19 + 20 september WIJ ZIJN IN SANTIAGO !!!

Dit verslag typ ik inderdaad vanuit het klein seminarie in Santiago.
Maar eerst nog eens naar gisteren :

19 september

We hebben allebei zeer slecht geslapen in onze mooie locatie. Er was veel beweging vannacht van mensen die naar de wc moesten en de houten stapelbedden kraakten verschrikkelijk. Maar toch is de refugio een absolute aanrader ( noteren hé Gilbert ! ) We zijn nogal laat aangezet, er zijn toch niet meer zoveel kilometers te doen. Eerst koffie en een croissant naast de refugio en weg waren we. Het was een gemakkelijke etappe, nog steeds behoorlijk op en neer, maar niet meer zo lastig als de vorige dagen. Eens voorbij Arzua begon het te regenen. We hadden weer geluk dat we net in een bar zaten toen het begon, zodat we daar de poncho's konden aandoen. ( We gaan hier precies van de ene bar naar de andere als je mijn verslagen leest ) De regen zag er menens uit, en het heeft ook wel 4 uur aan een stuk goed doorgeregend. De paden werden beekjes, zo hebben we dat ook eens meegemaakt. Maar als ik mag kiezen, geef mij dan toch maar de hitte, dan kan je aan ieder kraantje afkoeling vinden. Regen is goed voor even, maar niet voor lang. Het wordt dan ook een probleem om de kleren droog te krijgen tegen de volgende dag. Daar moesten we de twee eerste weken niet bang voor zijn.
We zijn gestopt in Santa Irene, op 21 km van Santiago. Wij hebben het zekere voor het onzekere genomen. Het volgende dorp, Pedrouzo, blijkt altijd snel vol te zitten en in Santa Irene was nog plaats en wij waren koud en nat. Nog voor onze douche zijn we eerst gaan eten om ons daarna niet meer te moeten verzetten. Om te eten moesten we namelijk 1 km terugkeren naar het dorp waar we eerder al gepasseerd waren. Maar we waren dit keer niet zo moe, andere dagen zou het niet altijd gelukt zijn. Na het eten zijn we, nog steeds in gezelschap van Mila, teruggekeerd, hebben gedouched en zijn al om 16.15 u in bed gekropen. Ik was moe na de slechte nacht maar kon toch niet slapen, overdag lukt het me gewoon niet. Na een uurtje dan maar opgestaan om het dagboek te schrijven. Weer geen internet beschikbaar.

20 september.

Vorige nacht zeer goed geslapen in Santa Irene. Laat wakker geworden, om 7.20 u, dus ook laat op stap. Het ging helemaal niet goed vandaag, ik moest me voortslepen, zowel bergop als bergaf. Lucie en Mila waren dan ook al snel uit het zicht verdwenen, maar ik gaf er niet om, om alleen te lopen. De laatste dag , een vreemde dag...
Steeds mooie paden, opnieuw veel eucalyptusbossen en van die sprookjesachtige met mos begroeide dooreengekronkelde bomen. Tot vlakbij Santiago, tot op ongeveer 5 km was het lopen in het groen. Zelfs naast het vliegveld was het mooi lopen. In Burgos was dat even anders !
En toch was het een lastige dag. Ik liep als met de handrem op.
Was dat het misschien ?
Afremmen omdat het bijna gedaan was ?
Samen met Mila kwam ik op Monte do Gozo aan, de berg van vreugde, waar de pelgrims voor het eerst de torens van de kathedraal te zien krijgen. En vreugde was er, want Adrien, onze camino-vriend-voor-het-leven-uit-Limburg kwam ons tegemoet !
Wat een blij weerzien !!
Met z'n 4 zijn we dan de laatste 4 km naar Santiago gegaan.
Zeer lange kilometers waren dat, want Santiago is een grote stad met een grote moderne voorstad waar geen eind aan leek te komen. Maar dan uiteindelijk toch de oude stad en vooral .... de kathedraal !
Daar stapt een mens dan 3 weken lang naartoe en opeens is je doel bereikt.
Dan ben je de emoties even niet meer de baas.
We zijn in huilen uitgebarsten toen we aankwamen en elkaar in de armen gevallen.
Want op dat moment gaat er van alles door je hoofd. Je hebt het gehaald ! maar ook : Het is voorbij ! Het is in elk geval een onbeschrijfelijk moment.
We zijn de 33 trappen naar de kathedraal opgegaan ( lees : gestrompeld ) en werden er stil bij al dat moois. Morgen gaan we naar de mis van 12 uur en zullen de kathedraal uitgebreider bekijken. Vandaag zijn we nog onze Compostela gaan halen, ons diploma dat we de weg afgelegd hebben. En na ons avondmaal is het nu weer hoog tijd om het thuisfront in te lichten over ons doen en laten. Ik moet iedereen veel groeten doen van Lucie, die ligt wellicht al te slapen als een roos. We liggen hier inderdaad in het klein seminarie in Santiago voor 3 nachten. Hier kunnen meer dan 200 pelgrims terecht. Wij liggen in een grote slaapzaal op de derde verdieping en er zijn heeeeeel veeeeeeeel trappen te doen tot aan ons bed.
Mensen thuis : wij hebben het gehaald, wij zijn in Santiago, wij hebben 425 km gestapt om ons doel te bereiken en het is ons gelukt !!!!
Morgen of een van de volgende dagen meer over Santiago.
Het lijkt me een pracht van een stad en bij avond heel gezellig.
Voor vandaag : slaapwel allemaal
Het is genoeg geweest, ik kruip ook onder de lakens.