Opnieuw thuis met afkickverschijnselen

Zondag 21 augustus.
We zijn alweer thuis.
Ons stukje camino zit erop.
Nog even terug naar vrijdag.
Toen hebben we 's morgens de bus genomen naar Pamplona om daar een dagje de toerist uit te hangen en wat presentjes te zoeken voor de kleine Van Hautekes. Onze rugzakken konden we gelukkig achterlaten in de lockers van de refugio-kerk Jesùs y Maria, zodat we die niet de ganse dag moesten meedragen. En geloof het of niet, de rugzak was af en meteen was ook ons pelgrim-gevoel weg. Zoals Vicky het woordelijk zei : " We horen er precies al niet meer bij ". Maar we hebben toch genoten van ons dagje Pamplona. Het was opnieuw gloeiend heet, 36° in de schaduw, dus het was misschien maar goed dat we die laatste 24 km niet te voet gegaan zijn. Vorige keer toen ik er was vond ik Pamplona al een aangename stad en dat is nog steeds zo. Het is er niet zeer groot en heel gemoedelijk. We liepen in een boogje de stad uit om hem via de camino-route weer binnen te komen, zoals het eigenlijk hoorde. Op de pleintjes van de stad was het een drukte van jewelste, de jongeren op weg naar de wereld-jongeren-dagen in Madrid waren ook in Pamplona aangeland. En er was life muziek van gitaren. We liepen winkel in en winkel uit en hadden dus op het einde van de dag toch onze kilometers in de benen. 's Avonds in de refugio hoorden we voor het eerst 'vlaams' spreken en maakten er kennis met een pelgrim uit Roeselare en één uit Mechelen. De eerste was al meteen de eerste dag op zijn kin gevallen en was al genaaid omdat de snee zo diep was. De pelgrim die achter hem liep en hem hielp, bleek ook Belg te zijn en sedertdien waren die twee samen op stap. Toen we daar in de gang stonden te babbelen, kwam opeens Alessandra van de trap naar beneden. Alessandra, waar we al twee keer afscheid van genomen hadden, was ons weer achterna gekomen !! Het was een héél blij weerzien, ook al was het pas 2 dagen geleden dat we haar voor het laatst zagen. We zijn samen gaan eten in Café Iruña en het pelgrimsgevoel was er terug, dankzij Alessandra. Wat een heerlijke meid was dat toch.
Zaterdagmorgen moesten we al om 8.15 u de bus nemen naar de luchthaven, en op het busstation namen we voor de laatste keer afscheid van Alessandra. Haar camino zat er ook op en ze ging naar een reggae-festival. Wij vertrokken dus naar Biarritz, waar we om 13.30 u opstegen naar Charleroi. Daar stonden Annick en Marijn ons op te wachten, en ook Rik was er. Die was met de vespa gaan toeren in de Ardennen en in Noord-Frankrijk en stond onverwacht ook op de luchthaven. Het weerzien met de Van Hautekes in Waarschoot was ontroerend mooi, wat een verwelkoming voor mama Vicky !!
En nu zijn we dus thuis.
Lucie is vandaag al langsgekomen om de verhalen te horen, om de foto's te zien, om nog eens ondergedompeld te worden in het caminogevoel. Griet is vannacht al gaan feesten op de kermis in Oosteeklo en heeft de vermoeidheid weggedanst ( alsof dat mogelijk is ). Vicky heeft nog eens gebeld want het is raar om elkaar ineens niet meer te zien na 10 intense dagen samen. En ik .... ? De benen zijn nog steeds heel erg gezwollen, maar de pijn is bijna verdwenen. Ik loop met mijn gedachten nog een beetje op de camino, maar het afkicken zal niet zo moeilijk gaan als de vorige keren, denk ik. En wat meer is... we hebben goede vooruitzichten, Vicky zei gisteren : NOG 350 DAGEN .......
Dan zijn we weer weg !!

Bedankt aan alle 'volgers' op onze weg.
Het was fijn om ons gesteund te weten door het thuisfront.
Er waren niet zoveel computers onderweg,
dus de berichten kwamen maar met mondjesmaat,
maar we deden ons best.

laatste etappe tot Puente La Reina

18 augustus
Deze morgen begon het Duitse echtpaar bij ons op de kamer zich al om half 5 klaar te maken.
Wij dus ook wakker. Nog wat liggen soezen en om 6 uur kropen wij ook uit ons nest. We hadden niet zo goed geslapen, nogal wat kattegejank onder ons raam... Om 7 uur waren op weg, eerst moesten we een heel eind naast de autostrade lopen, om er daarna onder te duiken en weer iets rustiger te kunnen wandelen. Het weer was al meteen tamelijk bewolkt vandaag, maar na de hitte van gisteren deed dat heel veel deugd. In Eneriz kochten wij ons middagmaal bijeen, opnieuw brood, kaas, hesp, tomaten en pechen. Wat wil een mens nog meer. Na Eneriz kwamen we snel aan de kapel van Santa Maria Eunate, die middeleeuwse romaanse kapel ligt midden in de maisvelden, een pareltje ! Vlak daarvoor was het zowaar begonnen met regenen, zodanig zelfs dat we er onze poncho voor hebben uitgepakt. Wie had dat nog durven denken. Het pad ging vandaag bijna de ganse dag naar beneden, weer pijnlijk voor de benen. Nu zijn we dus in Puente La Reina, en hier zijn de Camino Aragonés ( die wij gegaan zijn ) en de Camino Francés, één route geworden. Het wemelt hier nu opeens van de pelgrims. Na de rust van de voorbije dagen doet dat heel raar aan. Intussen hebben we het stadje bezocht, de beroemde brug langs alle kanten bekeken, even een terrasje gedaan, en nu is het nog even platte rust vooraleer we gaan eten met Patrick en Catherine. De plannen voor morgen zijn intussen veranderd : we zijn alle drie meer dan moe en in plaats van een etappe tegenstroom te gaan naar Pamplona, zijn we van plan om de bus te nemen, zodat we niet uitgeput thuis komen zaterdag. Want volgende week is het weer te werken.
Nu ik nog even (Vicky): ik heb het lang uitgehouden maar ook nu krijg ik aanhoudende pijn in mijn benen. We hebben nu pepe Marcelbenen. Als ge er op duwt blijft uw vinger er een tijdje in staan. Blijkbaar houden we te veel vocht op. Dus doen we het morgen rustig. Ons doel is bereikt en dat was de camino Aragones en die hebben we gehaald. Zo,volgend jaar deel 2,voor mij dantoch. Voila zie ,hetwas zalig genieten van de natuur en ook wel van de warmte.Tot de volgende. de kleine typfoutjes zijn te wijten aan de stomme werking van deze computer!

van Izco naar Tiebas in de gloeiende hitte

woensdag 17 augustus
Om 7 uur waren we opnieuw op pad, met alweer alleen ons topje aan, het was opnieuw al warm.
We zagen een hele mooie zonsopgang, en voor de eerste keer op deze camino kon ik iemand inhalen die voor mij liep. Ocharme, die vrouw moet er wel erg aan toe geweest zijn :) Onze eerste stop vandaag was Monreal, een leuk stadje maar we hebben er alleen maar tijd genomen om wat boodschappen te doen in een klein winkeltje. Zowat alle pelgrims die we kenden stonden in diezelfde winkel. Eindelijk konden we wat fruit kopen, dat was hier in dagen niet gelukt. We zijn er dus buitengekomen met pechen en elk een reuzestuk watermeloen. En met brood en kaas en tomaten en al was het pas 10 uur, we hebben alles daar buiten opgegeten. En dat het gesmaakt heeft ! Toen we daar vertrokken ging Maaike, een pelgrim uit Saarbrucken met ons mee. Die is met de fiets van thuis naar Lourdes gereden en dan van Lourdes te voet naar Santiago de Compostela ! Ze moet nog meer dan 700 km stappen en wil begin september thuis zijn voor het huwelijk van haar broer. Dat zijn de echte !! Maar het lijkt me gekkenwerk, eerlijk gezegd. In Monreal namen we voor de tweede keer afscheid van Allessandra die daar bleef, ook deze morgen hadden we al afscheid van haar genomen. Na Monreal stapten we verder op smalle berg- en bospaadjes maar vooral in de brandende zon. Het was echt verschrikkelijk vandaag, op het nieuws zagen we dat het 34 graden was, maar dat zal wel in de schaduw geweest zijn. We liepen van boom naar boom en die stonden soms heel ver uiteen ! We zijn hier in Tiebas maar laat aangekomen omdat we onderweg enkele keren in de schaduw gerust hebben. We zijn doodop gearriveerd, na 22 km, hebben gedoucht en daarnet heeft de hospitalero voor ons een heerlijk maal gekookt. We verzetten vandaag geen voet meer, en we kruipen vroeg in ons bed. Morgen gaan we naar Puente La Reina.
Nu geef ik het woord aan ons Vicky :
Is er hier nog wat plaats over op dat bladje? Bon, het gaat hier uitstekend met mij, ik beleef hier mijn jonge jaren opnieuw. Ik heb in jaren niet meer zo onnozel gedaan als nu met Griet. Maar vanaf zondag ben ik terug de serieuse mama (denk ik toch) Vandaag heb ik al even Sari aan de lijn gehad die net terug is van haar eerste tentenkamp. Het was terug even lastig om de stemmetjes van de kindjes te horen. Nu hoop ik toch wel snel thuis te zijn om de grote vakantie rustig af te sluiten met mijn gezinnetje. Jeroen doet het super als de nieuwe man? tijdelijk dan toch. Ik bedank hem toch nu al dat ik dit van hem mocht doen. Een mens heeft dit bij tijds toch eens nodig hoor. Vele kussen aan al mijn trouwe fans en tot volgende week of later eens.
Kindjes zorg nog even goed voor papa, niet te veel aan zijn oren zagen en flink meehelpen hoor.
Dikke kussen en tot zaterdag!!!!!
Nu heb ik hier nog niks gezegd.. (griet) Tis hier goed ze! Slaapwel!

van Sanguësa naar Izco

dinsdag 16 augustus
Deze morgen waren we al voor 6 uur wakker, het was zeer warm op de kamer maar wel heel netjes. Om 20 voor 7 waren we al op pad om te profiteren van de "koelte". Het was op dat uur al 19 graden !! We klommen meteen naar Rocaforte waar we ons ontbijt opaten aan de Fuente San Francisco. En dan begon de eerste ferme klim van de dag naar de alto Aibar. Er waren opnieuw geen voorzieningen onderweg, geen enkel dorp na Rocaforte-waar trouwens ook niets was. Het is snel heel warm geworden. Het was een bijzonder mooie route, met prachtige uitzichten, hele smalle paadjes, slingerend bergop en bergaf en met opnieuw veel braambessen links en rechts. We moesten over een landgoed waar stieren gekweekt werden en helemaal gerust was ik er toch niet in. Maar de enige dieren die we gezien hebben stonden in de koelte van de stal en bekeken ons eens van ver. Tegen één uur waren we al in Izco, een kleine albergue in een dorpje van niets. Maar het was er zeer proper en KOEL. Het was intussen tussen de 35 en 40 graden !!
Allessandra, onze Italiaanse vriendin kwam bijna tegelijk met ons aan, zij had een andere route gevolgd. En later kwamen ook Patrick en Catherine aan, doodop en uitgeput. Er was geen winkel of bar in het dorp, maar de hospitalero had een winkel in de refugio. Toen we vroegen of we onze aankopen konden doen in de winkel deed ze twee kastdeuren open en dat was de winkel !! Een restaurant was er ook niet dus moesten we in de "winkel" onze aankopen doen en daar zelf koken. Bijna iedereen at daar dus hetzelfde, pasta in tomatensaus. Maar alles smaakt als je honger hebt. Om 5 uur ging het kleine gemeentelijke zwembadje achter de albergue open en Griet is een duik gaan nemen, samen met Allessandra, terwijl de "oudjes" in bed gekropen zijn.
's Avonds hebben we met de hospitalero nog de kerk bezocht, zij had de sleutel.

Alleen voor de Van Hautekes

Lieve kindjes en mijne vent
Ik beleef hier de tijd van leven, even alleen (alee met tante Lien en Griet) op het gemak rondtrekken in de bergen van Spanje. Het is hier zalig, maar ik mis jullie nu ook wel, vooral na het bericht op de blog. Leuk om iets van jullie te horen. Ik hoor van papa dat jullie al veel hebben gedaan samen en vandaag gaan zwemmen?
Later als jullie groter zijn en liever gaan stappen doen we dit eens samen, het is echt zeer leuk.
Zo, morgen kunnen we terug op de computer een bericht zetten dus zeker eens kijken hoor.
Vele kussen van mama en tot binnenkort.

Rustdag : 10.5 km naar Sanguesa

Van muziek dus geen last gehad vannacht, alleen enkele ´pelgrims`die laat naar boven kwamen van de fiesta. Deze morgen hebben we langer geslapen omdat het rustdag was, slechts 10.5 km vandaag tot in Sanguesa. Het was bovendien ook een gemakkelijke weg. Alleen bij het vertrek was er een rotsachtig pad naar beneden en daarna een supersmal paadje met aan weerszijden massa´s braambessenstruiken. We moesten ons bijna een weg banen tussen de doornen. Omdat ik steeds aan het staartje hang, ben ik blijven stappen toen Vicky en Griet steeds stopten om te eten. Na een hele tijd haalden ze mij toch in en ze hadden wel een halve kilo bramen verzameld in een plastiekzak ! Zelf waren ze al onpasselijk van de hoeveelheid bramen die ze binnengespeeld hadden. De zak moest echter leeg want hij woog te zwaar. Ik heb daar dus in een minimum van tijd zowat al die bessen opgegeten, en we hebben daar nu toch de slappe lach gekregen dat het niet mooi meer was ! Sanguesa konden we voor één keer niet zien liggen van ver, het ligt in een put. We waren al om 11 uur in de albergue. Normaal ging die pas om 12 u open, maar er was al een hele vriendelijke hospitalero die ons ingeschreven heeft. Samen met Alessandra uit Milaan en met Patrick en Catherine uit Pau in Frankrijk waren we de eerst vijf. We zijn snel boodschappen gaan doen want het is hoogdag en er is niet veel open, zeker in de namiddag. Dan zijn we onze boodschappen in de albergue gaan opeten : stokbrood-kaas-hesp-chorizo-sardienen-tortilla-yoghurt [ we hadden VEEL honger ] Na dit heerlijke maal zijn we de stad ingegaan en we hebben wel een uur met onze benen in het water van een fontein gezeten, ZALIG !!! Daarna nog wat sightseeing en nu al een uurtje in het internetcafé, want we hadden veel in te halen op de blog. Nu moet ik hier afsluiten want Vicky heeft nog maar 5 minuten over voor een berichtje aan haar kindjes.

Van Artieda naar Undues de Lerda

Zondag 14 augustus
Nadat ik mij nog even plat op mijn buik had gelegd op het pleintje voor de albergue [en ik was nochtans niet zat] vertrokken we naar Undues de Lerda. Tot in Ruesta was het een zeer gemakkelijk pad, we waren er dan ook al om 10 uur. Ruesta is een uitgestorven spookdorp, alle mensen zijn er vertrokken nadat de meesten onteigend waren voor de aanleg van een groot stuwmeer. Nu zijn er 2 van de huizen gerenoveerd en doen dienst als albergue-bar en jeugdherberg. Na Ruesta begon een ferme klim door een reusachtig dennenbos. Naar Undues de Lerda was het dan nog 14 km. Onderweg aten we de bocadillos die we in Ruesta gekocht hadden. Na die klim was er natuurlijk een ferme afdaling naar Undues dat diep in een dal ligt, maar toch op een heuveltje. Dus op het eind moesten we toch weer klimmen. De albergue daar is ondergebracht in een voormalige aartsbisschopswoning en... op de VIERDE verdieping onder de balken. Wat een pelgrim lijden kan ! We zijn na de douche naar beneden gegaan en gingen niet meer naar boven voordat we in bed kropen. Als klap op de vuurpijl was er fiesta ook daar in het dorp, maar op onze vierde verdieping hebben we daar niet veel last van gehad. Het is hier dus nog steeds heel erg warm, alleen toen we in Undues aankwamen vielen er wat welkome druppels

Van Arrès naar Artieda, een lange eenzame weg

Zaterdag 13 augustus
Na het ontbijt - opnieuw allemaal samen aan tafel -ging het vandaag naar Artieda. Een ganse dag zonder voorzieningen, 18.7 km lang geen dorp, geen water, geen winkel én geen schaduw !! Gelukkig hadden we gisteravond nog bocadillo´s gekocht in Arrés, die hebben we onderweg opgegeten. Vicky had hele goede benen en liep flink voorop. Ze was al in Artieda om 13.05 u.
Griet had helemaal haar dag niet en liep uiteindelijk te wenen van de rugpijn. Op het eind is Vicky ons nog een eind tegemoet gekomen om de rugzak van Griet over te nemen. Griet was totaal uitgeput. ´s Avonds was er fiesta in Artieda. Het begon met een schuimparty voor de kinderen. Een soort kanon spoot schuim over de straat en de kinderen stonden al klaar in zwemkleren om er in te duiken, het was er dolle pret. Na de schuimparty was er voor het ganse dorp - en ook voor ons - gratis chocolatte. Dat is een glas gloeiend hete dikke chocolademelk-pap met een koekje erbij om in te soppen. Iedereen stond daar met zo´n glas in zijn handen, jong en oud, mannen en vrouwen. En daarna begon de muziek... en de regen ! We dachten dat het wel vlug gedaan zou zijn met dat feest omwille van de regen, maar we kennen de spanjaarden dus nog niet goed ! Toen we de volgende morgen om 7 uur vertrokken voor een nieuwe etappe waren ze daar nog volop aan het fuiven en stond de muziek nog volle bak. En al dat zatte volk wilde ons daar het liefst houden op de fiesta !

traject Jaca tot Arrés

De avond in Jaca heb ik van de toffe Israelies nog tijgerbalsem en andere spierzalf gekregen voor mijn been, maar de ontstekingsremmers van Vicky helpen toch beter, de pijn is weg - zolang ik medicijnen neem.
De ochtend toen we vertrokken uit Jaca waren we al voor 7 uur op weg, en we stapten eerst zo'n 15 km tot Santa Cilia de Jaca, een mooi pad, steeds dicht bij de weg maar niet storend. Na 7 km heb ik even aan de weg staan liften omdat de pijn niet meer te harden was, maar ik ben uiteindelijk toch mee verder gestapt. Wat had ik dan gedacht, dat ze mij zouden meenemen ? Het was Griet niet die lifte hé ! In Santa Cilia de Jaca hebben we een heerlijke bocadillo gegeten en daarna heb ik de bus genomen voor een goede 6 km tot in Puente la Reina de Jaca. Dat leek me beter voor mijn been. Vicky en Griet hebben als echten de weg in de gloeiende hitte te voet afgelegd. Toen mijn bus aankwam waren Vicky en griet er ook bijna ! Van daar uit gingen we samen te voet verder naar Arrés, de mooiste 3 km van de ganse camino denk ik. Een heel smal één-manspaadje slingerend de berg op. Maar wel in de gloeiende hitte, dus ondanks de schoonheid ook een moordend paadje. Het waren dus ook 3 heeeeeeele lange kilometers. uiteindelijk kwamen we aan in Arrès, het dorp verscheen opeens na een bocht in het pad. Vicky was er eerst, Griet 15 minuten later en ik nog eens 15 miuten later. Toen we aankwamen werd meteen de rugzak van onze rug genomen, we kregen gekoelde ijsthee en een stuk meloen. Wat een ongelooflijke ontvangst, wat een sympathieke hospitaleros uit Milaan !! Later die avond kookten en aten we samen aan een lange tafel buiten op straat. En daarna gingen we met de hospitaleros naar de kerk voor een woordje uitleg over het kerkje en toen gingen we kijken naar de zonsondergang met de ganse groep. Een avond om nooit meer te vergeten ! We waren met Fransen, Duitsers, Italianen en Belgen.

Van Villanúa naar Jaca

Deze morgen 11 augustus liep de wekker af om 6 uur. Na het ontbijt waren we om 7.30 u al op stap. De temperatuur was perfect en we liepen nog tamelijk lang in de schaduw van de bergen. Onze eerste stop was Castiello de Jaca, na 7.5 km. Daarna verder naar Jaca, nog 8 km. In Jaca zijn we nu dus, we waren hier al voor 13 u en de refugio ging pas open om 15 u. We zijn dan maar eerst gaan eten, heerlijke tapas, een tafeltje vol. Nu kunnen we vanavond zo vroeg als we willen, iets eten, en dan moetem we niet met een volle maag in bed. We hebben nog niet veel gezien van Jaca, maar wat we zagen was wel mooi. Een grote kathedraal die pas om 16 u open gaat.
We zullen zo meteen de stad eens gaan verkennen. Als de benen tenminste nog meewillen, want die van mij protesteren ongelooflijk. Niet alleen naar beneden gaan is moeilijk maar iedere stap begint pijn te doen. Een beetje rust en liefst niet te veel afdalingen meer, dat is het beste. Zo snel er weer een computer ter beschikking is, volgt de rest van ons verhaal. tot....
Even een kort intermezzo van mij (Vicky), Ons Caroline kan nogal wat trunten zeg, met die spieren die niet mee willen blablabla... van overdrijven gesproken, ze kan er wat van. Bon, zoals reeds gezegd, het is hier adembenemend schoon en ik ben vertrokken voor enkele jaren spaanse vakanties. Al leuke Israëlische mensen ontmoet met wie we al twee nachten in dezelfde refugio slapen, zeer rustige relaxte mensen. Ja, de rest is inderdaad voor een andere keer. Salu en de kost en de wind van achteren !

De start vanaf de Col de Somport

Woensdag zaten we rond 8 uur te ontbijten bij de bakker, en om 8.25 u bracht de bus ons recht de Pyreneën in, naar de Col de Somport, ons startpunt. Toen we van de bus stapten is Vicky in mijn armen gevallen van kontentement. Het was er ook ongelooflijk mooi, wat een uitzicht rondom, er was zelfs nog sneeuw te zien in de hoogte. Na de nodige startfoto´s hebben we ons naar beneden gestort. Wat een afdaling !! De alpinepaadjes waarvan sprake in ons boek, waren wel allemaal beveiligd met houten hekjes, maar MOOI !!!! Aanvankelijk leek het minder lastig dan verwacht om af te dalen, maar op den duur begon het toch te wegen op de knieën en de benen. Na Canfranc doken we de beuken-buxus-bossen in, een zeer mooi smal pad, tegelijk de GR 65. Die GR 65 volgden wij tot Villanùa. Onderweg heb eerst ik mij eens neergelegd, uitgeschoven over een denappel. Even later ging Griet onderuit in de keien, zij viel iets gevaarlijker op haar heup. Daar heeft ze nu wat last van en het zal wel blauw worden. We verbleven in de Albergue Triton in het oeroude centrum van Villanúa aan een pleintje vlakbij de kerk. We konden er avondeten en ook ontbijten, dus we moesten ons niet meer verzetten. Maar we zijn toch nog eens gaan WANDELEN !! Het was de ganse dag stralend mooi weer, zelfs behoorlijk warm om te wandelen, maar we klagen niet zulle, we zouden niet durven.

met zus en dochter onderweg

Eindelijk een beetje nieuws van het "front". Dinsdag was een zeer lange reisdag, reeds om 5.30u waren we bij Vicky waar we door alle Van Hautekes behalve Mette uitgezwaaid werden. Rik bracht ons naar Gent St.Pieters en we waren weg naar Charleroi. Reeds om 12.25 u waren we in Biarritz maar we moesten toen nog 3 treinen nemen en waren uiteindelijk pas rond 17 u in Oloron Sainte Marie. Ook dat was nog niet ons startpunt, daarvoor moesten we de volgende dag nog anderhalf uur op de bus. Toen we in het plaatselijke restaurant gingen vragen om te eten, kon dat pas om kwart voor 8, we zorgden dat we er op tijd waren, en na ons kwam mog 1 dame eten. Om 8 uur kwamen nog andere mensen vragen om te kunnen eten, maar dat ging al niet meer ! 4 klanten op 1 avond is hier blijkbaar meer dan genoeg.

Nog één keer slapen.

Maandag 8 augustus.
In Oosteeklo en Waarschoot regent het pijpestelen, maar er zijn er drie die de zon al zien...
Morgenvroeg stappen we op de trein en kan de regen ons gestolen worden, wij gaan op stap !
Vicky is volop aan het wassen, proberen drogen, en strijken, want die is gisterennacht pas thuis gekomen van vakantie met het ganse gezin. Hier worden ook de laatste dingen geregeld, wat bestellingen, wat betalingen, nog wat boodschappen.... Griet heeft beloofd om spaghetti te maken en zal enkele porties in de diepvries steken zodat ons mannen eens snel eten hebben als wij weg zijn. Maar eigenlijk zijn onze gedachten maar bij één ding meer : morgen zijn we op de camino !
Gisteren is Lucie langsgekomen, haar hart zit nog steeds op de camino sedert ze terugkeerde, en nu moest ze toekijken hoe bij ons de rugzak klaar staat. En geloof me : dat is lastig ! De knuffels bij het afscheid waren dan ook in het kwadraat. Ik weet dat ze ons dag na dag zal volgen op de voet. En zo weet ik er nog wel enkele...
Mijn volgende bericht zal wellicht vanuit Spanje zijn, of misschien morgenavond nog vanuit Frankrijk. Tot binnenkort ...

Ook voor Caroline, Vicky en Griet is het aftellen begonnen

Maandag 1 augustus.
Het voorbije weekend waren we op oefentocht in de Ardennen. Marijn oefende er voor de Velomédiane Claudy Criquellion. Rik, Griet en ik gingen te voet op stap. We wandelden 2 dagen lang met de volle rugzak bergop en bergaf en we waren moe toen het avond was. Maar er waren geen blaren en weinig andere ongemakken, dus we waren kontent over onszelf. Wat wil een mens nog meer ! Bij Griet deden de sleutelbeenderen pijn, dus nu weet ik dat ik deze week nog twee zachte kussentjes moet maken om tussen de rugzakriemen te stoppen. Bij mij is dat geen probleem, ik heb kussentjes van nature ! ( waar het al niet goed voor is ) In elk geval ben ik er nu geruster op om te vertrekken, als twee dagen Ardennen lukken, dan zal 200 km op 10 dagen ook wel geen probleem zijn. Dat hoop ik in elk geval toch. En voor zover we al vooruit kunnen kijken beloven de weergoden ons ook goedgezind te zullen zijn. Ik zie er ongelooflijk naar uit, en ik niet alleen. Nog één week !! Nog 8 keer slapen...

vrijdag 22 juli 2011

Lucie is net op het vliegtuig gestapt ( 19.45 u ) .
Vandaag hebben ze 3 km gewandeld, en dan heeft het Oostenrijks-Duitse gezelschap Lucie aan de bushalte achtergelaten en is verdergewandeld. Lucie moest nog 2 uur wachten op de bus.
Ze is naar het meer gestapt en heeft daar genoten van het zonnetje in afwachting van de bus. Dan anderhalf uur op de bus naar Santander. Daar aangekomen heeft Lucie kaas, brood en wijn gekocht en dat opgegeten op een bankje aan de kade. Met naast haar enkele muziekanten ( wat wil een mens nog meer ). Lucie wou ook nog even naar de kathedraal, maar die was gesloten.
Dan nog maar een terrasje gedaan met een glaasje wijn. Daar heeft ze ook Elke weer ontmoet die samen met haar vanavond terugkeert naar Belgie, en die morgen doorreist naar Duitsland. Elke en Lucie is geen beste combinatie gebleken tijdens deze camino, een geluk dat het gezelschap van Oostenrijkers, Fransen, Duitser en Spanjaard op haar weg is gekomen. Ik heb Lucie nu dagelijks gehoord aan de telefoon, maar ben toch heel, heel erg benieuwd naar meer verhalen, want die komen er zeker nog. En als het mag, zet ik die ook nog op de blog. En dan wordt het aftellen naar mijn eigen nieuwe camino.

donderdag 21 juli 2011

Nationale feestdag in ons Belgenland, en Lucie heeft in España de laatste grote etappe gelopen. Vandaag was dat toch weer zo'n 25 km. Voor zover ik het goed begrepen heb, denk ik dat ze nu in Pesués zijn. Daar hebben ze voor de eerste keer een hotelletje genomen om in stijl de laatste avond samen door te brengen. Een klein beetje luxe om Lucie's camino af te sluiten mag wel, vind ik. Vandaag hebben ze wel even hun hart vastgehouden toen op hun pad opeens een wilde stier opdook die woeste buitelingen maakte. Ze waren echt wel bang zei Lucie, maar gelukkig is de stier op tijd afgeslagen in de richting van een groep koeien, en onze wandelaars hebben zich snel uit de voeten gemaakt. Morgen komt er voor Lucie dan een korte wandeldag, want in het volgende dorp, Unquera, zullen Zitta, Hans en Erich haar op de bus (of trein) zetten naar Santander. Dat zal potverdorie een ongelooflijk zwaar moment zijn, dat afscheid nemen. Door deze mensen heeft Lucie een prachtige camino gewandeld, veel plezier gehad en een hele goede compagnie gehad. Ik weet nog hoe lastig het was om in 2008 afscheid te nemen van Adrien en Guy, onze Limburgse maatjes, toen in Frómista. Wij moesten terug, maar ons hart ging mee met hen verder op pad. En dat zal voor Lucie weer het geval zijn. Ik wens haar veel courage ! Lucie heeft mij nog een opdracht gegeven vandaag, en dat is : Marc Panier feliciteren die opa is geworden van een lieve kleindochter Linde. Proficiat Marc vanwege Lucie ( en uiteraard ook van mij )

woensdag 20 juli 2011

Ik heb net Lucie aan de lijn gehad en ze was zeer tevreden over de wandeling vandaag. Ze waren laat op stap deze morgen, want ze konden pas om acht uur ontbijten. Het was een zeer mooie wandeling vandaag, met af en toe uitzicht op de oceaan, geen regen, lekker warm, zelf tamelijk warm om te wandelen. In de voormiddag zijn ze door Santilliana del Mar gewandeld, één van de best bewaarde momumentale stadjes van Spanje. In de 19° eeuw ontdekte de adel het stadje en liet er prachtige huizen bouwen om er de zomer door te brengen. Vele herenhuizen en paleizen, gebouwd door terugkerende emigranten versieren de stad. Lucie vond het ook een pareltje. Ondanks het late vertrekuur zijn ze toch nog een goede 25 km op stap geweest. Onderweg kwamen ze al verschillende keren een hond tegen met bottienekes aan. Elke avond worden de bottienekes uitgespoeld en aan de wasdraad gehangen. Deze avond slaapt het gezelschap dus in Comillas in .... de gevangenis !! 't Is eens wat anders .... ! Lucie en compagnie hebben net gezellig een terrasje gedaan en gaan straks samen eten. Intussen zijn ook de plannen voor de terugkeer veranderd : Lucie gaat avontuurlijk het lot tarten en toch pas op vrijdag stoppen met wandelen, op vrijdag de bus of trein nemen naar Santander, en op vrijdagavond het vliegtuig naar huis. Laat ons hopen dat ze op tijd op de luchthaven geraakt, eigenlijk ben ik er wel gerust in, het is een groot meisje hé ! En in elk geval is ze tijdens deze camino vééééél avontuurlijker geworden. Dat belooft...

dinsdag 19 juli 2011

Vorige nacht heeft Lucie bijzonder slecht geslapen, de bedden kraakten ongelooflijk, ze heeft het idee dat ze geen oog heeft dichtgedaan. Deze morgen hebben ze vanuit Santander de trein genomen naar het 25 km verder gelegen Mogro, om zo de voorsteden van Santander te vermijden. Vanuit Mogro zijn ze dan beginnen wandelen, maar het was tot nog toe het allerminste traject. En bovendien heeft het vandaag ferm geregend en heel erg veel gewaaid. Bij momenten was het alsof we gingen weggeblazen worden, vertelt Lucie. Ze zijn gestrand 20 km verder in Queveda. Daar is plaats in de refugio voor 60 pelgrims en deze avond waren ze nog maar met 8, dus het is er rustig. Na aankomst hebben ze gedoucht, een wijntje gedronken en daarna een hele tijd geslapen, om de schade van vannacht in te halen. Vanavond en morgenvroeg kunnen ze eten in de refugio, dus ze moeten niet meer de weg op. Als het regent is dat ook niet erg aangenaam. ( dat kunnen wij hier in Belgie volmondig beamen ! )

maandag 18 juli 2011

Deze morgen zijn de lustige stappers vertrokken uit Güemes, waar ze twee nachten geslapen hebben. Gisterenavond zaten ze daar aan tafel in een internationaal gezelschap van 40 man. Zitta was beter deze morgen maar nog niet 100 %, dus ze hebben op het gemak gewandeld en heel erg genoten van de natuur. Ze hebben de kustweg genomen, fantastisch mooi, zei Lucie, met het geklots van de golven tegen de rotsen. Het weer was mooi, warm maar bewolkt, dus prachtig wandelweer. Na 21 km waren ze toch tegen de middag al in Santander. Vlak voor Santander moesten ze opnieuw de overzetboot nemen en die overvaart duurde een half uur. Dat was een half uur puur genieten, zei Lucie. Na het inschrijven in de refugio van Santander hebben ze in een open dubbeldek-bus een rondrit gemaakt van één uur in Santander. Dat is natuurlijk de ideale manier om op korte tijd een overzicht te hebben van al het moois van een stad. Ze hebben weer lekker gegeten, en in de vooravond gingen ze nog de kathedraal bezoeken. En eindelijk voor de eerste keer een kaarsje kunnen laten branden. Lucie zegt dat de meeste kerken op hun tocht gesloten waren, ofwel hadden ze geen kaarsjes maar van die electrische lichtjes die beginnen te flikkeren als je centen in de offerblok steekt. En dat noem ik inderdaad ook geen kaarsjes. Lucie stapt morgen dus door met het ganse gezelschap ( de fransen zijn naar huis ) dus blijven enkel het Oostenrijkse koppel Zitta en Hans over, en de Duitser Erich. Op 21 juli neemt ze de bus terug naar Santander en de volgende dag komt ze (hopelijk) naar huis

zondag 17 juli 2011

Deze morgen was er reeds een bericht van Lucie.
Zitta is gisteren ziek geworden en deze morgen was ze nog niet goed genoeg om verder te gaan. Daarom hebben ze besloten om vandaag in de albergue in Güemes te blijven. Alleen zieke pelgrims mogen dat, maar aangezien ze in groep wandelen zullen ze allemaal mogen blijven.
Lucie, Hans en Erich hebben aangeboden om vandaag in de albergue te helpen werken, en toen Lucie het bericht insprak waren ze aan de opkuis bezig. Ze hadden elk een muts opgezet en hadden al kreupel gelegen van het lachen. Het is een supertoffe albergue zei Lucie gisteravond nog. Ze hadden daar gisterenmiddag en gisteravond gegeten en toen de hospitalero hoorde van de zieke Zitta, begonnen ze meteen een brouwseltje te maken om snel te beteren. En dat allemaal tegen donativo ( vrije bijdrage ). Er was gisterenavond zo'n 50 man in de albergue en de sfeer zat er goed in. In elk geval zal de kuisploeg dus vandaag zijn bijdrage leveren aan hun verlengd verblijf. Wellicht vanavond meer nieuws...

zaterdag 16 juli 2011

Fernando heeft vandaag woorden gehad met Zitta en is er van onder. Lucie heeft er enkele traantjes voor gelaten want Fernando was de macho-charmeur en optimist-clown van het gezelschap. ( zo heb ik het althans begrepen uit de dagelijkse telefoontjes ) Maar Lucie relativeert : ook dat is de camino, zegt ze. Jammer wel dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen, dat was het lastigste. Maar... Lucie vervolgt :"wij zijn nu in Güemes, een ongelooflijk toffe plek, dat maakt veel weer goed. De was hangt te drogen, we hebben lekker gegeten wat de hospitalero voor ons heeft klaargemaakt ". Ook in de stapgids wordt Güemes vermeld als een plek waar nog de gastvrijheid heerst met de ware Jacobusgeest in de herberg van Don Ernesto, de plaatselijke pastoor. Lucie hielp me er ook nog aan herinneren dat ons stapmaatje Adrien uit Limburg vandaag jarig is. Hoe zouden we die kunnen vergeten ! Onze vriend voor 't leven wensen wij beiden hierbij nog eens een hele gelukkige verjaardag ! Hele dikke knuffel Adrien !!

vrijdag 15 juli 2011

Alweer een vrolijke Lucie aan de lijn gehad.
Vandaag zijn ze na 21,6 km aangekomen in Santoña. Voor de eerste keer dit jaar was voor hen de refugio volzet, maar.... er staan tenten opgezet voor de pelgrims. Dus slaapt Lucie vannacht in een tent. De tenten zijn ingericht voor 5 personen en er liggen matrassen op de grond. Lucie ligt in een tent met het Franse koppel Christian en Dorothy. Toen ze in de refugio van gisteren aankwamen was het nog zeer rustig, maar toen het later werd kwamen er meer en meer pelgrims, en het leek op den duur wel een mierennest zei Lucie. Het wordt dus stilaan drukker op de camino. Gisteravond heeft Fernando voor het ganse gezelschap gekookt. Deze morgen hebben ze al hun eten bijeen gelegd en alles verdeeld, dat was zeer tof. Vandaag scheen de zon opnieuw de ganse dag, volgens Lucie krijgen ze al een mooi kleurtje. De tocht ging vandaag aanvankelijk veel over asfalt maar later weer langs de kust en op een bepaald moment moesten ze met de boot overgezet worden van Laredo naar Santoña. De oceaan heeft daar vaak diepe inhammen in het land. In Laredo konden ze wandelen over de strandpromenade of op het strand, maar Lucie en Fernando hebben met de voetjes in het water gelopen, pootje badend in de oceaan. Moet een mooi zicht geweest zijn met elk een zware rugzak om. Lucie heeft nog eens herhaald hoe ontspannen ze wel is, en hoeveel plezier ze al gehad heeft met haar fijne gezelschap. Het fototoestel doet het nog steeds niet, maar nu heeft ze wel enkele privé fotografen, zegt Lucie.

donderdag 14 juli 2011

Terwijl hier de godganse dag het water met bakken uit de hemel viel, heeft Lucie in Noord-Spanje 23,2 km gewandeld in een stralend zonnetje. Ze sms'te mij : " het was een ongelooflijk schone dag, prachtige uitzichten langs de kust, wandelen tussen de koeien, en de zon scheen de ganse dag. " Ze heeft bijna gans de dag zonder wandelstokken gelopen, is eens iets anders, zei ze. En ze hebben zichzelf getrakteerd op een heerlijke, dubbel en dik verdiende, maaltijd. Ze zijn vandaag aangekomen in Islares, dat wil zeggen dat ze zondag in Santander zullen zijn. Dat zijn 5 dagen te vroeg ! Lucie is van plan om met de compagnie verder te stappen en één dag vóór het vliegtuig vertrekt, terug te keren naar Santander met bus of trein. Dat zou ik ook doen in haar plaats want ik denk dat strandvakantie nemen niet lukt als je in gedachten meewandelt met de anderen.

woensdag 13 juli 2011

Lucie heeft vanavond nog eens herhaald wat een toffe dag het gisteren was in Bilbao. Vandaag ging het stappen wat moeizamer dan anders, zei ze, ze was moe. Maar toen ik vroeg waar ze nu waren ( ik dacht Portugalete, zoals voorzien ) zei ze me dat ze nu in Pobeña waren. Dat is verdorie een wandeling van meer dan 30 km geweest !! Geen wonder dat ze wat moe was !
Het heeft bovendien vandaag behoorlijk wat geregend, ze waren door en door nat. Maar tegen de avond scheen de zon alweer. Ze hebben vandaag een alternatieve route genomen die wat vlakker is dan de officiële route. Die alternatieve route is een speciaal aangelegde weg met twee baanvakken voor fietsers en een strook voor wandelaars. En auto's kunnen en mogen die weg niet op. En dat voor vele kilometers lang. Om 13.00 u waren ze al aangekomen, hoe ze dat doen weet ik niet hoor, wat een tempo ! Lucie vertelde wel dat ze alle dagen om 6 uur opstaan en dat ze meestal al om kwart vóór zeven op weg zijn, met het ontbijt al achter de kiezen. Ik weet uit ervaring dat dat voor Lucie geen probleem is. ( ik ben niet zo'n vroege vogel ! )Ze was blij dat ze weer zicht op zee gekregen hebben tijdens het laatste stuk van de etappe. De groep is ook nog aangegroeid met Christian en Dorothy, een koppel uit Frankrijk. Wat Lucie ook nog vertelde en dat was wel bijzonder, dat is dat ze de slaapzak nog geen enkele keer heeft nodig gehad. Alle refugio's ( albergues ) hebben zeer propere lakens en ook dekens. Maar die laatste zijn meestal niet eens nodig omdat het lekker warm is om te slapen. Het zijn wel kleine albergues en vaak staan er veel bedden op één kamer. Maar heel erg proper, zegt ze. Wij hebben de vorige keer anders meegemaakt .... Hoever ze nu morgen zullen stappen ? Ik heb geen idee, ik verschiet van niets meer na vandaag ! Morgen meer nieuws.
O ja, het fototoestel weigert nog steeds dienst, de lens gaat niet meer open. Dat is brute pech.

dinsdag 12 juli 2011

Deze middag reeds kreeg ik een berichtje van Lucie dat ze al in Bilbao was. Het Oostenrijkse koppel Hans (62) en Zitta (63) hebben de trein genomen om snel in Bilbao te zijn en een ganse dag te hebben om de stad te bezoeken. Lucie is samen met de Spanjaard Fernando ( 60 ) en de Duitser Erich ( 73) als een echte pelgrim te voet gegaan. En zoals hij beloofd had is Fernando de privégids geweest in Bilbao. Lucie heeft net opnieuw een berichtje gestuurd, ze zijn momenteel spaghetti aan het smullen. Het was een heel toffe dag, zegt ze, en ze heeft vele mooie foto's genomen. ( en nu weigert haar toestel dienst !)
Morgen is er een etappe van 17,7 km naar Portugalete.

maandag 11 juli 2011

11 juli, Vlaamse feestdag en Lucie wandelde vandaag van Gernika naar Lezama, 20,5 km.
Een bewolkte dag aanvankelijk, maar later kwam de zon erdoor en werd het zeer warm. Lucie schat dat het deze namiddag toch zo'n 32 à 33 ° werd, en dat is warm om te wandelen.
Maar tegen 14.30 u waren ze toch al in de albergue aangekomen. Vanavond is ook Elke in het dorp gearriveerd. Morgen is er een korte etappe naar Bilbao, slechts 13,3 km maar dat is net goed want in Bilbao zal er veel te bekijken zijn. De Spanjaard Fernando zal in Bilbao voor gids spelen heeft hij beloofd.

zondag 10 juli 2011

"Een ongelooflijke supertoffe dag, mijn tocht kan nu al niet meer stuk, gewoon door de etappe van vandaag !" Dit zijn de woorden van Lucie daarnet aan de telefoon.
En het was nochtans een hele lange wandeldag vandaag, een kleine 25 km tot in Gernika.
Gernika is jammerlijk bekend geworden door het bombardement dat Duitse vliegtuigen uitvoerden in 1937 tijdens de Spaanse burgeroorlog. Daar is Lucie vandaag dus gestrand, na een prachtige dag. Ze heeft Elke nog een paar keer gezien vandaag, maar weet niet of ze tot Gernika gegaan is. De club waar ze mee op stap is, daar amuseert ze zich kostelijk mee. Ze hebben vandaag hun kleren allemaal samen in de wasmachine gestoken en toen ik belde waren ze de was aan het afhalen. En daarna gingen ze nog even ... WANDELEN !! Het schilderij van Picasso bekijken dat deze gemaakt heeft over het bombardement. En dan samen nog een hapje eten.
Morgen staat er 20,5 km op het programma, een dag met opnieuw enkele cols en een lange afdaling.

zaterdag 9 juli 2011

Sedert deze morgen wandelen Elke en Lucie elk apart. Elke had al enkele keren aangegeven om toch graag alleen te wandelen, wat natuurlijk niet fijn was voor Lucie. Toen ze deze morgen aan het ontbijt zaten, vroeg de leuke compagnie ( waar ik eerder al over sprak ) aan Lucie of ze meegingen. Lucie zei nee, omdat Elke nog niet klaar was, maar die deed teken van 'ga maar ' en Lucie is meegetrokken met het andere groepje. Wellicht was dit de beste oplossing voor beiden. Ik had Lucie net aan de telefoon en ze klonk zeer blij en eigenlijk ook opgelucht dat ze haar draai gevonden had. Ze is nu op stap met de Duitser Erich, de Spanjaard Fernando, en de Oostenrijkers Hans en zijn echtgenote Zitta. Ze hebben vandaag 19,2 km gestapt tot in Markina-Xemein. Het was een zeer mooie, maar zeer lastige tocht. Heel erg steil omhoog deze morgen en zeer glibberig en glad en steil naar beneden naar het eindpunt. Intussen is Elke ook aangekomen in Markina-Xemein maar ligt in een andere refugio waar ze het laatste vrije bed had. Zo hebben we haar op onze vorig camino leren kennen : taai en zeer volhardend ! Wat een sterke vrouw ! En dat voor iemand van 71, chapeau. Morgen wandelt Lucie samen met haar Spaans-Duits-Oostenrijkse compagnie naar Gernica, dat is weer 24,6 km. Maar er is geen refugio vóór Gernica. Volgens de stapgids zal het wel een iets gemakkelijkere etappe zijn. Morgen weten we meer ...

vrijdag 8 juli 2011

Daarnet Lucie aan de telefoon gehad vanuit Deba, een kuststadje dat in de zomer heel levendig is. Het was dus weer een etappe vandaag van 21,3 km. Lucie vertelde dat het ongelooflijk mooi wandelen is, zo langs de kust. Het was wel opnieuw een zware etappe, vanaf de zeespiegel naar boven de 300 mtr en terug naar zeeniveau. Dat is afzien. Des te meer, zei Lucie, omdat het vandaag zeer zonnig was en daardoor nog lastiger om te wandelen.
Lucie mist een beetje de camino-sfeer van de camino Francés. Die is nauwelijks terug te vinden op de camino del Norte. Weinig kerkjes onderweg, nauwelijks bars en veel minder pelgrims.
Maar dat wordt dan goedgemaakt door de ongelooflijk mooie natuur. Toen ik belde was Elke naar de kerk, Lucie ging met enkele fransen eten, en Elke zou nakomen. Lucie en Elke hielden hetzelfde tempo aan vandaag, maar tegen het einde van de etappe zaten ze er alletwee door. Morgen is er een etappe van 19,2 km voorzien, maar het zal ook niet in de kleren kruipen want morgen moeten ze van zeeniveau naar bijna 500 mtr hoogte en terug naar beneden.

donderdag 7 juli 2011

Lucie was gisteravond zo pessimistisch dat ik er vandaag ook niet gerust in was.
Maar het was nodeloze onrust. In plaats van 15,4 hebben de dames vandaag 21,1 km afgelegd.
En om half 2 waren ze al op hun eindbestemming ' Zarautz' aangekomen. Aangezien de refugio pas om 16.00 u open ging was er tijd zat om een terrasje te doen. Toen ik Lucie belde zat ze dan ook met een wijntje op een terrasje aan zee. Wat wil een mens nog meer !
Toen ze deze morgen vertrokken, miezerde het een beetje ( muggenpis zegt Lucie ), later werd het gewoon bewolkt, en dus weer ideaal wandelweer. Toen ik Lucie aan de lijn had deze namiddag kwam de zon erdoor. Het was opnieuw een prachtige wandeldag, steeds met uitzichten op de oceaan. Lucie klonk vandaag al heel wat vrolijker dan gisteren, maar als ze aan dit tempo verdergaan zijn ze een week te vroeg in Santander !

woensdag 6 juli 2011

Deze morgen waren Lucie en Elke om 7 uur al aan het wandelen. Het was een bewolkte dag maar juist daardoor aangenaam wandelweer. Lucie vertelde me dat het een prachtig traject was vandaag. Toen de voorziene 16.7 km gestapt waren, wou Elke verder gaan, 8 km extra naar het volgende dorp vond ze goed haalbaar. Maar toen Lucie mij belde lag Elke wel zowat te sterven in bed. Ze is zelfs niet meegegaan om te eten. Douchen en meteen in bed. Alles deed pijn : benen, voeten, en vooral de schouders. Het verder stappen vandaag was dus toch niet zo'n goed idee. Lucie is bezorgd voor morgen. Intussen zijn ze in een leuke compagnie terecht gekomen van enkele Spanjaarden en Oostenrijkers en Lucie hoopt dat ze bij die groep kunnen blijven. Ze zijn dus vandaag gegaan tot San Sebastian. De etappe voor morgen zal ofwel 15,4 km ofwel 21,1 km zijn. Laat ons hopen dat Elke genoeg gerecupereerd is om samen met de leuke compagnie verder op te trekken. Tot morgen

dinsdag 5 juli 2011

Deze morgen vroeg zijn de lustige stappers vertrokken. Marc bracht hen naar Charleroi en om 10.50 u kreeg ik bericht van Lucie dat ze klaarzaten om op te stijgen. En reeds om 12.46 u was daar het bericht " geland ". Intussen zijn ze per trein van Biarritz naar Irun gespoord en hebben hun intrek genomen in de refugio daar. Ze waren de negende en tiende pelgrim om in te schrijven, het was er rustig, dus de kans is groot dat het niet zo druk zal zijn op de camino del Norte.
Dat is natuurlijk fijn, als je niet bang moet zijn om geen bed meer te vinden bij aankomst.
Lucie en Elke zijn vanavond in de supermarkt meloen, stokbrood en hesp gaan kopen en hebben dat gezellig onder de bomen opgegeten. De sfeer zit er goed in bij het tweetal. Het is er behoorlijk warm, zegt Lucie, dus morgen gaan ze vroeg op pad om de grootste hitte te vermijden.
Morgen zijn ze van plan om 16.7 km te wandelen van Irun tot Pasajes De San Juan. Het begint al met een ferme klim in de ochtend, van 0 naar 250 m hoog en later naar 300 m. Pasajes de San Juan ligt dan opnieuw op zeeniveau, dat wordt dus ook weer een lastige afdaling om de dag af te sluiten. Volgens de stapgids is Pasajes de San Juan een van de meest authentieke en best bewaarde kustdorpen in de regio. Maar daarover morgen meer.

maandag 4 juli 2011

Na een lange vermoeiende treinreis is Elke om 18.15 u aangekomen in Gent Sint Pieters.
Lucie, Peter en ikzelf wachtten haar daar op. Het was een blij weerzien na 2 jaar, Elke was nog geen haar veranderd. Samen zijn we naar Sint Niklaas gereden waar Lucie ons nog vergast heeft op een heerlijk avondmaal. Het was fijn om nog eens bij te praten en herinneringen op te halen.
Morgenvroeg is het zover, de 2 "crazy women" zoals ze zichzelf noemen, gaan weer op pad.
Het ga ze goed, ze hebben mijn zegen.
Ik wou dat ik erbij was.
Buen Camino Lucie en Elke

zaterdag 2 juli 2011

Maandagavond komt Elke aan in Belgie en dinsdagmorgen vliegt het tweetal naar Biarritz om daar een vervolg te breien aan hun caminoverhaal.
Het schrijven ervan neem ik voor mijn rekening.
De rugzak staat klaar (al lang ) , de schoenen zijn ingelopen, de medicijnen genomen, laat de vlooien nu maar komen !
Lucie kan ze allen de baas !