Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


dinsdag 7 augustus 2012

5 augustus 2012 - Azofra - Santo Domingo de le Calzada

In Azofra hadden we geen grote haast om te vertrekken want er stond maar een kleine - laatste - etappe op het menu, slechts 15.3 km. Bovendien werden we eens niet veel gestoord door vertrekkende pelgrims want, wat een luxe, de bedden stonden in mini-kamertjes van twee. Aangezien we met vijf waren, had Sofie haar matras vanuit haar kamer versleept om tussen Annick en mij op de grond te komen liggen. Het plekje tussen de twee bedden was net breed genoeg voor Sofies matras. En aangezien geen van ons 's nachts is moeten opstaan is Sofie ongedeerd gebleven. De refugio in Azofra is een aanrader voor andere pelgrims. Zeer proper, de luxe van een beetje privacy, en zowaar op het binnenplein een mini zwembadje waar je de voeten heerlijk kan laten afkoelen. Na het ontbijt in een bar in Azofra begonnen we dus aan onze laatste stapdag. Het was gemakkelijk stappen over brede veldwegen en niet al te veel op en neer. Naar het eerstvolgende dorp, Cirueña, was het 9.5 km en daar hebben we alweer in een bar lekkere bocadillo's gegeten. Het was zondag, dus de bar zat gezellig vol. We lieten het ons smaken en konden daarna verder voor de laatste 6 km van dit jaar, tot Santo Domingo de la Calzada. Daar zaten Rin en Miyuki al op ons te wachten. Ook Darius uit Litouwen liepen we er weer tegen het lijf en die wou ook persé samen met ons eten. En bovendien kwam ook Thomas in de refugio aan, die waren we in  Pamplona al kwijtgeraakt. Er was een marktje aan de gang op het plein aan de refugio maar jammer genoeg is het bijna meteen beginnen regenen toen we aangekomen zijn, dus van terrasjes doen is niets meer in huis gekomen. We mogen natuurlijk niet klagen want het was de eerste regen die we zagen op de camino. De weergoden zijn ons zeer goed gezind geweest. De refugio in Santo Domingo de la Calzada is ook splinternieuw en modern, die waren ze 4 jaar geleden aan het bouwen toen Lucie en ik er waren. Maar de bedden piepen en kraken alsof ze al jaaaaaren oud zijn ! We bezochten de kathedraal, de enige kerk die ik ken waar er een kippenhok in de kerk is met een kip en een haan in. Dat komt door het meest bekende wonder, toegeschreven aan de heilige Domingo. Het verhaal is als volgt : een pelgrimsgezin overnachtte in een herberg in Santo Domingo. De meid vond de zoon van het gezin wel leuk, maar die schonk geen aandacht aan haar. De meid was boos, ze verstopte een zilveren beker in zijn knapzak en betichtte hem van diefstal. De jongen werd gevangen genomen, veroordeeld en opgehangen. De diepbedroefde ouders zetten hun tocht naar Santiago de Compostela verder. Toen ze op de terugweg opnieuw door Santo Domingo kwamen, troffen ze hun zoon levend en wel, terwijl hij aan het touw hing. De heilige had zijn voeten vastgehouden. De ouders renden naar de schout van de stad om hem dat te vertellen, maar die geloofde hen niet en zei : jullie zoon is net zo levend als die gebraden kip hier op mijn bord. En meteen kwam de kip tot leven.  Vandaar dus de kippen in de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada.
De camino voor dit jaar zit erop. Het is heel mooi geweest, met 3 zussen en de jongelui. We hadden heel wat bekijks onderweg, hoe zou dat toch komen ???  Er volgt nog een ganse dag van reizen, terug naar huis, en dan kunnen we weer beginnen aftellen. Ik zal proberen om thuis wat foto's hierbij te plaatsen, maar daar ben ik geen crack in hoor !

2 opmerkingen:

  1. een dikke proficiat aan iedereen, daar moet om geklonken worden en we zijn zeer nieuwsgierig.
    een limburgse vriend voor het leven

    BeantwoordenVerwijderen
  2. We hebben jullie zoveel mogelijk meegevolgd, het was
    plezant om te lezen. Proficiat voor jullie prestatie!
    We zien jullie graag heelhuids of met een beetje zonnebrand terug !
    Christiane

    BeantwoordenVerwijderen

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet