Translate


Reageren op ons caminoverhaal of meer info over onze tocht ?
caroline.van.wijnsberge@hotmail.com

Dag lezer van ons verhaal en welkom

In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.

Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.

Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.

Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago


Buen camino


donderdag 18 september 2014

18 september ... van León naar San Martín del Camino - nog 284 km tot Santiago

Lucie vertelde dat ze eigenlijk deze morgen niet zo vroeg zou vertrekken, maar ze is wakker geworden toen de Italianen opstonden. Ze zegt er wijselijk geen uur meer bij, wellicht heeft ze de blog ook gelezen en ze kent mijn mening :). Ze besloot dan maar samen met de Italianen mee te wandelen, maar ze wandelden haar veel te traag, dus heeft ze hen achter zich gelaten. Arrividerci amigos !! Hun namen zijn trouwens niet Seppe en Carlo, zoals Lucie gisteren doorgaf, maar Pepe en Aldo. Wellicht heeft Lucie hun namen nu geschreven gezien, en het klinkt een beetje hetzelfde.
Gisteren zijn ze nog met de bus naar het centrum van  León gereden om de stad te bezoeken, en toen ze terugkwamen was het eten klaar. En de Italianen hebben de wijn betaald, zegt ze. Vandaag na het vertrek uit León, was het een vreselijk vervelende etappe. Buitengaan uit León valt nog mee, zolang je in de stad bent. Maar eens je de brug over de rivier bent overgestoken, is het afzien. Kilometers lang loop je op een hele drukke baan. Na meer dan 7 km, in la Virgen del Camino, kan je dan uiteindelijk kiezen voor een alternatieve route door de akkers. Dat deden wij 5 jaar geleden. Maar de compagnie van gisterenavond had al een albergue gereserveerd voor vandaag en die lag niet op het alternatieve pad, maar op de gewone weg. Lucie moest dus wel die weg nemen en die blijft de volle 24 km vlak naast die drukke baan lopen. Dat moet ferm vervelend geweest zijn. Vooral omdat ze weet hoe mooi het andere pad is. 5 jaar geleden was het op deze etappe dat mijn zus Vicky en haar schoonmoeder Sien ineens voor mijn neus stonden. Die waren eventjes "om ende were" naar Spanje gereisd om mij te verrassen en om 2 dagen mee te stappen ! De mooiste verrassing van mijn leven was dat ! Opnieuw naar dit jaar ... Om 11 u kreeg ik telefoon van Lucie dat ze op 4,5 km van het eindpunt zat. Ze zat op een bankje een tros druiven op te eten. En om 10 over 12 kwam het sms'je " Ben er al, zag het plakaatje van het dorp en links de albergue met zwembad en hangmatten. Nu de zon nog... Ga nu een zalig doucheke nemen." Blijkt dat het vandaag vooral bewolkt was, de zon zat verscholen, maar koud was het niet. Lucie vertelde ook dat er massa's pelgrims zijn met enorme bleinen, verschrikkelijke voeten ziet ze, maar zelf heeft ze nergens last van. Behalve nog wat extra bobbels elke dag. Ik heb haar gevraagd of ze de slaapzak al eens op 60 ° gewassen heeft, want misschien krijgt ze gewoon elke nacht wat beten bij van eentje die meereist met haar. Ze heeft daarop nog niet geantwoord, maar ze zegt dat er veel pelgrims met vlooien-beten zijn. Leuk is anders natuurlijk. Lucie vertelde ook nog dat ze een legging gekocht heeft voor de koude avonden.  Ik zeg tegen haar : Gij zijt een echte zulle, eerst je thermisch ondergoed achterlaten en nu een legging kopen voor de kou.  ! Maar op dat moment was het teveel om te dragen, zegt ze. Vanavond liet ze ook nog weten dat ze morgenvroeg pas om zes uur buiten mag ! Dat valt tegen zeg :) En dat de Italianen in het vorige dorp gestopt zijn, Aldo heeft pijnlijke blaren !  Morgen is het de laatste etappe van de iets vlakkere. Daarna is het gedaan met de meseta en komen de montes de León, een heel mooie bergketen, en dan Galicië.


de Parador in León
brug over de Rio Bernesga bij het verlaten van León

en dan begint die vreselijke weg
moderne kerk van La Virgen del Camino
waar het alternatieve pad begint
maar Lucie is op of naast deze baan blijven wandelen
huisjes in de berg op de alternatieve route
alternatieve route
5 jaar geleden de verrassing van mijn leven,
zus Vicky op de camino 
alternatieve route
alternatieve route

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

ergens "onderweg"

ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino

Een terugblik naar september 2008

Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.

Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...

En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal

Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.


Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.

Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.





2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet

Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.

En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.

Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.

En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .

Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.



De 3 musketiers in 2011

De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet

2012 ... opnieuw op weg

Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !





een olijk gezelschap in 2012

een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky

12 juli 2013 ... opnieuw aftellen

We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !




Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013

Cruz de Ferro 2014

Cruz de Ferro 2014

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet

Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet