Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


maandag 22 september 2014

22 september ... van Molinaseca naar Cacabelos - nog 191 km tot Santiago

In vergelijking met gisteren was het vandaag een " gemakkelijke" etappe. Vertrekkend vanuit Molinaseca gaat de route heel licht stijgend naar Ponferrada. Een mooi stadje, met een prachtig tempelierskasteel, gebouwd in 1178 door de kloosterridders om de pelgrims te beschermen. Wie het eens goed wil zien moet zondag aanstaande maar eens naar het wereldkampioenschap wielrennen op de weg kijken. Dat wordt gereden in Ponferrada en zo zie je ook de regio waar Lucie nu wandelt. Na Ponferrada glooit de weg zachtjes verder op en neer door de vruchtbare regio El Bierzo. De pelgrims lopen opnieuw door wijnvelden, wellicht zijn de druiven nu rijp, in juli toen wij er passeerden was dat nog niet het geval. Lucie vertelde dat het na Ponferrada lichtjes is beginnen te regenen, maar zo dat je er niet kletsnat nat van werd. Toch de rest van de dag met de poncho gelopen. Nu zijn ze aangekomen in Cacabelos, een rustig dorpje. Lucie en ik sliepen er 5 jaar geleden ook in de parochiale albergue aan de kerk. Nu ligt de ganse groep in Hostal La Gallega. Om 13.20 u had ik een gemiste oproep op de gsm en een berichtje op de voicemail dat ze al aangekomen waren en al gedouched. Lucie, Evi de Brasiliaanse en de 2 Italianen Pepe en Aldo lagen samen op een kamertje van 4. En ze waren van plan om meteen calamares te gaan eten (inktvis). Vanavond aan de telefoon vertelde Lucie ook nog dat ze voor morgen ook al gereserveerd hebben in Vega de Valcarce maar voor de volgende dag lijkt alles al vol te zitten in de omgeving van O Cebreiro. Dat probleem stelt zich dus niet alleen in juli. Ik dacht dat het bij ons met de feestdag van St.Jacob te maken had, maar dat is dus niet zo. De parochiale of gemeentelijke albergues kan je natuurlijk niet reserveren, dus, zegt Lucie, het zal kwestie zijn van vroeg te vertrekken om een bed te bemachtigen. Wacht maar af, meteen vertrekt ze om 4 uur in de morgen :) Lucie vertelde ook nog dat ze vandaag de eerste Belg is tegengekomen. Die was naar Santiago gegaan en was nu op de terugweg naar Belgie, te voet terug naar Brussel, chapeau zulle ! Gisterenavond heb ik ook nog een sms'je gekregen dat ze de verjaardag van Rita aan het vieren waren ( één van de Brasiliaansen denk ik ) maar dat ze niet eens jarig was ! Ze hadden afgesproken dat ze vanaf nu elke dag iemand zijn verjaardag zouden vieren. En waarom ook niet ?! En ook nog dat Lucie en Pepe elke dag zorgen dat ieders was in de wasmachine geraakt, een ander haalt hem eruit en hangt hem op en later haalt iedereen zijn eigen was van de draad. Wat een goed draaiende ploeg pelgrims is me dat zeg ! Gisteren kon ik niet kiezen uit het aanbod van de foto's, het is daar nu eenmaal overweldigend mooi, daardoor is het blogbericht van gisteren behoorlijk lang geworden. Zal mijn leven proberen beteren :)
Nog een berichtje op de valreep bijgevoegd (sms van Lucie). : En we gaan nog niet naar huis, bijlange niet.... Evi, de Brasiliaanse die in Barcelona woont heeft Lucie zonet uitgenodigd om na de camino nog enkele dagen vakantie te nemen in Barcelona. En Lucie heeft uiteraard niet nee gezegd. Ze gaan eerst samen naar Finisterre ( dat is nog 90 km verder dan Santiago ) aan de kust. En dan samen naar Barcelona. En van daaruit is er een rechtstreekse vlucht naar Belgie. Dat is ook alweer opgelost. Tegen Kerstmis zal ze wel thuis zijn wellicht ? ;)

Tempelierskasteel in Ponferrada
de vruchtbare vallei van El Bierzo
Toen we er in 2009 passeerden waren de druiven rijp
Camponaraya in de verte
Oeroude mastodonten van bomen op ons pad
de natuur heeft hier overwonnen
wijngaarden in  El Bierzo
Lijkt wel de Moezelstreek

Sfeerfoto Cacabelos
kerk met parochiale albergue in Cacabelos
Hostal La Gallega waar Lucie verblijft 

1 opmerking:

  1. Ze heeft groot gelijk dat ze er nog een paar dagen bijneemt.
    Met kerstmis thuis is Ok voor ons
    Gr Ria

    BeantwoordenVerwijderen

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet