1 en 2 september

Op 1 september zijn we stipt op tijd vertrokken naar Fromista, waar we om 10.45 u aankwamen.
Wat een weerzien, het was als thuiskomen - hoe vreemd dat ook mag klinken voor onze thuisbasis. Er waren zelfs even vreugdetraantjes en een indianenkreet van Lucie ! Onze eerste opdracht was de stok van Gilbert gaan zoeken ( en groeten ) in de refugio in Fromista. Helaas Gilbert, we moeten het antwoord schuldig blijven, want de poort was toe tot 12.30 u. en wij stonden te popelen om te starten aan onze camino. Na een stempel in de prachtige romaanse kerk San Martin van Fromista vlogen we er dus in. Het was zalig warm wandelweer, met gelukkig wat wind, anders was het bakken geweest. Het was een heerlijk gevoel om hier opnieuw te wandelen, het lijkt pas enkele weken geleden in plaats van 11 maanden. Gewoon de draad weer opnemen waar we gestopt waren. We hebben niet zoveel km gestapt, slechts 13.5 tot in Villalcazar de Sirga, een heel rustig, heel mooi dorp vlak vóór Carrion de los Condes. Er is een kleine refugio op een zalig pleintje vol bomen en banken. In het dorpje staat ook een eeuwenoude reusachtige tempelierskerk. Prachtig in haar soberheid. Het was ooit de belangrijkste tempelierskerk op de camino en het is eraan te zien. Het is bovendien ook een internetloos dorp. Dat moet zowat een unicum zijn in Europa denk ik. We hebben een heerlijke rustige namiddag doorgebracht op de banken onder de platanen. Met gefluit van ontelbare vogeltjes zomaar gratis voor niets erbij. De toestand van de voeten is maar twijfelachtig, het verstuiken voel ik nog nauwelijks maar ik heb al aan beide voeten blaren ! en dat na slechts 13.5 km. Het zijn precies wel oude blaren die nu hun vel lossen, want er zit al een teer nieuw velleken onder, gelukkig maar, laat ons hopen dat dat velleken stand houdt !
We hebben ons vaak lopen afvragen hoe al onze eerste-schooldag-familie dat zou stellen.
Hoe hebben Bas en Louisa dat gedaan in het eerste leerjaar ? En Emiel in de eerste kleuterklas ?
En Nora en....... ook voor hen is een groot avontuur begonnen dat veel langer zal duren dan het onze.

Vanmorgen, na een eerder rusteloze nacht, zowel voor Lucie als voor mij ( en dan zijn er van die limburgers die je een stuk in de nacht nog sms'jes sturen :-), zijn we mooi op tijd vertrokken voor een traject van 23 km. Na 6 km kwamen we in Carrion de los condes, een heel mooi klein stadje met enkele zeer mooie kerken, en het klooster van Santa Clara waar net de mis bezig was toen we binnenkwamen in de kleine kloosterkerk. Het fijne gezang van de zusters ( achter tralies) deed heel onwerkelijk aan. We zijn even gebleven, maar dan toch verdergegaan, we hadden nog een lange weg voor de boeg. En het is een lange rechte weg van Carrion de los Condes tot hier, Calzadilla de la Cueza. Het waren 17 km rechtdoor, eerst naast een autoweg, daarna een keienpad ( dat kenden we nog van vorig jaar, dat genre paden ), maar geen huis, geen dorp,...
niets voor 17 km lang. Bovendien was het zonnetje ook vandaag weer op het appèl, ook gelukkig weer met wat wind erbij. Het pad van vandaag wordt het lange pad genoemd en nu weet ik waarom, er komt precies geen eind aan. En het dorp waar we dan eindelijk moesten zijn ligt in een kom zodat je het maar op het allerlaatste nippertje ziet. Maar we zijn er, met nog wat meer vellen aan de voeten, maar het is te doen, zolang het er zo erg niet uitziet als Rik zijn voeten na zijn stapvakantie ben ik al content. Lucie is nog niet op "kruissnelheid" gekomen, ze wandelt nog steeds in mijn zicht, maar dat zal zo niet blijven denk ik. Lucie ligt nu te slapen terwijl ik dit schrijf, de was hangt in zon en wind te drogen, vanavond kunnen we hier ons pelgrimsmenu eten, wat wil een mens nog meer. In de refugio waar we nu zijn is zelfs een zwembad, dat is ook uniek op de camino denk ik, maar wij hebben geen badpak mee, en dan zo'n mooi weer zijn, komt dat tegen !
Groeten aan iedereen thuis die met ons meeleeft en alvast een heeeeeeeele dikke knuffel aan ons Griet die morgen jarig is. En 19 dikke zoenen van mama - van verre ....