan de kathedraal waar we verwelkomd werden met klokkengelui. Intussen hadden wij ook het vreselijke niews vernomen van de treinramp onderweg naar Santiago de Compostela. Het feest van Sint Jacobus zal dit jaar niet gevierd worden in Santiago.
In de albergue in El Burgo Ranero had ik een folder gezien van een albergue in het centrum van Leon en we zijn daarheen gegaan. Het was in een gebouw van de universiteit en een heerlijke albergue, een mix van oud en design en we hadden geen uur om binnen te zijn 's avonds ! En we hadden een kamer voor ons drieen alleen ! Na de douche liepen we de stad in en wie zat daar op een terras aan de kathedraal ? Onze vrienden uit Nieuw - Zeeland en California en nog een Amerikaan uit Washington DC die we eerder ook tegenkwamen. Het was alweer een blij weerzien en we spraken af om 's avonds samen te eten in de stad.
Zelf hebben we de stad afgedweild van pleintje naar pleintje en er zijn er hopen in Leon. Echt een heel gezellige oude stadskern. Ook de cadeautjes voor thuis moesten gekocht worden, maar die mochten uiteraard niet veel wegen. En dan 's avonds met een hele internationale bende aan het plein voor de San Isidro kerk gegeten en gedronken tot 11.30 u , en toen was het te laat voor de blog. We zijn nog even de verlichte kathedraal gaan bewonderen en dan veel te laat gaan slapen. Bovendien werd Griet vannacht nog ziek, dus er is echt weinig geslapen.
Deze morgen was er bij het verlaten van Leon bovendien weer die VRESELIJKE weg tot Virgen del Camino waar we pas een alternatieve route konden nemen. Onze Californische maat Antonio stapte mee met ons vanaf daar. Onderweg kwamen we opnieuw bij het plein waar Vicky en Sien me 4 jaar geleden verrastten en geloof het of niet maar we liepen daar opnieuw allebei te wenen bij de herinnering. Daarna was het niet ver meernaar Villar de Mazarife waar we nu zijn in de Abergue Jesus. Bij Jesus in de tuin ligt een zwembad en de ark van Noach ( eigenlijk meer een vikingschip) en het is een beetje een alternatieve bedoening hier. Griet ligt intussen op bed, die is doodop en Vicky en ik gaan meteen het dorp in om wat herinneringen op te halen. Tot ....

woensdag 24 juli 2013

24 juli vanuit Puente de Villarente

Opnieuw een computer ter beschikking dus hier zijn we weer.
25 km hebben we vandaag gestapt, ons eigenlijke plan was 19 km maar nu hebben we morgen een korte etappe naar Leon en hebben we veel tijd om de stad te bezoeken. Het weer was draaglijker vandaag tot rond 14 u maar daarna was het opnieuw blazen en puffen. We vorderden dan ook niet zeer snel. Bovendien lopen we nu al dagen op hetzelfde pad vlak naast een baan en het hangt ons zo´n beetje de keel uit. Gelukkig waren er vandaag zeer veel irrigatiekanalen vlak naast het pad en daarin stroomt heeeeeeel veeeeel ijskoud water. Wij waren dan ook van die kanaaltjes niet weg te slaan. Toen we hier aan de refugio aankwamen hebben we ons snel gedouched en zijn dan naar de winkel in het dorp gegaan om drank en elk een ijsje en we zijn dat aan de oever van de rivier gaan opeten. Af en toe eens met de voeten in het ijskoude water, en zeg dat het deugd deed. Onderweg zaten we in een heel leuke bar " La Torre ". Die is zowel van binnen als langs buiten volledig volgeschilderd en gekrabbeld met teksten van pelgrims. Er was zalige muziek en de bebaarde cafebaas stond luidkeels mee te zingen. Morgen dus verslag ( hopelijk) vanuit Leon. Tot morgen !

dinsdag 23 juli 2013

23 juli vanuit El Burgo Ranero

Dag volgers in het thuisland,

Vannacht bij de nonnekes in Carrion de los Condes hebben we voor de eerste keer goed geslapen. Normaal gesproken hadden we deze morgen bij het verlaten van Carrion een pad van 17 km waar we niets tegenkwamen. Geen dorp, geen huis, geen waterbron, helemaal niets ! Ik herinnerde mij die weg maar al te goed, en na de dosis meseta die we al in de benen hadden, had geen van ons drie er veel zin in. Daarom hebben we gisterenavond besloten om dat stuk (en nog wat meer) over te slaan en deze morgen een taxi te nemen ! Dat zijn nogal eens pelgrims de dag van vandaag he ! We hebben ons tot Sahagun laten brengen, waar Lucie zo goede herinneringen aan heeft. Vandaar zijn we nog 18 km verder gegaan tot in El Burgo Ranero dus. Zo staan we nu 1 dagetappe verder dan voorzien. Het weer was vandaag iets draaglijker dan de vorige dagen maar nog steeds meer dan warm genoeg om ons dood te zweten. We lopen niet echt vlot dit jaar, Vicky is helemaal niet tevreden over haar conditie, alhoewel ze in mijn ogen zeer vlot stapt. Griet heeft nogal last in haar heup, ze loopt er al een beetje naar, en ik ... ja ... vandaag ben ik net niet gevallen maar het heeft weer niet veel gescheeld. Maar eigenlijk gaat het voor de rest best wel goed. Waar we nu lopen, is het niet zo prettig lopen, veel vlak naast autowegen maar gelukkig vandaag hadden we veel schaduw van bomenrijen. We naderen stilaan de stad Leon en het zal er niet mooier op worden, telkens er een stad komt moet een pelgrim de lelijke voorsteden ook trotseren. Maar we maken het plezier zelf wel, de slappe lach is nooit ver weg. Sari jonk, je hoort mij inderdaad nooit aan de telefoon, want je mama belt meestal al stappend en dan heb ik geen adem genoeg om ook nog eens te babbelen zulle. Maar wees gerust : ik ben nooit ver weg. Je mama en Griet houden weer een wedstrijd : om ter bruinst terug naar huis gaan. En ik loop liever aan de schaduwkant, daar is het beter uit te houden.
Lieve kindjes, Jeroen en mijn beste schoonmoeder meme Sien, ik ben jullie opnieuw zo dankbaar om mij even los te laten en eens het kleine kind te zijn dat ik was. Ik geniet met volle teugen  van mijn vrijheid hier maar denk toch super veel aan jullie. Meme dank om voor mijn gezin te zorgen.
Wat ik vandaag heb meegemaakt is ook lang geleden, ik had de ganse weg diarree, wat zeer lastig is als je nergens kan stoppen,  een fris windje aan het achterwerk doet dan wel eens deugd zeg. Zo ik ga hier nu afsluiten want tante Caroline vertelde de rest al en iedereen wil op de computer. Tot een volgende keer. Super veel warme knuffels en kussen. Mama

maandag 22 juli 2013

zondag 21 juli en maandag 22 juli vanuit Carrion de los Condes

Op de dag dat Filip koning werd is Vicky meteen flitsend gestart door op de trappen van de refugio in Castrojeriz haar voet om te slaan. Het zag er even niet goed uit. Meteen kwamen er langs alle kanten zatte jonge gasten toegesneld om te helpen. Er was immers een ganse nacht gefeest in Castrojeriz met HEEL VEEL muziek en gejoel. En wij die hoopten om eens goed te slapen. In ieder geval is Vicky ook zonder hulp verdergegaan en het viel al bij al alweer mee. Van bij het begin was er een ferme klim en daarna een ganse dag de meseta, tot in Fromista. Vlakbij de stad heb ik voor de derde keer deze week de grond gekust, maar ik doe dat dus steds onvoorbereid en op de meest ongelukkige momenten, meestal in het grind of kiezelstenen. Met als gevolg dat mijn knie deze keer ferm gehavend is. En Vicky en Griet hebben meteen de Belgische vlag uit mijn rugzak genomen (die zat daar voor de gelegenheid gans de dag) en zijn de Brabanconne beginnen zingen, als je niet wil wenen, dan moet je maar lachen nietwaar ! Al mankend ging het dus verder tot Fromista.  Daar hadden we een privefugio gereserveerd maar de vriendelijkheid daar liet te wensen over. En dat valt tegen op de camino. We zijn ook nog getrakteerd op een late gietende regenbui, maar dat was dan weer goed voor de temperatuur deze morgen.

En deze morgen, 22 juli waren we zoals meestal te laat op weg, na een snel ontbijt in Fromista en een laatste blik op de prachtige kerk San Martin. De weg vanuit Fromista is vervelend en lang, vlak naast een autoweg. Een stukje hebben we een alternatieve route genomen door de velden, maar als we die bleven volgen deden we vandaag 5 km meer. En dat wilden we nu geen van drieen deze keer. In Villalcazar de Sirga, waar Lucie en ik 5 jaar geleden sliepen, zijn we toch eens van de weg agegaan om het dorp ( en vooral de kerk ) te bezoeken. En uiteraard om de dorstigen te laven ! En daarna ging het weer verder langs de weg tot hier in Carrion de los Condes. De eerste refugio's waren volzet en nu liggen bij de nonnen van Espiritu Santo, we zijn in het klooster ! Het weer is hier nog steeds zeer warm, maar we horen vanuit Belgie dezelfde berichten. De voet van Vicky doet vanavond weer wat meer pijn en mijn knie trekt wat tegen. Marijn heeft al laten weten een rolstoel te zullen arrangeren tegen volgende week ! Griets voeten staan vol blaasjes maar we houden de moed erin, we krijgen de slappe lach voor het minste. Allee ik ga hier afsluiten want de nonnekes zijn strikt met hun stilte-uur en ik wil nog eens naar de wc voordat het licht uitgaat. Tot morgen of ...

zaterdag 20 juli 2013

20 juli vanuit Castrojeriz

Gisteren in Hornillos Del Camino kon ik gratis op de computer maar er was niets dat werkte ! Daarom vandaag verslag van 2 dagen. In Burgos zijn we veel te laat vertrokken omdat we zo weinig geslapen hadden, het was een zeer lawaaierige nacht. Onderweg in een bruine bar een snel ontbijt en het werd al zeer snel warm. Het eerste stuk tot het volgende dorp was 9 km maar het leek veel langer en we deden er meer dan 2,5 uur over. In Tardagos hebben we dan ook de allereerste winkel die we zagen geplunderd, bocadillos, pechen, kersen, drank, en nog eens bocadillos om mee te nemen onderweg. Ze zien ons graag komen met onze eeuwige honger, we eten op elk uur van de dag, als we bocadillos zien krijgen we zelfs accuut honger. Na Tardagos zaten we snel in de meseta ( een uitgestrekte hoogvlakte met kilometers graanvelden, echt de graanschuur van Spanje) en de zon scheen ongenadig. In Rabé de las Calzadas speelde opnieuw, net als 5 jaar geleden, het carillon " Te Lourdes op de bergen" toen we er waren. Een oud ventje op het plein heeft een medaille van O.L.Vrouw aan mijn rugzak gebonden. Het werd steeds warmer en we waren heel blij om na één van de heuvels opeens Hornillos del Camino te zien opdagen.Het was nog een tamelijk lang stuk afdalen tot in het dorp. We zijn de eerste albergue binnen gegaan, en gisteravond hebben we samen met An-Sofie, een meisje uit Menen gaan eten in de enige bar in het dorp. We zijn vroeg gaan slapen en toch waren we deze morgen niet uitgerust.

Vandaag 20 juli van Hornillos del Camino tot Castrojeriz

Zoals gezegd waren we niet uitgerust deze morgen, ze beginnen altijd vroeg te rommelen op de kamers. We waren opnieuw pas om 7.40 u weg na het ontbijt in de refugio. Maar dat is eigenlijk veel te laat, want we kunnen niet lang genieten van de ochtendkoelte. We zaten uiteraard nog steeds op de meseta, het pad gaat zacht glooiend op en neer maar er zijn geen grote hoogteverschillen. Onderweg hebben ze een ganse bus Duitsers uitgekiept op de camino, dus heel rustig was het niet. Gans de tijd 'guten morgen' in plaats van ' buenas dias ' maar na Hontanas waren we precies weer alleen op pad. In Hontanas hebben we, je raad het nooit .... bocadillos gegeten. Stel je even voor : het allerdikste stokbrood met daartussen 3 cm dikke tortilla, dan heb je zowat 8 cm dikte die je in je mond moet krijgen, en dat lukt ons hé !!! Na Hontanas loopt het pad heel mooi over de berg maar knal in de verschroeiende zon. Maar mooi ! En dan is er ineens de ruïne van San Anton, een klooster, die verkoeling en rust brengt, wat een prachtlokatie. De hospitalero die 5 jaar geleden gitaar zat te spelen toen Lucie en ik er waren, was nog steeds dezelfde, maar deze keer was hij aan het koken in plaats van gitaar spelen. Na San Anton zagen we meteen al Castrojeriz in de verte, en hoewel het nog tamelijk ver was, geeft dat toch moed. We hebben de was gedaan en in de blakende zon gehangen, en zonet hebben we op de Plaza Major iets gedronken. straks gaan we ons avondeten zoeken en hopelijk vannacht eens goed slapen. Tot....

Joepie ik krijg ook nog een paar minuutjes. Ik (mama) lig deze avond naast een  dikke oude mam, hopelijk snurkt hij niet  anders klop ik erop hoor. Wat tante Caroline hier niet zegt is dat zij altijd een grote pint bier drinkt en ik en griet maar een frisdrankske. Ah ja en dat ik al enkele dagen opnieuw een paar meter voorsprong heb bij het wandelen is duidelijk ook niet de moeite om te vermelden. Mijn voeten zijn dus terug in topvorm, wat wel heel belangrijk is. Zo tot later XXX

donderdag 18 juli 2013

18 juli vanuit Burgos

Dag iedereen in het thuisland,
Hier zijn de laatste berichten van op de camino.
Deze morgen waren we behoorlijk laat op pad omdat we vlak bij de refugio nog ontbeten hebben. Het was dus 20 na 7 toen we vertrokken uit Ages, na een heel goede nacht. Eigenlijk hadden we helemaal geen zin om op te staan. Bovendien stond de etappe naar Burgos op het programma, een etappe waar ik alleen maar slechte herinneringen aan had van 5 jaar geleden. Maar ik wist nu wel van medepelgrims van toen dat er wel degelijk een mooie route was naar Burgos en we hebben ze gevonden ! Na het onvermijdelijke vliegveld, waarnaast we enkele kilometers moesten lopen, hebben we de Rio Arlanzon gevonden en we hebben die gans de weg tot Burgos kunnen volgen. Met andere woorden, een langgerekt stadspark van 10 km in het groen, vlak naast de rivier en dat tot vlak bij de kathedraal ! Wat een verschil, het was echt een mooie tocht vandaag. Alleen doet de voet van Vicky steeds meer pijn, bijna onhoudbaar bij momenten en ontstekingremmers halen voorlopig niet veel uit. Maar vanavond in Burgos heeft ze stevige bottienen gekocht en ze ziet het weer volledig zitten. We hadden het laatste uur gewisseld van schoenen en met mijn schoenen liep ze al veel beter. Natuurlijk hebben we ook de kathedraal uitgebreid bezocht, vooral Griet heeft haar hart kunnen ophalen aan de uitzonderlijke architectuur van dit wonder. En toen we uit de kathedraal kwamen, ontmoetten we op het plein opnieuw onze compagnons van gisterenavond, de Nieuw-Zeelanders, Antonio uit Californie en onze Leuvense vriendin. En we zijn samen gaan eten in de stad, weeral een heerlijke avond gehad. Nu zijn Vicky en Griet de was aan het afnemen en ik stuur wat berichten naar het thuisfront, zo zijn de taken mooi verdeeld. Ik heb net 1 ltr cervesa binnen en ik verbaas mij erover dat ik nog tamelijk foutloos kan typen. ( maar het heeft toch zo gesmaakt ! ) Morgen gaan we een kortere etappe, slechts 20 km, maar dat zal ook eens goed doen na 2 dagen van 27.7 en 26 km. Denk niet dat er morgen een computer zal zijn, we zien wel. Slaapwel allemaal en tot ....

woensdag 17 juli 2013

17 juli vanuit Ages

We hebben heel goed geslapen in Belorado en deze morgen konden we ontbijten in de refugio waardoor we later op weg waren, zo rond 7.20 u. Maar we schoten goed op. Rond 10.30 waren we al in Villafranca Montes de Oca waar Lucie, Adrien en ik 5 jaar geleden sliepen. We hebben daar wat gegeten en uiterard bocadillos gekocht met tortilla om mee te nemen onderweg, want na Villafranca is er 12 km niets dan bossen en heide tot in San Juan de Ortega. Een prachtige tocht en zalig weer, fris in de morgen na het ferme onweer gisteravond en zeer warm deze namiddag. Na San Juan zijn we nog 4 km verder gegaan om morgen op tijd in Burgos te raken. We deden dus 27.7 km vandaag. Griet heeft al wat bleinen, Vicky's ene voetpees doet heel veel zeer en ikzelf ben vandaag 2x languit op mijn knieen en buik gevallen. zodanig dat Vicky en Griet me aan mijn rugzak omhoog moesten trekken. Behalve een blauwe knie en wat schaafwonden valt de schade precies wel mee. We hebben ons eerste gezellige avondmaal onder pelgrims meegemaakt hier in de refugio, het pelgrimsgevoel is helemaal terug. Er zaten Nieuw-Zeelanders, Toni uit California, een Koreaan, een Leuvense en wij 3. Vicky zendt langs deze weg nog dikke zoenen naar Jeroen en de kindjes. Tot .....

dinsdag 16 juli 2013

16 juli vanuit Belorado

Gisteren was een ganse dag gevuld met reizen, ferm vermoeiend maar alles is heel vlot verlopen. Rond half 6 zijn we in Santo Domingo de la Calzada aangekomen. Het pelgrimsgevoel was er helemaal niet. Ingeschreven in de refugio, geslapen in hetzelfde bed als vorig jaar, nog een pasta gaan eten in de stad en vroeg in bed, al rond 21.30 u. Goed geslapen, behalve Griet, die heeft het ieder uur zien worden. ze begonnen ook ongelooflijk vroeg te rommelen op de kamer, al van voor 4 uur ! Tussen 5 en 6 uur heeft het ferm geonweerd en gestortregend. We waren op pad om 7 uur, zonder ontbijt. Dat hebben we gekocht en opgegeten in Grañon, zo'n 6 km verder. Daar begon het ook opnieuw te onweren en flink te regenen, dat hebben we dan ook weer gehad. We hebben toch wel een uur of meer met de regenjas aangelopen, maar achteraf is het wel heel zonnig geworden. We zitten in de priverefugio Qautro Cantones in Belorado. 22 km was genoeg voor de eerste dag, we zijn moe. Griet heeft al blaren, Vicky's spieren doen pijn en ik ben blij dat mijn knie zich goed gehouden heeft. Morgen staat er 27,7 km op het menu . Het is duidelijk onderweg dat we vroeger op pad zijn, de gewassen staan nog op de velden, massa's mooie veldbloemen op ons pad en een veel 'groener' Spanje dan de vorige jaren. Vanavond kunnen we in onze refugio eten, en morgenvroeg ook ontbijten, wat een luxe ! Vicky ligt intussen te rusten op bed en Griet zit in de tuin onder de olijfbomen bij het zwembad ! Klinkt niet slecht he voor een pelgrimstocht. Tot aan de volgende computer.

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet