ONDERWEG: september 2014

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.

In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.

In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.

Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.

En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.

En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago

Buen camino

dinsdag 30 september 2014

30 september... van A Brea naar Santiago de Compostela - einddoel bereikt !!

Lucie is in Santiago aangekomen ! In 33 dagen heeft ze een kleine 800 km afgelegd, officieel 750, maar hier en daar is er een alternatieve (mooiere en langere ) route. Lucie heeft telkens de alternatieve routes genomen, dus zit ze wel op zowat 800 km. Wat een ongelooflijke crack is dat, mijn schoonzus, mijn cuñada Lucia. Om half twaalf deze middag zijn Lucie, Evi, Tania en Marchia aankomen aan de kathedraal. Aldo en Pépé stonden hen daar op te wachten om hen te verwelkomen, mooi toch ! Ze zijn naar de mis van 12 uur gegaan, inderdaad, en hebben het zwieren van het enorme wierookvat, de botafumero, meegemaakt. Toen Lucie belde om kwart voor twee stonden ze aan te schuiven voor hun compostela, een getuigschrift dat je de camino hebt afgelegd. Telkens opnieuw werd het gesprek onderbroken door : Hey, hello, how are you ! Als je in Santiago aankomt, zie je de mensen terug die je onderweg ontmoette, en die je soms uit het oog verloor. Het is zó mooi, dat weerzien telkens. De Nederlanders Sandra en Frank waren ook al aangekomen, ik weet niet of dat de nederlanders zijn van de "hollandse" compagnie van de eerste weken. Soms kon ik niet altijd volgen.

Ik denk wel dat ze vandaag inderdaad om 5 uur zullen vertrokken zijn, anders konden ze toch niet zo vroeg in Santiago zijn. De laatste dag op de camino is heel vreemd, je kijkt uit naar Santiago en tegelijk wil je niet dat het gedaan is. Gelukkig voor Lucie komt er nog een extra stukje tot Finisterre. Alhoewel, ik zeg stukje, maar het is nog eens 90 km ! Daar draait Lucie haar hand niet meer voor om. Morgen blijft Lucie nog een dag (en nacht) in Santiago, morgenavond is ze dan nog bij Evi, Tania en Marchia die donderdagmorgen de bus nemen naar Finisterre. En Lucie gaat dus te voet. Ik weet nog niet wat er daarna gebeurt, dat hoor ik nog wel. De laatste etappe is wonderwel zeer lang een groene etappe, pas vanaf Monte do Gozo kom je in de huizen en de voorstad terecht. Maar dan is het maar 4,4 km meer tot aan de kathedraal. Lucie vertelde dat de pelgrims niet meer met hun rugzak in de kathedraal mogen, wegens te weinig plaats blijkbaar. De rugzakken moeten ergens anders in bewaring gegeven worden. Ik dacht deze zomer dat wij niet met de rugzak binnen mochten omdat koning Felipe daar was, maar blijkbaar is die regel algemeen. Wij mochten echter ook niet op het plein voor de kathedraal met de rugzak, en dat was wel door de aanwezigheid van de koning en koningin. Ik vind het jammer dat die regel er gekomen is, een pelgrim moet kunnen aankomen bij Sint Jacob zoals hij er al die weken naartoe gegaan is. Moe, bezweet, beladen gelijk een ezel, met bottienen aan en wandelstok in de hand. Nu ja, het is toch de weg die in de herinneringen van de pelgrims blijft hangen, de ontmoetingen onderweg, de puurheid van de natuur. Vandaag al enkele foto's van Santiago, morgen komt er meer

op minder dan 10 km van Santiago, wandelen in het groen

de laatste eucalyptusbossen vóór Santiago

Lucie en Mila aan de grens van Santiago in 2009

kerkje in de voorstad van Santiago

Monte do Gozo, berg van vreugde, waar de pelgrims voor
het eerst en blik kunnen werpen op de stad

vanaf Monte do Gozo

en daar piept een toren van de kathedraal boven de huizen uit

we zijn er bijna ...

de kathedraal in 2009

en in 2014 , in de steigers

het wereldberoemde reusachtige wierookvat
zeven man is er nodig om het in de kerk van plafond
naar plafond te slingeren. Indrukwekkend.

maandag 29 september 2014

29 september ... van Melide naar A Brea - nog 25 km tot Santiago

Nog 1 keer slapen en Lucie is in Santiago !! De plannen zijn vandaag weer veranderd, in plaats van morgen naar Monte Do Gozo te gaan, is de groep nu van plan om tot Santiago door te gaan. Het aantal kilometers is natuurlijk geen bezwaar, Lucie heeft al heel wat meer dan 25 km per dag gestapt. Nu zijn ze bovendien van plan om opnieuw om 5 uur in de morgen te vertrekken ! Ik zei : "waarom ? Willen jullie misschien in Santiago zijn tegen de mis van 12 uur ? " Maar ik denk niet dat ik er veel aan te zeggen heb. Vandaag, vertelde Lucie, was het weer een rustige wandeling geweest. Veel was er opnieuw niet te vertellen. De camino slingert zich nu veel door eucalyptusbossen, nog steeds veel mooie paden in het groen, met die muurtjes van opeengestapelde stenen. In elk dorp zie je meerdere van die horreos, bijna elk huis heeft zij eigen graanopslagplaats. In de namiddag zijn ze aangekomen in A Brea, een klein gehucht tussen Salceda en Santa Irène. Daar zijn ze nu in de albergue O Mesón do A Brea, een albergue die op een kleine 100 meter van de camino ligt. Toen Lucie om kwart voor 4 belde was de Duitser Ernesto ook al aangekomen en di
e had meteen al een fles wijn besteld :)
Later stuurde Lucie ook nog een sms'je : man, man, man, wat een dubbel gevoel ! Maar misschien zien we Pépé en Aldo morgen nog eens. Ik hoop het voor Lucie en de anderen. Aldo en Pépé zijn vandaag tot Pedrouzo gegaan en dat is maar een goeie 5 km verder dan waar Lucie nu zit. Ze hadden dus eigenlijk evengoed allemaal samen kunnen blijven. Misschien willen ze daarom wel zo vroeg vertrekken, om Aldo en Pépé bij te benen en samen in Santiago aan te komen. En dat het een dubbel gevoel is vandaag, snap ik maar al te goed. Het is heel bijzonder om in Santiago aan te komen, zeker na zo'n tocht van bijna 800 kilometer, maar tegelijk is het ook zó triestig omdat de tocht er dan op zit. En aankomen in Santiago is héél mooi, maar de weg ernaartoe, dat is wat telt ! Gelukkig voor Lucie komt er nog de camino de Finisterre bij, de afsluiter naar de Atlantische kust.

welkom waterbekken vlak voorbij Melide

Lucie in 2009

wandelen in het groen

een van de vele kleine gehuchtjes onderweg

pelgrims aan de albergue van Ribadiso Da Baixo

en nog eens de brug en albergue in Ribadiso da Baixo

bomen in de meest vreemde vormen

eucalyptusbossen

onbemand kraampje aan de kant van de weg met fruit,
geld gewoon in een doos steken

het groene Galicia

met zijn sprookjesbossen

weinig kans om hier de weg kwijt te raken

nog een gehuchtje : A Brea ?

zondag 28 september 2014

28 september ... van Airexe naar Melide - nog slechts 53 km tot Santiago !

Om 3 uur deze middag belde Lucie dat ze aangekomen was in Melide en al proper gewassen. Het volgende op haar programma was : siesta. Ze waren deze morgen om half 8 vertrokken in Airexe met een beetje regen. De poncho was echter al snel uitgegaan, en daarna heeft de zon gans de dag haar uiterste best gedaan. Het was een rustige dag vandaag, zei Lucie, weinig over te vertellen. Na Airexe komen er vooral veel kleine dorpen zonder veel uitstraling. Palas de Rei schiet er iets bovenuit. Normaal gezien zijn ze vandaag door de eerste eucalyptusbossen gelopen, er zullen er nog veel komen. Dat zijn heel vreemde bossen, met hele hoge bomen waarvan de stam afbladdert in lange slierten die als lianen naar beneden hangen. En dan die heerlijke geur van de eucalyptus erbij ! Ze zijn vandaag een jongentje van een jaar of 9 tegengekomen die samen met zijn mama vertrokken is in Roncesvalles, dat manneke heeft dus ook al 700 km gestapt ! Lucie, Evi en Tania zijn intussen dus in de albergue Vilela in Melide. Ze liggen op een kamertje van 4 met nog een jongedame uit Quebec. Om 4 uur kreeg ik nog een sms'je dat de andere Braziliaanse, Rita, en de Koreaanse, Marcha, ook aangekomen waren. Michael uit New Jersey, waar Lucie enkele tijd mee samen gewandeld heeft, is vandaag blijkbaar in Santiago aangekomen. Om 5 uur weer een sms'je dat ze juist heel lekkere inktvis gegeten hadden in een pulperia. En om kwart voor 8 de (voorlopig) laatste sms : " wij zitten terug in de pulperia. Met Evi, Tania, Rita, Marcha, Ernesto, en de twee uit sicilië. Hier kan zeker 100 man binnen, dus een gezellige bedoening. Er zijn toch wel meer vrouwen op stap dan mannen. " Ze vertelde deze namiddag ook nog dat Ernesto echt wel het prototype Duitser is : hij kan wijn drinken met ganse kuipen, een zwaar geval, zegt ze. Ze zijn van plan om morgen 25 km te stappen, overmorgen gaan ze tot Monte do Gozo, dat is op 4 km van Santiago. Dan zijn er de laatste dag slechts 4 km te gaan tot aan de kathedraal. En daarna richting Finisterre ! Maar ik ga alweer te snel. Eerst nog de foto's die Lucie vandaag doorstuurde en de foto's waar ze vandaag passeerde.
En op de valreep nog een (allerlaatste) sms om 9 uur : " Liggen nu in bed met een beetje te veel wijn !! We hebben gezongen, je houdt het niet voor mogelijk, duits, braziliaans, siciliaans en amerikaans en belgisch natuurlijk " Dat zijn toch momenten om te koesteren, nietwaar !

met Tania genieten van churros con chocolate, echte suikerbom

een soort madeleinekoejes met chocolademelkpap

de Italiaanse Pépé

genieten van inktvis

Avenostre ( denk ik )

dezen hebben steeds voorrang op de pelgrims :)

Kerk en refugio in Palas de Rei

sprookjesbossen

Casanova

de eerste eucalyptusbossen

een welkom afdakje voor een ogenblik rust in de schaduw

nog meer groen

brug vlak voor Furelos ( 2 km voor Melide ) ( foto Lucie )

Melide

27 september ... van Mercadoiro naar Airexe - nog 75 km tot Santiago

Om kwart na 2 vandaag is Lucie aangekomen in de albergue de Ligonde in Airexe. Ze waren de eerste 4 in de albergue. Vandaag was het moeilijk wandelen, zei ze. Waarschijnlijk omwille van de grote afstand gisteren, denkt Lucie. Niet dat ze pijn heeft, de knie voelt ze niet, het vel is er gewoon weer af, zegt ze. Deze morgen is Lucie om 8 (!) uur pas vertrokken, waar gaan we dat schrijven ! Waarom nog vroeg vertrekken, zei ze, ik ben er toch bijna. En ze had zelfs zonder koplamp kunnen lopen van bij het vertrek. Goed zo. Na 3 km deze morgen zijn ze in Portomarin aangekomen. Daar ligt een groot stuwmeer. In 1960 bevond Portomarin zich nog waar nu het meer is, maar de kerk en enkele andere mooie gebouwen werden steen voor steen afgebroken en op de nieuwe plek heropgebouwd. Het was ook opnieuw behoorlijk klimmen vandaag. Lucie vertelde dat ze onderweg veel bramen en lekkere noten gegeten heeft. En nu zijn ze dus in Airexe aangekomen. Ze, dat zijn Lucie, Tania en Evi uit Brazilië en vanavond kreeg ik nog een sms'je dat ook ene Ernesto erbij gekomen was. Dat is een Duitser die Lucie al enkele keren tegenkwam. Hij is "gans toll", zegt Lucie, hij had deze middag in het hooi geslapen. Ook 2 Sicilianen waren nog aangekomen en allen samen gingen ze uit eten gaan. Vicky, Griet en ik hebben deze zomer onder de bomen van de bar rechtover de albergue heerlijk gegeten. Het is er een leuke plek. Lucie heeft vandaag ook vast beslist om te voet tot Finisterre te gaan. Eerst dacht ze dat Evi en Tania dat ook zouden doen, maar die gaan de bus nemen. En omdat Lucie met hen naar Barcelona zou gaan, zou ze ook wel de bus moeten nemen. Maar ze weet dat ze altijd welkom zal zijn in Barcelona en blijft dus bij haar eerste voornemen om toch te voet tot Finisterre te gaan. Aldo en Pépé zijn ook nog vooruit op de anderen. Zij hebben woensdag een vlucht terug naar huis en Lucie en compagnie zijn van plan om woensdag in Santiago aan te komen. Ze zullen Aldo en Pépé dus toch niet meer zien. Jammer.

Lucie, Tania en Evi

Evi, Marcha, Tania en Lucie

Evi, Tania en Lucie

genieten van het groene Galicië

de typische horreos ( graanopslagplaatsen )

het stuwmeer met Portomarin in de achtergrond

Portomarin ... wat een pelgrim lijden moet !

heropgebouwde kerk in Portomarin

nog eens het stuwmeer vanuit Portomarin

onderweg

sprookjesachtige paden

Vicky deze zomer op een terras met op de achtergrond
de albergue waar Lucie nu verblijft

Albergue de Ligonde in Airexe

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !