ONDERWEG: 2014

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.

In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.

In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.

Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.

En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.

En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago

Buen camino

maandag 6 oktober 2014

6 oktober ... van Muxia naar terug naar Santiago

Lucie heeft vandaag een punt gezet achter haar camino. Het regende vandaag pijpenstelen in Muxia toen Lucie ging vertrekken. Ze heeft daarop de knoop doorgehakt en beslist om niet meer naar Finisterre te stappen, maar de bus terug naar Santiago te nemen. Ze heeft daarmee véél meer gestapt dan de meeste pelgrims ooit doen, alleen jammer dat het geen einde was in schoonheid, maar in de gietende regen. Deze voormiddag kreeg ik al vroeg telefoon van Lucie die zei dat de plannen dus opnieuw veranderd waren. En of ik eens wou kijken voor een vlucht terug naar huis zo snel mogelijk. Want ook in Santiago staat er een ganse week regen op het programma, en dan loop je daar ook niet veel meer te doen. Na wat zoekwerk, kwam ik uit bij een rechtstreekse vlucht van Santiago naar Zaventem... morgen al ! Dus morgen is Lucie weer thuis !!! En ik kan haar verdorie niet gaan opwachten als ze aankomt ! En dat wil ook zeggen dat ik vanaf morgen geen reporter meer ben op deze blog. Meteen val ik in een zwart gat ;)
Ik hoop dat Lucie niet al te erg zal afzien, want dat het afkicken wordt, dat is zeker. Na zoveel dagen onderweg, zal het geen lachertje zijn om opnieuw "normaal " in de maatschappij mee te draaien. En ze zal ook best nog wat uitwandelen zodat de spieren aan het mindere aantal kilometers per dag kunnen wennen. Maar ik zie er vooral ongelooflijk naar uit om haar eens een ongelooflijk stevige caminoknuffel te geven. Ik heb zóveel ge- sms'te knuffels gekregen, maar nu is het tijd dat ik haar eens goed kan vastpakken. Tot één dezer dagen cuñada Lucia en geniet nog van de laatste uren in Santiago, ook al is het dan in de regen.

laatste foto die Lucie doorstuurde naar Griet

Ik ga toch nog enkele foto's van Finisterre posten van deze zomer onder een stralend zonnetje, toen was het daar een hemelse plek op aarde, aan het einde van de aarde ( finis terrae )

mijn zus Vicky, ikzelf en dochter Griet deze zomer in Finisterre

Griet aan kilometerpaal O

Griet aan de kaap, het einde van de aarde

Vicky en Griet aan de Atlantische oceaan

een mooie afsluiter van de camino

als het zonnetje schijnt tenminste

deze hebben me héél ver gedragen

uitzicht op het terras van de albergue Do Mar

een hemels plekje op aarde

zondag 5 oktober 2014

5 oktober ... van Dumbria naar Muxia - 21 km

Vandaag zondag 5 oktober is Lucie aan de Atlantische oceaan aangekomen. Na een vreselijke nacht in de albergue in Dumbria, geplaagd door de muggen. Lucie vertelde dat ze zoiets nog nooit heeft meegemaakt, dekens over de kop, verhuisd van kamer, niets mocht baten, het was een regelrechte muggenaanval vannacht. Ik denk dat ze er spijt van gehad heeft dat ze niet in het pension gebleven was. Het was overigens en prachtige dag vandaag, zei Lucie, met hele mooie vergezichten opnieuw, en natuurlijk met aankomst aan de atlantische kust. De zon scheen opnieuw, het was in één woord een prachtige dag. Onderweg was ze een bron met genezend water tegengekomen, maar ze wist niet meer precies waar dat was. Toen ze belde om kwart na 3 was ze in de albergue Hostal Bella Muxia in Muxia. Ze was al gewassen, had al gegeten en was naar zee aan het stappen. Voorlopig was ze daar nog alleen, richting Muxia is blijkbaar héél rustig in vergelijking met de rest van de camino. Rond 8 uur kwam er een sms'je : " Zit hier nu in restaurant, alleen, stom hé, heb scampi's besteld, ze gaan me toch smaken hoor ! " en 5 minuten later : " Catherine is bij mij komen zitten " Ik veronderstel dat Catherine de Ierse is waarmee ze in de albergue was vannacht, maar ze hebben elk hun eigen tempo gewandeld. Ze heeft dus toch niet alleen moeten eten, met twee is toch gezelliger, niet ? Lucie vertelde dat er voor morgen regen voorspeld wordt. Ze weet nog niet wat ze dan gaat doen, misschien eerst wandelen en dan een stuk bus, het hangt ervan af hoe erg de regen zal zijn. Zorgen en problemen voor morgen, zei ze. Van Muxia naar Finisterre is wel een lange etappe : 29 km, dus als dat 29 km in de regen is, zou dat wel eens kunnen tegenvallen. Ik heb echter eens naar het weerbericht gekeken en in de namiddag zou het droger moeten worden. We horen morgen wel meer
.

Muxia

Hostal Bella Muxia, ziet er OK uit !!

onderweg vandaag

onderweg, een uitloper van de oceaan

Muxia vanaf het water

en nog eens de baai van Muxia

4 oktober ... van Santa Mariña naar Dumbria - 22,6 km + wat extra kilometers

Het was me het dagje nogal voor Lucie vandaag ! Deze middag belde ze om te zeggen dat ze in Dumbria was aangekomen. En ze noemde het een rotdagje vandaag. Deze morgen was het eerst mistig, daarna begon het te motregenen. Op een bepaald moment waren er geen gele pijlen meer te zien. Ze waren met verschillende pelgrims op dat pad en niemand had nog de pijlen gezien. Toen ze het vroegen aan iemand die daar woonde bleken ze op de verkeerde weg te zijn, niet erg ver, slechts enkele kilometers, maar toch vervelend. Daarna begon het harder te regenen en ene Lothar uit Oostenrijk die samen met Lucie wandelde, wilde niet verder wandelen in de regen. Hij had tijdens zijn camino al meer dan genoeg regen gehad, zei hij, en hij besliste de bus te nemen naar Muxia. Lucie ging dus alleen verder. Maar even later is het beginnen water gieten ! en geen plekje te zien om te schuilen ! Resultaat : alles doornat, het water stond in haar schoenen. toen ze eindelijk in Dumbria aankwam zag de albergue er zo uitgestorven stil uit, dat ze verder gegaan is en op het eind van het dorp binnengegaan is in een pensionnetje " Argentina " waar ze een kamer voor zich alleen kreeg. Dat was even een beetje extra luxe, een warme douche, een siesta, de schoenen drogen. Daarna bestelde ze een pelgrimsmenu en kreeg eerst een salada russa als voorgerecht en daarna ... varkensoren !! "Mijn goesting was snel over ", sms'te ze, " ik denk dat ik terug in mijn bed kruip "
Maar heb mooiste moest nog komen !!!
Vanavond kreeg ik weer telefoon van Lucie, met de melding : ik ben stout geweest. En dat is wel het minste dat je kan zeggen. Dit is er gebeurd : Lucie zat in dat pensionnetje helemaal alleen, en een meisje uit Ierland waarmee ze al samen gewandeld had, zat in de (stille) albergue ook helemaal alleen. Ze zijn elkaar blijkbaar tegengekomen in een bar vanavond. Lucie heeft dus haar ongelooflijk stoute ( en natte ) schoenen aangetrokken, heeft haar rugzak gehaald, de sleutel op de deur laten zitten, haar eten betaald, een uitleg gegeven aan de pensionuitbaatster waarop die" si, si " zei, en ze is vertrokken naar de albergue. Je moet toch maar het lef hebben zulle ! Toen ze belde zat ze samen met de Ierse opnieuw in een bar, ik zei, toch niet de bar van het pension ? Maar dat was gelukkig niet het geval. Vanavond kwam er nog een sms'je : "26 bedden en maar 2 bezet, zalig !" en nog wat later " Slaapwel, 6 €, goed hé ! De juiste mensen tegenkomen op het juiste moment ! Morgen Muxia. "
Het pensionnetje zou wellicht rond de 40 € gedraaid hebben van prijs, dus ze heeft een goede zaak gedaan. Maar ik zou het 'begot' niet gedurfd hebben. Ik heb blijkbaar nog niet alles van mijn schoonzuster gezien. Maar ik kreeg de toestemming om het verhaal op de blog te zetten, dus bij deze... Ondanks de regen was het wel een hele mooie etappe, zei Lucie ook nog, met mooie uitzichten op een groot meer. Wat dan weer voor spraakverwarring zorgde met de Oostenrijker, hun 'mehr' is onze 'zee', en hun 'see' is ons 'meer', ze raakten er niet slaags door, zo'n rotdag was het nu ook weer niet :) Tot morgen. Opnieuw enkele foto's geplukt van het net, de weg naar Dumbria

zicht op het meer

en hier : auf der see

moderne kleurrijke en stille albergue in Dumbria

vrijdag 3 oktober 2014

3 oktober ... van Negreira naar Santa Mariña - 21 km

Rond één uur deze middag belde Lucie dat ze aangekomen was in Santa Mariña, na een tocht van 21 km. Het stappen ging bijzonder goed vandaag, ze had eigenlijk nog verder kunnen gaan, zei ze. Maar ze voegde eraan toe : waarom zou ik mij haasten, ik heb tijd.
Waar gaan we dat schrijven, dat probeer ik haar nu al een maand of langer duidelijk te maken, dat ze zich niet zo moet haasten :) Het was vandaag een dag met hele mooie vergezichten, zei Lucie, het was opnieuw een hele mooie etappe. Ze was wel de sfeer een beetje kwijt, ze moet nog even ontwennen, nu ze de vaste vriendengroep niet meer heeft. Onderweg kwam ze de pelgrim opnieuw tegen wiens voet ze al eerder verzorgd had, ze heeft die man wat second skin meegegeven om zich te verzorgen, dus die was heel gelukkig. Onderweg was ze vandaag maar 2 bars tegengekomen, dus aan beide zat het vol pelgrims. Ze is dus gestopt in Santa Mariña aan de albergue Casa Pepa. Ook daar stoppen de meeste pelgrims om te eten of te drinken en om dan verder te stappen, maar Lucie is er dus gebleven. Het is een zeer propere albergue , zegt Lucie, en ik hem hem even opgezocht op internet en het ziet er daar bijzonder gezellig uit ook. Lucie was pas de derde pelgrim die stopte om er te blijven. Toen ze me belde kreeg ze net de bocadillo (stokbrood) met rauwe hesp die ze besteld had en ze had er zin in ! Vanavond kan ze daar ook eten in de albergue. Later kreeg ik nog een sms'je : "dat wordt hier weer gezellig, Peter, de man die ik verzorgd heb, slaapt hier ook samen met zijn vriendin. Hij 67 en zij 17 (schrijffoutje of gewoon stapvriendin ?) en Philip uit Australië (waar ik nog niet eerder over gehoord heb). De 13 bedden raken vol ". Het zit dus toch wel weer goed, ondanks dat ze het Braziliaanse gezelschap mist.

albergue Casa Pepa in Santa Mariña

interieur Casa Pepa

donderdag 2 oktober 2014

2 oktober ... van Santiago naar Negreira - 21 km

Deze morgen om 8 uur heeft Lucie emotioneel afscheid genomen van de Braziliaanse vriendinnen. Die waren gisteren nog teruggekeerd met de bus uit Finisterre en ze hebben dus toch nog een mooie avond samen gehad. Eerst vertelde ze dat ze een prachtige dag gehad heeft in Santiago, alle mensen die ze graag wou terug zien, heeft ze gezien. Aan Ada en Gerda uit Nederland heeft Lucie de weg getoond in Santiago en uit dankbaarheid hebben die haar getrakteerd 's middags. 's Avonds heeft ze dan samen met de Braziliaansen, de Koreaanse Marchia en de Sicilianen lekker gegeten en 3 flessen wijn gedronken en toen de rekening kwam heeft de man van Evi alles betaald ! In het naar huis gaan zagen ze aan de kathedraal een muziekgroepje dat een optreden stond te geven. Daar zijn ze nog blijven plakken en hebben gedanst dat het een lieve lust was. En om 1 uur pas lagen ze in bed ! En deze nacht was er zoveel lawaai op straat dat er van slapen niet veel in huis gekomen is. Lucie vertelde dat de rugzak deze morgen precies 100 kg woog ! Na het afscheid van haar vriendinnen is ze dus op weg gegaan naar Finisterre ( of Muxia, dat beslist ze later nog als ze aan de splitsing komt )
Het was klimmen vandaag, een zware maar zeer mooie weg, zei Lucie, een echte aanrader. Ze wandelde opnieuw door eucalyptusbossen, zag een waterval, ze noemde de weg: prachtig !
Om 20 voor 2 kreeg ik telefoon dat ze aangekomen was in Negreira, ze was steendood, zei ze.
Onderweg had ze samen gelopen met een Oostenrijker van 73 jaar en toen ze me belde kwam die ook juist in het bed naast het hare liggen. Ze had vandaag ook iemands voeten verzorgd onderweg en die mens was haar ongelooflijk dankbaar. Ze had beloofd om vanavond de plakkers te verversen, maar heeft geen idee naar welke albergue die mens gegaan is.
Wat Lucie ook nog vertelde ( dat was ze al telkens vergeten ) is dat de Braziliaanse Evi gestart was in St. Jean Pied de Port om 1 of 2 weken te stappen, en ze heeft gewoon de ganse weg afgelegd !
Deze namiddag kreeg ik nog een sms'je : de Oostenrijker gaat voor mij koken !
En tegen de avond aan : Hij is boodschappen gaan doen terwijl ik mijn 'roes' lag uit te slapen, spaghetti met olijven, paprika's, ajuin en tonijn en overgoten met een vleugje olijfolie en azijn.
En ook nog : we hebben het wel samen klaargemaakt !
Dat klinkt allemaal niet slecht hé ( hoewel ik bij het schrijven van de ingrediënten al braakneigingen krijg, ik loop namelijk al 2 dagen met buikgriepverschijnselen. Onpasselijk en diarree, leuk is anders ) Ik ga proberen om wat foto's van het internet te plukken om de weg die Lucie vandaag volgde te tonen. Tot morgen !

foto van Lucie, het aanschuiven voor de compostela

Lucie met de Nederlanders Ada, Henny en Gerda

onderweg vandaag

Negreira

onderweg vandaag

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !