Inderdaad, voor het tweede jaar op rij moet Griet haar verjaardag vieren zonder moeder !
Die moeders van tegenwoordig toch hé, ze zijn niet in hun kot te houden.
Nogmaals een heeeeeeeele dikke zoen en proficiat hé lotteken !!
Nu het verslag van onze tocht vandaag.
Deze morgen eerst ontbeten waar we gisteravond gegeten hebben in de plaatselijke bar en om 7.30 u op weg. Lekker fris om te starten maar het zonnetje was er al snel.
Rond 8 uur gebeld naar Griet, toch maar triestig, zo feleciteren op afstand, en je dochter nog wel.
Vicky belde ook nog vanmorgen om te horen hoe het ons verging.
Het tempo zat er goed in vandaag, het is nog steeds behoorlijk "vlak".
We waren al om kwart voor 10 in Terradillos de Templarios en dat was toch zo'n kleine 10 km. Het eerste stuk na Terradillos was heel mooi, zacht golvend en ver van alle verkeer.
We kwamen door Moratinos, een dorp met een heel mooi kerkje en een heuvel met precies allemaal deurtjes in. Het oude mannetje in de kerk vertelde dat het bodegas waren, waar zijn groot- en overgrootouders de wijn en kaas en hesp in bewaarden en waar zelfs in de winter geslapen werd omdat de temperatuur er dan beter was dan in de huizen.
Daarna kwamen we in San Nicolas, behoorlijk anders van formaat dan het Belgische Sint Niklaas ! Zeer rustig daar met opnieuw een eeuwenoud kerkje en aan de refugio bij de kerk aten wij een lekkere bocadillo. Na San Nicolas stuurden de gele pijlen ons tot vlak naast de autoweg, een zeer vervelend lopen en dat nog voor zo'n 8 km lang. Bovendien is het behoorlijk deprimerend om in de richting van een stad te lopen. Je ziet niets dan loodsen en lelijke gebouwen van de voorstad. Meestal torent daar dan wel de kerktoren bovenuit, maar vandaag was dat niet zo. Het werd dan ook tijd dat we er waren vandaag. Sahagun schijnt nochtans de moeite waard te zijn. Stadsbezoek is voor straks. Eerst wat rusten terwijl de was tegen de muur van de kerk hangt te drogen. We liggen hier inderdaad in een 16 e eeuwse kerk, het kader mag er zijn ! En het is zooooo rustig hier onder die eeuwenoude gewelven, dat de vermoeide voeten snel vergeten zijn. Als straks na ons stadsbezoek, de computer hier vrij is vertel ik iets meer over Sahagun en anders zal dat voor een andere keer zijn. Dank voor alle leuke reacties op deze blog, het doet deugd om te weten hoe er met ons meegeleefd wordt. Tot binnenkort !
Dag lezer van ons verhaal en welkom
In september 2008 vertrokken wij, schoonzussen Lucie De Belie en Caroline Van Wijnsberge, te voet naar Santiago de Compostela. Velen op het thuisfront stapten in gedachten mee en volgden ons op de voet. Heel veel mensen toonden interesse voor onze tocht. In september 2009 stapten we het tweede deel van de camino naar Santiago. Daarom dit blogdagboek ; zodat iedereen die het graag wilde, ons kon volgen tot aan de basiliek van Santiago.
Nog verder op deze blog vindt u het verslag van de tocht van de zussen Caroline, Vicky en Annick Van Wijnsberge, dochter (van Caroline) Griet De Belie en nichtje Sofie Wauters.
In 2011 stapten Caroline, Vicky en Griet de Camino Aragonés. In 2012 vertrokken ze met z'n vijven in St. Jean Pied de Port en gingen tot Santo Domingo de la Calzada. En in 2013 zetten Caroline, Vicky en Griet de tocht verder tot Rabanal del Camino.
In 2014 gaat onze camino verder tot Santiago en daarna nog tot Finisterre.
Ook Lucie zat niet stil.
Intussen stapte ze in 2 jaar de camino del norte, de kustroute.
En in 2014 herdoet ze de camino Francés maar in één keer volledig. U vindt het verslag hieronder.
Dit jaar, 2015, is Lucie opnieuw op stap, deze keer met 2 nichtjes van haar, de zussen Chris en Marleen.
En uw reporter Caroline zal opnieuw op deze blog een verslag maken van hun vorderingen en belevenissen op weg naar Santiago
Buen camino
Buen camino
donderdag 3 september 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ergens "onderweg"
naar Rabanal del Camino
Een terugblik naar september 2008
Op 2 september vertrokken wij met het vliegtuig naar Pau, vlakbij Lourdes, om vandaar met een busje naar St. Jean-Pied-de-Port te rijden. Dat is een plek aan de Franse kant van de Pyreneën waar vele pelgrims aan hun tocht beginnen. De eerste dag moesten we dus echt de Pyreneën over en dat was niet gezeverd. Voor Caroline was dat zelfs behoorlijk over de limiet gaan. Lucie's konditie was duidelijk stukken beter en dat is later nog gebleken. Maar we raakten dus heelhuids in Orisson, waar ons enige gereserveerde bedje stond. Alle andere dagen zouden we moeten " hopen " op een slaapplaats. We stapten door een prachtig landschap, de Pyreneën zijn indrukwekkend mooi.
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
De volgende dagen passeerden wij prachtige dorpjes en steden. In het klooster van Roncesvalles overnachtten we in een slaapzaal van meer dan 100 bedden, maar we sliepen als rozen. De snurkers konden ons niet uit onze slaap houden. Enkele dagen later, op weg naar Pamplona, kwamen we de eerste landgenoten tegen, 2 limburgers Adrien en Guy, die daarna gedurende gans de tijd ons pad gekruist hebben. Dat is ook zo mooi aan de camino, de ontmoetingen met mensen vanover de hele wereld, waarmee je 's avonds aan tafel gaat, die je soms de volgende dag weer uit het oog verliest, of die enkele tijd je pad kruisen. Sommigen worden vrienden voor het leven, zoals Adrien en Guy .
Wij stapten zo'n 20 km per dag, dat was een goed gemiddelde voor ons. De voeten elke morgen dik ingesmeerd met Gewohl zalf en we konden er weer tegen. We zijn wonderwel gespaard gebleven van veel voetenleed, we hebben echter wel heel veel miserie gezien en onze verbanddoos heeft dan ook meer gediend om anderen te helpen dan voor onszelf.
Spierpijn hebben we wel gekend, en hoe !
Soms leek het of de pijn nooit meer zou overgaan, maar een ontstekingremmer (op aandringen van Lucie) doet wonderen, en op den duur kwamen we heel goed in vorm.
Zo goed zelfs dat het jammer was dat we in Fromista na 355 km moesten terugkeren want toen voelden we niets meer, de conditie was opperbest, maar de plicht riep ons terug naar huis.
Ik kan tot slot nog zeggen dat we genoten hebben, met volle teugen. Van de ongelooflijke bouwwerken van kathedralen van de grote meesters van weleer, van de eenvoud van de vele kleine kerkjes onderweg, van de ongerepte nauur in de Pyreneën, van de totale eenzaamheid op de hoogvlakte van de meseta, van de ontmoetingen onderweg, van het één zijn met de natuur, van de zon en van de weg op zich.
Want dat is het mooiste, het op weg zijn ...
En dan...2009, het tweede deel van ons verhaal
Op 31 augustus reizen we naar Valladolid, om daar de trein te nemen naar Fromista, de stad waar we vorige keer eindigden.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
Op 1 september begint het tweede deel van onze tocht vanuit Fromista naar Santiago de Compostela, 425 km verder. We zien er ongelooflijk naar uit.
Voor het verslag van deze tocht, kan je kijken in het archief rechts op de pagina.
2011 ... de reis gaat verder voor de schoonzussen, voor zus Vicky en voor dochter Griet
Het kriebelt nog steeds.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
Caminokriebels ... daar raakt een mens niet vanaf.
En dit jaar, 2011, gaan we weer op pad.
Lucie vertrekt op dinsdag 5 juli, samen met Elke ( de duitse pelgrim die we in 2009 ontmoetten ) voor het eerste stuk van de Camino del Norte. Zij stappen van Irun tot Santander.
En in augustus zal Caroline, samen met zus Vicky en met dochter Griet, de Camino Aragonés stappen vanaf de Col de Somport tot Puente la Reina en dan een etappe naar Pamplona .
Op deze plek zal ik verslag uitbrengen van wat Lucie mij vertelt van op " de weg ", zodat wie het wil, opnieuw op de voet kan volgen.
De 3 musketiers in 2011
Caroline, Vicky en Griet
2012 ... opnieuw op weg
Als het kriebelt moet je ... stappen !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
De camino stappen wel te verstaan.
En het blijft maar kriebelen, de microbe heeft intussen ook anderen aangestoken.
Dit jaar zijn we op weg met 3 zussen : Caroline, Annick en Vicky. Met mijn dochter Griet, en Sofie, de dochter van zus Hilde.
We starten onze tocht waar Lucie en Caroline in 2008 ook al begonnen, in Saint Jean Pied de Port, vlak voor de Pyreneeën.
Ik weet dus perfect wat mij die eerste dag te wachten staat !
een olijk gezelschap in 2012
Caroline, Griet, Sofie, Annick en Vicky
12 juli 2013 ... opnieuw aftellen
We zijn alweer een jaartje verder en tellen de dagen en uren af om opnieuw op de camino te zijn. Maandagmorgen in de vroegte gaan we weer op weg.
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
We, dat zijn de drie musketiers : dochter Griet, zus Vicky en ikzelf. De rugzakken staan vertrekkensklaar, de voeten en knieën zijn gesoigneerd en het hart popelt... wat wil een mens nog meer.
Dit jaar stappen we zowat 300 km, van Santo Domingo de la Calzada, waar we vorig jaar stopten, tot in Santibañez de Valdeiglesias, twee etappes voorbij Léon.
Als de kans zich voordoet, zal ik opnieuw onderweg deze blog aanvullen zodat jullie kunnen volgen wat wij onderweg uitspoken en hoe "snel" we vorderen op ons pad. Normaal gezien zullen we volgend jaar Santiago de Compostela bereiken, maar eerst gaan we met volle teugen genieten van de eerstvolgende twee weken.
Want dat is de camino, genieten van begin tot einde.
Hasta la vista !
Zonovergoten op de trappen in Villalcazar de Sirga in 2013
Cruz de Ferro 2014
Einde van de reis in Finisterre 2014 voor Vicky, Caroline en Griet
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
a.jpg)
alé, jullie zijn goed op weg lees ik hier. Hier is het weer helemaal omgeslagen. Koud, wind en regen... die formule zul je misschien wel herkennen, en ik zie jullie in mijn gedachten al grinikken van... hier is het lekker warm en zonnig. ik gun het jullie hoor ! hou je goed, ik blijf jullie volgen....
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffels, van echtgenoot en schoonbroer x
alé, echtgenoot Mark en schoonbroer...
BeantwoordenVerwijderen'k Vergeef het u mijn beste mama, dat ge er niet zijt voor mijn verjaardag. Tis het belangrijkst dat je daar geniet van je camino!
BeantwoordenVerwijderenVergeet geen foto's te trekken hé!
x Griet
dag Caroline en Lucie,
BeantwoordenVerwijderenHet klinkt al even goed als in 2008, ik geloof dat we weer heel wat kerkjes en prachtige natuur zullen te zien krijgen. En ge hebt vlugger de vlam in de pijp gekregen dan vorig jaar geloof ik. Lucie sprak dan in termen van een half dooie compagnon, maar daar is tot op heden nog geen melding van gemaakt...
En, al leuke medereizigers ontmoet
die kletskes wijn laten staan 's avonds ?
We zullen het deze keer niet te weten komen, wat we niet weten kunnen we later niet gebruiken...
Geniet er nog van, we kijken uit naar de volgende
dagen. En laat Lucie ook eens wat zeggen hé.
Een stevige schouderklop en hup met de geit !
Annick en c°.
Is er nog plaats op uw steen voor de R van Ronaldo? ik wens jullie sterke voeten en veel plezier
BeantwoordenVerwijderen