Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


dinsdag 31 juli 2012

31 juli Pamplona - Puente la Reina - Ayegui

Hier zijn we weer !!!
Gisterenmorgen vertrokken we in Pamplona na een ontbijt rechtover de refugio. Daardoor waren te laat op stap en kregen we te maken met grote hitte tijdens het wandelen. Bovendien moesten we over de Alto del Perdon en dat is een behoorlijk stukje omhoog. Eerst hadden we nog ons middageten gekocht in een bar bij een mens die ons allemaal aan ons pa deed denken, we hebben hem op foto gezet en hij was er gelukkig mee. Vóór de Alto del Perdon hebben we gegeten in de schaduw van een kerk. Toen was het nog 45 minuten naar de top ( en het leek ook  45 graden warm ! ) Bovenop de top staat dat mooie ijzeren pelgrimsmonument, na een uitgebreide fotosessie stortten we ons naar beneden over de losse keien. Plezier verzekerd !! Dit jaar kwamen we opnieuw in Obanos ( net als vorig jaar ) waar de beide camino's samenkomen. Vandaar naar Puente la Reina was het niet meer zo ver, gelukkig !! Het was echt gloeiend heet. We zagen al van ver de torentjes van het stadje. En in de albergue van de paters Reparadores was er gelukkig nog plaats voor ons. Het was er lekker koel. Na onze douche en het wassen van de kleren gingen we de stad in om de beroemde brug te bekijken en om een frisse pint ! te drinken. Terwijl we daar waren hebben we ook maar meteen een bordje tapas besteld en daarna paella gegeten, veel vroeger dan normaal in Spanje. Meestal kan je hier maar ten vroegste om half acht eten. We zijn dan maar op tijd gaan slapen want we wilden per sé heel vroeg vertrekken deze morgen.

En dat hebben we dan ook gedaan, we waren al op stap om KWART NA ZES !!!!! En zonder ontbijt, maar dat is geen probleem, wandelen op een nuchtere maag gaat eigenlijk vrij vlotjes.
Het volgende dorp was maar 4 km  verder en daar zouden we eten. Maar we waren dat volgende dorp gepasseerd voor we het wisten en we zijn dan maar verder gegaan naar nog een volgend dorp. Daar hebben we dan zeer uitgebreid en lekker gegeten, toast met confituur, stokbrood met tortilla tussen, vers geperst appelsiensap en een grote cafe con leche ( dat klinkt goed hé voor koffie met melk ) Het heeft ongelooflijk gesmaakt na meer dan 7 km wandelen. We hebben goed geprofiteerd van de koelte en zo ver mogelijk gegaan vóór het ondraaglijk werd. Koelte dat is : deze morgen bij het vertrek 19 graden. Vandaag waren er in ieder dorp voorzieningen om te eten. We liepen een heel stuk over een romeinse heirbaan en we moesten over verschillende middeleeuwse bruggen. Vanaf dat de zusjes en girls wisten dat we over een weg uit de romeinse tijd liepen, was het één en al Monty Python en Life of Brian dat de klok sloeg. Er is daar gezongen en geacteerd dat het een lieve lust was. er kwamen zelfs komplimenten van andere pelgrims, ze zijn verkozen tot beste singers op de camino. Later zijn ook ( uiteraard ! ) de Von Trapps uit de Sound of Music de revue gepasseerd. Op stap met Van Wijnsberges en een Wauterken en een Belietjen erbij, dat is lawaai en gezang verzekerd. Ik heb er deugd van vanuit de achterhoede. Na de romeinse bruggen en wegen kregen we honger en in het eerstvolgende dorp zijn we gestopt bij de supermarkt. We konden er net met ons vijven binnen, het brood was op, dus we kochten elk waar we zin in hadden, ´t is te zeggen : nectarinen, sardienen, chocolade en .... EEN DOOS GEHAKTBALLEN IN BLIK ! Het was trouwens Vicky die daar zin in had. We hebben alles op een bankje in de schaduw opgegeten en zeg dat het gesmaakt heeft, behalve de gehaktballen dan. Toen was het niet meer zo ver naar Estella, maar de zon brandde intussen dat het niet mooi meer was. In Estella hebben we ons alle vijf een hele grote ijs gekocht en het laatste stukje naar hier, Ayigui, hebben we afgelegd op een half uur schat ik. Echt van schaduwplek naar schaduwplek. We zagen in Estella dat het 38 graden was in de schaduw, meer moet ik niet zeggen zeker ?
We liggen hier nu  ( heerlijk ) in een sporthal op een bovenverdieping, vlak onder een ijzeren dak. Moet ik daar nog een tekeningetje bij maken ? Hopelijk koelt het vannacht wat af, anders gaat er hier weinig geslapen worden.  Morgenvroeg passeren we de bron met wijn in Irache, Annick en Vicky zijn van plan om er straks nog eens naar toe te gaan, het is wellicht maar 1 km van hier. Morgen gaan we naar Los Arcos en niet naar Torres del Rio zoals gepland, want dat zou 28 km zijn en in dit weer is ons dat te veel. Dus misschien tot morgen in Los Arcos !

3 opmerkingen:

  1. Jullie zij volhouders die komen aan met of zonder blaren !
    Slaap lekker en tot morgen
    Gr Christiane

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve 'bedevaarders'
    Wat geweldig om jullie avonturen te volgen vanuit een - vandaag - heet Limburg :). Zo kennen we jullie: met veel lawaai en plezier naar boven! Wellicht tot grote vreugde en jolijt van de andere klimmers :)
    Geniet er nog verder van en koester de mooie momenten die jullie daar samen kunnen beleven!
    Groetjes
    Isabel

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ons jaloers maken ,nee toch!!
    Hier regen ,onweer en s'morgens een fleece aan bij het ontbijt!
    Dochtertjes v/Vicky vertrokken op kamp,hopelijk beter weer .
    X m Sien

    BeantwoordenVerwijderen

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet