Zondag 21 augustus.
We zijn alweer thuis.
Ons stukje camino zit erop.
Nog even terug naar vrijdag.
Toen hebben we 's morgens de bus genomen naar Pamplona om daar een dagje de toerist uit te hangen en wat presentjes te zoeken voor de kleine Van Hautekes. Onze rugzakken konden we gelukkig achterlaten in de lockers van de refugio-kerk Jesùs y Maria, zodat we die niet de ganse dag moesten meedragen. En geloof het of niet, de rugzak was af en meteen was ook ons pelgrim-gevoel weg. Zoals Vicky het woordelijk zei : " We horen er precies al niet meer bij ". Maar we hebben toch genoten van ons dagje Pamplona. Het was opnieuw gloeiend heet, 36° in de schaduw, dus het was misschien maar goed dat we die laatste 24 km niet te voet gegaan zijn. Vorige keer toen ik er was vond ik Pamplona al een aangename stad en dat is nog steeds zo. Het is er niet zeer groot en heel gemoedelijk. We liepen in een boogje de stad uit om hem via de camino-route weer binnen te komen, zoals het eigenlijk hoorde. Op de pleintjes van de stad was het een drukte van jewelste, de jongeren op weg naar de wereld-jongeren-dagen in Madrid waren ook in Pamplona aangeland. En er was life muziek van gitaren. We liepen winkel in en winkel uit en hadden dus op het einde van de dag toch onze kilometers in de benen. 's Avonds in de refugio hoorden we voor het eerst 'vlaams' spreken en maakten er kennis met een pelgrim uit Roeselare en één uit Mechelen. De eerste was al meteen de eerste dag op zijn kin gevallen en was al genaaid omdat de snee zo diep was. De pelgrim die achter hem liep en hem hielp, bleek ook Belg te zijn en sedertdien waren die twee samen op stap. Toen we daar in de gang stonden te babbelen, kwam opeens Alessandra van de trap naar beneden. Alessandra, waar we al twee keer afscheid van genomen hadden, was ons weer achterna gekomen !! Het was een héél blij weerzien, ook al was het pas 2 dagen geleden dat we haar voor het laatst zagen. We zijn samen gaan eten in Café Iruña en het pelgrimsgevoel was er terug, dankzij Alessandra. Wat een heerlijke meid was dat toch.
Zaterdagmorgen moesten we al om 8.15 u de bus nemen naar de luchthaven, en op het busstation namen we voor de laatste keer afscheid van Alessandra. Haar camino zat er ook op en ze ging naar een reggae-festival. Wij vertrokken dus naar Biarritz, waar we om 13.30 u opstegen naar Charleroi. Daar stonden Annick en Marijn ons op te wachten, en ook Rik was er. Die was met de vespa gaan toeren in de Ardennen en in Noord-Frankrijk en stond onverwacht ook op de luchthaven. Het weerzien met de Van Hautekes in Waarschoot was ontroerend mooi, wat een verwelkoming voor mama Vicky !!
En nu zijn we dus thuis.
Lucie is vandaag al langsgekomen om de verhalen te horen, om de foto's te zien, om nog eens ondergedompeld te worden in het caminogevoel. Griet is vannacht al gaan feesten op de kermis in Oosteeklo en heeft de vermoeidheid weggedanst ( alsof dat mogelijk is ). Vicky heeft nog eens gebeld want het is raar om elkaar ineens niet meer te zien na 10 intense dagen samen. En ik .... ? De benen zijn nog steeds heel erg gezwollen, maar de pijn is bijna verdwenen. Ik loop met mijn gedachten nog een beetje op de camino, maar het afkicken zal niet zo moeilijk gaan als de vorige keren, denk ik. En wat meer is... we hebben goede vooruitzichten, Vicky zei gisteren : NOG 350 DAGEN .......
Dan zijn we weer weg !!
Bedankt aan alle 'volgers' op onze weg.
Het was fijn om ons gesteund te weten door het thuisfront.
Er waren niet zoveel computers onderweg,
dus de berichten kwamen maar met mondjesmaat,
maar we deden ons best.
Dag lezer van ons verhaal en welkom
In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.
Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.
Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.
Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago
Buen camino
Buen camino
zondag 21 augustus 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino
Een terugblik naar september 2008
Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal
Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet
Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet
2012 ... opnieuw op weg
Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky
12 juli 2013 ... opnieuw aftellen
We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013
Cruz de Ferro 2014
Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
a.jpg)
welkom thuis :-)
BeantwoordenVerwijderengroetjes
marie-anne
Ja de tranen staan me in de ogen bij het terugdenken aan de camino, zo intens heb ik ervan genoten. Ik mis het. Echt waar. Het totale gevoel van ontspanning en vooral om eens volledig mijn eigen ik te kunnen zijn.
BeantwoordenVerwijderenHet was super. Bedankt Caroline en Griet om me te kunnen verdragen onderweg en voor de goede samenwerking!