14 + 15 + 16 september

Inderdaad, 3 internetloze dagen, we hebben jullie in de pijn gelaten hé !!!
Laten we beginnen met

14 september

Slecht ingeslapen gisteren, een namiddagslaapje is dus niet aan te raden voor mij.
We waren opnieuw een beetje vóór 7 in het donker op weg. Het was frisjes, gelukkig maar.
Want tot in Las Herrerias was het goed te doen, om 8.15 u was ik daar, maar daar begon de klim naar eerst La Faba en dan O Cebreiro. Het was inderdaaad zeer zwaar, we waren gelukkig al 2 weken ingelopen. Anders zou het even erg geweest zijn als de eerste dag vorig jaar toen we de Pyreneën in moesten. Maar het was een héél, heel mooi lastig pad. Vanaf La Faba was het bovendien een "mest"pad, de stront liep daar gewoon van in de stal over straat naar beneden !( een mens zou van minder jaloers worden, ik toch in elk geval wel, met mijn afval-productie-probleem - als dat niet proper gezegd is hé ! ) In La Faba had ik ook de chance om een mooie kudde koeien te zien die van de stal naar de wei geleid werden, dwars door het dorp. Na een koffie-en sanitaire stop in de enige bar daar, ging het verder naar O Cebreiro. Lucie wachtte me op in het dorp ervoor, in Laguna de Castilla, ook daar weer een koffietje en een cake-je ( als ontbijt hadden we enkel een Yochurtje en een banaan gegeten ) En dan het laatste stuk omhoog tot O Cebreiro, waar we rond 12 u aankwamen. Ik heb er dus 3 u en 3/4 over gedaan om boven te geraken. Het was zwaar ( het zweet regende ons af ) maar zeer mooi ! O Cebreiro is een heel speciaal plekje met de ronde palozzo's met hun rieten dak, een pracht van een sober kerkje waar heel stemmige muziek speelde. We aten daar een lekkere grote kom soep en we konden er weer tegen voor enkele kilometer. We stapten nog 8.5 km tot Alto de Poio waar we stopten aan de albergue. Er staan maar 3 huizen waarvan 2 restaurants met in 1 ervan een slaapplaats voor zo'n 20 pelgrims in een achterbouwtje met schimmel op de muren. Maar na de refugio in Manjarin is alles luxe voor ons ! Het laatste stuk tot Alto de Poio was ook zeer venijnig, de albergue ligt echter meteen als je bovenkomt op je te wachten. Het is heel koud en winderig hierboven, we zitten boven de 1300m en het zal wellicht ook koud zijn om morgen te vertrekken.
We zijn vandaag, na Laguna de Castilla, ook Galicië binnengestapt, het groene Galicië.
Vanaf nu staat er iedere 500 mtr een paaltje met de afstand tot Santiago. We zitten nu aan nog 146 km te gaan, het komt stilaan dichterbij.
Het was jaarmarkt vandaag in Oosteeklo en Sofietje Wauters kwam naar huis.
En wij stapten 20 km.

15 september

Tamelijk laat aangezet, zo rond 8 uur.
De kleren die gisteren gewassen waren, waren (voor de eerste keer tijdens de camino) niet droog vanmorgen, en ik heb ze dan maar in een plastieken zak meegenomen. In het eerste dorp, Fonfria, hebben we in een leuke kleine sobere bar, waar klassieke muziek speelde, een warme chocomelk gedronken en een stuk Santiagotaart gegeten als ontbijt. Geen paniek, het is niet onze gewoonte geworden om van 's morgens vroeg aan de taart te zitten, maar er was daar gewoon geen alternatief. Trouwens, even terzijde, zowel bij mij als bij Lucie begint de broek af te zakken, gelukkig hebben we de rugzakriem om ze op te houden, anders liepen we hier nogal te zien hé !!! Verwacht echter geen wonderen, als ik een groot raam passeer, om mij eens te spiegelen zie ik nog geen verschil. Lucie zegt dat ze op Christoph begint te lijken, met de broek afgezakt á la Christoph.
Terug naar onze dagetappe nu.
We vertrokken dus uit die kleine bar en trokken naar Triacastela.
Eerst liep het voetpad evenwijdig maar hoger dan de baan, maar daarna ging het over correidores. Ik had geen idee wat dat waren, toen ik dat las in ons boekje, maar het zijn prachtige holle wegen waarlangs het vee naar de weiden gedreven wordt. Je loopt er onder een prachtig bladerdak van vooral reusachtige kastanje- en eikenbomen, heerlijk als het warm is.
Dat was echter niet het geval, het was heel bewolkt en behoorlijk fris. We hebben urenlang met onze fleece aangelopen, want dat was nodig.
Om half 12 waren we in Triacastela waar we een reusachtige bocadillo aten voor we verder gingen. We kozen voor de alternatieve weg via het Benediktijnenklooster van Samos. Eerst liep het pad naast de baan, maar daarna doken we opnieuw de struiken in en waren er weer die prachtige correidores, zo´n 6 km lang tot in Samos. We kwamen door enkele piepkleine dorpjes, soms maar 3 huizen en een kerk. Het mooiste dorp dat ik tot nog toe op de ganse camino zag, is San Cristobo do Real. Onvoorstelbaar mooi, oud, rustig, schaapjes, een helder klaterend beekje dwars door het dorp. Maar geen mens te zien, alleen veel honden en katten. De honden zijn niet gevaarlijk, ze doen met moeite één oog open als je passeert. Achter ieder hoekje wou ik een foto nemen om iets van al dat moois mee te nemen naar huis.
Het was een lange weg naar Samos, 5 kilometer langer dan de gewone camino-route. (Maar wij draaien onze hand niet om voor 5 km min of meer hé !) Het was steeds stijgen en dalen en de voeten en knieën deden op den duur veel pijn. Vooral het afdalen ging moeizaam, stijgen is veel gemakkelijker. En dan was er eindelijk het zicht op Samos. Wat een klooster !! En net op dat moment begonnen de klokken te luiden, alsof ze ons wilden verwelkomen. We zijn ons meteen gaan inschrijven in de refugio in het klooster, een douche genomen, onze was gedaan en daarna in de bar rechtover het klooster een lekkere kom soep gaan eten. We hebben een rondleiding meegedaan in het klooster, een prachtig gebouw, en daarna waren er de vespers in het gregoriaans. We hebben allebei voor het eerst in dagen heerlijk geslapen, het bed boven mij was onbeslapen en ik heb het matras boven op mijn eigen matras gelegd, ik lag dus lekker zacht.
Lucie en ik zijn er beiden van overtuigd dat Galicië het mooiste stuk van de ganse camino is, zoiets moois hebben we eerder niet gezien, ook vorig jaar niet. Ik ga trouwens geen kaartjes sturen dit jaar, ik heb er al veel gezien, maar geen enkel geeft weer wat wij hier zien. Wij nodigen jullie hierbij uit naar onze volgende foto-avond, die zal een beter idee geven van al het moois dat hier te zien is.

16 september ( Spain in the rain )

Deze morgen om half 7 heeft Lucie mij wakker gemaakt, eerst gaan ontbijten in de bar rechtover het klooster, en om half 8 vertrokken we. Maar wat bleek ? Het regende zowaar !!!!
Voor de eerste keer in onze camino-geschiedenis regende het !
En blij dat we waren, nu konden we tenminste onze poncho's eens uittesten. Ze zijn waterdicht...
Het regende tot 11 uur ongeveer en dan kon de poncho weer uit.
Het bleef echter de ganse dag wispelturig weer, zon, wind, regen, we hebben alles gehad, tot even gedonder toe. Maar Galicië blijft mooi, zelfs Spain in the rain mag er zijn.
We vertrokken uit Samos opnieuw door die heerlijk correidores, en deze keer hielden ze de regen een beetje tegen, je liep er bijna droog onder dat dichte bladerdak. We hebben hier al ongelooflijk mooie bomen gezien, ik let nochtans nooit zo erg veel op bomen, maar deze exemplaren zijn echte juwelen. Rond de middag waren we in Sarria, waar we een lekkere pizza aten. Intussen kwamen we dichter en dichter bij de kilometerpaal van 100 km tot Santiago.
Die kilometerpaal staat in Brea en daar is ook een hele kleine prive-albergue waar we gehoopt hadden te kunnen slapen. We hadden er daar dan al 27 km opzitten. Maar toen Lucie er vóór mij aankwam was er maar één bed meer vrij. En wij waren voor vandaag aan het eind van ons latijn. Er waren ook nog 2 Duitse dames gearriveerd die ook niet meer verder konden, de hospitalera had getelefoneerd naar de volgende refugio, maar diewas ook al volzet. De eerstvolgende vrije albergue was 10 km verder, en dat zag niemand meer zitten. En toen hebben wij iets heel on-pelgrimachtig gedaan : we hebben eeen taxi laten komen om ons die 10 km verder te brengen !!!
Nu doen we jullie nogal eens verschieten hé, dat we zoiets durven doen.
Voor ons zijn die 10 gemiste kilometer weer een extra reden om de camino nog eens over te doen !!!
De taxi bracht ons dus naar Portomarín en geloof het of niet, de grote gemeentelijke refugio was volzet, de tweede op onze zoektocht ook, maar we hebben er nog een gevonden die heel nieuw en zeer proper is en waar 120 bedden staan in grote slaapzalen.
We hebben vandaag ook ontdekt dat onze Limburgse vriend-voor-het-leven Adrien ook weer op de camino zit. De sloeber had dat mooi verzwegen. Lucie had me nochtans gezegd : je zult wel zien, hij zal er zijn als we aankomen. Lucie is dus beter in het begrijpen van hints, ikzelf geloofde er niet in. Maar Adrien is dus bezig aan de camino Portugés. Wie zijn verhaal wil lezen kan dat op : adrienstapvoorstap.blogspot.com
Hopelijk zien we elkaar dus terug in Santiago, wat een orgelpunt zou dat zijn.
Straks gaan we nog iets eten in Portomarín en een grande cerveza drinken, ik begin het te leren.
Marijn hou je maar vast, ik drink je nog onder tafel !
Aan al onze supporters, dank voor jullie berichtjes
Aan Jan, Willy en Patty : Lucie loopt reeds 4 dagen op haar Teva-sandalen om de tenen vrij te houden. Ze heeft nog maar eens een teennageltje uitgetrokken omdat er een blaar onder zat.
Bedankt voor de tip om op sandalen te lopen, het blijkt zalig te zijn.
Vicky jong, als je ooit in Galicië bent, dan weet je niet waar eerst kijken, dit is zoooooo mooi !
De weiden zijn hier door muurtjes van elkaar gescheiden, muurtjes van opgestapelde stenen, ik denk dat het als in Ierland of Schotland moet zijn, maar dat is van horen zeggen.
Ik dacht vandaag even dat ik in het land van de Hobbits was ( ik kan op de naam niet komen ) zo sprookjesachtig zag het er allemaal uit.
Dat "zichzelf tegenkomen" waar iedereen het over heeft, is tot nog toe nog niet gebeurd. Maar we hebben nog een week de tijd, wie weet wat ons nog te wachten staat.
Slaapwel allemaal en bij leven en welzijn ( ik ben dus grote fan van Jos Gijsen) tot volgende keer