Dag lezer van ons verhaal en welkom
In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.
Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.
Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.
Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago
Buen camino
19 september ... van San Martin del Camino naar Astorga - nog 260 km tot Santiago
Deze morgen mocht Lucie dus pas om 6 uur de deur uit, dat zal nogal gekriebeld hebben. 24 km tot Astorga was de etappe van vandaag. Na 8 km kwam ze aan de brug van Puente y Hospital de Órbigo, een brug met meer dan 15 bogen die de beide dorpen aan weerszijden van de rivier Órbigo met elkaar verbindt. Weer 5 km verder zal ze Santibañez de Valdeiglesias gepasseerd zijn, waar we 5 jaar geleden sliepen en waar Vicky en Sien de volgende morgen terugkeerden naar huis.Nog eens 8 km verder, een hele mooie weg trouwens, kom je aan een groot wit stenen kruis op een heuvel vanwaar je Astorga reeds ziet liggen, hoewel dat dan nog een goeie 3 km is. Om 10 voor 1 stond er een bericht op de voicemail dat Lucie al aangekomen was en al gewassen én gestreken. Ze had vandaag samen met Hedy (?) gelopen, één van de Brasiliaansen en ze was moe van het slenteren, zei ze. Maar ze hadden wel heel leuk gebabbeld. Gisterenavond een fijne avond gehad, met lekker eten. Dat was wellicht ook klaargemaakt door de Brasiliaansen, die hadden dat toch beloofd. De Italianen die gisteren in het vroegere dorp gebleven waren, zijn intussen ook al in Astorga aangekomen. Ze zullen ons gemist hebben, dacht Lucie. Ze zijn nu in de Albergue Siervas Maria waar ze voor de ganse groep gereserveerd hebben toen ze aankwamen. En Lucie zegt dat ze met z'n allen een kamertje van 9 gekregen hebben. Dat stond niet allemaal op de voicemail, hoor, ik heb haar ook nog eens teruggebeld. De Brasiliaanse,( ik heb haar naam nog steeds niet goed verstaan, Hedy of Eddy of Evy,) woont in Barcelona maar heeft nog een huis in Rio de Janeiro. Lucie was opgetogen over haar gesprekken met haar. Ze vertelde ook nog dat haar mooie jumpsuit die ze mee had voor de avonden intussen gebruikt wordt als pyama, want de pyama was ook uit de rugzak gezwierd voor het gewicht. Toen ik belde waren ze net een pelgrimsmenu aan het eten. En het was toen pas 15.20 u, een unicum dat je op dat uur in Spanje kan eten. Vlak daarvoor had ik van Lucie nog een sms'je gekregen : "Deze morgen kwamen we een Amerikaanse jongen en een meisje uit Australië tegen, ze liepen zonder licht. Ik zei, geen probleem, mijn naam is Lucie en dat betekent licht. Hoe mooi kan het leven zijn , heb vandaag een heel zalig gelukkig gevoel ! " Daar moet ik toch niets meer aan toevoegen, nietwaar ...
 |
Puente y Hospital de Órbigo
|
 |
| Santibañez de Valdeiglesias |
 |
| opnieuw wandelen in de natuur |
 |
| onderweg |
 |
| Lucie, slaand naar de vliegen of muggen in 2009 |
 |
| Bovenop de heuvel met Astorga in de verte |
 |
| Kathedraal en Palacio de Gaudi in Astorga |
 |
| Palacio de Gaudi |
 |
Albergue Siervas Maria met
bronzen pelgrim voor de deur |
 |
| Kathedraal van Astorga |
Een terugblik naar september 2008
Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal
Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet
Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
2012 ... opnieuw op weg
Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
12 juli 2013 ... opnieuw aftellen
We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
a.jpg)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten