ONDERWEG: augustus 2014

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.

In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.

In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.

Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.

En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.

En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago

Buen camino

zondag 31 augustus 2014

31 augustus ... van Zubiri naar Pamplona - nog 708 km tot Santiago

Vandaag 20 km van Zubiri naar Pamplona.
Deze morgen om half 7 is Lucie vertrokken, ze stak de rivier over waar we vorige keer zo genoten hebben op de keien in het water. Het was een gemakkelijke etappe vandaag, dat kan geen kwaad, want haar been doet nog steeds pijn. Zonder medicijnen zou het wellicht niet lukken om verder te gaan, zegt ze. Deze morgen dacht ze even dat het gedaan was, maar toen ze de rugzak omdeed, was de pijn meteen terug. Ze is nu van plan om één en ander achter te laten om de rugzak wat lichter te maken. Om 12.20 u kreeg ik al telefoon dat Lucie aangekomen was in Pamplona ! In de refugio in de voormalige kerk Jesus y Maria was ze de 4° pelgrim die aankwam. Ze ging weer op het gemak een doucheke nemen, en daarna enkele uurtjes rusten voordat ze Pamplona "onveilig" maakt. De laatste 5 km had ze samen gelopen met een jonge gast uit Barcelona en daardoor nogal tempo gemaakt.Ik weet één ding : ondanks de berichten over de pijn in het been klinkt Lucie zéér goed aan de telefoon. Ze geniet met volle teugen van haar camino. En voor vanavond ... misschien zoals 6 jaar geleden een pelgrimsmenu in Cafe Iruña ?

Onderweg naar Pamplona ... genietend (2008)

Café Iruña in Pamplona, een waar spiegelpaleis

Refugio in de kerk Jesus y Maria in Pamplona

zaterdag 30 augustus 2014

30 augustus ... van Roncesvalles naar Zubiri - nog 728 km naar Santiago

Een etappe van 22 km vandaag, van Roncesvalles naar Zubiri. Lucie vertelde dat ze de vorige nacht geen oog heeft dichtgedaan door de pijn in haar been. Om 5 uur heeft ze medicijnen genomen, maar aangezien die niet snel genoeg werkten, is ze dan maar om 6.15 u op pad gegaan. In het donker en alleen, en ze heeft er heel erg van genoten, zegt ze, om de zon te zien opkomen en om alleen te wandelen. Even na 9 uur kreeg ik een berichtje dat Lucie aan het brugje was waar we 6 jaar geleden voor het eerst Adrien en Guy ( onze Limburgse maten ) zagen en fotografeerden omdat ze daar zo fotogeniek zaten te wezen :) Toen wisten we nog niet wie dat waren, en dat ze vrienden voor 't leven zouden worden. Lucie heeft de ganse tijd droog kunnen wandelen, en dat zal voor de komende dagen zeker niet anders zijn. Het wordt zelfs lekker warm. Onderweg heeft ze even een pauze genomen, maar toen ze daar weer vertrok, deed haar been opnieuw veel pijn. Daarom heeft ze besloten om de rest van de etappe in één keer af te leggen. Resultaat : om 12.15 u al kreeg ik telefoon dat Lucie in Zubiri was aangekomen. Ze was de allereerste in de refugio, ze kon gewoon een bed kiezen. Ze was van plan om een douche te nemen, wat te eten en dan platte rust om wat slaap in te halen. Aangezien er in Zubiri toch niets te beleven is, is dat het beste wat ze kan doen. Ik heb haar gezegd dat ze dat been moet soigneren, want het moet haar nog ver dragen. Wellicht is ze gisteren te snel uit de startblokken geschoten. Gisterenavond heeft ze nog een fijne avond gehad toen ze is gaan eten met een koppel dat ook van de luchthaven met het shuttlebusje was meegereisd naar St. Jean Pied de Port. Geen belgen zoals ze eerst dacht, maar nederlanders. Sympatieke mensen, zegt Lucie. Ik zal proberen om bij elke etappe één of meer foto's te plaatsen van vorige keren zodat jullie zien waar Lucie die dag is, of voorbij gegaan is.

Onze Limburgse vrienden voor 't leven : Adrien en Guy

Lucie bij de brug in Zubiri

vrijdag 29 augustus 2014

Vrijdag 29 augustus ... van St.Jean Pied de Port naar Roncesvalles - nog 750 km tot Santiago

De koninginne-etappe zit erop !
Alles wat na vandaag komt is gemakkelijker dan de tocht van vandaag.
Vele pelgrims slaan uit schrik deze etappe over en laten zich meteen naar Roncesvalles brengen om daar te starten aan hun camino. Maar ze weten niet wat ze missen, want ondanks de hoge moeilijkheidsgraad is dit ook een niet-te-missen wandeling, dwars door de Pyreneeën.
Deze morgen om 6:26 u kreeg ik al een bericht van Lucie dat ze goed geslapen had, dat ze ontbijt genomen had samen met een 20-tal andere pelgrims en dat ze op punt stond om te vertrekken... in de regen.
Na een slaperig antwoord heb ik me nog eens omgedraaid voor een half uurke :)
Maar Lucie was dus op pad, om 9 uur kwam het volgende bericht : Orisson in de regen.
In Orisson, een kleine 10 km voorbij St. Jean Pied de Port, hebben wij de vorige keren overnacht om de zware etappe in 2 te delen. Nu was Lucie er dus in ongeveer 2,5 uur, maar om door te gaan deze keer. Om kwart vóór drie kreeg ik al bericht dat ze in Roncesvalles aangekomen was ! Wat een prestatie !
Enkel de laatste 5 km waren droog geweest, verder de ganse dag regen. Alles was dus nat vertelde ze, het was helemaal niet koud geweest dus ze had ferm lopen zweten met de regenjas aan. In de refugio kon ze echter alles laten wassen en drogen. Ze zei helemaal niet moe te zijn (!) maar vond wel dat haar rugzak te zwaar was. Ze had een tijdlang met een pelgrim uit Cincinetti (USA) gewandeld, maar hij ging te traag naar haar zin, en aangezien zij goed op dreef kwam heeft ze hem achter haar gelaten om haar tempo verder te wandelen. Ze vond van zichzelf dat ze als een slak over de Pyreneeën gegaan is, in mijn ogen is dat dan toch een turbo-slak zulle ! Maar eigenlijk is dit zeer typerend voor Lucie, zo kennen we haar. Zo, dit was het voor vandaag. Ik heb er het weerbericht al eens op nagekeken en er is geen regen meer te zien op de weerkaarten, enkel zon en 27 à 30 graden. Tot ...

De Pyreneeën

in de zon weliswaar

maar een niet-te-missen etappe

donderdag 28 augustus 2014

donderdag 28 augustus ... naar het vertrekpunt

Deze morgen al heel vroeg heeft petekind Wim (Hofman) Lucie naar Charleroi gebracht.
De vlucht was mooi op tijd, om 12 uur was Lucie al in Biarritz.
Daar werd ze om 12.30 u afgehaald door de shuttledienst Express Bourricot die ons al meerdere keren op onze startbestemming bracht. Ook dat ging vlot want reeds even na half twee kreeg ik een telefoontje van Lucie dat ze in St. Jean Pied de Port aangekomen was. De refugio was nog niet eens open. De eerste refugio in St. Jean was gereserveerd uit voorzorg omdat we eerst gepland hadden dat Lucie pas laat zou aankomen. Nu heeft ze vandaag dus een zee van tijd gehad om te bekomen van de reis, om St. Jean Pied de Port te verkennen ( dat is nog geen enkele keer gebeurd ) en om goed uit te rusten voor de etappe van morgen. Een zeer zware etappe die we de vorige keren in 2 stukken gedeeld hebben, maar die Lucie dus morgen in één keer zal wandelen. Wel een prachtige tocht, dwars door de Pyreneeën, tot aan het klooster van Roncesvalles. Zowat de mooiste etappe van de camino, maar ook de lastigste. Ben al benieuwd voor het verslag van morgen.

Lucie in St.Jean Pied de Port in 2008

woensdag 27 augustus 2014

Nog één keer slapen voor Lucie

Morgen, 28 augustus 2014, de grote dag voor Lucie !
Al jaren spreekt ze ervan om de camino eens in één stuk te lopen, en nu is het zover.
Morgen begint ze aan die prachtige maar lastige tocht.
Maandag was ze hier nog om de vliegreis in te checken, om de inhoud van de rugzak nog eens te overlopen, om enkele goeie refugio's te noteren, om de goede, mooie weg naar Burgos goed in te prenten, en ... om mij te doen watertanden.
Ze is er helemaal klaar voor, klaar om met volle teugen te genieten van de weg.
Telkens als Lucie aan mij verslag uitbrengt van haar belevenissen onderweg, zal ik ze in deze blog neerschrijven zodat iedereen die het wenst, van haar tocht kan meegenieten.
En ik weet zeker dat ik nog vaak zal wensen dat ik erbij was.
Het ga je goed Lucie, cuñada, ik wens je een " Buen Camino"

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !