Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino

zaterdag 12 september 2015

León reeds voorbij, op weg naar Villar de Mazarife

Gisteren was het te laat om nog een verslag te schrijven, vandaag dus een dubbel verslag.
Eerst hetgeen Lucie gisterenmorgen al stuurde naar Griet :

Goeie morgen ! Goed geslapen, ben om zes uur vertrokken, er was geen ontbijt ! Na zes km ontbijt genomen in Mansilla de las Mulas. De weg vanuit Mansila was vermoeiend langs de autostrade, stinken dat dat doet ! Marleen, ben die mensen van Chicago terug tegen gekomen ! Gisteren was niet zo'n leuke avond, we hebben gezongen voor Marieleen haar verjaardag en ze kreeg een glas van de zaak, leuk he ! Heb nog een leuk gesprek gehad met Joanna,ge kent dat wel, onder vrouwen !

Nu weet ik niet goed of het 'niet zo'n leuke avond ' was of heeft Lucie een typefout gemaakt en was het 'net zo'n leuke avond' ? 
Om 1 uur 's middags is Lucie al aangekomen in León, waar ze naar de zelfde refugio gegaan is als in 2009, bij de nonnekens. Mannen en vrouwen in aparte slaapzalen en zééééér streng op vlooien !
Toen we daar waren 6 jaar geleden heeft Lucie zich helemaal moeten uitstropen om alles wat ze aan en bij had te desinfecteren. Eén ding is zeker : er is daar geen enkele vlo te vinden :) Ook deze keer vroegen ze aan iedereen of ze vlooien hadden ( of beten) en Lucie zei fier : NEE !! Eigenlijk wou Lucie daar eens alleen zijn, maar de anderen waar ze veel mee optrekt kwamen ook naar die refugio.
Ze heeft zich gedouched en is de stad ingetrokken. Daar heeft ze Alain terug gezien. Dit bericht zal wel voor Marleen en Chris bedoeld zijn want ik heb nog nooit een Alain horen vernoemen.

Vandaag heeft ze me even getelefoneerd en toen zei ze dat ze al om 19.00 u in bed lag , maar dat er om 20.00 u een orkest begon te spelen buiten tot 23.00 u ! Toch slecht geslapen dus. In het bed beneden haar lag een sympathieke oudere dame uit Nice ( Lucie schat tussen 70 en 80 jaar) die vanalles lag mee te zingen met het orkest.
Deze morgen is ze dan weer om 6 uur vertrokken uit León en heeft zo snel ze kon de alternatieve route door de natuur genomen. De weg uit León is namelijk verschrikkelijk om te wandelen, uitlaatgassen met hopen, zo vlak  naast een drukke baan. Toen  Lucie me belde was ze op het pleintje waar mijn zus Vicky me in 2009 de mooiste verrassing uit mijn leven bezorgde door op het onverwachtst voor mijn neus te staan in Spanje. Ik geniet nog na als ik eraan terug denk.
Lucie vertelde me dat ze zich wat verloren voelt en geen echte goede compagnie heeft. Ze stapt wel veel met Michel, de zwarte man. Lucie meent begrepen te hebben dat hij uit Madagascar is. Zijn vrouw heeft problemen met haar voeten en doet de meeste etappes met de taxi. En hijzelf spreekt geen engels en slechts moeizaam frans. Het is dus niet zo prettig om met hem op te trekken zegt Lucie. Met Joanna klikt het nog het beste. Lucie heeft het niet met zoveel woorden gezegd, maar ik had de indruk dat ze eigenlijk haar nichtjes wel mist.

En dan nu de laatste berichten van de late namiddag :

"Ben al om 12 uur gewassen, gestreken en gedouched. Lig in de albergue San Antonio, de eerste in het dorp Villar de Mazarife.Er vliegen hier helicopters van de politie rond. Dat zou te maken hebben met de verdwijning van een Amerikaans meisje eerder dit jaar. Het is hier ook op het nieuws."
(ik heb inderdaad die verdwijningszaak een tijdje gevolgd)
"Ik hoor hier net dat ze vermoord is teruggevonden en dat de dader gevat is !
Ze is hier nog in de albergue geweest, de hospitalero heeft het tekstje laten zien dat ze geschreven heeft op 2 april 2015, kippenvel !! "

En nog wat later kwam : 

" Morgen ga ik verder met Joanna en Nancy, we zitten nu samen bij Pépé ( daar sliepen we in 2009 )
Ik denk dat het in orde komt, 'k voel mij er goed bij ! "

Alléé vooruit, hopelijk vindt ze haar draai een beetje terug op de camino.
Er zijn ook nog wat foto's geleverd van de etappe van gisteren en van de stad León, een mooie stad overigens !


bevloeiïngskanalen onderweg


mooi standbeeld van vermoeide pelgrims in Mansilla de las Mulas 
Ook deze pelgrims waren wellicht een beetje vermoeid

Binnenkomen in León is niet zo aangenaam

de stadsmuur van León, van dan af ben je de mooie oude stad

Kathedraal van León





??????

de absolut vlooienvrije refugio van de benedictijnenzusters van Santa Maria de Carvajal
de kathedraal van León
Paleis, getekend door Gaudi




De teruggevonden Alain !
Op foto's heb ik hem wel al eens de revue zien passeren






Gepost door

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet