10 en 11 september

10 september - wat een dag !
Deze morgen opgestaan om 6 uur en om 7.15 u waren we op weg.
Na 4 km El Ganso waar nog niets open was en pas in Rabanal del Camino konden we iets eten, na 11 km stappen.
Maar mooi, mooi ! Wat een pracht van een weg en wat een uitzichten telkens.
Het werd opnieuw warm, zeer warm, maar er was meer schaduw onderweg en daardoor was de hitte draaglijker.
Na Rabanal kwam Foncebadon, een dorp dat net als Rabanal 15 jaar geleden nog een uitgestorven spookdorp was. Maar door de heropleving van de camino kregen deze dorpen een tweede leven. Er zijn nog steeds meer ruïnes dan huizen, maar je waant je er zó in de sfeer van de middeleeuwen. Nu zijn er 3 albergues en 1 bar in het dorp. We dronken wat aan één van de albergues, waar het ook zeer gezellig leek om te blijven, maar ik wilde verder naar het Cruz de Ferro dat slechts 2 km verder was. De benen en voetenvoelden nog goed, ook van Lucie, dus waarom dan al stoppen. Elke uit Regensburg, die met ons meeliep, twijfelde om verder te gaan, maar ging uiteindelijk toch mee.
Na de laatste klim kwamen we dan aan het kruis met onze steen. Voor mij was dat een heel emotioneel moment, ik liep al met tranen in de ogen van toen ik het kruis zag. Ik dacht aan alle mensen wiens naam op de steen stond en kon alleen maar hopen dat dit gebaar iets van hun zorgen kon verlichten. Ik heb de steen daar tussen de honderdduizend anderen neergelegd en ben daarna even aan de kapel gaan zitten ( snotteren ) Lucie heeft mij daar wat tijd alleen gegeven, ze had gemerkt dat ik dat wou, wij begrijpen elkaar ook zonder woorden, wat een team ! Na een half uurtje of zo gingen we verder naar Manjarin, waar we aankwamen in de refugio van Tomás. Dat is het enige "huis" in een dorp van ruïnes. Refugio is waarschijnlijk geen goed woord, barak is beter, de hospitalero noemt het een monasterio (abdij). Het is een samengeschoten boeltje met balken en planken en golfplaten en bashen en als we daar geen vlooien opdeden, zouden we heel kontent zijn. er was geen douche, geen wc maar een plank met een gat erin (aan de overkant van de straat) en na het kakske moest je kalk strooien, geen stromend water, electriciteit van een zonnepaneel. Ons wassen was buiten, met water uit een grote bidon in een kuipje gieten. We sliepen op zolder waar we net niet konden rechtstaan op matrassen op de grond. Je hoorde ieder woord dat in de keuken eronder gezegd werd en op zolder prikten mijn ogen van de ajuin die in de keuken versnden werd. Toen Lucie langs de trap op zolder kwam, liep ze met haar hoofd knal tegen een balk aan en sloeg achterover, half over het trapgat ! Ik ben nog nooit zo rap rechtgesprongen, was me dat verschieten. Lucie zal wel de grootste adrenalinestoot gehad hebben, ik dacht begot dat ze terug naar beneden zou vallen. Maar behalve een buil heeft ze er niets van overgehouden alhoewel we toch even vreesden voor een hersenschudding.
Tomás wil een refugio die de sfeer van de eerste pelgrims aanhoud en dat lukt hem perfect, zijn motto is gastvrijheid voor iedereen. Enkel de basisbehoeften tellen, een matras, een dak boven het hoofd en voedsel. Er werd dan ook gekookt voor ons gisteren, en alles tegen vrije bijdrage.
's Avonds kwamen nog meer mensen aan die allemaal bij die refugio hoorden, er was mooie klassieke muziek en wierookgeur. En opeens werd de bel geluid en was er een ceremonie van de tempeliers met gebruik van zwaarden maar waar wij jammer genoeg niet veel van begrepen.
Ze droegen het beeld van O.L.Vrouw dat gans de tijd buiten had gestaan, terug naar binnen, en de ceremonie was afgelopen. Ik ben blij dat ik dit heb meegemaakt, dat ik de sfeer van de eerste pelgrims heb geproeft, maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik het als moderne mens moeilijk heb om in de vuiligheid te leven, want vuil was het er beslist. En die knop in mijn hoofd is zo moeilijk om te draaien, ik was dan ook blij dat ik deze morgen daar ( zonder vlooienbeten) kon vertrekken.
De zware dag omhoog waar ik zo bang voor was, ging eigenlijk behoorlijk vlot, en de natuur rondom is gewoon overweldigend.

11 september.
Deze morgen dus vertrokken bij Tomás na het ontbijt daar. We mochten vóór half acht niet opstaan, dat is het reglement daar en dat wil dus zeggen dat we eindelijk véél te laat op pad waren, om half negen pas. En het werd snel warm, héél warm . We moesten nog heel even een stukje omhoog vandaag, maar daarna was het de ganse dag afdalen. En dat was niet gezeverd, geloof me vrij, ik zou liever omhoog gaan dan nog een dag van dit. Ik had de knieverbanden aangedaan maar toch was het nog behoorlijk zwaar. En dan die hitte daarbij ! We waren vandaag van plan om tot in Ponferrado te gaan, maar we zijn gestopt in Molinaseca, één dorp en 8 km ervoor. We waren óp en de voeten deden pijn. Het was nochtans een prachtig traject opnieuw vandaag, we zagen nauwelijks asfaltweg, behalve om over te steken. We zaten rondom in de bergen en na iedere bocht was het nóg mooier om te zien. Alleen jammer dat je niet gans de tijd kan rondkijken want dan breek je je benen op die rotsige paadjes. Want het waren inderdaad rotsen en grote en kleine keien waar we op liepen en ook dat is lastig aan de voeten. Amaai die kleine teen, maar alléé, als het dat maar is. We zijn dus gestopt in Molinaseca, een mooi dorpje, de albergue ligt aan het eind van het dorp en ik was van plan om nog eens terug te keren naar het dorp om de 2 mooie kerken te bezoeken en door de gezellige straatjes te lopen. Maar na de douche en het wassen van de kleren zijn we eerst even op bed gaan liggen om wat te rusten en we zijn pas wakker geworden om kwart na 7. En het eten was om half 8. Dus zal ik volgend jaar nog eens moeten terugkomen om het dorp te bezoeken ! Onderweg was El Acebo ook al zo´n mooi plaatsje om eens van dichterbij te bekijken, en ook daar zijn we slechts gestopt om wat te drinken. Toen zaten Lucie en Elke al een half uurtje te wachten op mij, ik ben zéér traag in het afdalen, bang om voeten om te slaan, en Lucie huppelt zowat naar beneden ( net als Rik ).
Ik zal maar beter stoppen nu en opnieuw gaan slapen, blijkbaar hadden we de rust hard nodig.
Maar waar we nu lopen, dat is toch de camino op z'n mooist.
En vanavond aten we in het gezelschap van een Bruggeling, van 2 Fransen uit Duinkerke, 2 Canadezen, 2 dames uit Koblenz aan de Moezel en een Japanees. Het was weer een bont gezelschap. Alléé, slaapwel allemaal, Marleen, je moet niet bang zijn, Lucie en ik zitten samen al aan meer dan 1000 foto's, we zullen weer flink moeten selecteren.
Bij leven en welzijn, tot volgende keer
Dikke caminoknuffel van Lucie en Caroline