Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


zaterdag 26 september 2015

26 september ... terug thuis

Lucie is thuis.
Het is weer eens voorbij.
't Zal weer lastig wennen zijn aan thuis.

Vanavond had ik Lucie aan de lijn en 't was inderdaad lastig wennen.
Deze middag was ze opgewacht aan de luchthaven door Christophe en Marijke (haar kinderen) en door Chris en Marleen, haar nichtjes die de eerste weken met Lucie meestapten dit jaar.
Ze vertelde me dat ze niet meer wist welke de koud - of warmwaterkraan was thuis, ze had de bloemen warm water gegeven ! En de afstandsbediening van de TV ... hoe werkte dat nu alweer ??
Dat zijn inderdaad van die problemen waar een pelgrim niet mee geconfronteerd werd. Maar na enkele dagen draait een mens gewoon weer mee in de maatschappij, het moet wel.
Lucie vertelde me dat ze dit jaar een beetje een andere camino had dan andere jaren, de perfecte compagnie heeft ze niet gevonden nadat Chris en Marleen naar huis waren. Het klikte wel met Joanna en Nancy, maar die wilden nooit in een refugio of albergue slapen, dus na het eten was Lucie toch weer alleen om naar de albergue te gaan. Ze zei wel dat ze dit jaar uitzonderlijk veel genoten heeft van de natuur, en dat ze zich er heel erg van bewust was hoeveel geluk ze wel had dat ze dit nog steeds kan doen. En dan de fusieke conditie die 100 % was, geen bleinen, geen zere spieren, geen pijn in de voet (waar ze zo bang voor was geweest na de voorafgaande miserie). Alleen die vlooienbeten natuurlijk, maar geloof het of niet, die kwamen aan de telefoon vandaag al niet meer ter sprake ! Een mens vergeet zeer vlug de negatieve kantjes van de camino, wat overblijft is een zalig voldaan gevoel na een prachtige, onbeschrijflijk mooie tocht !

Ik heb de voorbije dagen (weken) hier op deze blog een belofte gedaan aan één van de lezers, Marie-Anne. Ik heb beloofd om ook mijn trektocht door de Highlands neer te 'pennen'. Vandaag ben ik daarmee begonnen. Voor jou Marie-Anne en voor wie het interesseert : opnieuwonderweg.blogspot.com
Ik heb inderdaad een nieuwe blog aangemaakt daarvoor.
Deze blog is namelijk exclusief voor caminoverhalen !

Tot binnnkort dus missschien.
En bedankt voor het lezen van mijn schrijfsels

Caroline



vrijdag 25 september 2015

Het doel is bereikt, opnieuw !!

Deze middag aan tafel kreeg ik telefoon van Lucie.
Eigenlijk had ik haar al vroeger verwacht, want wat zijn 15 km nu voor een berggeitje als Lucie !
Maar toen ze belde was ze al naar de mis geweest in de kathedraal. Ze had de botafumeiro, het reuzegrote wierookvat zien zwieren door de kathedraal. En nu stond ze in de lange file voor het pelgrimsburo aan te schuiven voor haar compostela, het diploma voor pelgrims die ten minste de laatste 100 kilometer te voet hebben afgelegd. Lucie verdient die compostela dus dubbel en dik !

PROFICIAT CUNADA (schoonzus)  !! Je hebt het weer eens gedaan. Je energie lijkt wel onuitputtelijk. Op de camino lijken alle kwaaltjes te verdwijnen, alleen de vlooienbeten komen erbij :). Maar alle pijn waar je je op voorhand zorgen om maakte, is verdwenen bij het stappen. Het is als een tweede natuur geworden voor jou en iets om telkens weer naar uit te zien. Ik hoop dat je nog vele jaren op tocht kan gaan en nog vele zielsverwanten tegenkomt op je weg.

Morgenmiddag is Lucie weer in 't land, en geloof me, het zal weer lastig zijn om aan het gewone leven te wennen. Na 5 weken camino lijkt dát het gewone leven en wat er in de rest van de wereld gebeurt is bijzaak. En dan moet een mens ineens de knop weer omdraaien en geloof me vrij, dat is niet vanzelfsprekend. De eerste dagen (weken) zit het hart nog op de camino, dus wees een beetje geduldig met een teruggkeerde pelgrim :)

Ik stuur nog enkele foto's van de laatste kilometers en van Santiago uit mijn archief want foto's van Lucie heb ik voorlopig niet. Zodra ik foto's krijg zet ik ze nog op deze blog. Maar dan is het weer eens gedaan ( voor een jaartje ). Misschien begin ik wel eens aan een verslag van mijn trektocht door de Highlands, al was het maar voor Marianne alleen !

Tot ...



tussen Pedrouzo en Santiago

In 2009 op Monte do Gozo kwam onze limburgse stapmaat Adrien
ons tegemoet om samen in Santiago aan te komen. Binnenkort vertrekt Adrien
als begeleider van een groep zieken om de laatste 100 km naar Santiago af te leggen !
Voor geïnteresseerden: http://pelgrimstochtziekenzorg.blogspot.be/

aankomen in Santiago, maar nog ver van de oude stad !

monument ter herinnering aan het pausbezoek
Lucie en Adrien in Santiago in 2009
de kathedraal vorig jaar in de steigers ( nu nog steeds )

en in 2009 toen Lucie en ik er voor de eerste keer zeer geëmotioneerd aankwamen.

de schoonzussen in 2009 aan de kathedraal
Santiago by night


donderdag 24 september 2015

Nog slechts15 km te gaan !!

Gisteren later op de avond had Griet nog eens berichten gekregen van Lucie. Maar Griet was een appartementje gaan bekijken, dus stond haar hoofd helemaal niet op de camino :). Daardoor heb ik vandaag pas de berichten gekregen. ( En Griet gaat dus verhuizen ! ) 

Het bericht was als volgt :
" Vraag eens aan je mama, maar ze zal het zeker al gedaan hebben, om te zoeken naar een vlucht om naar huis te komen op zaterdag of zondag, en liefst rechtstreeks. "
En nog wat later :
" Er zijn nu wel heel veel pelgrims onderweg in die laatste kilometers. En al dagen geniet ik ook van de sneukeltochten : noten, vijgen, soms nog druiven en braambessen ! "
En een half uur later :
" Taxi's doen hier gouden zaken ! Ben toch wel fier dat ik elke stap te voet gedaan heb ! En dan nog gezwegen van die luxe pelegrinos, die krijgen ook hun diploma ! Pfff.. "
En drie kwartier later tenslotte :
" Heb bijna de ganse dag die vlooienbeten gevoeld. Ik zei : someone likes me. En iemand antwoordde : someone reept (?) you. Zo voelt het wel "

Vandaag stuurde ons Lucie het volgende : 
"Nog 15 km te gaan ! Ik wou even voorbij Pedrouzo stoppen. In Pedrouzo liep ik Marie tegen het lijf. Ik had haar ooit al eens ontmoet in een bar bij het ontbijt. Ze vroeg hoever ik wou gaan en ik zei naar Hotel Amenal even voorbij Pedrouzo. Dat is een hotel en kost 35 euro maar het was ok ,zei ze, ze ging mee. Daar aangekomen bleek dat er geen plaats meer was !  Maar ze hadden verderop nog een hotel en ze zouden ons gratis komen ophalen en morgenvroeg hier terug afzetten. Dus zitten we nu in hotel Bello, elk 25 euro, een zalig badje, wat wil een mens nog meer ! Zelfs mijn rugzak werd naar de kamer gebracht ! En morgen moeten we maar 15 km meer lopen."
En een uurtje later :
" Ha ! Mijn ticket is geboekt ! Zaterdag om half twaalf land ik in Zaventem ! "

Jawadde, het zit er weer zo goed als op voor Lucie. 
Ik dacht nochtans dat ze tot Finisterre zou wandelen, maar ik denk stiekem dat ze in de buurt wil zijn als haar vijfde kleinkind geboren wordt :)
En ik heb al niet meer moeten zoeken voor een vlucht naar huis, tegen de tijd dat ik tijd had om te zoeken, had Lucie zelf al geboekt. Ze kan véél meer dan ze denkt ! (Zou ze nu 's middags aankomen of 's nachts ?)
Binnenkort ben ik dus weer reporter af. En heb ik 's avonds een uurtje extra vrij :)
Maar ik deed dit met plezier, ook voor mij is het weer eens een onderdompeling in de caminosfeer. En daar kan je mij nooit mee straffen.
Griet plukte ook weer wat foto's van facebook, en die geef ik jullie nog mee.
Kijk eens goed naar de laatste foto, Lucie stráált gewoon !
Tot morgen !

onderweg

onderweg

kraampje onderweg met eten (?) tegen vrije bijdrage (donativo)

onderweg


het brugje vlak voor Casanova

en het brugje aan de albergue in Ribadiso da Baixo
zonder pootjebadende pelgrims dit keer

prachtig toch !
en bovendien ... we zijn d'er bijna !!

aan het plafond in een bar

een horreiro, een graanopslagplaats, typisch voor Galicie

Lucie en Marie



woensdag 23 september 2015

Lucie is in Ribadiso da Baixo, nog slechts 42 km te gaan naar Santiago !



