25 september

We zijn weer thuis...

Inderdaad, na 3 weken stappen hebben we ons doel bereikt.
En dan is het opeens tijd om terug naar huis te gaan.
De laatste dag in Santiago zegden we 's morgens tegen elkaar dat die dag er eigenlijk te veel aan was. We hadden al een dag rondgeslenterd in de gezellige straatjes van Santiago. Voor een museumbezoek hadden we alletwee geen zin, niet na al die weken in de natuur.
Adrien wilde nog eens naar de mis om 12 u, en het was niet onze bedoeling om ook te gaan.
Maar hij stuurde ons voordat de mis begon, een berichtje dat het grote wierookvat, de botafumero ( ik heb de naam eerder verkeerd geschreven ) deze keer waarschijnlijk wel de pelgrims zou bewieroken. Wij zijn dan toch naar de mis gegaan, waar alle banken al volzet waren, zodat we achter de laatste banken bleven rechtstaan. Dezelfde kloosterzuster als de dag ervoor zong in haar eentje de mis met een hemelse stem. Toen we de trappen naar de kathedraal opliepen zegden we nog tegen elkaar dat de enige persoon die we nog graag zouden terugzien, Elke was, die we enkele dagen geleden hadden achtergelaten met kapotte voeten en ontstoken pezen.
En toen we daar een tijdje in de mis stonden, zag ik opeens in de zijbeuk een gebogen figuurtje staan dat verdacht veel op Elke leek. Ik deed teken aan Lucie en samen gingen we erheen. Het was inderdaad Elke !! Ze was net gearriveerd en was daar in de kerk op haar wandelschoenen, met rugzak en stokken, en we vielen elkaar ( alweer wenend ) in de armen. Wat een heerlijk dankbaar moment, we waren zo blij dat we toch naar de mis gekomen waren ! En bovendien, als slotakkoord werd er na de mis inderdaad met de botafumero gezwierd met geweldig orgelspel en de zuster die boven alles uitzong. Dit was een prachtig slotakkoord van onze camino !!
Velen zullen het zwaaien van die botafumero al op TV gezien hebben, maar als je er bij bent, is dat iets ongelooflijks. Er hangt een vuistdik touw van in de koepel van de kathedraal naar beneden, met daaraan dat reusachtige wierookvat. Met een man of 4 begint men dan aan het andere eind van dat touw te trekken en het wierookvat vliegt door de ganse kerk van plafond tot plafond. Het is echt indrukwekkend om te zien, en als je eronder zit wellicht ook angstaanjagend. Ik heb het zo goed als ik kon gefilmd en dat zal dan ook op onze foto-avond te zien zijn.
Na de mis toonden wij Elke de weg naar onze refugio in het klein seminarie en daarna gingen wij nog wat onwennig de toerist uithangen in Santiago.
's Avonds hebben we met Adrien en Elke nog samen gegeten, voor de laatste keer in Spanje.
Toen we terugkwamen bij het seminarie was het een prachtige avond, en bleven we nog even op de trappen zitten met het zicht op de stad en de torens van de kathedraal. De lucht was oranje-roze-rood met een heldere maansikkel, een mooi afscheid van een mooie stad.

De volgende morgen (woensdag) om 6 uur opgestaan, om te voet te vertrekken naar het busstation waar we een bus namen naar het vliegveld. Elke zwaaide ons uit aan het seminarie, Adrien zwaaide ons uit aan het busstation. Het werd een dag van wachten, veel wachten. Eerst een vliegtuig naar Madrid, daar, na 3 uur een vliegtuig naar Charleroi.
En dan waren daar onze mannen en kinderen en een paar heel trouwe supporters.
En een camino-hoofdstuk werd afgesloten.

We zijn nu 2 dagen thuis, en het afkicken is goed bezig.
Ik denk niet dat het even erg zal zijn als vorig jaar.
Toen waren we pas halfweg, het was niet áf.
Nu hebben we ons doel bereikt, we hebben wat we begonnen waren, afgewerkt.
Daarom denk ik dat het deze keer beter zal lukken om de camino uit ons hoofd te zetten.

Het is opnieuw zó mooi geweest.
Deze weg naar Santiago, deze pelgrimstocht is zo uniek dat hij nauwelijks te beschrijven is, al probeer ik dat nog met zoveel woorden.
En ik zeg het nog eens : niet Santiago is het mooiste, de weg is wat telt.
Dat zal altijd bijblijven : de ontmoetingen, de sfeer van vriendschap, de samenhorigheid, de zorg die pelgrims om elkaar hebben, het plezier, de babelse spraakverwarring, alle buen camino's van iedereen die je passeert, de schoonheid van het landschap, de schoonheid in de mensen.

Achteraf vergeet je snel de pijnlijke voeten, de vlooienbeten en de jeuk (alhoewel ik dat eerst aan Lucie zou moeten vragen ! ) de spierpijn en de regen. Ik voelde mij op de camino een echt Oosteekloos speen-varken, dat was gedurende meer dan 2 weken mijn zo mooi genoemd afval-produktie-probleem. Het heeft onze camino getekend, maar niet om zeep geholpen. Waarschijnlijk hebben jeuk en pijn er wel voor gezorgd dat we niet zoals vorig jaar een volledig "leeg" hoofd hebben gehad, maar niets kan afdoen van de schoonheid van de camino.

Ik hoop jullie supporters allemaal te mogen zien op onze volgende foto-avond, wanneer die doorgaat weet ik nog niet, misschien nog volgend jaar. Maar jullie zullen het via het parochieblad, via Oosteeklo-vandaag, of via Lucie wel vernemen.
Nog eens heel erg bedankt met jullie enthousiast mee-leven en op de voet volgen van onze tocht.
Het deed enorm deugd om je gesteund te weten door het thuisfront.
Merci nog eens aan Vicky en Sien die me de verrassing van mijn leven bezorgden.
Merci ook aan Adrien die zijn eigen verrassing niet kon verzwijgen maar toch was het evengoed een mooi moment op Monte do Gozo.
En vooral merci aan Griet die hier 3 weken lang de boel draaiende hield, niet alleen het huishouden, maar voor het eerst in haar leven ook de winkel, duizendmaal dank.
En merci aan Rik, dat hij mij zomaar voor het tweede jaar liet vertrekken voor 3 weken. Hij zegt wel dat het ook voor hem 3 heerlijk rustige weken waren zonder mij, maar zo vanzelfsprekend is het toch niet.
En Lucie, lieve schoonzus van mij, merci om je enthousiasme, merci dat je vorig jaar zei dat je meeging, want anders zou ik er alleen niet aan begonnen zijn, merci voor je compagnie, voor je geduld met je trage schoonzus, merci voor alles, het was zó mooi om dit samen te kunnen doen.