Enkele gedachten, neergeschreven toen we in de kathedraal op de mis zaten te wachten.
Het dringt nog steeds niet echt door dat dit nu is waar we zo lang naartoe leefden.
Het is meer dan duidelijk : Santiago bereiken is mooi, zeer mooi, maar de weg is het doel !
Rondom ons is het een drukte van belang. Gidsen met groepen uit alle windstreken vertellen in vele talen alle bijzonderheden over de kathedraal. Vooral het wierookvat, de reuzegrote fumeiro, wordt uitvoerig besproken. Ik hoorde dat het gebruik van dat wierook zwieren met dat enorme wierookvat ontstaan is omdat in vroeger eeuwen de pelgrims in de kathedraal mochten koken en eten. De wierook moest de geuren neutraliseren. Sedert de 16 de eeuw is dat gebruik altijd in ere gehouden. ( tot daar wat ik hoorde van een gids )
Wij voelen ons wat verloren zonder onze bottienen en zonder onze rugzak.
Wij zijn precies pelgrim-af. Wij kijken al wat jaloers naar de mensen die - net als wij gisteren - met rugzak, bottienen en stokken in de kathedraal rondlopen.
Wij kijken uit naar bekende gezichten en zijn er al verschillende tegengekomen.
Dat is telkens opnieuw een blij weerzien.
Deze morgen was het een vreemd gevoel, toen verschillende mensen in de refugio toch vroeg opstonden om te vertrekken met de rugzak. Ofwel naar Finisterre ofwel naar huis. Het was raar dat wijzelf nu eens niet in het donker alles moesten inpakken en vertrekken.
We hebben eigenlijk vooral veel geslenterd vandaag. We zijn het busstation gaan zoeken, waar we de bus naar de luchthaven zullen moeten nemen. Maar verder hebben we gewoon wat rondgeslenterd in Santiago. Een heel mooie stad trouwens, het oude deel althans. Veel smalle gezellige straatjes en heel veel rijk versierde gebouwen en kerken ( uiteraard ) Er zijn ook ongelooflijk veel trappen in de stad, of valt dat vooral een vermoeide pelgrim op ?
Alleen al in onze refugio moeten we 84 !!! trappen doen om aan ons bed te raken, en om van het seminarie naar de straat te raken heb ik ze nog niet durven tellen, dat zijn er nog veel meer.
Wat een pelgrim lijden kan ...
Dit zijn voorlopig onze eerste impressies op het einde van onze pelgrimstocht.
Later, als we een beetje bekomen zijn, volgen er beslist nog meer.
Misschien tot morgen of anders tot .... en Belgica !
Voor ik het vergeet, An De Belie, een heel gelukkige verjaardag !!
Dag lezer van ons verhaal en welkom
In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.
Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.
Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.
Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago
Buen camino
Buen camino
maandag 21 september 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino
Een terugblik naar september 2008
Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal
Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet
Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet
2012 ... opnieuw op weg
Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky
12 juli 2013 ... opnieuw aftellen
We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013
Cruz de Ferro 2014
Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
a.jpg)
Dag beste Caminogangers
BeantwoordenVerwijderenIk heb jullie tocht met veel belangstelling mee beleefd.
Ik kijk uit naar de foto's en jullie verhaal.
Alvast een dikke proficiat !!!
Gilbert
Caroline en Lucie, een dikke, reuzedikke proficiat, woorden schieten mij tekort om mijn bewondering voor jullie uit te drukken. Ik zie er al naar uit om jullie foto's of reportage te mogen bekijken. NOGMAALS VAN HARTE PROFICIAT EN BEDANKT DAT WE JULLIE ZO MOCHTEN VOLGEN. Marianne D.K.
BeantwoordenVerwijderenDag zusje en Lucie,
BeantwoordenVerwijderenWaarschijnlijk mijn laatste mailke op jullie blog. En, al wat bekomen van de emoties ?
Hopelijk kunnen jullie ze daar nog met veel mensen delen, want om het allemaal te begrijpen, moet je het toch meemaken hé.
Ik ben blij dat jullie zo gelukkig zijn, en kijk al uit naar het grote vuur waarmee je de reis (ongetwijfeld tot in detail) zult vertellen. Voor de foto's hou ik mijn hart vast...
Tot kijk in Belgie, en een hartelijke knuffel,
Annick
Een enorme proficiat aan jullie beiden.
BeantwoordenVerwijderenEen ervaring om nooit te vergeten.
Loop nu niet meer verloren in dat grote compostella, wanneer zien we jullie dan nog terug? Koop jullie een flesje wijn, en bij elke teug, slik je (langzaam!) elk mooi moment naar binnen. En daar sla je alles op.
En dan verwachten we Caroline terug in Oosteeklo (t'is hier echt ook de moeite), en Lucie terug in St.Niklaas(daar staat ook een mooie kerk). Met open armen!
kusjes, Hilde
Hé girls,
BeantwoordenVerwijderenProficiat met wat jullie gepresteerd hebben.
Lucie laat iets weten als je tijd en goesting hebt om me het persoonlijk allemaal te vertellen,hoop snel !!!!!!!!!!!!!!!
Groetjes Rita
Hallo schoonzussen
BeantwoordenVerwijderenHoe fantastisch hebben jullie het gedaan!!! Ik kreeg kippenvel bij het lezen van het "eindmeet-verhaal".
Mieke en ik wensen jullie een hele dikke proficiat en we kijken al uit naar de beelden. Hoewel Caroline haar verhalen de beelden voor onze ogen toverden.
Groetjes en tot thuis (in de winkel)