Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


zondag 6 september 2015

Intussen zijn ze al onderweg naar Frómista !




Na 2 verslagloze dagen komt er nu een ferme bijwerking.

Verslag  van 2 september.
Gewandeld van Santo Domingo de la Calzada naar Belorado. ( 22,1 km )
Wakker geworden om 6 uur, vertrek om half 7 na chocomelk uit  automaat en koffie in bar. Een verloren zonnehoed bracht ons bij Nederlands koppel Toon en Miets. Zij doen de camino en hebben tijd tot eind oktober. Onderweg man zonder schoenen opnieuw tegengekomen. Hij houdt het blijkbaar goed vol. De landschappen veranderen, wijngaarden worden zonnebloemvelden en stillekens aan akkers vol groenten. Jammer dat de wandelroute parallel loopt met de autoroute. We houden ons kranig en lopen goed door. We houden een pauze in een bar waar men ook streekproducten verkoopt. Uiteindelijk komen we aan in Belorado en stoppen in de albergue municipal aldaar.. De zon hebben we vandaag niet gezien, gelukkig steken er langs de weg enkele solitaire zonnebloemen de kop op. Dat maakt de afwezigheid van ons zonneke iets goed. De avond sluiten we af met een gezellig etentje in de Albergue. De plaatselijke kok kookt voortreffelijk. Als dessert smulden we zelfs van een Hollandse koekjespap

Groetjes Marleen

Verslag van 3 september.
Gewandeld van Belorado tot Agés ( 27,7 km )
Vandaag vertrokken we om half zeven. Het was bewolkt. We vreesden voor regen maar hebben droog gelopen  en we zijn nog een dorpje verder gelopen dan gepland, Agés, een kleine 5km verder. We waren hier om 14.45uur, we zijn reeds gewassen en de was zit in de machine ! Zitten nu aan de koffie met appelflappen, mmmm lekker ! We slapen in  de albergue municipale, 22€ slapen, avondeten en ontbijt ! meer moet dat niet zijn ! We hebben ook Darren, de jongen van Wales gezien, hij was blijkbaar gebeten door een spin aan het water. Had zijn schoenen en kousen uitgedaan en waarschijnlijk is de spin in zijn kousen gekropen. Hij gaat nu verder, langzaam. Hij moet zeker zijn medicatie nemen, we waren blij om hem terug te zien. Het is nu aan het regenen, net op tijd binnen !

Verslag van 5 september ( er ontbreekt een dag )
We zitten nu in San Bol. Het is opnieuw warm weer. Hier is geen internet. Gisteren was het zeer koud. In Burgos te koud om echt te genieten. Maar nu terug zeven zonnen ! Het is hier nu 'completo', we slapen op zolder. Tot morgen ! 
Lucia

De dames zijn sedert het vorige blogbericht dus zomaar even  100 km opgeschoven, ze gaan goed vooruit ! Er zijn ook een hele hoop foto's afgeleverd, ik zal proberen om ze een beetje op volgorde te zetten en een poging wagen om te herkennen waar ze gefotografeerd zijn. Soms kan ik niet goed volgen met de verhalen, ik denk dat de man zonder schoenen, de jongeman Darren uit Wales is.
Over Burgos is er weinig verteld en het is zo'n prachtige stad. Intussen zitten ze dus wel op de meseta, de zonnebloemen zullen al vervangen zijn door eindeloze velden van gele stoppels van het geoogste graan. Er is een foto bij van Hontanas, dat ligt zó in een put in het landschap dat je het pas ziet als je er vlak bij bent. De refugio waar ze vorige nacht sliepen, San Bol, is zo'n hele kleine refugio met nauwelijks voorzieningen, maar o zó gezellig.Het ligt een beetje van de weg, en heeft een zeer karakteristiek rond koepeldak.  Ik heb er nooit geslapen, maar voor Lucie is het niet de eerste keer. Ik zal er ook een foto van bijvoegen uit mijn camino fotos.
Hopelijk tot morgen !





duidelijk dat ze de meseta onder de voeten hebben

Vlak voor Hontanas , de kerktoren is juist te zien
Hier al iets duidelijker

de fontein in  Rabé de las Calzadas, waar ik al 2 keer was en
waar ik telkens het carrillon ' te Lourdes op de bergen' hoorde spelen

Rabé de las Calzadas


deze bedden herken ik niet :)

voorbij Atapuerca op weg naar Burgos

bovenop de helling met héél in verte Burgos, hier niet te zien

Enkel de smog boven Burgos is merkbaar

het was duidelijk niet al te warm
op het kruispunt waar vele pelgrims de vervelende route naar Burgos namen
omdat het niet duidelijk was dat er ook een mooie route is langs de rivier,
is nu blijkbaar een duidelijke pijl geplaatst. Goed zo !
langs de mooie route, via de rivier, naar Burgos 

aankomen in Burgos


De kathedraal in Burgos



Lucia bij de bronzen pelgrim voor de kathedraal
en voor de zussen idem


kan iemand helpen met vertalen ?!

herder met zijn schapenn op de meseta

een beeld van de crisis in Spanje

hier moet ik de uitleg schuldig blijven

ook hier geen idee waar de foto genomen is


een prachtige sfeerfoto van Marleen
aan het plafond te zien moet dit het interieur
zijn van de refugio San Bol
de refugio San Bol maar in de lente, alles wat op de foto groen is,
is momenteel geel ! Maar het is en prachtig gebouwtje in 'the middle of nowhere'
Darren ( met de spinnenbeet ) uit Wales en Joëlle

1 opmerking:

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet