Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino

vrijdag 29 augustus 2014

Vrijdag 29 augustus ... van St.Jean Pied de Port naar Roncesvalles - nog 750 km tot Santiago

De koninginne-etappe zit erop !
Alles wat na vandaag komt is gemakkelijker dan de tocht van vandaag.
Vele pelgrims slaan uit schrik deze etappe over en laten zich meteen naar Roncesvalles brengen om daar te starten aan hun camino. Maar ze weten niet wat ze missen, want ondanks de hoge moeilijkheidsgraad is dit ook een niet-te-missen wandeling, dwars door de Pyreneeën.
Deze morgen om 6:26 u kreeg ik al een bericht van Lucie dat ze goed geslapen had, dat ze ontbijt genomen had samen met een 20-tal andere pelgrims en dat ze op punt stond om te vertrekken... in de regen.
Na een slaperig antwoord heb ik me nog eens omgedraaid voor een half uurke :)
Maar Lucie was dus op pad, om 9 uur kwam het volgende bericht : Orisson in de regen.
In Orisson, een kleine 10 km voorbij St. Jean Pied de Port, hebben wij de vorige keren overnacht om de zware etappe in 2 te delen. Nu was Lucie er dus in ongeveer 2,5 uur, maar om door te gaan deze keer. Om kwart vóór drie kreeg ik al bericht dat ze in Roncesvalles aangekomen was ! Wat een prestatie !
Enkel de laatste 5 km waren droog geweest, verder de ganse dag regen. Alles was dus nat vertelde ze, het was helemaal niet koud geweest dus ze had ferm lopen zweten met de regenjas aan. In de refugio kon ze echter alles laten wassen en drogen. Ze zei helemaal niet moe te zijn (!) maar vond wel dat haar rugzak te zwaar was. Ze had een tijdlang met een pelgrim uit Cincinetti (USA) gewandeld, maar hij ging te traag naar haar zin, en aangezien zij goed op dreef kwam heeft ze hem achter haar gelaten om haar tempo verder te wandelen. Ze vond van zichzelf dat ze als een slak over de Pyreneeën gegaan is, in mijn ogen is dat dan toch een turbo-slak zulle ! Maar eigenlijk is dit zeer typerend voor Lucie, zo kennen we haar. Zo, dit was het voor vandaag. Ik heb er het weerbericht al eens op nagekeken en er is geen regen meer te zien op de weerkaarten, enkel zon en 27 à 30 graden. Tot ...


De Pyreneeën


in de zon weliswaar


maar een niet-te-missen etappe
Gepost door

6 opmerkingen:

  1. Scrapbookdoll29 augustus 2014 om 20:29

    allez de kop is eraf ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem29 augustus 2014 om 21:46

    jawadde zeker nieuwe duracellekes geplaatst?
    Oei straks ben je op 4 weken al thuis.

    Goe gestapt
    dope zo voort je zus

    BeantwoordenVerwijderen
  3. adriënopstap29 augustus 2014 om 23:08

    amai zeg, dikke proficiat met een caminoknuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Anoniem1 september 2014 om 15:10

    Goe bezig moeke! Was!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Anoniem1 september 2014 om 15:11

    Waw bedoelde ik. Kusje, Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Unknown1 september 2014 om 22:19

    Goe bezig Lucie...
    Een natte, maar precies wel vlotte start.
    Groetjes van je nichtje & co.

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet