21 september ... van Rabanal del Camino naar Molinaseca - nog 215 km tot Santiago

Een prachtige dag vandaag !!!  Lucie had er bijna geen woorden voor. Deze morgen waren ze samen vertrokken vanuit Rabanal del Camino om kwart over 6. De ganse groep, Italianen, Brasiliaansen, sedert 2 dagen ook een Koreaanse en Lucie wilden samen aan het Cruz de Ferro aankomen. Na Rabanal loopt er een heel mooi pad eerst naar Foncebadon, nog zo'n dorp dat uit zijn as is herrezen. En 2 km voorbij Foncebadon kom je op het hoogste punt van de camino, aan het Cruz de Ferro. Dat is een ijzeren kruis bovenop een hoge boomstam met aan de voet daarvan een berg van stenen. Al eeuwenlang leggen mensen die de bergpas over willen een steen aan het kruis om bescherming te vragen. Deze gewoonte werd overgenomen door de pelgrims die vaak een steen meebrengen van thuis die hun zorgen en bekommernissen symboliseert. Die steen wordt dan aan het kruis achtergelaten, om zo de zorgen symbolisch achter zich te laten. Onze groep is dus samen aangekomen, zijn hand in hand gaan staan, en iemand heeft een gebed uitgesproken. Heel mooi en ontroerend moment, zei Lucie, en ik kan het me voorstellen. Daar aan de voet van het kruis liggen niet gewoon stenen, daar liggen zorgen, daar liggen dromen, daar ligt hoop, daar ligt liefde. Het is een prachtige plek. Van daaraf is iedereen op eigen tempo verder gegaan. Na Foncebadon, opnieuw door de pure natuur naar Manjarin, waar Lucie en ik 5 jaar geleden sliepen in de albergue van Tomás. Daar was geen stromend water, geen wc, geen douche maar toen waren we blij met een dak boven ons hoofd. Het is er nog precies eender na 5 jaar. Na Manjarín komt er een ferme afdaling naar El Acebo . Lucie zegt dat ze als een berggeit naar beneden is gehuppeld. Onderweg staat er aan de kant een stacaravan met eten en drank. Bijna elke pelgrim stopt er om iets fris te drinken. Zo ook Lucie en de anderen. Sommigen vertrokken daar een half uur vóór Lucie langs de weg. Lucie nam dus een half uur later het bergpad en ze kwam eerder dan de anderen in El Acebo aan ! Bovendien werd ze gans de weg gevolgd door een geit !! Pas in El Acebo heeft iemand gebeld naar de boer ( blijkbaar was de geit gemerkt ) en die is zijn geit komen halen. Ik zei haar : dat is niet moeilijk als jij zo de berg af huppelt, die geit had haar gelijke gevonden :) In El Acebo heeft Lucie ook gegeten. Na El Acebo daalt de weg verder af naar Molinaseca, een heel mooi klein  stadje, waar we 5 jaar geleden ook sliepen, in dezelfde albergue Santa Marina. Ze hadden de albergue opnieuw gereserveerd en dat is maar goed, zegt Lucie, want als je niet reserveert raak je niet meer aan een plekje. Eigenlijk is dat jammer, ik heb dat deze zomer ook ondervonden. Ze hebben weer een kamertje voor de groep apart. 8 bedden op de zolder van de albergue, en niet eens stapelbedden ! Het had deze namiddag geregend, dus hadden ze de kleren in de wasmachine gewassen, een touw op hun zolderkamer gespannen en daaraan hing ieders was te drogen. Toen ik vanavond nog eens belde, was de was bijna droog, de zon scheen opnieuw, en ze klonk zóóó gelukkig en tevreden. Ze voelt zich bijzonder goed in de groep, en ze denkt dat iedereen nu wel samen zal blijven tot Santiago. En ze beseft ook dat het snel vooruit gaat.... Vandaag was ze eens moe, zei ze, niet moeilijk als je eerst een berg op moet en dan de berg af huppelt als een geitje. Ik ga eens proberen om een hoogtedoorsnee te vinden van de weg van vandaag.

Na Rabanal, een onwaarschijnlijk mooi pad

Foncebadon in 2009

Foncebadon in 2009

Foncebadon in 2014

Foncebadon in 2014

Cruz de Ferro 2009

Cruz de Ferro 2014

Sfeerbeeld Cruz de Ferro 2014

in de Montes de León

Albergue van Tomás in Manjarin

Albergue van Tomás in Manjarin

om opnieuw bij weg te dromen

El Acebo

een welkome stop onderweg

en nog van dat moois

niet echt paadjes om te huppelen, maar Lucie doet het !!

Molinaseca

eerst een klim en dan een hele lange afdaling !