4 oktober ... van Santa Mariña naar Dumbria - 22,6 km + wat extra kilometers

Het was me het dagje nogal voor Lucie vandaag ! Deze middag belde ze om te zeggen dat ze in Dumbria was aangekomen. En ze noemde het een rotdagje vandaag. Deze morgen was het eerst mistig, daarna begon het te motregenen. Op een bepaald moment waren er geen gele pijlen meer te zien. Ze waren met verschillende pelgrims op dat pad en niemand had nog de pijlen gezien. Toen ze het vroegen aan iemand die daar woonde bleken ze op de verkeerde weg te zijn, niet erg ver, slechts enkele kilometers, maar toch vervelend.  Daarna begon het harder te regenen en ene Lothar uit Oostenrijk die samen met Lucie wandelde, wilde niet verder wandelen in de regen. Hij had tijdens zijn camino al meer dan genoeg regen gehad, zei hij, en hij besliste de bus te nemen naar Muxia. Lucie ging dus alleen verder. Maar even later is het beginnen water gieten ! en geen plekje te zien om te schuilen ! Resultaat : alles doornat, het water stond in haar schoenen. toen ze eindelijk in Dumbria aankwam zag de albergue er zo uitgestorven stil uit, dat ze verder gegaan is en op het eind van het dorp binnengegaan is in een pensionnetje " Argentina " waar ze een kamer voor zich alleen kreeg. Dat was even een beetje extra luxe, een warme douche, een siesta, de schoenen drogen.  Daarna bestelde ze een pelgrimsmenu en kreeg eerst een salada russa als voorgerecht en daarna ... varkensoren !! "Mijn goesting was snel over ", sms'te ze, " ik denk dat ik terug in mijn bed kruip "
Maar heb mooiste moest nog komen !!!
Vanavond kreeg ik weer telefoon van Lucie, met de melding : ik ben stout geweest. En dat is wel het minste dat je kan zeggen. Dit is er gebeurd : Lucie zat in dat pensionnetje helemaal alleen, en een meisje uit Ierland waarmee ze al samen gewandeld had, zat in de (stille) albergue ook helemaal alleen. Ze zijn elkaar blijkbaar tegengekomen in een bar vanavond. Lucie heeft dus haar ongelooflijk stoute ( en natte ) schoenen aangetrokken, heeft haar rugzak gehaald, de sleutel op de deur laten zitten, haar eten betaald, een uitleg gegeven aan de pensionuitbaatster waarop die" si, si " zei, en ze is vertrokken naar de albergue.  Je moet toch maar het lef hebben zulle ! Toen ze belde zat ze samen met de Ierse opnieuw in een bar, ik zei, toch niet de bar van het pension ?  Maar dat was gelukkig niet het geval. Vanavond kwam er nog een sms'je : "26 bedden en maar 2 bezet, zalig !"  en nog wat later  " Slaapwel, 6 €, goed hé ! De juiste mensen tegenkomen op het juiste moment ! Morgen Muxia. "
Het pensionnetje zou wellicht rond de 40 € gedraaid hebben van prijs, dus ze heeft een goede zaak gedaan. Maar ik zou het 'begot' niet gedurfd hebben. Ik heb blijkbaar nog niet alles van mijn schoonzuster gezien. Maar ik kreeg de toestemming om het verhaal op de blog te zetten, dus bij deze... Ondanks de regen was het wel een hele mooie etappe, zei Lucie ook nog, met mooie uitzichten op een groot meer. Wat dan weer voor spraakverwarring zorgde met de Oostenrijker, hun 'mehr' is onze 'zee', en hun 'see' is ons 'meer', ze raakten er niet slaags door, zo'n rotdag was het nu ook  weer niet :) Tot morgen. Opnieuw enkele foto's geplukt van het net, de weg naar Dumbria

zicht op het meer

en hier : auf der see

moderne kleurrijke en stille albergue in Dumbria