17 + 18 september

Gisteren 17 september dus, tamelijk laat vertrokken, rond 8 uur want het was toch voor een korte tocht. De refugio waar we die nacht geslapen hadden was de properste die we op gans de camino gezien hebben. Portomarin is een dorp dat nog niet zo lang geleden volledig heropgebouwd werd, omdat de oude huizen verdwenen onder het water van een stuwmeer.
De kerk werd steen voor steen afgebroken en op de nieuwe plek heropgebouwd.
Direct na de start over de voetgangersbrug van de stuw, doken we alweer het bos in voor meteen een ferme klim. Mooie vergezichten hebben we niet gezien vandaag, want we liepen letterlijk met ons hoofd in de wolken, maar we startten droog. Na de klim door het bos ging het pad bijna gans de tijd evenwijdig aan de baan, maar meestal niet vlak ernaast.Rond 11 uur begon het te regenen toen we net in Hospital de la Cruz waren. We doken daar de bar binnen voor een warme chocomelk ( wie had dat vorige week kunnen denken ) en om de poncho aan te doen. Het regende een uur of drie en daarna bleef het erg bewolkt. Toen we bij het dorp Airexe aankwamen waar we van plan waren te overnachten, na 17.7 km, was het pas 13 u en het was er bijzonder druk. Een of ander feest in het dorp. Ik liet de keuze aan Lucie om al dan niet verder te gaan, want zij had gisteren de slechtste voeten. Maar Lucie ging door, en dat wilde zeggen : 7.4 km verder naar Palas de Rei. Onderweg zag ik ineens een man voor ons lopen die zowat dezelfde stijl van wandelen had als Mila, de Tsjech, onze vriend uit onze eerste caminoweek. Maar de man liep sneller. Maar het was inderdaad Mila ! Wat een blij weerzien met omhelzingen en een dikke knuffel en een hele hoop Tsjechisch gebabbel waar wij niets van begrepen, maar het was duidelijk dat hiij ook blij was ons terug te zien. Hijj besliste om samen met ons naar Palas de Rei te gaan, maar toen we daar kwamen, was de eerste albergue gesloten wegens werken ( wat een idee in volle pelgrimsseizoen ! ). De tweede albergue was al volzet en wij gingen op zoek naar een prive pension want wij wilden beslist niet meer verder, wij hadden er al 25 km opzitten. Op dat moment besliste Mila om toch nog wat verder te gaan naar een volgend dorp. We namen afscheid in de hoop hem in Santiago terug te zien. Wij vonden een klein pension waar we nu eens een kamertje hadden voor ons beiden alleen. Na alle grote slaapzalen is dat opeens een enorme luxe. Lucie kroop meteen in bed want ze was doodop, ikzelf had precies nog wat reserve, een goede dag gehad dus. In Palas de Rei is eigenlijk niets te zien, de naam zou anders doen vermoeden, we waren erdoorheen voor we het beseften en we moesten terugkeren om slaapplaats te vinden. Om 19 u gaan eten want het was dan al geleden van 11 u 's morgens en ik viel haast van mijn stokje van de honger.

18 september.

We hebben goed geslapen in onze kamer van twee en opnieuw tamelijk laat op stap, iets na 8 u .
Het was zeer nevelig maar droog, vergezichten konden we echter vergeten. Galicie verstopt zich voor ons, nu weten we wel waarom het hier zo groen is. Vandaag zijn we in de provincie O Coruña gekomen. In de eerste bar die we vandaag tegenkwamen in Xan Julian, brandde de open haard al ( met de voordeur open ) en het deed al deugd. Het waren weer bijzonder mooie paden vandaag, nog altijd met die ongelooflijk mooie correidores en vanaf nu liepen we ook heel vaak door eucalyptusbossen. Wat een heerlijke geur ! Heel vreemde bomen zijn het met meterslange afhangende slierten van hun afbladderende stammen. Ze hangen omlaag als lianen en het leek bij momenten net alsof we in een oerwoud liepen. De plek waar we vandaag hoopten te overnachten, Castañeda, daar vingen we weer bot. Completo, volzet.
Dus maar weer verder, wij die een kort traject gingen lopen vandaag, zijn verdorie geeindigd in Ribadiso da Baixo met 26 km in de benen. We zijn nu op 40 km van Santiago, het komt nu wel heel dichtbij. Nog 2 dagtochten en de camino is een feit, het is bijna niet te geloven. Onderweg vandaag kwamen we opnieuw onze maat Mila tegen, en nu zijn we samen met hem in de refugio hier in Ribadiso da Baixo, en we hebben net samen gegeten. En weer heel wat afgelachen met alle spraakverwarring en tekeningetjes op het tafelpapier.Gans dit internationale gebeuren is gewoon zalig. In de namiddag is de zon er ook weer doorgekomen en meteen was het weer lekker warm. Als we de nieuwsberichten zien, is het voor de rest van Spanje zo goed niet.
De refugio hier is een echte aanrader, midden in het groen, verschillende gebouwtjes aan een riviertje. Wat wil een mens nog meer.
Onderweg loop ik telkens te denken : dit moet ik op de blog vertellen, of dat mag ik niet vergeten. Maar 's avonds weet ik allang niet meer wat dat allemaal was, en schrijf ik gewoon een opsomming van de gebeurtenissen op. De diepere gedachten zijn voor onderweg...
Een weg die naar zijn einde loopt.
Een prachtweg ....

Aan allen die nog een beetje twijfelen, de camino stappen of niet : doe het !
Het is een lastige tocht, het is een prachtige tocht.
Lucie en ik zouden dit voor geen geld hebben willen missen, ondanks de beten, ondanks alle andere miserie, deze tocht is het dubbel en dik waard !!