ONDERWEG: augustus 2015

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.

In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.

In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.

Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.

En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.

En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago

Buen camino

maandag 31 augustus 2015

23 km van Viana naar Navarrete, in de Rioja - wijnstreek

Onze dames lopen momenteel volop in de wijngaarden van de Rioja, ik weet niet of de druifjes al rijp zijn. In september 2008 was dat wél het geval en hebben we er heel wat gesnoept langs de baan.

Van Chris kregen we het volgende verslag over gisteren :

Verslag van 30 augustus : vertrokken om 5 uur in Viana richting Navarrete. Na 10 km stappen hebben wij een lekker ontbijt genomen in Logrono. Bij het verder zetten van de wandeling amandelnoten ontdekt en daarna de man met de grijze lange baard ontmoet. Hij gaf ons een stempel in ons boekje en wat verse vijgen... Hm lekker ! De avond hebben we gezellig afgesloten in de albergue la casa del perigrinos na een lekkere pasta schotel. Iedere dag is een nieuwe ontdekking. Het was weer een fantastische dag.

Het is fijn om zoiets te lezen, het is overduidelijk dat het caminovirus ook Chris en Marleen aangestoken heeft. Van Lucie weten we dat al langer dan vandaag. Het is dan ook een hele mooie streek waar ze nu doorlopen. Ze zijn wel ontieglijk vroeg vertrokken, 5 uur !!!, maar het zal wellicht opnieuw geweest zijn om de grootste hitte van de middag te vermijden. Ik veronderstel dat ze vandaag zullen aangekomen zijn in Santo Domingo de la Calzada, maar over vandaag heb ik nog geen verslag gekregen. Dat zal dus met een dag vertraging voor morgen zijn. Foto's van gisteren en vandaag kan ik nu ook nog niet bijvoegen.

zondag 30 augustus 2015

De dames zijn intussen al in Viana !

Eerst en vooral wil ik mij hier verontschuldigen omdat de berichtgeving nog niet vlot verloopt. In Oosteeklo ( my hometown ) is er echter dit weekend een fantastisch project " den Broaven goat uit", een sprong van 100 jaar terug in de (oorlogs)tijd en uw reporter werkt volop mee aan dit unieke project. Ik loop namelijk achter een steekkar die gratis soep bedeelt aan hongerigen. Maar ook de Duitsers lopen rond op straat en huifkarren en koetsen en oude velo's en heel veel mensen in oude klederdracht en..... Wie zin heeft kan morgen nog naar Oosteeklo afzakken om alles in 't echt mee te maken. En beloofd ... vanaf volgende week zal ik regelmatiger werk maken van deze blog.

En nu de camino-wandelaars !
Ze schuiven intussen al flink op. Even het verslag erop nalezen :

Verslag 28 augustus :

Vertrokken aan de albergue om half 7. Bij het verlaten van het stadje stond er een mandje verse vijgen klaar om de wandelaars te verwennen. Hmm lekker .. als aanvulling op het ontbijt. Het begon zelfs stillekes op een sneukeltocht te lijken wanneer we daarna een glaasje rode wijn mochten tappen aan het kraantje van het Monasterio de Irache.

De tocht werd met goeie moed verder gezet en al gauw werd de keuze gemaakt om een mooie boswandeling met ups en downs te verkiezen boven een route die eerder plattekes loopt. Onze extra moeite werd beloond met prachtige vergezichten, je geraakt er gewoon niet op uitgekeken. De laatste km waren loodzwaar, vooral door de brandende zon, gelukkig was er af en toe een gelegenheid om in de schaduw te schuilen, zoals een muurtje van hooibalen bijvoorbeeld. Toch was dit alles voor sommige camino gangers nog niet genoeg ... Er was er eentje die op blote voeten het laatste parcours aflegde .. Een beetje "crazy" vonden wij ! Enfin ..we zijn nu aan het genieten van een beetje rust in de albergue CASA DE LA ABUELA straks een glaasje vino tinto en dan ons bed in want morgen willen we zo snel mogelijk in onze wandelbottienen springen. Ze voorspellen hier weerom een bloedhete dag.

Groetjes Lucia, Chris, Marleen

Ziezo, daar kan ik niet veel aan toe voegen als Chris het zo mooi voor mij verslaat.

Gisterenavond sliepen ze dus in Casa de la Abuela in Los Arcos, een heel fijn stadje of eigenlijk maar een groot dorp maar met een aangename uitstraling.

En van daaruit ging de tocht vandaag naar Viana

Ze vertrokken héél vroeg, al om 6 uur deze morgen. Dat was ook nodig voor de warmte.

Daardoor waren ze ook vroeg in Viana, de eindbestemming, al om 11 uur. Voor Lucie kwamen de oude herinneringen boven want ze slapen in dezelfde refugio als wij in 2008, albergue Andres Muñoz. Deze keer zijn het gelukkig geen stapelbedden van 3 boven elkaar.

Onderweg kwamen ze een Aziaat tegen met een paraplu tegen de zon, een man met een legerrok (?) en er was ook een jongetje van 8 dat onderweg les krijgt van zijn ouders.

Het was weer een hele mooie wandeling, zegt Lucie. Chris en Marleen beginnen te begrijpen waarom er niet elke dag 30 km gelopen wordt, in het begin vonden ze dat er te weinig kilometers gedaan werden, maar nu denken ze er al helemaal anders over. Intussen vragen ze zich af hoe Lucie dat 6 weken volhoudt. Maar ze amuseren zich vooral en dat is wat telt.

Ik geef hieronder nog enkele foto's mee, ze zijn wellicht niet allemaal van vandaag, maar ze geven wel de sfeer op de camino mee.

Tot maandag wellicht (want morgen loop ik weer achter mijn soepkar)

het pelgrimsmonument boven Alto del Perdon

Alto Del Perdon tussen Pamplona en Puente la Reina

Op weg naar Los Arcos, een lange eenzame weg

Albergue in Viana

2 zussen aan de kerk van Viana

Lucia aan de kerk van Viana

Zie ik daar geen 39 ° !!

High Five !!

Dat zal die man in legerrok zijn, vermoed ik

platte rust aan de kerk van Viana, een zalig plekje !

donderdag 27 augustus 2015

Verslag van de eerste dagen in een notedop (tot Puente la Reina)

Op de dag van de reis had het vliegtuig enige vertraging, zodat het shuttlebusje ons drietal al stond op te wachten aan het vliegveld. Aangekomen in St. Jean pied de Port was de refugio ook al open, konden ze hun rugzakken afzetten op de kamer en op verkenning gaan in het stadje. Daar hebben ze zichzelf getrakteerd op een pannenkoek en de eerste kaarsjes aangestoken.
's Nachts was er een groot onweer dat duurde tot de morgen.
Maar toen ze 's morgens om 7.30 u vertrokken begon het snel op te klaren en het werd een hele mooie dag. Ze hebben heel veel gezien van de prachtige Pyreneeën. Het weer was open, slechts een beetje bewolkt af en toe, ze hebben dus ten volle kunnen genieten. Om 15.30 u waren ze al in Roncesvalles ! Zeg dat dat zéér goed gestapt is, want het is een zeer zware etappe, dat kan ik getuigen !! De voet van Lucie deed wat pijn maar dat is blijkbaar niet van lange duur geweest.

Op dag 2 vertrokken de dames al om 6.30 u, dat is zowaar een uur vroeger dan de eerste dag ( is de trend gezet ? ) De benen waren in topvorm en ze hebben al fijne medepelgrims ontmoet onderweg.
Lucie heeft bijna 1 kg medicijnen aan Chris gegeven omdat die vond dat haar rugzak te weinig woog ! Op dag 2 eindigde de etappe in Zubiri, maar het verslag dat ik kreeg, vertelt verder niet veel over de tocht..

Op dag 3, na een gezellige avond in Zubiri vertrokken om 6.15 u (!) uit de albergue municipal voor een ontbijt in de bar. Daarna tocht verder gezet. Ze waren de eerste bezoekers van de Sankta Lucia kerk. Onze Lucia voelde zich onmiddellijk vereerd. Een koppel uit zuid Afrika heeft de intentie om het kerkje helemaal te verbouwen. De man verklapte heel enthousiast allerlei weetjes. Bananenpauze genomen in la parada de zurlain. Kerkje bezocht en na een zonrijke wandeling in Pamplona aangekomen rond 14 uur. Na was- en douchepauze genoten van een ijsje en een drankje op de plaza del Castillo.

Ze hebben ook de arena opgezocht op de plaza del Toro en dan genoten van heerlijke tapas in de bar en hopelijk van een hemelse nachtrust in de albergue Jesu y Maria.

Groetjes Marleen, Chris en Lucia

Na de nachtrust zijn ze deze morgen gestart met een ontbijt buiten rond 6.30 u. De temperatuur was al heel goed. Daarna begonnen aan de wandeling naar Puenta de la Reina. Het eerste mooi uitzicht was een veld vol zonnebloemen daarna kwamen ze aan op Alto del Perdon. waar het mooie ijzeren pelgrimsmomunent staat ( foto helemaal onderaan deze blog ) Rond 14 uur 30 waren zij tijdig voor de dagelijkse was en plas in de albergue de perigrinos de los Padres Reparadores. Het was weer een toffe dag. groetjes en tot morgen (verslag van Chris )

in St. Jean pied de Port

pelgrims in de Pyreneeën

genieten van een ijsje in Pamplona

Lucie, Chris en Marleen onderweg naar Santiago !!

Dag beste volgers van de 3 nichtjes,
Sedert vorige zaterdag zijn Lucie, Chris en Marleen vertrokken naar Santiago de Compostela.
Voor Chris en Marleen een halve camino tot Fromista, voor Lucie wellicht opnieuw de ganse weg tot Santiago. Uw reporter van dienst zat op dat moment echter nog in Schotland, wandelend op de West Highland Way ( óók een aanrader trouwens ! ). Daardoor schiet mijn verslaggeving een beetje later op gang. Vanaf nu zal ik proberen om dagelijks een verslagje te schrijven op deze blog over de vorderingen en belevenissen van de 3 nichtjes- zussen.

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !