28 juli Terug naar huis

Deze morgen al om 9 uur de trein op naar Madrid waar we pas om 14.40 u aankwamen.
Op de trein zaten we bij 3 Poolse jongens die al fietsend uit Polen gekomen waren, 3450 km op 25 dagen.
Chapeau zulle !  Een van hen die naast Vicky zat op de trein heeft ons ook uitgelegd waar dat mooie standbeeld staat op Monte do Gozo en waar je Santiago kunt zien in de verte. Je moet de weg naar de Poolse albergue inslaan en dan kom je er vanzelf. Aangezien wij daar niet zouden slapen, zijn wij de weg naar de albergue dus niet ingegaan. Jammer, maar of dat nu reden genoeg is om de camino nog eens te stappen ? ....
Om 18.20 u was onze vlucht naar België en daar stonden de thuisblijvers ons al op te wachten.
5 Van Hautekes en 2 Belietjes
Het zit er weer op, de camino is gewandeld.
Het moet opnieuw bezinken, alle opgedane ervaringen.
De spieren moeten ook bekomen, wij hebben ons lichaam afgemat, maar de geest is weer totaal uitgerust.
En is het niet dat wat telt ?

27 juli Finisterre - Santiago

Om 11.45 u  hadden we een bus terug naar Santiago.
We hadden dezelfde kamer in de stad opnieuw gereserveerd.
Het werd een dag van slenteren, winkel in en uit, en terrasje doen.
Toen we op zo'n terras zaten hoorden we ineens klassieke muziek in de buurt.
Toen we op zoek gingen waar die klanken vandaan kwamen, vonden we de koninklijke philharmonie van Galicië die aan het repeteren was op het grote podium aan de zijkant van de kathedraal. We hebben ons uiteraard op de trappen van de kathedraal gezet om te luisteren. Toen de repetitie gedaan was begonnen er al mensen te gaan zitten op de stoelen voor het podium, dus we wisten dat het concert niet lang meer op zich zou laten wachten. Rond half 10 begon het, en tot 11 uur hebben wij een prachtig concert gehad in een ongelooflijke locatie.De trappen zaten vol pelgrims, de torens van de kathedraal naast ons, vervagend in het avondlicht. Het vervelende aankomen in Santiago werd daardoor helemaal goedgemaakt. Als afsluiter speelde het orkest de Radetskymars, ZALIG GEWOON, wat een afsluiter van onze pelgrimstocht !

26 juli Santiago - Finisterre

Iets langer kunnen slapen, maar de bus naar Finisterre wachtte op ons in het busstation.
We waren eigenlijk van plan om af te stappen in Cee, en de laatste 15 km tot Finisterre te stappen, maar in de toeristische dienst vertelden ze ons dat het nog 20 km was vanaf Cee. We hebben lang getwijfeld, maar zijn toch op de bus gebleven tot Finisterre. Anders zouden we pas 's avonds daar aangekomen zijn en weer doodop. Nu hebben we er een dagje vakantie van gemaakt. Rond half 12 waren  we in Finisterre en we zijn meteen naar onze albergue Do Mar gegaan die wij ook gereserveerd hadden. We hadden een kamer met uitzicht op de Atlantische oceaan, echt een room with a view !
De rest van de dag was eenvoudig : eten kopen in de supermercado en op de rotsen aan het strand picknicken. Vicky en Griet zijn in het water geweest, ik uiteraard alleen even pootjebadend. Daarna ge-zond (en verbrand ) tot laat in de namiddag.
's Avonds wilden we eerst iets eten en dan te voet naar de cabo de Finisterre ( de kaap, het uiterste punt van het land met de vuurtoren ) Dat was nog 4 km te gaan en 4 km terug.
Maar om 7 uur konden we nog nergens eten, Spaanse keukens openen meestal pas om 8 uur.
We hebben dan maar een ganse Santiagotaart gekocht en die met z'n drieën opgegeten onderweg.
De weg tot de kaap liep volledig langs de autoweg, niet echt ideaal maar wel mooi. En het uiterste puntje, de kaap, Finis Terrae, het einde van de aarde zoals men in vroege tijden dacht, is echt wel bijzonder !
En fotogeniek !
We hebben daar een uurtje gezeten op de rotsen en zijn dan teruggekeerd naar onze albergue.

25 juli Pedrouzo - Santiago

Wat een luxe, zo'n kamer van 3.
Goed geslapen uiteraard en niet al te vroeg vertrokken.
De weg liep opnieuw heel veel in het groen en door eucalyptusbossen. Tot vlak bij Santiago is het eigenlijk wandelen " op den buiten ". Toen we dicht bij Santiago kwamen, kwam er ons een heertje tegemoet met flyers van een pension in de stad. Een spaanse pelgrim waar ik op dat moment liep mee te babbelen ( in het engels ) heeft het nummer van het pension gebeld en er was nog een kamer van 3 beschikbaar. We hadden eindelijk een bed !
Op Monte do Gozo hebben wij ons boterhammekes opgegeten, maar het mooie standbeeld dat ik 5 jaar geleden niet vond, heb ik weer niet gezien. En eigenlijk het ganse Santiago niet. Ik weet niet waar die prachtige foto's genomen worden waar je de stad voor het eerst kunt zien.
Van toen af waren het nog 4 km naar ons doel, de kathedraal van Santiago, maar o wee ... !
Toen we aan de kathedraal kwamen wemelde het van de Guardia Civil en de Seguridad en we mochten het plein voor de kathedraal niet op met onze rugzak omdat koning Felipe en zijn vrouw er net waren.
Daar loopt een mens dan zo lang naar toe en dan mag je het plein niet eens op. Dat was even behoorlijk balen. Bovendien mochten we aan de zij-ingang van de kathedraal ook niet binnen met onze rugzakken.
We zijn  dan maar ons onderdak gaan zoeken.
We dachten dat het wel even buiten het centrum zou zijn, maar het was maar enkele straten verwijderd van de kathedraal. En dat voor 15 euro elk, een refugio in Santiago is niet veel goedkoper. Na de douche zij we op zoek gegaan naar het pelgrimsburo voor onze Compostelana, ons diploma.
Onderweg nog enkele bekende gezichten tegengekomen, Werner en Johanna, en nog wat anderen waar we nooit de naam van hebben geweten.
Nog wat in de stad geslenterd en souvenirs gekocht voor de thuisblijvers.
En om 19.30 u was er de mis in de kathedraal met als hoogtepunt de zwieren met de reuzegrote botafumeiro, het enorme wierookvat dat dwars door de kerk zwiert van plafond tot plafond.
Behoorlijk indrukwekkend, dat moet gezegd.

24 juli Ribadiso da Baixo - Pedrouzo

De wekker gezet om 6.30 u en om 7.20 u waren we op weg. Alle 3 niet zo goed geslapen op onze bedden met veren in. De benen wilden de ganse dag, niet goed mee.We liepen veel onder de bomen vandaag, dus goed beschut, maar superwarm werd het niet, gewoon lekker warm.
We liepen veel door eucalyptusbossen, je ruikt de bomen vaak voor je ze ziet. Vreemde kale bossen zijn het met kaarsrechte hoge bomen. De stammen afbladderend met lange slierten schors, als lianen afhangend.  We waren vroeg in Pedrouzo waar we de sporthall passeerden. Daar lagen al tientallen jongelui op matten op de grond. Wij hebben nog steeds geen onderdak gevonden voor Santiago.
Voor bijna alle andere stopplaatsen hebben we een refugio gereserveerd. De gemeentelijke refugio's kunnen niet gereserveerd worden maar de prive refugio's wel. Met al dat volk onderweg hebben we het zekere voor het onzekere genomen en telkens gebeld om een bed te reserveren. Het is een hele geruststelling te weten dat je 's avonds een bed hebt om in te slapen. In Pedrouzo slapen we in een kamer voor ons 3 alleen en elk in gewoon bed, geen stapelbed ! En we kunnen ons afdrogen met gewone handdoeken, wat een LUXE !!
We zijn in de straat hiertegenover naar de supermarkt geweest en vanalles gekocht om vanavond op te eten. En de rest morgen voor het ontbijt.
We kunnen in bed en slapen als wij het willen en morgenvroeg het licht aansteken als wij het willen.
De voeten doen zeer, de benen ook en 's morgens is mijn gezicht helemaal opgezwollen.
Morgen Santiago
Overmorgen Finisterre

23 juli Palas de Rei - Ribadiso da Baixo

De wekker stond op 6 uur en om 7 uur waren we op pad na het ontbijt in de albergue. Een zeer mooie, nieuwe albergue waar we hebben kunnen inchecken voor de terugvlucht ( alweer een zorg minder ).
Rond half 11 waren we in Furelos waar we al bocadillos gegeten hebben. Als je eten tegenkomt, moet je ervan profiteren want je weet niet hoever de volgende gelegenheid zal zijn. Toen we daar zaten te eten was er een hele bedrijvigheid van Guardia Civil en cameraploegen. Blijkt dat de president van Galicie daar op bezoek kwam, maar we hebben er niet op gewacht.
De route liep opnieuw gelukkig veel beschut onder de bomen want het was terug zeer warm.
De grote groepen jongeren en Spanjaarden blijven tegelijk met ons optrekken.
We maakten kennis met Werner uit de Eifel en zijn wandelcompagnon Johanna. Werner vertrok vorig jaar van thuis en ging tot Moissac in Frankrijk. Dit jaar liftte hij tot Moissac om van daar af verder te stappen naar Santiago. Toen hij in Moissac zijn rugzak afdeed om in een winkel boodschappen te doen, werd de rugzak met alles erin gestolen, ook de tent en de 500 euro die hij overal wat gestopt had. Enkel de kleren die hij aanhad, zijn persoonlijke documenten en nog extra centen in zijn heuptas, waren alles wat hij nog had. Nu draagt hij kleren die hij gekregen heeft, een rugzak, slaapzak, matje enz... alles gekregen en ik geloof dat zijn camino daardoor nog meer betekenis gekregen heeft.
Alhoewel het vandaag de langste etappe was, waren we al om 3 uur in de albergue in Ribadiso da Baixo.
Die albergue lig aan een riviertje met een middeleeuwse brug over. Na het douchen en het wassen van de kleren, zijn we naar de brug gegaan en  met onze voeten in het ijskoude water gaan zitten ( en velen met ons ) Werner had geen bed meer in de albergue en heeft buiten in de tuin geslapen.

22 juli vanuit Palas de Rei

Eergisteren, 20 juli, gingen we van Triacastela via het klooster van Samos, naar Sarria.
Het werd een dag met regen van ´s morgens tot ´s avonds. Telkens opnieuw moest de poncho aan en weer uit.Toch was de tocht méér dan de moeite waard. De weg naar Samos is ongelooflijk mooi, door die holle wegen onder een dicht bladerdak. We bezochten met een gids het klooster van Samos en in de gietende regen vertrokken we daar weer richting Sarria. Toen het even over was met regenen, zag Vicky ineens een boom vol pruimen op plukhoogte. Alleen stond die boom tussen de doornen en de tengels. Geen probleem : Vicky kruipt overal over en tussen om aan pruimen te raken. We zijn intussen 2 dagen verder en we eten nog steeds van die pruimen, zoveel waren het er ! En lekker ! En goed voor de ...transit ! En alhoewel het op dat moment niet regende, waren we opnieuw nat door het water dat uit de boom spatte. De tocht liep opnieuw door dorpjes vol stront op de weg. Alhoewel ... we passeerden 2 dorpen waar er verkeersborden stonden met kakkende pelgrims met een rode streep over ! Niet kakken op de weg dus, en het moet gezegd : het lag daar proper. En het dorp verder liep de stront opnieuw over de baan. De boeren moeten dus een omweg maken met hun koeien om die 2 dorpen te ontwijken ! De bossen waardoor we liepen waren weer precies sprookjesbossen, met al dat mos en die reusachtige bomen. Wat minder leuk is, is dat we die dag ook de eerste grote groepen jongeren tegenkwamen. Blijkbaar is er op 24 en 25 juli ( de feestdag van Santiago - Sint Jacob ) een grote fiesta in Santiago. En iedereen wil blijkbaar daarheen. Met bussen tegelijk worden ze hier gedropt voor de laatste 100 km naar Santiago. Die gasten lopen natuurlijk nog zeer fris en monter en velen bovendien met zo´n mini dagrugzakje en ze steken ons dus allemaal voorbij, met tientallen tegelijk. Bovendien raken alle albergues in één twee drie vol en in Santiago is blijkbaar al alles volzet voor dit weekend ! Maar komt tijd, komt raad, en Marijn is thuis al volop aan het zoeken om onderdak te vinden voor ons.
Maar terug naar eergisteren : in Sarria sliepen we in een bijzonder mooie en gezellige, sfeervolle albergue met een PRUIMELAAR in de tuin vol rijpe pruimen. ´s Avonds hebben we een lekkere maar veel te grote pizza gegeten, zodat we gisteren voor ontbijt koude pizza hadden :)

Gisteren 21 juli . Nationale feestdag in Belgie, niets van te merken op de camino.
Vertrokken dus met koude pizza als ontbijt. het weer was gelukkig gekeerd en opnieuw stralend en zonnig en warm. De grote groepen Spanjaarden overspoelen ons steeds meer, het is niet leuk op deze manier. In een bar, net voorbij de 100 km paal, hebben we een drietal leuke Ieren ontmoet en in onze kamer van 4 in Portomarin lag er al een Duitser uit Keulen die in Portugal woont en zeer goed nederlands spreekt ! Als avondeten hebben we een hoop troep gekocht in een supermarkt en alles in het park opgegeten. Chips, worstjes, tomaat, flan, toastjes, en ijscreme om mee te beginnen. En dat het gesmaakt heeft !

Vandaag 22 juli, vroeg vertrokken in Portomarin na een snel ontbijt want het was een etappe van 25 km tot hier, Palas de Rei. Zeer lang in de mist gelopen, maar na enkele uren brak de zon toch door en werd het opnieuw zeer warm. We hebben de Ieren opnieuw ontmoet en nog enkele andere oude bekenden gezien waarvan we niet eens de naam weten. De grootste hoop zijn nog steeds de massa jongeren. Vicky zit mij hier intussen ijs te voederen met een lepeltje om  geen tijd te verliezen. Vicky en Griet lopen steeds een eindje voor mij uit want zij gaan sneller en ze hebben de grootste leute. Ik ga nu afsluiten want ik heb nog één minuut te gaan. Tot ....

Speciaal voor de Vaneddekes

Aan mijn lieve man en kinderkens

Ik wil mij graag nog eens aan jullie apart richten, om te laten weten hoe ik het hier stel. Awel super goed hé.
Heb hier al twee keer 'bouillonnekes' gedronken, die nu wat inwerken op mijn darmen. :)
Ook al super veel honden en poezen gezien, leuk hoor, in elk dorpje wel van elk zeker 5, jullie zouden dit ook wel leuk vinden. Nog geen kindjes tegen gekomen die de camino stappen dit jaar.
De bergen en de paadjes zijn hier sprookjesachtig, net zoals in lord of the rings of Narnia, ik loop steeds te zoeken naar dwergen en reuzen maar heb er nog geen gezien. Vandaag wel gezien dat hier ook beren wonen, die wil ik liever niet direct tegenkomen natuurlijk. Jammer maar mijn tijd is bijna op hier, er staat een teller op de computer. Kussen aan jullie allen en ook speciaal voor meme en pepe die zo goed voor jullie zorgen terwijl ik niet thuis ben. XXX mama

19 juli vanuit Triacastela

Lang geleden dat jullie iets hoorden, dus dit wordt een lang verslag.
Op 17 juli gingen we van Ponferrada naar Villafranca del Bierzo. Toen we om kwart voor 7 vertrokken was het al 19 graden en 2 uur later al 26, en toch vonden wij dat heerlijk koel na de hitte van de vorige dagen.We liepen de hele dag door de vruchtbare wijnvelden van El Bierzo en de middagzon maakte de dag opnieuw bloedheet. Onze benen  waren loodzwaar toen we eindelijk in de albergue aankwamen, na de douche zijn we in slaap gevallen en indien we de wekker niet gezet hadden, waren we zelfs vergeten om te gaan eten.

Op 18 juli ging de tocht van Villafranca del Bierzo tot Laguna de Castilla.
Deze keer hadden we de wekker gezet om 5.30 u om zo ver mogelijk te geraken in de koelte. Want bovendien was het vandaag de "koninginnerit", de bergetappe naar La Faba.We hebben zeer goed geslapen, het ontbijt om 6 uur en snel op weg. Het was zeer fris en nog schemerdonker. De weg liep veel naast een autoweg die echter nauwelijks bereden wordt door de aanleg van een autostrade, ook vlakbij. Er waren heel veel kleine dorpjes onderweg maar wel met voorzieningen voor hongerige en dorstige pelgrims. En met hele mooie kastanjebomen langs de weg. Het was een tamelijk gemakkelijke weg tot Herrerias, daar begint de klim naar O Cebreiro en die mag er zijn ! Hij kan concureren met de eerste etappe in de Pyreneën en hij is ook supermooi. Een prachtig pad door een heel mooi bos met muurtjes van rotsblokken vol begroeid met mos.Na La Faba was het nog een goeie 2 km naar Laguna de Castilla maar de weg bleef maar stijgen en er kwam precies geen eind aan. De albergue hadden we gereserveerd want het was de enige albergue in het dorp en we wilden zeker zijn van een bed na zo een lastige dag.Het dorp is precies één grote boerderij : de koeien lopen over straat, de kippen ook, en honden en katten, en de straat is dus bezaaid met allerlei vlaaien en de geur is navenant. Griet is gans de dag onpasselijk geweest, maar dat had niets met die geuren te maken. De maag en darmen waren van slag. Het weer  was intussen ook omgeslagen en gisterenavond was het al behoorlijk fris buiten en we hoorden dat er regen voorspeld werd ( voor vandaag dus )

Vandaag 19 juli moesten we van Laguna de Castilla naar Triacastela.
We hebben wat langer geslapen en we waren laatst weg van de kamer. En ... het regende lichtjes.
We vertrokken zonder ontbijt want na een goeie 2 km waren we al aan O Cebreiro en daar kan een mens toch niet zomaar voorbij lopen. Wat een heerlijke plek ! We hebben er ontbeten en in de mooie romaanse kerk een kaars aangestoken. Toen we daar wilden vertrekken begon het harder te regenen en we schuilden eerst nog wat in het kerkportaal maar zijn uiteindelijk toch in de regen verder gegaan. Na O Cebreiro kom je heel snel Galicië binnen, de laatste provincie op de camino. Het was opnieuw, net zoals 5 jaar geleden, Galicië in de mist en de regen, maar mooi !! Het is wel uitgeklaard zodat we de bergen konden zien in al hun schoonheid. Het was een zeer mooie tocht opnieuw met enkele kuitenbijters zoals de klim naar Alto de San Roque en vooral de Alto do Poio. Daarboven hebben we een Caldo Gallega (soep) gegeten en de dame van het café kwam gewoon de soepterrine op tafel zetten en we konden scheppen zoveel we wilden. De maag van Griet is gelukkig veel beter vandaag. Even later begon het opnieuw te regenen, blaasjes regenen zelfs en dat heeft zich nog enkele keren herhaald. We liepen vandaag de ganse dag in de heerlijke geur van koeiestront. In elk dorp dat we passeerden en ook tussen de dorpen in, lag de weg bezaaid met vlaaien en door dat regenen was alles heerlijk mals en geurig ! We liepen wel door die zeer mooie holle wegen waarlangs het vee naar de weiden gedreven wordt. En het is ongelooflijk hoeveel prachtige bomen langs deze wegen staan. Nu zitten we in een albergue in Triacastela en voor het moment giet het hier water, we hopen voor morgen op beter weer want leuk is anders. Morgen gaat de tocht naar Sarria en als er daar een computer ter beschikking is, volgt opnieuw een verslag. Tot ....

16 juli vanuit Ponferrada

Hier in Ponferrada is de eerste beschikbare computer dus dit wordt een lang bericht.
De dag dat we vertrokken ging alles heel vlot, alle treinen, vluchten, bussen en taxi waren mooi op tijd en toen we in Rabanal aankwamen waren we doodop van een ganse dag te reizen. Gisteren begon onze camino pas echt. We vertrokken na een lekker ontbijt uit Rabanal en zodra we de rugzak omdeden waren we opnieuw pelgrim. het was al meteen lekker warm. Het eerste dorp op de weg was Foncebadon en waar het 5 jaar geleden vooral ruines waren staat er nu hier en daar al wat nieuwbouw tussen. Na Foncebadon kwamen we snel aan het cruz de ferro, daar legden we de stenen neer die we meehadden, samen met de goede bijhorende intensies. Het voelt wel heel anders om dat te doen de eerste dag van de tocht of als je de steen al weken meedraagt, maar toch... In Manjarin bij Tomas was er niets veranderd, nog steeds superalternatief en vooral primitief. Wij haalden er alleen een stempel en trokken verder naar El Acebo.
het was een ganse dag vol prachtige uitzichten rondom, verschillende bergketens lopen hier over in elkaar en op de hoogste toppen was nog sneeuw te zien. Na iedere bocht was het uitzicht weer een foto waard. We moesten zeer veel afdalen tot El Acebo, wat behoorlijk lastig is voor knieen en tenen. Maar we zijn er geraakt, zonder benen te breken over de losse keien, meer dan struikelen hebben we niet gedaan.
In El Acebo lagen we in een splinternieuwe refugio die pas 2 maand open was en dus superproper, en we hadden een room with a vieuw! Wat een uitzicht op de bergen ! We hebben daar bovendien zeer lekker gegeten en 's avonds kunnen genieten van op ons terras van een prachtige zonsondergang.

Deze morgen zijn we zonder te ontbijten daar vertrokken, we gingen onderweg wel iets zoeken in het volgende dorp. Het was alweer meteen warm maar draaglijk. Toen we onderweg even van de weg afgingen om enkele mastodonten van kastanjebomen te fotograferen, zag Vicky ineens, een beetje uit het zicht, een kersenboom staan VOL kersen waar we aan konden. We hebben daar voor elk een kilootje kersen geplukt en ze meteen onder die mooie boom opgegeten. Het ontbijt was niet meer nodig. In Molinaseca hebben we ons middageten bijeengekocht en een eind verder in de schaduw opgegeten. Intussen was het wel al vreselijk warm geworden, meer dan 30 graden en lastig om te wandelen. Maar Ponferrada was niet ver meer en nu zijn we hier in de refugio waar we verwelkomd werden met citroenwater en meloen. Het is hier goed maar WARM. Ik ga sluiten want mijn tijd raakt op. Tot een volgende gelegenheid.

2014 ... de laatste etappe naar Santiago en tot Finisterre

Eindelijk ben ik er met hulp van Griet in geslaagd om de blog bij te werken.
Het was alweer een jaar geleden en dan ben ik natuurlijk vergeten hoe het moet.
En het werd hoog tijd want ... MORGENVROEG IS HET WEER ZOVER  !!!
De laatste etappe naar Santiago en verder tot Finisterre.
Wij ( Griet, Vicky en Caroline) zien het helemaal zitten, ondanks allerlei pijntjes en kwaaltjes.
Vicky dacht vandaag zelfs even dat ze haar kleine teen gebroken had !
Hopelijk geeft die teen geen miserie onderweg.
En verder wat  pijnlijke knieën en heupen en ribben en oren,... maar niets kan ons stoppen.
Morgen zijn we weer weg.
En telkens het mogelijk is komt er op deze blog een nieuw bericht met al wat wij meemaken.
Tot dan