Eén foto kwam er vandaag, en dat is deze. En met de vermelding erbij : " heb ik dik verdiend ! "

't Zal wel zijn dat ons Lucie die ferme pint dik verdiend heeft. Wie doet het haar na, wat ze allemaal meemaakt op de camino, en toch de courage niet verliezen ! Chapeau zulle !

En dan de rest van het bericht :
" Weer helemaal ontsmet ! Om 19 u kon ik eindelijk mijn legging weer aandoen en ben dan op zoek gegaan naar een leuk restaurantje. Dat heb ik gevonden ook, en heb met 2 Zweden aan tafel gezeten en een leuke babbel gehad !
Deze morgen opgestaan met jeuk, en wat doe je als het jeuk ?? Juist ja... wandelen !  Als ik niet mis ben heb ik er zowat 26 km opzitten. Ben nu in  Ribasiso da Baixo. Weet je nog Caroline, met Mila ?
Er is hier nog niets veranderd. Ben deze morgen om half acht vertrokken en om half drie hier aangekomen "

Het klopt inderdaad dat ze 26 km op de teller heeft staan vandaag. En waar Lucie nu is, in Ribadiso da Baixo is een supermooi gelegen albergue aan de rand van een riviertje. Te midden in het groen, met blauwe luikjes aan de ramen. Je komt over een oud stenen bruggetje over het riviertje en je bent aan de albergue, zo uitnodigend ! In 2009 waren we daar met Milá, een Tjech van 75 jaar die geen woord engels of frans sprak, maar wel russich en tjechisch. En daar verstonden wij dan weer niets van. Maar we hebben samen ongelooflijk veel plezier gehad, en het tafelpapier volgetekend om elkaar te begrijpen. En dieren nagedaan om de menukaart te explikeren. Leute gegarandeerd !
Toen ik daar vorig jaar was met mijn zus Vicky en mijn dochter Griet, was de albergue volzet en zijn we even verder in een andere gaan slapen. Maar we zijn wel teruggekomen naar het brugje over de rivier om samen met de andere pelgrims met de voeten in het water te zitten. Deugd dat dat deed !!
Lucie heeft er nog niets over gezegd, maar ze moet intussen ook al in eucalyptusbossen gewandeld hebben. Hoe dichter je bij Santiago komt, hoe vaker je erdoor loopt. En mocht je er niet op letten in wat voor bos je loopt, dan ruik je het wel, die typische eucalyptusgeur. Rare bomen ook, zeér hoog en kaarsrecht en met afbladderende lange slierten aan de stammen. 

Aangezien Lucie enkel een pint bier gepost heeft als foto, zal ik weer eens in mijn archief duiken. Tot morgen

onderweg
 San Xulián ( denk ik )

San Xulián ( denk ik )

brug met daarachter het dorp Casanova

heerlijk verfrissend !

onderweg

het brugje over de rivier aan de albergue ( met zus Vicky die naar de overkant waadt )

