Al 540 km heeft Lucie er op zitten tot in Rabanal del camino

Deze morgen is Lucie vroeg vertrokken in San Justo de la Vega, op weg naar Rabanal del Camino.

Ze heeft de ganse dag alleen gelopen. De route naar Rabanal is steeds stijgend,maar niet echt zeer lastig. De eerste stad was Astorga na 3 km. Of ze daar ontbeten heeft weet ik niet, maar het ontbijt was in elk geval mierzoet, churros con chocolate !! Ik heb nog nooit zoiets zoets gegeten, een echte suikerbom ! De madeleine-achtige koekjes worden in de chocolade gedoopt en zo opgegeten. Het is geen chocomelk en ook geen chocopudding maar zoiets ertussenin van dikte.

Astorga is een hele mooie gezellige stad, maar daar zal in de ochtend wellicht zoveel van te merken zijn. Toch heeft Lucie verschillende foto's van Astorga gestuurd

aankomen in Astorga met een ferme klim

bronzen pelgrim vlak voor de refugio waar Vicky, Griet en ik sliepen

het palacio de Gaudi naast de kathedraal in Astorga

zijgevel van de kathedraal

voorkant van de kathedraal

aan de kledij te zien is dit nog een foto van gisteren in de regen

 Lucie heeft ook nog laten weten dat ze gevallen is en dat haar knieën opliggen, maar dat het geen erg is ( uiteraard niet ! ) Ze is vandaag een hele hoop Belgen tegengekomen die met een busje op weg zijn en in iets luxueuzere onderkomens slapen, dus conclusie : het zijn geen echte pelgrims :)

Er wordt op TV ginder nu heel veel uitgezonden over de opgeloste moord op die Amerikaanse pelgrim. Dat gebeurde dan ook op het traject dat Lucie vandaag liep, ze kwam vandaag nog verschillende politiecombi's tegen.
Het dorp waar Lucie nu gestopt is, Rabanal del Camino, is één van die dorpen die 30 jaar geleden uitgestorven spookdorpen waren. De camino heeft het dorp een nieuw leven gegeven. Toen wij er de eerste keer passeerden waren er nog steeds meer ruïnes dan huizen, vorig jaar was het al omgekeerd. De tijd staat ook daar niet stil, maar het is wel een plek waar je het verleden nog voelt leven.

Rabanal del Camino in 2014

Morgenvroeg zal Lucie al aan het cruz de Ferro zijn, het hoogste punt van de camino waar het ijzeren kruis staat bovenop een hoge houten paal. Vele pelgrims laten er steentje achter dat ze van thuis hebben meegenomen als symbool van alle zorgen en problemen. Daar aan het kruis laten ze het steentje achter, een last die van de schouders valt. Het is een eeuwenoud gebruik. De reizigers die vroeger de bergpas namen, gooiden een steen aan het kruis om bescherming te vragen op hun reis. 

Het is een prachtige etappe voor Lucie morgen, emotioneel en in een overdonderend mooie natuur.

Ik zit hier weer te kwijlen terwijl ik dit schrijf. Tot morgen !