30 september... van A Brea naar Santiago de Compostela - einddoel bereikt !!

Lucie is in Santiago aangekomen !  In 33 dagen heeft ze een kleine 800 km afgelegd, officieel 750, maar hier en daar is er een alternatieve (mooiere en langere )  route. Lucie heeft telkens de alternatieve routes genomen, dus zit ze wel op zowat 800 km. Wat een ongelooflijke crack is dat, mijn schoonzus, mijn cuñada Lucia. Om half twaalf deze middag zijn Lucie, Evi, Tania en Marchia aankomen aan de kathedraal. Aldo en  Pépé stonden hen daar op te wachten om hen te verwelkomen, mooi toch ! Ze zijn naar de mis van 12 uur gegaan, inderdaad, en hebben het zwieren van het enorme wierookvat, de botafumero, meegemaakt. Toen Lucie belde om kwart voor twee stonden ze aan te schuiven voor hun compostela, een getuigschrift dat je de camino hebt afgelegd. Telkens opnieuw werd het gesprek onderbroken door : Hey, hello, how are you ! Als je in Santiago aankomt, zie je de mensen terug die je onderweg ontmoette, en die je soms uit het oog verloor. Het is zó mooi, dat weerzien telkens. De Nederlanders Sandra en Frank waren ook al aangekomen, ik weet niet of dat de nederlanders zijn van de "hollandse" compagnie van de eerste weken. Soms kon ik niet altijd volgen.

Ik denk wel dat ze vandaag inderdaad om 5 uur zullen vertrokken zijn, anders konden ze toch niet zo vroeg in Santiago zijn. De laatste dag op de camino is heel vreemd, je kijkt uit naar Santiago en tegelijk wil je niet dat het gedaan is. Gelukkig voor Lucie komt er nog een extra stukje tot Finisterre. Alhoewel, ik zeg stukje, maar het is nog eens 90 km ! Daar draait Lucie haar hand niet meer voor om. Morgen blijft Lucie nog een dag (en nacht) in Santiago, morgenavond is ze dan nog bij Evi, Tania en Marchia die donderdagmorgen de bus nemen naar Finisterre. En Lucie gaat dus te voet. Ik weet nog niet wat er daarna gebeurt, dat hoor ik nog wel. De laatste etappe is wonderwel zeer lang een groene etappe, pas vanaf Monte do Gozo kom je in de huizen en de voorstad terecht. Maar dan is het maar 4,4 km meer tot aan de kathedraal. Lucie vertelde dat de pelgrims niet meer met hun rugzak in de kathedraal mogen, wegens te weinig plaats blijkbaar. De rugzakken moeten ergens anders in bewaring gegeven worden. Ik dacht deze zomer dat wij niet met de rugzak binnen mochten omdat koning Felipe daar was, maar blijkbaar is die regel algemeen. Wij mochten echter ook niet op het plein voor de kathedraal met de rugzak, en dat was wel door de aanwezigheid van de koning en koningin. Ik vind het jammer dat die regel er gekomen is, een pelgrim moet kunnen aankomen bij Sint Jacob zoals hij er al die weken naartoe gegaan is. Moe, bezweet, beladen gelijk een ezel, met bottienen aan en wandelstok in de hand. Nu ja, het is toch de weg die in de herinneringen van de pelgrims blijft hangen, de ontmoetingen onderweg, de puurheid van de natuur. Vandaag al enkele foto's van Santiago, morgen komt er meer 

op minder dan 10 km van Santiago, wandelen in het groen

de laatste eucalyptusbossen vóór Santiago

Lucie en Mila aan de grens van Santiago in 2009

kerkje in de voorstad van Santiago

Monte do Gozo, berg van vreugde, waar de pelgrims voor
het eerst en blik kunnen werpen op de stad

vanaf Monte do Gozo

en daar piept een toren van de kathedraal boven de huizen uit

we zijn er bijna ...

de kathedraal in 2009

en in 2014 , in de steigers

het wereldberoemde reusachtige wierookvat
zeven man is er nodig om het in de kerk van plafond
naar plafond te slingeren. Indrukwekkend.