nu met de albergue op de andere oever en zus Vicky op de kant

eucalyptusbossen

en nog van dat

en nog eucalyptusbossen

Lucie en Milá in 2009












dinsdag 22 september 2015

Aangekomen in Palas de Rei, nog 68 kilometer te gaan

Om kwart over twee vandaag had ik Lucie aan de telefoon. Ze was aangekomen in Palas de Rei na een bewogen dag. Ze was deze morgen wakker geworden met 20 nieuwe vlooienbeten. Nochtans bespuit ze elke avond het bed waar ze slaapt met een spuitbus om alle ongedierte uit te schakelen. Waarschijnlijk draagt ze de vlooien dus mee in de slaapzak :(
Onderweg was ze gestruikeld over een steen en plat op de buik gevallen. Niets erg, zegt ze, alleen een beetje vel af... En op de koop toe was het ook nog beginnen regenen !
Ze had deze morgen geen pillen meer genomen voor de vlooienbeten, omdat ze daar zo slaperig van werd. Ze zei dat ze gisteren precies liep te slaapwandelen. Maar het valt mee met de jeuk. In Palas de Rei is Lucie naar een splinternieuwe albergue gegaan, albergue Outeiro. Daar heeft ze haar vlooienverhaal verteld en hebben ze haar geholpen door gans haar boeltje grondig te desinfecteren.
Toen ze belde moest ze nog 2 uur wachten voor ze de rugzak terug uit de zak met desinfecteermiddel mocht halen. Al haar kleren zaten in de was en hetgeen ze aanhad ging ze meteen daarna ook nog wassen. En nog eens extra douchen ook, ze wil echt wel van die pestkoppen vanaf ! Terwijl ze aan de telefoon was, stopte het ook met regenen. Ze klonk in elk geval niet down, mocht ik soms die indruk gegeven hebben. Foto's heb ik nu niet, dus opnieuw enkele uit mijn eigen archief




graanopslagplaats


typische Galische horreiros, graanopslagplaatsen


refugio naast de kerk in Palas de Rei


maandag 21 september 2015

Van Sarria naar Portomarin, het 100 - kilometerpunt voorbij !!

Het duurde tot vanavond eer we teken van leven kregen van ons Lucie.
Maar om half 8 was het zover :

" Vandaag om 7 uur vertrokken en ze hebben me deze nacht weer liggen gehad, wakker geworden van de jeuk !! Heb dus deze morgen Citrizine genomen en heb echt lopen slapen. Cesar en Cajun waren hier in Portomarin om 12 u en ik om 13.30 u, maar ik heb enorm genoten van de zalige wegen. En ik heb een hele leuke albergue gevonden in Portomarin."

Meer was het niet, maar we weten genoeg hiermee. De vlooien hebben haar weer te pakken gehad, maar het genieten heeft toch de overhand, en zo hoor ik het graag !
Mijn boek van de camino omschrijft de etappe van vandaag héél mooi : " heerlijk zwerven over een labyrint van wegen, paden, corredoiras, weggetjes en paadjes waar je de weg zou kwijtraken als er geen gele pijlen waren." Corredoiras zijn die prachtige holle wegen waarlangs het vee naar de weiden gedreven wordt. Je loopt er onder een prachtig groen bladerdak, beschut tegen de zon, of de regen. Het zijn ongelooflijk mooie wegen om te lopen. Vandaag is Lucie dus ook de ki
lometer 100 paal voorbij gelopen. In Portomarin is het nog slechts 93 km naar Santiago. Dus nog een dagetappe of 4 en Lucie staat opnieuw aan de kathedraal ! Portomarin is een stadje aan een stuwmeer. Ooit lag het stadje waar nu het stuwmeer is, maar de bijzondere gebouwen zijn steen voor steen afgebroken in 1960 en hoger op de helling opnieuw gebouwd.
Vandaag heeft Griet opnieuw een reeks foto's van facebook geplukt. Er zijn er inderdaad bij van verschillende dagen. Ik zal proberen om de volgorde zo goed mogelijk te doen kloppen, en staat er al eens een verkeerde uitleg bij ; allen Lucie zal het weten, nietwaar.



een panoramafoto van het cruz de ferro, enkele dagen terug

met Nancy (denk ik ) en Cesar (denk ik) aperitieven in de refugio

belangrijke bron van inkomsten in Galicië, en bovendien footgeniek

hier kan ik geen dorp bijplaatsen, ik herken het niet

ook mannen moeten hun dagelijkse was doen op de camino
Waarschijnlijk Sarria

Cesar en Cajun ? De Brasilianen

bij de 100 kilometerpaal in een klein weggetje in de velden in Brea

Albergue in Portomarin, dat ziet er daar niet slecht uit !
versterkte kerk van San Nicolás in Portomarin,
deze kerk werd steen voor steen genummerd, afgebroken en heropgebouwd op hoger terrein.
Wat een huzarenstuk !
Portomarin, uitzicht op het stuwmeer vanaf de albergue
Portomarin, dat weet ik zeker
want Griet herkende de apotheek waar ze zalf voor 'grietas' 'kocht
Ook dit moet Portomarin zijn met enkele van zijn locals, ikzelf had het niet herkend maar Griet
herkende al Portomarin voordat ze wist dat Lucie daar vandaag aangekomen was












ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet